Dan kom ik nog even terug op 'De Kinderen van Juf Kiet', een film waar ik een paar dagen geleden hier wat over vertelde.
Daarop kwam een reactie van Maaike en die vond ik interessant. Maaike is zelf juf en schreef dat ze twijfelde of ze naar deze film zou gaan. Ze gaf me links naar stukken van mensen (onderwijsmensen) die helemaal niet zo positief waren over de film.
Zelf had ik voor ik de film zag, in het Parool al een tamelijk negatief commentaar gelezen en een ingezonden brief als reactie daarop.
Maaike dacht (en dat begrijp ik heel goed) dat ze zich na het zien van de film kwetsbaar zal gaan voelen, dat ze gaat spiegelen en zich zal afvragen wat voor soort juf ze zelf is, met het nodige piekerwerk als gevolg.
Ik kan alleen maar zeggen, Maaike je hebt gelijk. Ik ken je niet, maar ik denk dat dat gaat gebeuren.
Bij mij gebeurde het ook. Want behalve dat ik opeens dacht dat ik graag weer juf zou willen zijn (ben vijf jaar met pensioen) ging ik me ook absoluut afvragen wat voor juf ik was. Het lijkt me juist goed om daar af en toe bij stil te staan, jezelf proberen te zien zoals je bent voor de klas.
Dat het nu gebeurde door de film is duidelijk, maar in de jaren toen ik nog werkte, waren er toch heel vaak ook van dat soort momenten. Dat vind ik juist goed. Sterker nog, het is belangrijk om naar je zelf te kijken. Te zien wat je doet en te zien dat je het soms heel goed doet en soms gigantisch in de fout gaat. Daar groei je van. En daar hebben de kinderen voordeel van.
Dan het commentaar op de film. Dat is soms positief, maar soms ook bepaald niet mals.
Het ergste vind ik dat mensen zich afvragen of juf Kiet de kinderen wel ziet. Ziet ze de wanhopige blikken? Ziet ze het verdriet? Luistert ze echt?
Het antwoord is nee. Er zijn wanhopige blikken die ze niet heeft gezien. Er zullen momenten zijn geweest dat ze het verdriet niet zag en ze zal ook niet altijd echt geluisterd hebben. Haar handelen is ook niet altijd te verdedigen. Zo begrijp ik niet waarom de kinderen in rijtjes zaten, wat is er mis met een kring. En ik denk dat iedereen medelijden met Haya had, toen ze haar moeder niet mocht bellen.
Is dat teleurstellend? Nee, natuurlijk niet. Er is geen enkele leerkracht die dat allemaal voortdurend doet en dat ook volhoudt.
In mijn ogen gaat het om de momenten dat het allemaal wel lukt en mijn conclusie na het zien van de film is: die momenten zijn er heel vaak. De kinderen bloeien op. Dáár gaat het om.
Juf Kiet heeft het waarschijnlijk veel te druk met haar belangrijke werk, maar wat zou het mooi zijn als ze een keer verscheen en bevraagd zou worden. Niet ondervraagd, maar bevraagd. Door iemand die zelf voor de klas staat of heeft gestaan. Ik zou willen weten wat er verder voor hulp is. Wat ze weet over de achtergronden van al die verschillende kinderen. Hoe ze met de ouders in contact is.
11 opmerkingen:
Voor iedereen geldt dat niets menselijks ons vreemd is.
Juf Kiet stelt zich enorm kwetsbaar op door camera's toe te laten. En het is goed dat wij ons spiegelen, dat lijkt mij juist de bedoeling. Dat kan als juf zijn, maar ook als mens in de samenleving, als buurvrouw, bibliotheekmedewerker enzovoort. Dat we ons lerend opstellen, om te groeien.
Ik heb de film nog niet gezien, maar zal dit zeker doen...
Als begeleider van leraren in opleiding weet ik hoe belangrijk zelfreflectie is. Zowel bij beginnende als ervaren leerkrachten. Zichzelf spiegelen aan anderen kan ook goed werken - zeker als men nog zoekende is als leraar in wording. Zolang men zichzelf maar in vraag blijft stellen en daardoor groeit als leraar is het goed. Helaas hebben we geen alziend oog en zijn we niet perfect, maar een oog hebben voor... is al heel wat.
Dat heb je weer mooi geschreven ,voor mijn gevoel was je een top juf ,en ja spiegelen kan nooit kwaad we zijn mensen en ieder probeert het beste maar volmaakt wordt het nooit, lieve gr marloeskreatief
Ik zag juf Kiet laatst op de tv. Toen wist ik nog niet van de film, maar ze leek me een bevlogen lieve juf. Ik weet niet meer waar het bij was, maar het programma is vast nog wel terug te vinden.
Voordat ik naar de film ging, was ik een beetje bang dat het een soort persoonsverheerlijking zou worden van een juf, die alles perfect doet. Dan blijf je zitten met een kater, want voor jezelf is dat onbereikbaar doel. (Ik ben 43 jaar lang werkzaam geweest in het onderwijs) Maar gelukkig was in deze film de dag dagelijkse realiteit in beeld gebracht, zonder opsmuk en dus ook met hier en daar een mindere keuze van de juf. Van fouten leer je en ga der maar eens aanstaan met een jaar lang een camera die meekijkt. Juf Kiet heeft het voor elkaar gekregen, dat het merendeel van de kinderen een veilige plek heeft hervonden en dat is het belangrijkste voor vluchtelingkinderen. Een prachtfilm!
Het voordeel van deze film en al de reacties daarop is dat in ieder geval de problemen van vluchtelingenkinderen goed in de kijker komen en dat ze onderkend worden. Dat kan veel problemen in de toekomst voorkomen.
Juf Kiet is een mens met haar goede en minder goede dingen, maar ze is niet onfeilbaar. Niemand is dat! En een docu laat ook niet alles zien, het is datgene wat de filmmaker wil laten zien. Het laat ons - de buitenstaander - wel zien wat voor dingen er spelen in een klas met vluchtelingenkinderen.
Een mooi pleidooi voor het beroep van "Juf". Zelf heb ik een groot deel van de opleiding voor kleuterleidster gedaan (jaren 70). Op tijd kwam ik er achter dat dit het niet was voor mij, maar mijn zus zat gelijk met mij op die opleiding en zij staat nu al ruim 30 jaar voor de klas. Nog steeds met groot plezier. Of zij zichzelf zo wel eens bekijkt weet ik niet, maar ik vind haar een kei. Prachtig mooi beroep, dat Juf-zijn.
Fijne avond,
liefs,
Mirjam
Bedankt voor uw blog. Ik vind wat Jeanne verwoordt in haar reactie over een soort persoonsverheerlijking goed gevonden. Zo'n gevoel had ik ook.
De reacties gelezen te hebben, ga ik denk ik toch naar de film. Het spiegelen en zelfrefelectie is inderdaad belangrijk, maar ik ken mij zelf, hahaha, ik kan daar wel eens in blijven hangen.
Wat ik inderdaad erg goed vind is dat men eens ziet hoe het met de vluchtelingenkinderen gaat. Alleen daarom al is het fijn dat deze film zoveel aandacht krijgt.
Nogmaals bedankt voor uw blog.
Groetjes Maaike
Ik heb de film niet gezien en zal hem waarschijnlijk ook niet zien.
Wat ik wel vind is dat ik het erg vind dat er ook nu weer toch een boel negatiefs geschreven moet worden blijkbaar. Wie zonder zonde is ...
Echt, als we nou 'ns allemaal gewoon wat positiever naar elkaar zouden kijken. En dan hoef je echt niet alles maar goed te vinden, maar positief kritisch/opbouwend zijn is zo veel beter dan maar negatief zijn.
Door deze film filosoferen we met elkaar over 'het vak', over vluchtelingenkinderen, over zelfreflectie, over of je je wel of niet kwetsbaar moet opstellen, over pedagogisch handelen, en ga zo maar door... dat alleen al maakt hem tot een goede film, toch?
Een reactie posten