Kattencafé Kat en Schotel

We zagen in Goes (jaja, Goes is hot) een kattencafé. Ik had er al eens iets over gelezen, maar dat was ik toch een beetje vergeten.
Ik was er niet naar op zoek of zo, maar nu ik er langs kwam ging ik natuurlijk even kijken.
Ik ben hartstikke allergisch voor katten, (er was een tijdelijke opleving, maar die is weg) en dus kon ik niet lang binnen zijn en ik ging er al helemaal niks drinken of eten,  maar eventjes kijken, dát mocht.

Ik zag een kat die lekker aan het spelen was, een kat die heerlijk lag te pitten en eentje die lag te spinnen in het zonnetje.
Mensen, klanten bedoel ik,  waren er op dit moment niet, maar de bedoeling is dat mensen daar komen voor een hapje en drankje, net als in een gewoon cafeetje. Met als extraatje: een kopje. Of een heleboel kopjes.
De katten zijn asielkatten die hier mogen (ver)blijven. Ze kunnen niet geadopteerd worden; er wordt ze hier een mooi leven gegund.
Wat een idee zeg, er zijn natuurlijk zat mensen die geen kat kunnen hebben, maar die het wel fijn vinden om er met eentje te knuffelen. Dat kan ik me best voorstellen. Leuk idee, uit Japan afkomstig las ik.

Wat me heel erg opviel: het was er brand-en brandschoon. Fris en modern. Het rook niet eens naar kat. Ik zou er echt met een gerust hart iets kunnen gaan drinken denk ik. Maar ik nam het risico niet.
Voor meer info: klik

Borduurwerk in een museum

Ze heeft een mooie blog, deze Jeanny Cobben. Klik. Over borduren en merklappen. Die blog kende ik tot nu toe niet. Tot ik een bezoek bracht aan het Historisch Museum De Bevelanden in Goes wist ik er niks van.
Maar daar in dat museum wordt haar werk tentoongesteld. En ik vond het echt prachtig. Wat een ontzettende hoeveelheid kruisjes heeft die vrouw gemaakt. Zoveel werk, zo mooi, zo fijntjes.
Waar ze de tijd vandaan heeft gehaald mag Joost weten trouwens. Ik vond het ongelooflijk.

Ik denk dat ik maar het beste wat kan laten zien, dan heb je een beeld. Een ding is zeker: als je in de buurt van Goes bent en je houdt van merklappen en borduren, moet je beslist even gaan kijken.
En had ik al gezegd dat ik Goes zo'n leuke stad vind? Ja hè?

Een idee vond ik ook dat de lappen waren ingelijst, maar zonder glas ervoor. Erg mooi gedaan en dat kan dus ook.

Water bij de wijn

We waren in een strandpaviljoen om er een kleinigheidje te eten en om wat te drinken.
Het was zes uur en niet extreem druk. Een mooie tent, met een mooi terras.
Ik bestelde vissoep á 6,95 en ik ging me te buiten aan een glas sangria á 4,50.
En toen moest ik een pil nemen.
Ik vroeg dus aan de serveerster om een klein glaasje water om mijn medicijnen in te nemen. Want sangria en die pil gaan niet samen.
'Ja' zei ze,'alleen serveren we geen kraanwater, dus dan moet u water van de kaart bestellen'.
Ik protesteerde: 'dus dan moet ik een flesje water bestellen voor 2,40 terwijl ik echt maar een klein beetje nodig heb?'
Dat vond ze denk ik ook wel raar. 'Ik zal het even aan de baas vragen'.
De baas beschikte kennelijk in mijn voordeel, want er werd al snel een glaasje water gebracht. Een heel klein glaasje, maar meer had ik ook niet nodig.
Als ze dat niet had gedaan was ik opgestapt. Echt!
Ik vind het weer typisch een voorbeeld van hoe het niet moet.
Ik weet dat de Horeca niet verplicht is om kraanwater te serveren. Ik begrijp ook dat ze kosten maken met kraanwater. Maar ik denk tegelijkertijd dat ze winst genoeg maken. En het was niet mijn enige bestelling hè, ik dronk daar iets voor 4,50.
Gelukkig deed men hier  letterlijk water bij de wijn. 

Goes

Wat is Goes een leuke stad.
Ja, ik postte gisteren over Haarlem, omdat dat al een tijd geleden was, maar in mijn hoofd zat ik nog in Zeeland natuurlijk.
Enfin, Goes. Ik ben er in het verleden wel geweest, maar nooit op de manier dat ik Goes nou eens uitgebreid ging bekijken. Ik was er wel eens in het ziekenhuis om een klasgenoot op te zoeken. En mijn vader toen die daar was geopereeerd. Ik heb er met mijn Zeeuwse vriendin S. die er vlakbij woont,  geschaatst en we hebben er ook wel eens gegeten. In de kweekschooltijd ben ik er een enkele keer  uit geweest. In de omgeving heb ik vroeger veel gefietst. Maar kénnen, nee dat zou ik niet zo kunnen zeggen.

Nou was het wel prachtig weer, overal bloeiden rozen en stokrozen. De mensen waren vriendelijk en er was veel te zien. Er waren ook een paar heerlijke terrassen en dat kwam mooi uit want het was bloedheet vorige week.

Verder is er een heel aardig museum waar op dit moment een superleuke tentoonstelling is en waar ik wel een apart blogje aan wil wijden.
Maar ook de rest van het museum vond ik leuk. Met klederdrachten en veel Zeeuwse zaken

Kerkuitgang te Kapelle, door J.C. Klinkenberg (1854-1925)

Fietsend door de stad zagen we een paar gigantische muurschilderingen. Ook de moeite waard.

Ik begreep trouwens niet meteen  wat ik zag, heel gek. Nu weet  ik dat het een gouden versiering van een Zeeuwse kap is.
Nou hoe dan ook, een dagje Goes is echt leuk. Een aanrader.

Lachen om kunst

Dat zeg ik: als je in Haarlem bent is er altijd wel wat te zien en te beleven.
Zo liepen we de laatste keer op de markt en zagen dat deze tentoonstelling in de Hallen is te zien: 101 jaar lachen om kunst.
Nou met de MuseumJaarkaart even naar binnen natuurlijk. Wel met een kleine bijbetaling.
We keken onze ogen uit,

Het is een grote tentoonstelling, echt op alle verdiepingen van de Hallen.
En dat is nog niet alles, de tentoonstelling wordt namelijk voortgezet in een ander Haarlems Museum namelijk het Frans Hals Museum
Meteen bij binnenkomst kregen we een uitgebreide dikke catalogus, zodat we thuis alles nog eens rustig zouden kunnen  bekijken.

Wat ik heel erg leuk vond, is dat je een kwartetspel kunt verzamelen. Bij sommige kunstwerken hangt aan de muur een bakje, met daarin een kaartje. Onderwerpen: Stoelen, Gereedschap, Holland Dada, Eten, Dieren, Naakten, Muziek, Strijkbouten. Nou van die onderwerpen kun je dus steeds vier kaartjes vinden.
Wat een idee om zo door het museum te struinen en die kaartjes te verzamelen. Ik miste er een toen we klaar waren. Moet ik nog maar eens terug.

Ik laat dit kaartje hierboven expres apart zien, omdat ik Teun Hocks helemaal niet kende en ik zijn werk echt mooi vond, een ontdekking!
Maar zo ziet een kwartet er bijvoorbeeld uit:

Nu heb je meteen een beeld van wat er zo al te zien is.
Het is echt niet zo dat we gierend van het lachen door de twee musea liepen. Het is ook niet zo dat we thuis onmiddellijk zijn gaan kwartetten. (Ook niet superleuk met z'n tweetjes).
Maar we vonden het allebei boeiend en leuk.
En ik ben heel wat te weten gekomen over Dada. Die stroming begon in 1916, duurde niet lang, een jaar of zeven maar heeft grote invloed gehad. Die catalogus was echt interessant. Een cadeautje.

Midas Zwaan, 2008. High Mighty

Dit was het eerste werk dat we zagen, en daarmee was de toon gezet. Ik zou natuurlijk nog van alles kunnen laten zien, maar ik vind het zo wel genoeg. Ga maar kijken! Nog tot 10 september. klik

Hans Citroen, 1976. Het overbekende 'Huilend zigeunerjongetje' lachend gemaakt. Oorspronkelijk ontworpen voor twee straatwanden in Rotterdam.

Oh ja en toen we na de musea in de parkeergarage kwamen, zagen we dit:

Vond ik ook wel humor, hoewel niet in de kunst.

België- Nederland

Op een terras in Aardenburg, kwamen we in gesprek met een Belgisch stel dat vlak naast ons zat.
Wij dronken koffie en ik vroeg de serveerster wat ze er voor lekkers bij hadden.
We konden kiezen uit appeltaart of bolustaart.
Nou, dan is de keuze snel gemaakt, in ieder geval voor een bolusliefhebber.
Ja ik houd nu eenmaal meer van bolussen dan van appels.Niks aan te doen.

De Belgen hadden nog nooit van bolussen gehoord, dus ik had wat uit te leggen. Van bolustaart had ik trouwens ook nog nooit gehoord.
Enfin, via  bolussen, vakantie en streekprodukten, raakten we aan de praat.
Het waren leuke mensen, van het soort waarmee je vrienden zou kunnen worden als je ze vaker tegen zou komen of in de buurt had.

De bolustaart kwam (mijn man en ik delen tegenwoordig één iets lekkers, da's beter voor ons), we proefden voorzichtig, bevonden de taart ok, maar de smaak in de verste verte niet lijkend op de smaak van een bolus. En geloof me, die ken ik.
Maar goed.
De serveerster kwam vragen hoe het smaakte. En ik zei dat de taart goed was, lekker, maar niks met een bolus had te maken.

Toen ze weer weg was, constateerde de Belgse een groot verschil tussen de Belgen en ons. Namelijk de directheid.
Zij zouden dat nooit zo gezegd hebben.
Hoewel de serveerster er in mijn ogen gewoon naar informeerde en dus een antwoord kreeg, zouden zij dat nooit gezegd hebben.

Andere verschillen waar we het over hadden: de Belgen zijn beleefder. De Belgen zijn wat afwachtender.
De vrouwen zijn er beter gekleed en verzorgder.  De Belgen leven Bourgondischer. O ja en de taartjes in België zijn beter.
Dit was niet een riedeltje dat de Belgen afstaken hoor. We kwamen gezamenlijk tot dit lijstje.
In volledige harmonie overigens. Zij kwamen heel graag in Nederland en wij houden van België.

Ik weet echt dat je niet een hele groep kunt beoordelen.  Niet DE Nederlander, DE Belg, DE Zeeuw...
Maar die verschillen, die zijn er gewoon. 't Is niet anders.

Rommelmarkt(en)

Daar viel ik me toch even met mijn neus in de boter. Ik was in Groede (Zeeuws-Vlaanderen), ik las de Badkoerier en zag dat er maar liefst drie (3) rommelmarkten te bezoeken waren, afgelopen zaterdag.
Dat werd mijn dag. Ik wilde ze alle drie.
De eerste was in Aardenburg en dat was een fijne.

Nauwelijks echte handelaren en heel aardige mensen. Zoals deze meneer die desgevraagd best even wilde poseren naast zijn waar.
We dronken iets op een terrasje en hadden een leuk gesprek met twee Belgen. Daarover later meer.
Vervolgens gingen we naar de rommelmarkt van Schoondijke. Dat was helemaal niks. We waren er om een uur of twaalf geloof ik en toen waren de meeste mensen al aan het opbreken. Terecht, iedereen was natuurlijk naar Aardenburg gegaan.
Verder ging het, naar Hoek. Dat is vlakbij mijn oude woonplaats Terneuzen. Dit ritje was zeer verantwoord, want we wilden deze week toch ook fietsen in die buurt.
Ha, zo'n vakantieweekje zit altijd vol plannen. Dus dan hadden we dat maar vast gedaan.
Maar eerst dus nog de rommelmarkt.

Ach had ik toch maar meer muren. Ik zou de bordjes kopen en ophangen.
Ook op deze markt: echt rommel. Heerlijk.

Verder kochten we deze dag, afgezien van een paar rommelmarktboeken,  een nieuwe Renault Kangoo.
Eigenlijk heel onverwacht.
We hadden er nog helemaal niet over nagedacht. Onze oude Renault Kangoo is nog prima hoor, mankeert niks aan voor over ik weet.
Maar dit was echt een koopje. En in zo'n beschaafde tint. Toch zeker in vergelijking met de huidige, knalrode.
Dus we sloegen toe. Net op tijd, want er waren natuurlijk kapers op de kust, dat kun je je zeker wel indenken, toch?

De prijs?  0,50 eurocent!

Veldzicht

Veldzicht... we huurden deze week een huisje in Groede (Zeeuws-Vlaanderen).
Het huisje heet Njord, maar het terrein  heet Veldzicht. En dat is precies wat je krijgt: Veldzicht!

Zicht op de  kerktoren die op de markt van Groede staat, krijg je er zomaar bij.
Het huisje is ideaal en heeft alles wat een mens nodig heeft.
Het is hier zo stil en zo mooi.
Het strand, waar het zelfs afgelopen zondag met die hitte nog rustig was, is schoon en niet ver. In mijn geval op dit moment jammer genoeg te ver om te lopen. Maar fietsen gaat heel goed. Prima te bereiken dus.

Nou hebben we hier al veel vaker gelogeerd, Ik denk misschien wel een keer of zes en het verveelt nooit.
Helaas staat het terrein met het grote huis en de vier huisjes te koop.
De lieve eigenaren willen zelf gaan reizen, zijn ook al wat ouder en moeten er hard aan werken. Het is een groot terrein
Voor deze mensen hoop ik dat het snel lukt, maar ik ben wel een beetje bang voor de konsekwenties. Enfin, dat zien we dan wel weer.

Ik ga op vakantie en ik neem mee...

Hebben jullie dat nou ook, dat je soms niet goed weet wat je mee moet nemen als je met vakantie gaat?         
Want als je bijvoorbeeld een week weggaat, moet je toch rekening houden met mooi weer en met slecht weer. Er moet een jas mee, er moeten sokken mee en een trui. Maar ook een badpak en een badlaken. Er moeten boeken mee, maar hoeveel?
Enfin, we waren met de auto, gingen naar een huisje. Dus kón er veel mee en dus gíng er ook veel mee.
Maar ik gok dat we nog niet de helft van wat we hebben meegenomen, hebben gebruikt.

Vroeger, toen we met de kinderen op vakantie gingen, had ik een lijst en die werd ieder jaar bijgewerkt. Er konden dingen af en er kwam ook wel iets bij. Het was de perfecte lijst.
Nog vroeger, ging ik liftend op vakantie, soms wel voor een lange tijd en had ik genoeg aan een rugzak.
Als we nu een weekend  naar London gaan,  of een andere stad, heb ik ook geen probleem. M'n kleine rode koffertje mag vol en dat is het.
Maar nu... kijk, we namen zelfs een aantal pas gestekte en jonge planten mee, die een goede verzorging moeten krijgen en waar ik buur/vrienden/kinderen deze keer niet mee wilde belasten.
Kijk ze lekker groen staan te zijn in de vensterbank. Ze doen het uitstekend en ach, schoteltjes en soepkommen gebruiken we hier toch niet.
De eigenaar van het huisje komt af en toe langs. Hij moet het hebben gezien, vertrok geen spier van zijn gezicht, zei er niets over, maar zal vast en zeker getwijfeld hebben aan onze verstandelijke vermogens.
Nou ja, lekker belangrijk!

Crackfree

Kijk, dit is wat ik kocht in die leuke winkel in Haarlem: een pakje Crackfree.
Ik weet dat mijn moeder dat vroeger gebruikte. Crackfree. In die tijd had ik nog geen flauw idee wat het betekende.
In geen honderd jaar had ik er meer aan gedacht en nu stond ik ineens vertederd te kijken naar dit produkt. 'Ah, kijk nou, Crackfree'.
Ik las wat er op staat en dat het een soort stijfsel is. Maar je kan het ook gebruiken om een ruwe huid zacht te krijgen. Staat er op.
En opeens schoten mijn sjaaltjes me te binnen.
Ik ben in het bezit van heel veel sjaals en sjaaltjes. Eigenlijk ben ik gewoon heel erg op dat gebied.
Ik heb ze overal vandaan.
Rommelmarkten, geërfd, gekregen, gekocht.
Met stippeltjes, met bloemen, in knalkleuren, maar ook gedempte tinten. Wol, katoen.
Enfin je zou het rustig een afwijking kunnen noemen. Echt.
Ik draag ze vaak, dus ik voel me niet schuldig.
Maar er is een probleem: als ik die sjaaltjes heb gewassen, zijn ze daarna nog goed hoor, maar slap. Heel slap.
Nu, zomaar ineens,  dacht ik:  'Natuurlijk, Crackfree!  Voor al uw sjaals'.
En ik kocht een pakje

Nou, ik heb het gebruikt, geprobeerd. Twee keer. Maar er is niks gebeurd. De sjaaltjes zijn nog net zo slap als ze waren.
Misschien was de hoeveelheid te klein. Ik deed het in de wasmachine, misschien kan het beter op de hand, in een teiltje.
Ik blijf nog wel even experimenteren, want kwaad kan het niet.
Of hebben jullie misschien een andere manier?Tips, iemand?

Warenhuis voor huishoudelijk gemak

Een van de leukste steden die ik ken, vind ik Haarlem. We komen er zeer regelmatig.
Ook omdat we in Haarlem lid zijn van de Kunstuitleen. Die heb je in Hoorn ook, maar op de een of andere manier kunnen we daar nooit iets vinden en in Haarlem wel.
Je kunt niet in Haarlem zijn en alleen naar de Kunstuitleen gaan.
Dus we lopen er vaak en kijken verder dan onze neus lang is. De winkels zijn er leuk. Niet alleen maar ketenwinkels.

Foto overgenomen van de website van de winkel

Deze  winkel bijvoorbeeld: Bink, een warenhuis in huishoudelijk gemak.
Warenhuis klinkt heel groot, dat is het niet. Maar er zo vreselijk veel leuks te zien. En zeeeer gevarieeerd.
Dus toen we er langs liepen deze keer en mijn man vond dat hij een borstel nodig had, was ik blij, want zo kon ik binnen lekker rondkijken
Borduurpakketten, handdoeken en theedoeken (natuurlijk die geblokte met rode en blauwe blokjes), garen, Sunlightzeep, borstels dus, ritsen, kant, schoudervullingen, elastiek, zeepklopper, mattenklopper, kachelpoets.
Een winkel in fournituren (het woord alleen al) en huishoudelijke zaken. 
Zo leuk, je blijft kijken. Ik kocht er ooit al eens anti-slipsokken voor Anna, toen ze net kon lopen. En nu kocht ik weer iets. Wordt vervolgd.

Jana Euler

We gingen naar het Stedelijk Museum in Amsterdam om een tentoonstelling te zien van het werk van Rineke Dijkstra. Zij is fotograaf en ik vind haar portretten over het algemeen erg mooi.  Heb vaak werk van haar gezien. Bovendien had ik op de radio een gesprek met haar gehoord en leek ze mij ook een leuke vrouw. Ze krijgt een prijs, de Hasselblatt award en dat is nogal een eer. Dus vandaar dat er die tentoonstelling is: Een ode aan Rineke Dijkstra.
Nou ik vond het werk nog steeds mooi, maar het meeste had ik al gezien en er was videokunst, maar  ik hou niet erg van videokunst. Dus we waren snel uitgekeken.

In de naastliggende zaal was werk te zien van Jana Euler. Dat vond ik niet perse mooi, maar het boeide me zeer.
Dit doek zag ik het eerst. er stond een uitgebreide verklaring bij. Het is opgebouwd uit verschillende lagen. De achterste laag is een golvende vlag. De tweede laag is de muziek van I will always love you. En de derde laag toont twee variaties op het thema van een menselijke slak en een huis als zijn slakkenhuis. En de bovenste laag: de facade van het Whitney Museum en Whitney Euston.
Bijzonder om te zien
Deze ook:

Het is volgens het bijschrift een schilderij van een kameel die voor een door le Corbusier ontworpen gebouw, in Marseille zit. Het lichaam van de kameel en het gebouw zijn met elkaar in dialoog. De kameel heeft een tweede transparante kop en die kijkt naar de toeschouwer. De kameel is zowel symbool als kameel en komt zo tot leven. Terwijl het gebouw bewegingsloos is.

Tja... Ik haakte bijna af toen ik dat las van de dialoog tussen kameel en gebouw. Maar toch bleef het me boeien.
Jana Euler. Ik had nog nooit van haar gehoord, het was echt puur toeval. Maar als er weer eens werk van haar te zien is, dan ga ik misschien wel kijken.

Nog eentje tot slot:

Ze had trouwens ook de zeer lange bank in de zaal ontworpen,Jana Euler. Met onderstellen van bureaustoelen.
Van beweging  naar rust. Vond ik mooi.

Deze laatste foto maakte ik niet zelf. Die komt van http://www.iwaarden.nl/van-iwaarden-artwork/. Zij maakten ook de letters .

Liegen

We stonden allebei in hetzelfde rek te snuffelen in de modezaak. Zij bij haar maat en ik bij de mijne. Haar telefoon ging. Met de meest verschrikkelijke beltoon die je je voor kunt stellen, maar dit terzijde.
Ik kon het hele gesprek volgen, sterker nog: ik moest het wel volgen. Ze stond vlakbij en had een zeer duidelijke stem.

- Hee hallo
- Nee eigenlijk niet
- Het is hier even heel erg druk, dus ik heb eigenlijk geen tijd.
- Ja, een gekkenhuis hier, maar dat was te verwachten. En vooral nu P. ziek is en ik
- Ja maar..
- Ik denk dat het beter is dat ik je met een half uurtje even terug bel. Dan is de ergste drukte misschien
- Nee echt niet. Oh er komt iemand binnen en de telefoon van P. gaat ook. 
- Oké, een kwartier dan, tot zo.

Waarop ze de telefoon uitzette en in haar tas deed.
Ze keek me aan en gaf een vette knipoog.
Daarna snuffelde ze verder... en ik ook.

Nu echt helemaal klaar

Zie je wat een verschil het maakt.
Mijn lap die er wat smoezelig en verfrommeld uitzag is nu echt helemaal klaar.
Klaar om te worden opgehangen, al weet ik nog niet waar en al kan het, in mijn geval, nog wel een tijdje duren voor ik dat wél weet.
Tijdens het werken er aan, vond ik haar eigenlijk helemaal niet meer zo mooi. Ik zag niet meer waarom ik dit gekozen had.
Maar nu, ja, nu zie ik het weer.
Mooi ingelijst (een rib uit mijn lijf trouwens) weet ik weer precies waarom ik haar mooi vond en vind!
En ik heb respect voor de lijstenmaker.

Ciske de Rat

Foto gepikt van Antiquariaat Victoria

Dit boek hadden wij vroeger thuis. Ik weet het zeker. Toch,  hoewel ik veel boeken van mijn ouders heb bewaard, denk ik dat ik dit boek verwijderd heb, want ik kan het niet meer vinden.
Gelézen heb ik het boek heel vroeger in ieder geval wel.
Meegeleefd heb ik ook,  met Ciske. Echt meegeleefd.

Ciske Vrijmoeth,  die opgroeit met een moeder die aan de drank is en een vader die er niet is omdat hij vaart. Ciske die onhandelbaar is, maar gezien wordt door zijn meester. Ciske die een gouden hart heeft, vriendschap sluit met Betje en Dorus. Ciske die,  tot het uiterste getergd, zijn moeder een mes toewerpt waardoor ze dood gaat. Dan volgt het tuchthuis en later de oorlog.

Het boek verscheen in 1942.
Toen, ik denk zo'n beetje in 1985, verscheen de film. Met Danny de Munk als Ciske. En Herman van Veen als zijn meester. Ik weet nog hoe verbaasd ik er over was dat Herman van Veen meespeelde en niet eens met dat Herman van Veen toontje.

Weer heel wat jaren later was er de musical. Ik geloof dat we daar kaartjes voor hadden gewonnen. Ik vond het toen, zo'n jaar of tien geleden, een hele mooie musical. Met prachtige decors en geweldige muziek.
Ja logisch, die muziek is dan ook van Hennie Vrienten.
We kochten zelfs een cd en draaiden die voornamelijk in de auto. Heeeeel vaak.

Vorige week gingen we weer naar de musical,  die opnieuw op reis is en wéér met Danny de Munk.
Het was niet het plan, want musicalkaarten zijn erg duur en we hadden hem tenslotte al eens gezien.
Maar toen mijn man kaarten kreeg aangeboden voor 5,75, van de Parkschouwburg (ik denk omdat hij een relatie is via het koor en de zaal niet vol was op zaterdagmiddag), ja toen gingen we natuurlijk.
En ik vond de musical weer geweldig. Af en toe zeer ontroerend.
Ik bleek de liedjes helemaal uit mijn hoofd te kennen en moest me echt bedwingen om niet mee te zingen.
Ik weet niet welke Ciske wij hadden, er zijn er meer natuurlijk. Maar deze, dit kind was echt heel erg goed. Dat kinderen dat kunnen, zo kunnen spelen, daar sta ik iedere keer weer van te kijken als er ergens een kind meedoet.

En verder vind ik het bijzonder dat dit verhaal uit 1942 nog steeds boeit. En helaas ook nog steeds actueel is, als je het goed bekijkt.

Kunstraadsels

Kunstraadsels, die op televisie behandeld worden. Ik zag de eerste twee afleveringen. Er komen er nog vier. Leuk om te zien.
Bijvoorbeeld:
Het Rijksmuseum in Amsterdam, kocht (voor 11,9 miljoen euro) het schilderij 'De Burgemeester van Delft en zijn Dochter' van Jan Steen. Dat was 12 jaar geleden en toen was het de grootste aankoop ooit, van dit museum.
De vraag die in het programma wordt gesteld: Zijn dit wel echt de burgemeester en zijn dochter die daar zo mooi zijn afgebeeld?

En dan gaat een zeer deskundig iemand namelijk professor Frans Grijzenhout op onderzoek uit. Hij is hoogleraar Kunstgeschiedenis aan de universiteit van Amsterdam.
Speuren in archieven gaat hij, praten met andere deskundigen enzovoorts, kijken in Delft, de plaats zoeken die is afgebeeld.
Aan het eind van het programma wordt duidelijk of het allemaal klopt.

Foto: Omroep Max

In de eerste aflevering stond dit schilderij van Ferdinand Bol centraal. Een 'portret van een acht-jarige jongen', volgens het naambordje op het schilderij.
Maar wie is dan wel die acht-jarige jongen. Waarom dat glas wijn, dat is niet logisch?  Waar duiden de citroenen op?
Er volgt een speurtocht.
Zo'n programma dus. Erg leuk om te zien, dat zei ik al.
Vanavond aflevering 3. 20.25. NPO 2

Kerk

Bron: Wikipedia

We hebben hier in Hoorn meerdere prachtige kerken.
De bekendste voor mij is de Noorderkerk. Uit 1519.
Ik ben van oorsprong Nederlands Hervormd en toen wij in Hoorn kwamen wonen was dit de Nederlands Hervormde kerk. Tegenwoordig ben je dan lid van de Protestantse Gemeente.
Wij kwamen in die eerste jaren zeer regelmatig in de kerk. Onze kinderen zijn er gedoopt, alle drie.
Maar zoals het bij zovelen is gegaan, de klad kwam er in.
Het begon er mee dat onze kinderen gingen zingen in een kinderkoor, wekelijks in een Rooms-Katholieke viering. Natuurlijk gingen we dan mee.
Tja, we hadden het druk en één keer  kerken per weekend vonden we wel genoeg.
Later hadden we veel meer tijd natuurlijk, maar het kwam er niet meer van en eerlijk gezegd weet ik nog steeds niet of ik er eigenlijk nog wel bij wil horen.
Inzichten veranderen, geloof verandert.
Ik ben nog lidmaat, uitschrijven is blijkbaar nog een stap te ver.
Er gingen dus heel wat jaren voorbij, maar gisteren waren we opeens terug in de kerk, voor de allerlaatste keer.
De Noorderkerk is verkocht. De gemeente gaat elders verder kerken en er was een laatste dienst, met aan het slot een overgangsritueel. De paaskaars, een doopschaal, de oude bijbel en een avondmaalsbeker werden in processie overgebracht naar de nieuwe ruimte.
Die weg hebben we niet gelopen.
Maar de dienst maakten we mee: Niets is blijvend. Dat was het thema.
Ik zat daar en mijmerde. Over de drie dominees die we meemaakten, over de mensen die we er leerden kennen, over het feit dat er nu nog alleen oude mensen waren, over hoe het ging toen met de doop van de kinderen.
En ik vond het fijn om lekker mee te zingen met de gezangen en zowaar een psalm.
Ik telde net als vroeger de ruitjes en voelde de geschiedenis. Misschien was dat nog de sterkste emotie. Al die jaren dat hier mensen waren, luisterden, zongen,  geloofden, rouwden, trouwden...
Zou het kunnen, dat je dat voelt?

De Wensdagen

Bij Els las ik over dit boek en ik wilde het meteen lezen.  
Het is het verhaal van Patricia, de schrijfster zelf, die als klein meisje komt te wonen in de Jordaan. De jaren zeventig.  Haar ouders zijn dan nog bij elkaar en er is ook al een broertje, Lukas. Ze wonen in het enig overgebleven water- en vuurhuisje.
Maar hoewel er nog veel liefde is, scheiden haar ouders en vertrekt haar vader naar Indonesië om daar iets goeds te doen voor anderen.
Eens in de zoveel tijd komt hij dan weer een paar maanden thuis.
Als hun vader er is, organiseert hij wensdagen. Dat zijn dagen dat de kinderen mogen wensen wat ze willen en die wensen worden dan ook, indien enigszins mogelijk, vervuld.
Als hun vader er niet is, missen Patricia en Lukas hem verschrikkelijk en hun moeder mist hem ook heel erg. Ze is er soms dagen ziek van. Daar moeten de kinderen dan mee dealen.
Hun moeder moet creatief zijn met het weinige geld dat ze hebben, maar dat lukt heel goed.
Patricia heeft best een avontuurlijke jeugd daar in dat Amsterdam. Ze heeft veel vrijheid en onderneemt van alles. Een hippiejeugd.
Later krijgt Patricia's moeder een nieuwe vriend, Wallie. Patricia moet daar erg aan wennen. Helemaal als er een nieuwe baby komt.
Daar eindigt het boek.
Bedankt voor de tip, Els. Ik heb het achter elkaar uitgelezen.  Fantastisch boek.
Ik werd ook heel nieuwsgierig naar Patricia nu. En ik vond dit gesprek.

Zondag 12 juni

In dit dorp van 23 inwoners, werd een unanieme beslissing genomen: het is alle dagen zondag!
Zou je dat willen, alle dagen zondag? Misschien wel als je in zo'n slaperig frans dorpje woont, met 22 medebewoners.
Misschien niet als je slechte herinneringen hebt aan de zondagen van je jeugd. Of misschien werk je gewoon graag en is een vrije dag pas een vrije dag als je hem hebt verdiend. Of... of...
Hoe dan ook ik vind deze plaat geweldig, Echt!

Get Lost

Het was nog vroeg, maar toch al tamelijk druk op het Museumplein. We waren op weg naar het Stedelijk en hadden al een heel kort bezoekje aan het Rijks gebracht. Daarover later meer.
Ja, als je dan zo'n man in het water ziet staan, wordt de nieuwsgierigheid geprikkeld.
Het bleek om een filmopname te gaan, dat werd al snel duidelijk.
Wij hadden alle tijd en hebben een hele poos zitten kijken. Wat een drukte, wat een gedoe en wat zijn er veel mensen bij betrokken. Erg leuk om te zien allemaal.

Desgevraagd bleek het om een tvfilm te gaan: Get lost. 'Dat is duidelijk, ik ga al', grapte ik nog.
Maar het was gewoon de titel van de film.  Een film die volgend jaar door de EO zal worden uitgezonden.
Een film waar ik nu natuurlijk zeer zeker naar zal gaan kijken als ik het me tegen die tijd nog herinner.
Het was echt koud afgelopen dinsdag. Dus ik heb de hoofdrolspelers beklaagd. Zij moesten het water in en dat niet één keer. Nee, tewijl wij er waren zeker drie keer en dan weer wachten en dan weer enz.

Ze werden wel goed opgevangen als ze weer uit het water mochten. Maar of dat hielp...?

En ondertussen gebeurde er op het plein zelf ook van alles wat met de film te maken had. 'Voorbijgangers' die moesten blijven lopen, heen en weer, heen en weer. Een meisje met een fiets die heel lang moest staan daar en vast nog meer, waarvan ik niet weet of het er bij hoorde.
Ja ik ben echt benieuwd naar deze film.

En het herinnert me meteen ook weer aan een film van Dick Maas, over een ontsnapte leeuw, waarvoor de opnames vlak bij ons huis plaatsvonden. Die film 'De Prooi' is inmiddels in de bioscoop geweest, maar daar heb ik hem niet gezien. Zo leuk leek het me nou ook weer niet. Maar hij zal vast nog wel eens op tv komen. Misschien ook wel op Netflix en dan ga ik alsnog kijken.

On(der)wijs

Mijn collega Mark (inmiddels waarnemend directeur van mijn oude school),  zette dit stuk op zijn FBpagina. Ik las het en was onder de indruk van de tekst van deze Rienkje. Zij maakt volkomen duidelijk,  in heldere taal, wat er momenteel speelt in het basisonderwijs.
Dus ben je daarin geïnteresseerd ( en ik vind eigenlijk dat iedereen dat zou moeten zijn, want basisonderwijs is echt de basis!), neem dan even de tijd om dit stuk te lezen.

Struisvogelpolitiek biedt geen oplossing

• Gepubliceerd op 7 juni 2017

Rienkje van der Eijnden

Directeur basisschool De Zuiderzee bij ABSA

Waarom niet de leerkrachten, maar de politiek realiteitszin moet gaan tonen.
Gisteren is vanuit het PO front (PO in actie, de PO-raad en de vakbonden) de eerste actie aangekondigd. Op 27 juni gaan de scholen één uur dicht. Een speldenprik om Nederland wakker te houden en de politiek wakker te schudden. Nederland kan helpen het basisonderwijs te redden, door massaal de petitie te ondertekenen op www.pofront.nl/petitie
De reacties van de politiek op deze aankondiging laten zien dat dit hard nodig is. Nederland is inmiddels ontwaakt, onze politici nog niet…
De VVD vindt dat de docenten realiteitszin moeten tonen. Een verhoging van het salaris gaat er niet komen, want er is geen geld. De PVV is geïrriteerd en vindt de acties vreselijk en bovendien slecht getimed. Het CDA laat weten dat er niet op hun steun gerekend hoeft te worden en dat actie niets toevoegt en niet in het belang van de kinderen is. Van GroenLinks komt wel begrip, maar ook geen geld.
Ik begrijp steeds beter waarom veel Nederlanders hun vertrouwen in de politiek hebben verloren. Met deze – en eerdere – reacties laten politici namelijk zien dat ze zelf de realiteit volkomen uit het oog zijn verloren.
Wat is de realiteit? Er is een schreeuwend tekort aan leerkrachten in het basisonderwijs en dit tekort zal de komende jaren nog veel groter worden!
Nu al is er sprake van kwaliteitsverlies in het basisonderwijs. Nu al zijn er klassen waar geen leerkracht meer voor gevonden wordt. Nu al neemt de druk op de nog aanwezige leerkrachten en op schooldirecties enorm toe. Nu al is er sprake van een enorm probleem en is het niet vijf voor twaalf, maar vijf over twaalf.
De oorzaken zijn meer dan duidelijk; te lang heeft Nederland voor een dubbeltje op de eerste rang gezeten. Het Nederlandse basisonderwijs was een product van topkwaliteit. Al decennialang zorgden we voor de gelukkigste kinderen van de wereld en eindigden we met de leerprestaties steevast in de internationale top tien. Jarenlang was de kostprijs van dit topproduct relatief laag. Ook al kregen leerkrachten een slecht salaris (inmiddels 32% minder dan een gemiddelde HBO-er), moest het werk in te weinig tijd worden gedaan, was de financiering van gebouwen, schoonmaak, energierekeningen en andere materiële kosten niet toereikend, werden de klassen steeds meer divers en kwamen er steeds taken bij – de basisschoolleerkracht protesteerde niet en deed zijn werk.
Deze tijd is voorbij; al jaren geleden verlieten de mannen het basisonderwijs. Tegenwoordig vertrekken ook andere geweldige leerkrachten uit het basisonderwijs. Een deel van hen verlaat gedesillusioneerd en/of opgebrand het onderwijs en gaat iets totaal anders doen. Anderen vertrekken naar het voortgezet onderwijs of naar de ‘onderwijsperiferie’; als onderwijsadviseur, beleidsmedewerker, bijlesjuf, kunstdocent of kindercoach behouden zij hun passie tegen een beter salaris en in betere arbeidsomstandigheden. De uitstroom van oudere leerkrachten die met pensioen gaan, het enorme aantal leerkrachten dat door ziekte langdurig uitvalt maken en het minimale aantal studenten dat voor de PABO kiest, maken het tekort nog groter. Kortom, er voltrekt zich een ramp.
De dames en heren politici en de verantwoordelijke staatssecretaris doen hun ogen dicht en ontkennen deze realiteit. Dat begrijp ik best. Ik zou ook niet verantwoordelijk willen zijn voor deze bende. En al helemaal niet zonder budget om het op te lossen. De effecten van slecht basisonderwijs en van een verloren generatie zullen pas over een jaar of tien echt zichtbaar worden. Nog een poosje de ogen dicht houden en de realiteit ontkennen en hun politieke carrière zal er niet onder lijden.
Goed onderwijs is voor een kennisland geen kostenpost, maar een investering. Wie niet bereid is een goede prijs te betalen, krijgt een inferieur product. Nu niet investeren zal op de lange termijn een veel grotere kostenpost blijken te zijn. Wie een MBO salaris betaalt, zal geen HBO-ers meer krijgen. Wie zij-instromers meer betaalt dan de ervaren leerkrachten die er al zijn, jaagt deze laatsten het onderwijs uit. Van top tien aan de bovenkant, naar top tien aan de onderkant. Van hoogopgeleid kennisland naar een westers ontwikkelingsland. Ook dat is een keuze…
Goed onderwijs is niet alleen in economisch opzicht belangrijk, er is ook een groot maatschappelijk belang. Niet voor niets wordt bij elk maatschappelijk probleem naar het (basis)onderwijs gekeken om het op te lossen. De gevolgen en de kosten van in de toekomst niet langer voorkomen problemen zullen blijken. De enorme kloof tussen arm en rijk – waarbij ouders die het kunnen betalen goed onderwijs zullen kopen en de rest is aangewezen op wat de overheid nog kan bieden - is te voorzien.
We weten allemaal wat nodig is:

• Een marktconform salaris (tenminste gelijk aan VO, liefst gelijk aan het gemiddelde HBO salaris) en een dekkende reiskostenvergoeding.
• Zorgen dat de materiële vergoedingen kostendekkend zijn.
• Een oplossing vinden voor het invallersprobleem, bijvoorbeeld door het aannemen van boventallige leerkrachten in een flexibele schil mogelijk te maken.
• Leraren vertrouwen geven en niet vragen dat iedere handeling administratief wordt vastgelegd.
• Financiële ruimte geven voor oplossingen op maat om de werkdruk en werklast te verkleinen. Dit kan per school verschillend zijn.
• Stoppen met doen alsof onderwijs kantoorwerk is. Een 40-urige werkweek in het onderwijs is onzin. Er zullen veel weken zijn waarin er meer dan 40 uur gewerkt wordt. Werk dat er toe doet, waardering vanuit de maatschappij, een bepaalde mate van vrijheid, de lange vakanties en een goed salaris zullen dit kunnen compenseren.
• In de grote steden zorgen voor betaalbare huisvesting en parkeermogelijkheden.

Leraren, scholen en schoolbesturen kunnen zelf ook iets doen. Leer accepteren dat je werk nooit af is en nooit goed genoeg. Laat je tevredenheid over je werk niet afhangen van wat anderen vinden, maar van wat je zelf goed en belangrijk vindt. Weet wat er wettelijk gevraagd wordt, doe dat en wat je zelf verder zinvol vindt. Wees kritisch en laat niemand je zomaar vertellen dat ‘iets moet van de inspectie’. Schoolbesturen, kijk eens kritisch naar de overhead. Waarom heeft het ene bestuur een volledig bureau met 26 medewerkers en kan het andere bestuur het af met twee FTE en een administratiekantoor? Stop met het van bovenaf opleggen van verandering. Kijk eens kritisch of al die adviseurs wel nodig zijn of dat er ook genoeg kennis is bij de leerkrachten zelf. Geef hen tijd om deze kennis met elkaar te delen en verder te ontwikkelen. Denk eens na of het één leerkracht – één klasmodel nog wel passend is of dat je met een andere organisatie allerlei problemen kan voorkomen. Wees die HBO opgeleide professional die zelf verantwoordelijkheid neemt en verantwoording af wil leggen. Wees trots op je mooie beroep en praat over de successen. Stop met klagen en zet negatieve energie om in actie.
Dames en heren politici, de realiteit ontkennen is goed voor uw welbevinden en politieke carrière, maar niet voor het land. Neem uw verantwoordelijkheid en zorg dat ook toekomstige generaties kunnen profiteren van goed basisonderwijs! Zoek naar middelen en mogelijkheden en luister naar hen die het weten kunnen!
[Voor wie de feiten, de cijfers en een heleboel meningen wil hebben: www.poinactie.nl/media ]

Haasje Over

Op Caroliens blog, kon je meedoen met een kaartenruil.
Je kreeg dan iemand toegewezen en de bedoeling was dat je om de zoveel tijd een kaart aan diegene stuurt met een letter van het alfabet.
Dus... ik stuur een kaart met een afbeelding van een aap en de volgende keer stuurt zij mij een kaart met een bloem of een beer of een boot of....
Leek me leuk, dus ik wilde meedoen.
Het is trouwens best lastig hoor om iets te vinden voor iemand die je totaal niet kent. Al weten we natuurlijk nu best al wat van elkaar. Dit is mijn kaart voor haar met de letter H. De H van Haasje over. Ik vind hem zelf erg leuk.
Bovendien herinnert het me aan het eindeloze bokkiespringen dat we vroeger deden. In lange rijen, het hele schoolplein rond. Bokkepiejeeën heette het bij ons. En ook wel Haasje Over.
Ik was en ben een stijve hark, maar dit kon ik goed. Echt goed, ook over hoge ruggen. 'Kop in de zoutzak', riep je,  als iemand zijn of haar hoofd nog niet goed naar beneden had.
Het allerleukst was het als de bokken zo opgesteld stonden dat je niet een extra tussensprong hoefde te maken.
Ook dit spel heb ik toen ik juf was wel eens met de kinderen in de gymzaal gedaan. Maar het lukte nooit echt goed en het werd ook niet overgenomen om buiten te gaan doen. Jammer.
Kringspelletjes worden ook niet meer gedaan.
Toch was het leuk. Echt!

Ps.: Carolien heeft net weer een nieuwe ruil, deze keer met brieven. Klik

Atc's

Ik laat nog maar eens wat Atc's zien. Heb de laatste tijd weer veel geruild en dus ook veel gemaakt, anders kan ik niet ruilen natuurlijk.

Ik heb er nog veel meer geruild, maar ik laat gewoon wat leukerds zien.

De kaartjes die ik hier laat zien komen overal vandaan, van Canada tot Tsjechie tot Rotterdam.  En ik vind ze stuk voor stuk leuk. Wat een hobby hè.

Rijksmuseum

Tsjonge wat een drukte in het Rijksmuseum. Iedereen loopt er over te zeuren.
Ik wist ook niet dat het zo druk zou zijn hoor, want meestal gaan wij op zondagmorgen vroeg en dan is het nog echt niet druk. Nu was het middag en vakantie en dat scheelt enorm

Mij stoort die drukte helemaal niet. Met een beetje geduld kun je echt met je neus bovenop een schilderij staan. En dan heb ik het over de eregalerij. Waar de Nachtwacht hangt en het Melkmeisje en zo nog wat beroemde schilderijen.
Maar de rest van het museum is ook zeer interessant en daar waren grote gedeeltes die helemaal niet druk waren. Ga dan niet lopen zeuren en ga daar eens kijken op je gemakje zou ik zeggen.
Dan daarbij, ik houd er van om mensen te bekijken en daartoe is alle gelegenheid.

We gingen deze keer eigenlijk voor drie dingen. Er was een tentoonstelling over Nederlandse Postzegels, maar daar vond ik niet veel aan. De meeste postzegels heb ik gewoon zelf ook in een album zitten, van toen ik als kind postzegels 'spaarde' en ze gewoon van brieven afhaalde. Afweekte moet ik eigenlijk zeggen of afstoomde, boven een pannetje water.
Zal ik nog wel eens laten zien.
Wel hingen er de foto's van Beatrix en Willem Alexander, portretten gemaakt door Vincent Mentzel en Rineke Dijkstra. Van deze portretten zijn de bekende postzegels gemaakt. Die van Beatrix gaat wel vind ik, maar die van Willem Alexander niet. Zo saai. Net als die postzegel. Ik zou trouwens niet weten hoe het wel zou moeten. De koning in een t-shirt, met z'n armen in de lucht of zo. Dat is het ook niet hè.

Dan was er nog een tentoonstelling over Maria Sybilla Merian. Dat bleken voornamelijk foto's te zijn die iemand, geïnspireerd door het werk van Merian, had gemaakt. Best mooi, maar niet wat ik had verwacht.
Tenslotte was er nog een nieuwe aanwinst te bewonderen. In de Eregalerij.

Een prachtig schilderij van de Zwitser Jean Etienne Liotard. Gemaakt tussen 1755 en 1757 toen de schilder in Holland verbleef. Hij had toen al grote bewondering voor de Nederlandse schilderkunst in de Gouden Eeuw. Een fascinatie. De schilder trouwde ook met een Nederlands meisje.
Dit schilderij heet 'Hollands meisje aan het ontbijt'.
Bijna niemand keek er naar, want er hingen ook een paar Vermeers in dezelfde ruimte en die kregen alle aandacht.
Ook dat vind ik leuk om te zien.