EK Atletiek, of hoe je op een wandeling in de regen toch leuke dingen ziet. Deel 1

In Amsterdam Noord is een winkelcentrum waar ik niet echt heel vrolijk van word. Maar ja, ik moet er wel eens een boodschap doen als we aan het oppassen zijn. En kijk, de weg er naar toe zag er ineens zo leuk  uit. Zo vrolijk in de regen. Alles fleurde er van op.

Hebben ze er een zestigmeter baantje geschilderd op de grond. Met daarbij het Europees record voor vrouwen op de sprint. 
Kan je daar met je boodschappen lekker even rennen.  En in mijn geval dan ook nog achter de dubbele kinderwagen, haha.
Nou in die regen deed helemaal niemand het.
Maar goed, het ziet er daar nooit gezellig uit en nu knapte dat zomaar een beetje op!

 

Misschien dat ik het toch nog een keer doe. Zomaar om te kijken wat mijn tijd zou zijn.
Ik begon pas met hardlopen,  toen ik al lang over de vijftig was.
Dat is te laat, dat is wel duidelijk.
Vroeger vond ik bijna alles van sport stom. Behalve zwemmen en korfbal.
Dus ik ging zeker niet sprinten.
Nu ik ben wel weer een beetje aan het hardlopen. Voorzichtig, maar het gaat en dat is toch  goed voor een mens. Daarbij wandel ik nu. *Geeft schouderklopje op linkerschouder.
En het EK atletiek begint bijna,  mooi om naar te kijken vind ik. Vooral de loopnummers en het hoogspringen.

Enfin, toen ik door het tunneltje was zag ik ook nog dit:

Ik hoop dat je het kunt lezen, maar zo niet,  op de witte baan staat: Je moeder!
De humor ligt op straat. Dus.