Bureautje

Het ruikt hier naar boenwas. Heerlijk vind ik. Zo'n ouderwetse geur die ik eigenlijk, nu ik er over nadenk, alleen nog maar bij me zelf thuis ruik. En dan nog niet zo heel vaak. Misschien een keer per seizoen of zo.
Een geur die me meteen terug brengt in het verleden. Zoals geuren dat soms kunnen doen.

Dat ik die geur ruik komt doordat ik zojuist het bureautje in de was heb gezet én die was weer heb uitgewreven.
Dit is het bureautje dat mijn grootvader voor mijn moeder had laten maken. Speciaal voor haar. Ze kreeg het voor haar achttiende verjaardag. In 1929.
Dat is wat hè als je vader dat voor je laat maken.
Ik kreeg het vijftig jaar later, toen ik trouwde in 1979. Mijn moeder was nog best toen hoor. Maar ze zei: 'dan is het maar vast bij jou, kan ik zien of je er een beetje goed voor zorgt'.
En dus staat het al jaren en jaren hier en zorg ik er goed voor.
Zoals op de foto hierboven zie je het nooit, het staat altijd open.

Het blad is niet echt mooi meer, zoals je ziet. Te vaak hebben er glazen of kaarsen op gestaan. Maar hé, het is wel een gebruiksvoorwerp natuurlijk . Dus dat vind ik niet zo erg.
Toen ik een kind was, hoopte ik heel erg dat er geheime vakjes in zouden zitten. Maar dat is helaas niet het geval. Dan zou ik ze nu wel eens ontdekt hebben zo langzamerhand.
Die twee vakjes naast het middelste deurtje, die een beetje op een boek lijken, zijn niet geheim, maar je moet wel moeite doen om ze open te krijgen.

Mijn moeder vond dat ik het bureautje weer door moest geven aan haar kleindochter. Ik heb al die tijd gedacht dat die kleindochter (mijn dochter dus) het niet zou willen hebben.
Een tijdje geleden hadden we het er over en mijn dochter zei dat ze het juist wél wilde hebben. E dat terwijl ze niet echt van de oude spullen is. Dat vind ik toch zo leuk.
Dan kan ze het op haar beurt weer doorgeven aan Anna. Ooit. Want voorlopig staat het nog lekker hier.