Doe je mee?

Daarnet op mijn heerlijke,  vroege wandeling (6,39 km), zag ik dit:

 

Ik zag er een spreekwoord/ uitdrukking/ gezegde in. 

En dat is niet geheel toevallig. 

Want sinds ik dit boekje zag in de winkel van het Rijksmuseum

ben ik voortdurend aan het speuren naar spreekwoorden enz om te kunnen fotograferen. 

En ik bedenk opstellingen. 

Het boekje heb ik heel bewust niet ingekeken, omdat ik meteen al dacht dat ik er iets mee wilde.  

De voorkant leverde meer dan genoeg inspiratie en anders zou ik het misschien (onbewust) na gaan doen, wat ik beslist niet wil. 

Nou, zie jij ook een uitdrukking in mijn foto? 

Mail me dan je antwoord en aan een van de inzenders zal ik na loting een kaart (een zelfgemaakte)  sturen. 

bettievdgriend@hotmail.com

NIET HIER OP MIJN BLOG REAGEREN DUS 

( in ieder geval niet met het antwoord, verder is je reactie altijd welkom natuurlijk).

Misschien heb je zelf ook wel een foto of een ideetje. 

Als dat zo is meld het dan even hier en ik kom bij je kijken en wie weet anderen ook. 

Doe je mee?

Beach Boys

Mijn laatste bezoek aan het Concertgebouw was geen groot succes. Ik vond de muziek toen echt vreselijk (Canto Ostinato).
Maar het gebouw vond ik fantastisch en dat ik daar zo maar zat vond ik heel bijzonder.
Nu was ik er weer, voor de vijfde keer in mijn leven. Ik was er voor de Beach Boys. Nou ja, voor een Tribute to the Beach Boys! Het was voor de eerste keer dat ik popmuziek hoorde op deze bijna heilige, klassieke grond.

Het was een avond om nooit te vergeten.
Leo Blokhuis presenteerde en had heel veel te vertellen over de Beach Boys. Hij deed dat superleuk. Ik vond het altijd al een leuke man en nu helemaal. Hij had ook véél te vertellen. Dan liet hij bijv. een klein stukje muziek horen waar de Beach Boys door geïnspireerd waren. Dat de Beach Boys zelf ook een inspiratie zijn geweest voor velen in de popmuziek werd volkomen duidelijk.
Het is ook niet voor niets dat Pet Sounds (mijn favoriete LP aller tijden) als een hoogtepunt in de muziek wordt beschouwd. Dit jaar was het vijftig jaar geleden dat Pet Sounds uitkwam. Vandaar
Deze avond was georganiseerd door een jonge singer-songwriter Yorick van Norden.
Er was een keur aan artiesten en voor het tweede deel van de avond, het deel waarop Pet Sounds integraal werd uitgevoerd, waren daar nog strijkers en blazers aan toegevoegd.
Ik kende lang niet alle artiesten, maar wel Anne Soldaat, Ruben Hein en Jett Rebel. Vooral de optredens van Jett Rebel vond ik prachtig. Maar ook twee meisjes die zongen (een tweeling) genaamd Clean Pete vond ik erg goed.
En die Yorick van Norden zelf. Zo enthousiast en zo goed met z'n maten. Het was echt een feestje.
Ik sluit deze post natuurlijk af met een stukje Pet Sounds. Dat kan niet missen.

De koningin van de Jordaan

Na de rondvaart gingen we slenteren door Amsterdam, langzaam in de richting van het Concert gebouw. Fietsen in Amsterdam (als je durft natuurlijk) is fijn, maar wandelen ook! En slenteren helemaal. Je ziet natuurlijk details die je op de fiets mist. En je hebt wel eens leuke ontmoetingen.
Deze dame bijvoorbeeld,  zat op de stoep voor haar huis in de Jordaan. Ze zat te breien en er was niet veel meer nodig dan wat belangstelling voor haar breiwerk om haar aan de praat te krijgen.

Ze zat er heerlijk in het zonnetje en breide kleine sokjes. Voor poppen en voor beren. Ze liet zien hoe zo'n driehoekje omgevormd wordt tot een sokje.
'Kom even zitten, jongen',  tikte ze op de bank. Wat we deden.

'Ik woon hier al zo lang' zei ze. 'Ik ben geboren in de Jordaan en het is hier altijd gezellig. M'n dochter woont boven me, maar ze zorgen allemáál goed voor me hoor. Ik ga vaak ergens mee-eten of ze brengen me wat'.
Het klopte. Terwijl we er zaten kwam een buurvrouw vragen of ze kwam eten, want dan zou ze meer gebakken aardappeltjes maken.
Zelf bakte ze vaak pannekoeken, de allerlekkerste. 'Je moet er gaatjes in prikken, dan worden ze lekker krokant!'
Dat leek ons een goede tip.
'Als je nou nog-es komt moet je maar vertellen hoe het was met die pannekoeken en dan doen we een bakkie'. 

Ik keek eens wat beter naar de bank, daar zat zo'n koperen plaatje op.

Fietje Stubbe, koningin van de Nieuwe Leliestraat voor haar 90ste verjaardag. Aangeboden door de buuf en de buurtjes.
 Ze was dus nu tweeennegentig en dat zag je echt niet.

'Ja die bank, ik zit er vaak. Trouwens ze hebben me ook geschilderd. Dat schilderij hangt binnen, heel groot!'
Het gesprek kwam op het prachtige huis aan de overkant.
'Heeft anderhalf miljoen gekost', vertelde ze. 'er wonen nu mensen uit Gouda, maar erg aardig hoor. Het is sowieso altijd gezellig hier. Met roze zaterdag, nou dan zitten we klaar hoor, met z'n allen. Zo gezellig!'

'Wat voor sterrrenbeeld ben jij eigenlijk?', vroeg ze ineens.
'Leeuw' zei ik.
Ze knikte meelevend naar mijn man: 'Dat dacht ik al, een grote mond en zoooo'n klein hartje'.

Gewonnen

We hadden een rondvaart gewonnen in Amsterdam.
En een rondvaart maken vind ik nog steeds heel erg leuk.
Ik zeg nog steeds, omdat we het al heel vaak hebben gedaan. Vroeger ieder jaar met mijn groep.
Maar het blijft mooi om de stad te zien vanaf het water. Altijd weer opnieuw.

Deze rederij, Lovers, hadden we nog nooit gehad.
Dat betekende een andere route en ook andere informatie.
We hadden zelfs gereserveerde plaatsen, vóór in de boot.
Zo'n kaartje kost zestien euro en we hadden er vier.
Omdat we 's avonds naar het Concertgebouw zouden gaan, wilden we perse in de middag daaraan voorafgaand.
Dat was op zeer korte termijn, waardoor ik eigenlijk niemand  kon bedenken die met ons mee had willen en kunnen varen.
Zodat we besloten de twee overige kaartjes weg te geven aan mensen die een kaartje gingen kopen. Tweeëndertig euro waard dus.
En wat denk je? Twee keer weigerden mensen die wij de kaartjes wilden geven. Geven dus hè.
We gingen ze natuurlijk niet verkopen, ik bedenk nu pas nu ik dit schrijf, dat dat ook nog had gekund, maar ja dat doe je niet met iets dat je zelf hebt gekregen.
Toch raar vind je niet? Je gaat een kaartje kopen, iemand biedt je een gratis kaart aan en je weigert. Ik kan alleen maar verzinnen dat mensen denken dat er een of ander addertje onder het gras zit of gewoon een afgenomen vertrouwen in de mensheid in het algemeen.
Maar uiteindelijk gaven we ze aan een man die er blij mee was.

Enfin, de rondvaart op de Toon Hermans, was mooi.
Ik kan er niet veel van laten zien trouwens, we zaten net voor een raam dat niet open kon.
Op het trapje naast de ingang zitten (wat ik vaak gedaan heb)  mocht niet van de kapitein.
Er was een jonge leerlingstuurman en de kapitein die de supervisie had, wilde dat hij genoeg overzicht zou houden.
Het is ook nog een heel gedoe hoor, dat sturen in de grachten. Maar die jongen deed het goed.
Dus ik laat slechts twee foto's zien. Deze: 

Wat een joekel hè, deze cruiseboot op het IJ. Echt gigantisch.
En deze, omdat het aangeeft dat het niet makkelijk was om foto's te maken:

Roze

Euro Pride, Gay Pride, Canal Parade, Roze zaterdag...
Ik ben de weg een klein beetje kwijt, want wat is nou wat?
Ik kan het natuurlijk googelen, maar ik ga toch niet naar de evenementen, dus dat doe ik niet.
Eén keer kwam ik namelijk toevallig terecht bij de Canal Parade en toen was het zo verschrikkelijk druk in Amsterdam, dat ik het een beetje benauwend vond. Niet meer dus.
Maar als je op een andere dag in Amsterdam bent, is er ook heel wat roze te zien. Die poster hierboven vind ik mooi.
En de brievenbus bijvoorbeeld:

En over brievenbus gesproken,  er is ook een speciale postzegel

Celebrate diversity and freedom 

staat er. En of je nou gaat of niet gaat:

 Zo is het maar net!

Heaven on earth

 We gingen naar de film en wel naar Heaven on Earth.
Dat is, na 11 jaar, een vervolg op As it is in Heaven. Ik vond As it is in Heaven toen echt een prachtige film.
Ook door het lied wat er in gezongen wordt: Gabriela's song. Zo mooi.
Ik koop zelden of nooit dvd's, maar deze heb ik.
Dus je snapt dat de verwachtingen voor dit vevolg hoog gespannen waren.
Tja en misschien ligt het daar aan hoor, te hoge verwachtingen, dat zou best kunnen. Maar deze nieuwe film vond ik, als ik heel positief ben, niet onaardig.
Maar daar is dan ook alles mee gezegd.
Het verhaal speelt zich weer af in hetzelfde Zweedse dorp. De dirigent is overleden en Lena gaat bijna bevallen van zijn kind. Ze wordt bij die bevalling geholpen door Stig, de pastoor. Die is wanhopig omdat de kerk leegloopt en hij te veel drinkt. Enfin, Lena stort zich helemaal in het koor, maakt kennis met de architect die de kerk op moet knappen, er is nog een flink drama aan het eind en dat kabbelt allemaal maar door. Veel te langdradig in mijn ogen. Hoe leuk Lena ook gespeeld wordt door Frida Hallgren (aan wie je nauwelijks kunt zien dat ze 11 jaar ouder is geworden).

De volgende dag hebben we As it is in Heaven nog maar eens bekeken en ja ik kan het niet anders formuleren: die was toch echt veel en veel beter!

En dan nu voor mijn eigen plezier nog maar een keertje Gabriela:

Mandela's moestuintje

 

Er zijn in ons land scholen vernoemd naar Nelson Mandela. En straten, bruggen, pleinen natuurlijk ook. In mijn eigen stad Hoorn is een Mandelapark (waar ik trouwens nog nooit ben geweest). 

Maar deze muurschildering in Amsterdam op het Prinseneiland, is net zo goed een eerbetoon aan Mandela. De titel is Nelson Mandela's Moestuin te Pollsmoor.

Ik wist het niet hoor, maar na Robbeneiland zat Mandela gevangen in Pollsmoor. Zes jaar lang. En hij had daar een moestuin.

Dit zegt Mandela in zijn biografie:

De bijbel vertelt ons dat er eerst tuinen waren en toen tuinmannen, maar in Pollsmoor, waar ik een tuin aanlegde die mijn grootste afleiding werd, was dat niet het geval. Het was mijn manier om te ontsnappen aan de monolitische betonwereld om ons heen.  

Bordjes

Een tijdje geleden maakte ik, in Den Haag, deze foto. Ik plaatste hem op Instagram en schreef erbij dat Nederland verdebiliseert. Dat was misschien wat kort door de bocht, maar dat een woord als zeezwaluw moet worden uitgelegd... ik vind dat niet te geloven. En dat het dan op deze manier wordt uitgelegd vind ik helemaal stom.
Deze week zag ik in Amsterdam ook een straatnaam, met een bordje. De Jan Huygen van Linschotenstraat.

Er was een stenen muurtje voor en daar zat een jonge vrouw lekker te zitten in het zonnetje. Ze zag dat ik een foto maakte en vertelde me dat ze heel vaak iemand op deze plek een foto zag maken.
'Waarom ?' vroeg ze.
 Haar Nederlands was (nog) niet best, maar ik kon haar toch duidelijk maken dat het hier een tamelijk beroemd iemand betreft.  Niet iedereen zal weten wie het Jan Huygen van Linschoten  is, maar het liedje waar zijn naam in voorkomt kent toch bijna iedereen, denk ik. Jan Huygen in de ton.
Dat vond ze leuk, ze knikte me tevreden toe.
Ik heb nog even overwogen om het liedje te zingen en te spelen, compleet met in duigen vallen, samen met Frits, maar het was nogal warm, hahaha, dus ik zag er van af.

Als ik nou de bedenker van dit bord was geweest, had ik het er bij gezet, van dat liedje.
Maar toch vind ik dit ook al leuk. Beter dan de uitleg bij die zeezwaluw. Daar een bordje bij met een tekening was een stuk duidelijker geweest.
Vogel van die naam... tssss

Marten en Oopjen

Marten en Oopjen dus. Er is veel over te doen geweest, maar nu hangen ze dan toch voor een tijdje in het Rijksmuseum. In de eregalerij.
Wij gingen kijken en er was heel veel belangstelling. Sowieso is het daar altijd behoorlijk druk, maar toen wij er waren stonden er alleen naar deze twee schilderijen zeventien mensen te kijken. Ik heb ze geteld!

Eigenlijk om heel eerlijk te zijn, vond ik de schilderijen niet heeeeel bijzonder. Wel mooi hoor, natuurlijk, dat wel, maar er is ander werk van Rembrandt dat ik veel meer kan waarderen, evenals portretten van sommige van zijn tijdgenoten.
Wat ik wel erg leuk vond en daardoor gingen de schilderijen meer spreken, was de kaart waarop allerlei details van allebei werden besproken.
Bijvoorbeeld dat Oopjen een opgeplakte schoonheidsvlek draagt, van textiel en dat dat was om de bleekheid van haar huid te benadrukken. Dat de rimpels die Rembrandt in Martens kousen schilderde geen slordigheid zijn, maar dat dat expres zo gedragen werd in die tijd. Dat die kousen bewust wat groter werden gekocht.

Daardoor ging ik beter kijken en dan wordt het meteen interessanter.
De schilderijen zijn vrij uniek omdat het de enige bekende schilderijen ten voeten uit zijn, die Rembrandt maakte.
Het is een jong (yuppen) echtpaar dat hier is afgebeeld. Ze waren net getrouwd, Oopjen was zwanger en de toekomst lachte hen toen.
Maar Marten stierf zeven jaar later toen hij achtentwintig was en van hun drie kinderen is er maar een volwassen geworden.

Nou, ik heb ze gezien, en dat was het. Over een tijdje gaan ze naar het Louvre en dan komen ze weer terug en dan weer naar het Louvre. Pfff.

Post (van Marthy)

Dat je thuiskomt en dat er dan zo'n lekkere dikke envelop in de bus ligt. Dat je er nog even verlekkerd naar  zit te kijken, maar dan toch besluit om hem open te maken.Nu!
Dat iemand de moeite heeft genomen leuke dingetjes in een envelop te doen en dat geheel aan jou te sturen. Uit Frankrijk zelfs deze keer.
Marthy stuurde deze snail-mail en schreef er ook nog een brief bij en wel op de achterkant van deze Roodkapje illustratie, die uit een oude agenda kwam. De illustratie werd door Gustave Doré gemaakt in 1867.

En dan zat er ook nog een oud kaartje in,  met op de achterkant een briefje geschreven door Nicole aan haar pépère en mémère. Zo schattig.

Dankjewel, Marthy hartstikke leuk.
'Gros baisers', en mijn post voor jou is onderweg hoor!

Zomaar een zomerdag

Er zijn van die dagen waarop je zo kunt genieten... Vaak gebeurt dat zonder dat je er op voorbereid bent.
Afgelopen maandag, was zo'n dag. Het begon 's morgens vroeg al.
Ik moest voor een klein dingetje naar de tandarts.
Was die afspraak midden op de dag geweest, had het toch de dag gebroken, zo niet verpest.
Dus ik wil alijd graag zo vroeg mogelijk. De afspraak was om kwart voor negen en om vijf voor negen stond ik weer buiten. Mijn man was meegegaan en de fietsen stonden al op de auto.

Onderweg  zagen we een  'Nomen est Omen',  soort van.
Tja... Beenhakker voor al uw rolstoelen en rollators!
We reden naar Amsterdam, parkeerden in Noord en fietsten naar de Noordermarkt (die trouwens niet in Noord is, haha)
Eigenlijk was dit, met de tandarts,  het enige geplande onderdeel van de dag.

Terwijl we daar tussen de vergane glorie liepen en veel zagen maar helemaal niets wilden hebben, bedacht ik dat het misschien leuk zou zijn om te lunchen met ons jongste kind.
Die woont in Amsterdam en hem zien we nou niet bepaald frequent. We belden en hij had tijd.
'Bedenk jij maar waar' zeiden we.
We fietsten lekker door Amsterdam, hij woont in het cenrum, maar toen we daar aan kwamen bleek dat hij een zaakje op het oog had voor de lunch precies de kant op waar we vandaan kwamen, en dan nog een stukje verder.
Geen probleem, we fietsten weer die kant op en dan nog een stukje verder en kwamen volgens aanwijzing uit aan het IJ, schuin tegenover het Eye.
Wat een prachtig plekje met mooi weer. (met slecht weer ook denk ik)
Binnen stond dit!

Foto niet zelf gemaakt. Gevonden op Internet

Ik vond hem erg grappig, het blijkt een lamp te zijn van Seletti.  Er is ook nog een grote variant en een hangende.
Dit terzijde.
We hebben heerlijk geluncht daar aan het water bij Meneer Nieges.
Dirk vertelde dat hij zulke goede herinneringen heeft aan onze vakanties vroeger, met de vouwwagen en de tent. Hij noemde een aantal dingen van die vakanties die ik me helemaal niet meer herinner, maar die dus in zijn hoofd heel erg leuk waren.
En zij zat  bij Nieges voor de deur buiten in het zonnetje, dat kan ook natuurlijk. Kost niks!

Dirk moest weer aan het werk en wij besloten de buurt te gaan verkennen.
Prinseneiland, Bickerseiland, Realeneiland. Ik kende de namen maar was er eigenlijk nog nooit geweest. Terwijl het toch echt prachtige stukken Amsterdam zijn.
En zo, op de fiets heb je een behoorlijk bereik en zie je van alles.

Gezicht op Prinseneiland

 Het was er totaal niet druk, maar dan ook totaal niet. Beetje verstild zelfs

Toen we (voorlopig) uitgekeken waren, gingen we weer een eind de andere kant op.
Naar het Rijksmuseum voor een bezoekje aan de beroemde Marten en Oopjen.
En daar was het wél verschrikkelijk druk. Dat had ik niet verwacht op een warme maandagmiddag.
Maar wel dus. Morgen meer hierover.
We deden alleen die twee schilderijen en zouden daarna naar huis, maar mijn man bedacht ineens dat het leuk zou zijn om naar het strand van Egmond te gaan en daar te zonsondergangen.
Wat we deden.
Het was heerlijk aan het strand, niet meer zo druk als het overdag geweest zal zijn, gewoon heerlijk.
We wandelden nog een flink eind en ik deed de avondmaaltijd met vijf bitterballen op een terras.
We zagen ook nog iets bijzonders.
Er werden, door een groep mensen aan de vloedlijn, witte ballonnen opgelaten.
Het was een prachtig gezicht, die witte ballonnen tegen de strakblauwe lucht. Ze waren een hele tijd te volgen, tot ze achter de duinen verdwenen.
Ik dacht eerst dat het een bruiloft was, maar toen we dichterbij kwamen, zag het er zo niet uit.
De mensen vormden een groepje apart, hielden elkaar vast en stonden heel stil die ballonnen na te kijken.
Ze leken wel op een eigen eilandje te staan.
Niemand liep er ook doorheen of zo.
Dus ik denk dat het een afscheid van een overledene was.
Wat een prachtig idee, vind je niet?

Rotius in het Westfries Museum

Zijdelings had ik het al eerder over de tentoonstelling Rotius, in het Westries Museum in Hoorn. Ik was er toen nog niet geweest, maar het ging me om details op schilderijen, die je soms niet ziet als je er niet op gewezen wordt. Klik
Maar nu was ik echt op de tentoonstelling en ik vond het erg leuk. Ook door de audiotour waarop verschillende mensen een commentaar hebben ingesproken.
Bij dit schilderij bijv. hoor je Hugo Borst.

Rotius heeft hier zijn vrouw en zijn jonge zoontje afgebeeld. In zijn ene hand heeft hij palet en kwasten en in zijn andere een rammelaar. Op de achtergrond een stilleven, waarschijnlijk van hem zelf.
En dan vertelt Hugo Borst dat dat zoontje later ook schilder werd, maar niet gelukkig was en een eind aan zijn leven maakte. En dat hij hoopt dat hij in ieder geval heeft geweten dat zijn vader veel van hem hield.
Rotius was nog maar eenentwintig toen hij dit schilderde en nog niet volleerd. Dat zie je aan de vreemde houding van de baby op zijn moeders schoot.

Zo hangt er ook een portret  van een vrouw met (in mijn ogen) piekerig lang haar waar de New Yorkse jet-set kapper Christiaan (die trouwens uit deze contreien komt) commentaar geeft.
Bij een stilleven met voedsel, horen we de kok Pierre Wind. 
Leuk gedaan vind ik.

Dit portret vond ik zo schattig:

Ik dacht dat het een meisje was, maar het blijkt een portret van een (onbekend) jongetje te zijn.
Ook kenners hebben jaren gedacht dat het een meisje was, zelfs dat het een prinses uit het huis van Oranje was.
Het jongetje heeft een rammelding in zijn handen, bedoeld om kwade geesten te verjagen. De hond heeft een bel om zijn nek. Dat is een metafoor voor de opvoeding van kinderen. Net zoals een hond moet een kind in toom worden gehouden. Ja dat was in de zeventiende eeuw hè.

Er zijn ook telkens wat dingen toegevoegd. Bijvoorbeeld een moderne waaier bij een 17e eeuwse waaier op een doek.
En bij een schutterstuk waarop de heren op hun mooist gekleed afgebeeld  zijn, zien we van de hand van de Hoornse couturier Sepehr Maghsoudi, een mannenkostuum uit 2016.
Dat soort dingen vind ik leuk. Het maakt zo'n expositie levendig en boeiend.

En Rotius?  Die leerde steeds beter schilderen. Hij stierf in 1666, tweeenveertig jaar oud.

 

Hier nog even de link van het museum. Klik

Sambo het kleine zwarte jongetje

Dat kan eigenlijk niet meer hè, een boekje over een klein, zwart jongetje.
Maar ja, het is een Gouden Boekje en naast oude meisjesboeken, verzamel ik ook de oude, Gouden Boekjes. Dit boekje, nr. 9 uit de serie, dateert uit 1949.

Sambo's moeder Mambo, naait voor hem een prachtig rood jasje en een blauw broekje. Zijn vader Jambo koopt een groen parapluutje voor hem en een paar mooie paarse pantoffeltjes me roze zooltjes en van binnen helemaal roze.

Maar Sambo wordt niet opgegeten, want hij geeft de tijger zijn mooie jasje.

Er komen nog meer tijgers en die krijgen als ze Sambo niet opeten, het broekje en het parapluutje en de pantoffels.
Maar dan krijgen de tijgers ruzie omdat ze alle vier de mooiste willen zijn. Ze rennen zo hard in een kringetje rond om elkaar in de staart te kunnen bijten, dat ze smelten. Dat wordt een plasje gesmolten boter. Sambo doet dat in een pot en met zijn kleren en de pot boter gaat hij vlug naar huis. Daar bakt zijn moeder pannenkoeken en ze eet er éénendertig.Vader Jambo eet er zeven en vijftig en Sambo het kleine zwarte jongetje at er honderd negen en zestig, want hij had heel erge honger.

Tja en dan is het nu de vraag (die mijn man stelde) of ik dit verhaaltje nog kan voorlezen aan mijn kleindochter en later aan mijn kleinzoon en mijn andere kleindochters.
Maar hoe moet je een klein zwart jongetje dan beschrijven. Ik bedoel het is toch een zwart jongetje. Zoals mijn kleindochter een wit meisje is? Of is de naam Sambo misschien beledigend? Dat zou ook nog wel eens kunnen.
Weet je, eigenlijk ergert het me dat ik niet gewoon onbevangen dit verhaaltje kan voorlezen. Ik heb het zelf vroeger ook voorgelezen gekregen en ik ben geen racist geworden.

Conny Froboess

Laatst kocht ik in een kringloop, dit kaartje. Afgebeeld is Conny Froboess.
Ik was denk ik elf en zat nog in de zesde klas van de lagere school, toen ik precies ditzelfde kaartje kreeg.
Via mijn vader, van een jonge vrouw die bij hem op kantoor werkte.
Het kaartje heeft jaren op mijn kamer gehangen en 't is dat er geen punaisegaatjes in zitten, want anders zou dit zomaar mijn kaartje geweest kunnen zijn.

Gewoon zo'n simpel kaartje... het brengt je meteen terug in de tijd.
Ik heb er geen foto van, maar ik zie toch mijn kamertje van toen (in Dordrecht)  voor me.
Ik zie de gordijnen, rood met witte visjes en waterplanten.
En de sprei op mijn bed, met zo'n strook eraan. 
Dezelfde stof, maar dan in blauw.
Een boekenplank er boven.
Ik zie mijn wekkertje.
Mijn rotantafeltje met glasplaat en een rotanstoeltje.
Een kastje met boeken en mijn poppenhuis.
En Conny dus aan de muur. 
Ze hing alleen maar op mijn kamer omdat ik dat wel interessant vond.  Ik was geen fan of zo. Ik was nog van niemand fan.
Conny... een teenager-ster.
Teenager, het woord alleen al. Ik wist amper wat dat was en een liedje van die Conny had ik nog nooit gehoord.
Later ja, toen kwam Zwei kleine Italiener, dat liedje ken ik.
Ze heeft het goed gedaan, Conny.
Ze bleef geen teenager-ster, maar werd actrice en een hele goeie ook als ik Wikipedia mag geloven. Eentje die veel prijzen won.
Ze is nu 72.  En ik... ik werd fan van Cliff Richard en daarna van de Beatles.

The Red Turtle

Ik heb niks met stripverhalen en ook niks met tekenfilms of animaties. Ik houd er gewoon niet zo erg van.
Maar er zijn uitzonderingen. Bij de strips is Asterix een uitzondering. De Asterixen heb ik denk ik allemaal gelezen. Een paar zelfs in het frans en dat zegt wat, want normaal gesproken ben ik te lui om een boek in een andere taal te lezen.
Tekenfilms? Ik heb er vast wel eens een gezien, maar het verveelt me meestal snel. Alleen al de stemmen die erbij horen. Nou ja kortom, ik ben geen liefhebber.
En toch wilde ik deze film van Michael Dudok de Wit: The Red Turtle, heel graag zien. Ik zag een trailer en dat was genoeg aanleiding om te gaan.



Het was de moeite waard en ik ben in geen enkel opzicht teleurgesteld, integendeel. Het is een prachtige, poetische film en heel mooi gemaakt.
Heel kort: een man spoelt aan op een onbewoond eiland en probeert er van af te komen. Hij bouwt een mooi vlot, maar wordt tegengehouden bij zijn poging weg te varen. Tegengehouden door iets. Bij een van zijn volgende pogingen,  blijkt dat iets een grote, rode en geheimzinnige schildpad te zijn. Deze schildpad zorgt er voor dat de man op het eiland blijft en dat zijn leven verandert.

Er wordt niet gesproken in deze film. Er zijn wel geluiden, van de zee, van de storm en af en toe een enkele kreet. En muziek. Bijzonder en mooi, bijzonder mooi.
Daarbij vond ik de eenvoudige, bijna sobere beelden erg mooi van kleur. Ja, al met al indrukwekkend.

Deze week was er op tv een documentaire over deze film. Daarvan heb ik nog maar een klein stukje gezien, maar uit dat stukje bleek wat een enorm werk het maken van deze film is geweest en hoeveel mensen er bij betrokken zijn geweest. Ik ga de rest van die docu zeker nog afkijken. Als je de documentaire gemist hebt, je kunt hem vast nog wel zien. Hier bijv.
http://tvblik.nl/2doc/het-verlangen-van-michael-dudok-de-wit

Be Nice

Deze foto maakte ik in een kringloop. Oude troep, rotzooi. Natuurlijk.
Er zijn echter jaren en jaren geweest, dat dit de stemming was.
Er waren toen ook wereldproblemen, dat weet ik. Natuurlijk weet ik dat.
De dreiging van de bom, Vietnam. Het kan nooit meer worden weggeveegd.
Toch waren het voor mijn gevoel  hoopvolle jaren.
Er zouden veranderingen komen, verbeteringen. Zo voelde dat. Ik voelde dat zo.
En nu?
Wat een puinhoop is de wereld!
Ik hoop nog steeds, maar de realiteit dreigt de hoop te laten verdwijnen.
Ik ben niet Charlie Hebdo, ik ben niet Florida of Nice of...
Ik ben eigenlijk gewoon kwaad.
Maar toch...

Relax!

In deze regio begint vandaag de zomervakantie of wel de grote vakantie.
En ja, het voelde voor mij (van mijn vierde tot mijn zestigste)  als een grote vakantie.
Zeker op zo'n allereerste dag met een eindeloze hoeveelheid vrije tijd voor me. Zo heerlijk.
Van één van mijn drie 'baantjes', nl. dat op school, heb ik nu natuurlijk ook vrij. En zelfs dat voelt fijn.
Ik kreeg een prachtige bos bloemen van school. En dat was ook iets wat er een klein beetje bij hoorde, bloemen op de laatste schooldag. Toen vaak van een kind en nu van het team.

 Hoera, vakantie!

Bridget Riley

Voor Odins tweede museumles gingen we voor het gemak weer naar het Haags Gemeentemuseum. Hij sliep weer en we hebben hem maar niet wakker gemaakt.

Er was een leuke tentoonstelling, net nieuw. Dus met Odin én de Museumjaarkaart, pikten we die even mee.
Ik vind de foto die ik maakte echt grappig. Gemaakt door een glazen deur en op die deur staat in zwarte letters Bridget Riley. Zij is de schilderes. Zo, door de deur gefotografeerd lijkt het net of haar naam op het werk staat.

Bridget Riley dus. Zij schijnt een wereldberoemde Engelse schilderes te zijn. Haar werk hangt op vele plaatsen in de wereld, ook in musea waar ik was. Maar ze is me nooit opgevallen, haar werk kende ik niet en haar naam ook niet. Nou ja, er is meer dat ik niet weet, dan wat ik wel weet.
En trouwens, nu ken ik haar. Een beetje.
Kleurrijk (en soms zwartwit), met heel veel golven,  curves.
Leuk om te zien. Een beetje sixties vond ik.
Van sommige stukken werd ik gewoon een beetje duizelig.
Ik laat een paar foto's zien, maar het is ook leuk om even op de site van het museum te kijken. Daar zijn ze duidelijker dan dat ik ben.

Het laatste werk is een muurschildering. In bruikleen van een museum in Duitsland.
Hoe kan je een muurschildering in bruikleen hebben? Mijn man vroeg het, maar niemand die het wist.

En Bertie? Aanrader? Ja zeker, als je toch al in Den Haag bent of als je lekker verder wilt snuffelen in het museum. Er hangt veel werk van Mondriaan bijvoorbeeld en van de Stijl.
Ik zou niet vanuit bijv.  Groningen naar Den Haag reizen alleen hiervoor. Maar ik vond het wel echt leuk!

Zevenendertig jaar!

 

Tsjonge,jonge, het is gewoon niet geloven. 

Maar het is toch echt waar.

Vandaag zevenendertig jaar getrouwd. 

Met de liefste en de leukste! 

(En straks gaan we oppassen bij en op een van onze zeven nakomelingen)

Memory

Kijk eens wat Frits kreeg als vaderdagcadeau.
Een memoryspel met foto's van alle kleinkinderen en ook alle kinderen staan er op .
Nu is het niet zo dat Frits en ik dagelijks memory zitten te spelen.
We zijn helemaal niet zo heel erg van de spelletjes. Maar dit gaan we zeker een keer spelen met z'n tweetjes en daarna komt Anna er aan. En daarna de anderen. Dat spel kan nog jaren mee.
Kinderen zijn bijna altijd heel goed in Memory en als je er dan zelf ook nog op staat met al je familieleden, dat moet toch wel superleuk zijn.

Hoe dan ook het was echt een geweldig cadeau. En al was het voor vaderdag, ik ben er ook blij mee!

Breien

Geheel geïnspireerd door de tentoonstelling Breien! in het Fries Museum in Leeuwarden wilde ik gaan breien.
Iets voor de kleine dametjes of het kleine meneertje.
Op de terugweg van onze vakantie in het strandhuisje deden we (uiteraard) Middelburg aan. Een geliefde stad (met vijf kringloopwinkels!).
En daar aan het begin van de Langeviele zit een brei/borduurwinkel, al minstens vijftig jaar. Daarvoor waarschijnlijk ook al, maar toen lette ik nog niet op wolwinkels.
Heel ouderwets en zo ruikt het er ook.
De eigenares is ook al erg oud, maar nog wel zeer bij de tijd. Beetje pinnig.
Daar zag in de etalage een schattig klein 'overslagvestje' liggen, waarvan ik dacht: dat moet toch te doen zijn.
Dus binnen geïnformeerd en ja hoor, daar was een patroon van. Jammer genoeg zonder afbeelding, gewoon een getypt half A-viertje.
Over de wol , nou ja de katoen, waren we het snel eens. En de dame wist me ook precies te vertellen hoeveel ik nodig zou hebben. Drie knotten en als ik dan twee vestjes zou maken hoefde ik er maar vijf, want voor een vestje waren drie knotjes eigenlijk wat te veel.
Toen wilde ik het patroontje eens even goed bekijken, want ik ben een sukkel op het gebied van patronen snappen en helemaal als er geen plaatje op staat.
Maar dat vond ze belachelijk: 'Echt mevrouw, dit is wel het allermakkelijkste patroon. Dat kan een meisje van zes nog wel breien!'.
Hmmm, een meisje van zes...
Ik heb JAREN handwerken gehad, als vak op school. Echt jaren. Ik ben zelfs bevoegd om handwerken als vak te geven, op een basisschool, geloof ik.
Dus ik kocht de wol, kreeg het patroon en we gingen lekker struinen in Middelburg.

Thuis wilde ik natuurlijk meteen beginnen. Patroon kwijt. Vond het pas twee dagen later.
Vervolgens had ik de verkeerde naalden. En ik wist al meteen niet meer hoe ik moest meerderen.
Staat ook niet in mijn boek De Nuttige Handwerken. Lekker nuttig zo'n boek.
Enfin, ik had alles al weer uitgetrokken, toen ik bezoek kreeg van Breimien, mijn oud-collega. En zij tekende het vestje en snapte hoe het moest.
Dus nu ben ik opnieuw begonnen.
En mocht het toch nog wat worden, dan zal ik zeker niet nalaten er hier verslag van te doen.
Uitgebreid verslag,  geloof me...