Zie de Mens. 100 jaar, 100 gezichten

En zo gingen we dus in Zwolle naar De Fundatie. Voor de tentoonstelling 'Zie de Mens'.
Stond al een tijd op mijn lijst. En ik werd nog nieuwsgieriger dan ik al was, want er was een blogmaat die er helemaal niks aan vond. Maar dan ook niks.  Dat was raar, want zij en ik zijn het over het algemeen roerend eens over heel veel zaken.
Maar hier dus niet over, nee absoluut niet . Wij vonden het een geweldige tentoonstelling. Alleen het idee al: 100 jaar, 100 gezichten. Portretten.

Vaak heel erg mooi, soms niet. Maar door de uitleg erbij werd het dan toch weer interessant. En uitleg, haha, is wat anders dan gepsychologiseer.  In deze tentoonstelling vond ik de uitleg zeer goed gedaan.

Een week geleden of zo,  stond er een recensie in onze plaatselijke krant. Met ter illustratie deze foto. Het is het schilderij van het jaar 1931, van Picasso natuurlijk.
Ik ben geen liefhebber van zijn werk. En ik snapte aanvankelijk totaal niet waarom dit schilderij er hing. Het heet 'Groot stilleven met bijzettafeltje'.
Je moet echt goed kijken als je hoofd, borsten en benen wil zien. Maar als je dan weet dat Picasso een minnares had, die hij wilde schilderen,  dat zijn vrouw dat niet mocht weten... ja, dan wordt zo'n schilderij ineens leuk.
Er waren veel meer interessante portretten.  Ook foto's. Zo bijvoorbeeld het wereldberoemde portret van  Sir Winston Churchill.
Daar wordt dan bij verteld dat de fotograaf (in 1941) moest kampen met een chagrijnige en gehaaste Churchill, die er overduidelijk geen zin in had. Churchill gaf de fotograaf Yousuf Karsh precies twee minuten. En toen deed die Karsh iets opmerkelijks. Zonder het te vragen trok hij de sigaar uit Churchills mond. Die werd boos, zette zijn handen in zijn zij en precies op dat moment drukte Karsh af.

Nog een andere foto die ik heel bijzonder vond, was deze:

Het is de portret van het jaar 1945. Om precies te zijn 1 april 1945. Je ziet de Amerikaanse oorlogsfotografe Lee Miller en zij neemt een bad. In de badkamer van Hitler. Die toekijkt vanaf zijn portret. De dag ervoor hadden Amerikaanse troepen Dachau bevrijd en de gruwelijkheden daar waren door Miller vastgelegd. De modder op Hitlers witte badmat komt van haar laarzen en dus rechtstreeks uit Dachau. De foto is gemaakt door Scherman. Later op die dag pleegde Hitler zelfmoord.
En dan natuurlijk de schilderijen. Wij zijn wel zo kinderachtig dat we extra aandacht gaven aan de schilderijen uit onze geboortejaren.

Links is 1949. Een schilderij van Constant, getiteld La Femme Terrible. En rechts 1951. Van Co Westerik, getiteld Visvrouw.
Beide doeken passen wel bij mijn lieve echtgenoot. Hij trouwde een terribele vrouw die ook nog wel eens een enkele keer tekeer kan gaan als een viswijf. Een enkele keer hè.
Ik laat nog de eerste zien, uit 1917 dus, van Oskar Kokoschka. Een zelfportret.

En de laatste, uit 2016. Neo Rauch, Gewitterfront. Er gaat een soort dreiging van uit. Vind ik. Waar gaat het naar toe met de wereld.

En dan nog eentje die ik echt mooi  vond. Ik ga mijn eigen regels voorbij met het plaatsen van foto's. Het zijn er te veel. Maar ja, dat doet kunst blijkbaar met mij. Dus echt de laatste. Voorlopig.

Christian Schad, 1929. Maika.