Zomaar een zomerdag

Er zijn van die dagen waarop je zo kunt genieten... Vaak gebeurt dat zonder dat je er op voorbereid bent.
Afgelopen maandag, was zo'n dag. Het begon 's morgens vroeg al.
Ik moest voor een klein dingetje naar de tandarts.
Was die afspraak midden op de dag geweest, had het toch de dag gebroken, zo niet verpest.
Dus ik wil alijd graag zo vroeg mogelijk. De afspraak was om kwart voor negen en om vijf voor negen stond ik weer buiten. Mijn man was meegegaan en de fietsen stonden al op de auto.

Onderweg  zagen we een  'Nomen est Omen',  soort van.
Tja... Beenhakker voor al uw rolstoelen en rollators!
We reden naar Amsterdam, parkeerden in Noord en fietsten naar de Noordermarkt (die trouwens niet in Noord is, haha)
Eigenlijk was dit, met de tandarts,  het enige geplande onderdeel van de dag.

Terwijl we daar tussen de vergane glorie liepen en veel zagen maar helemaal niets wilden hebben, bedacht ik dat het misschien leuk zou zijn om te lunchen met ons jongste kind.
Die woont in Amsterdam en hem zien we nou niet bepaald frequent. We belden en hij had tijd.
'Bedenk jij maar waar' zeiden we.
We fietsten lekker door Amsterdam, hij woont in het cenrum, maar toen we daar aan kwamen bleek dat hij een zaakje op het oog had voor de lunch precies de kant op waar we vandaan kwamen, en dan nog een stukje verder.
Geen probleem, we fietsten weer die kant op en dan nog een stukje verder en kwamen volgens aanwijzing uit aan het IJ, schuin tegenover het Eye.
Wat een prachtig plekje met mooi weer. (met slecht weer ook denk ik)
Binnen stond dit!

Foto niet zelf gemaakt. Gevonden op Internet

Ik vond hem erg grappig, het blijkt een lamp te zijn van Seletti.  Er is ook nog een grote variant en een hangende.
Dit terzijde.
We hebben heerlijk geluncht daar aan het water bij Meneer Nieges.
Dirk vertelde dat hij zulke goede herinneringen heeft aan onze vakanties vroeger, met de vouwwagen en de tent. Hij noemde een aantal dingen van die vakanties die ik me helemaal niet meer herinner, maar die dus in zijn hoofd heel erg leuk waren.
En zij zat  bij Nieges voor de deur buiten in het zonnetje, dat kan ook natuurlijk. Kost niks!

Dirk moest weer aan het werk en wij besloten de buurt te gaan verkennen.
Prinseneiland, Bickerseiland, Realeneiland. Ik kende de namen maar was er eigenlijk nog nooit geweest. Terwijl het toch echt prachtige stukken Amsterdam zijn.
En zo, op de fiets heb je een behoorlijk bereik en zie je van alles.

Gezicht op Prinseneiland

 Het was er totaal niet druk, maar dan ook totaal niet. Beetje verstild zelfs

Toen we (voorlopig) uitgekeken waren, gingen we weer een eind de andere kant op.
Naar het Rijksmuseum voor een bezoekje aan de beroemde Marten en Oopjen.
En daar was het wél verschrikkelijk druk. Dat had ik niet verwacht op een warme maandagmiddag.
Maar wel dus. Morgen meer hierover.
We deden alleen die twee schilderijen en zouden daarna naar huis, maar mijn man bedacht ineens dat het leuk zou zijn om naar het strand van Egmond te gaan en daar te zonsondergangen.
Wat we deden.
Het was heerlijk aan het strand, niet meer zo druk als het overdag geweest zal zijn, gewoon heerlijk.
We wandelden nog een flink eind en ik deed de avondmaaltijd met vijf bitterballen op een terras.
We zagen ook nog iets bijzonders.
Er werden, door een groep mensen aan de vloedlijn, witte ballonnen opgelaten.
Het was een prachtig gezicht, die witte ballonnen tegen de strakblauwe lucht. Ze waren een hele tijd te volgen, tot ze achter de duinen verdwenen.
Ik dacht eerst dat het een bruiloft was, maar toen we dichterbij kwamen, zag het er zo niet uit.
De mensen vormden een groepje apart, hielden elkaar vast en stonden heel stil die ballonnen na te kijken.
Ze leken wel op een eigen eilandje te staan.
Niemand liep er ook doorheen of zo.
Dus ik denk dat het een afscheid van een overledene was.
Wat een prachtig idee, vind je niet?