De vuurtoren van Breskens

En zo waren we een weekje in Groede. Onze kleindochters waren er ook met hun ouders, maar we zaten deze keer niet samen in één huis.
Toen we vorig jaar in september ook in Groede waren, met het gezin van onze dochter, wilden we graag de vuurtoren bezoeken.
Dat deden we ook, maar Anna mocht er niet in. Klik
Dit jaar waren we er weer.  En onze Anna was echt niet vergeten dat ze nu oud genoeg zou zijn om wél in de vuurtoren naar boven te mogen gaan.
Dus op de eerste dag in Groede, deden we het maar meteen, kon dát niet meer missen.
Ha,  deze keer was Bea er wel. Zij is vrijwilligster bij de vuurtoren en degene die ons op de beklimbaarheid had gewezen én ze blogt.
Ik hoopte al dat ze er zou zijn. Nu hebben we elkaar dus in het echie ontmoet.
Zo leuk is dat.
Ik lees altijd Bea's blog en daardoor heb ik dan toch het gevoel dat ik haar een beetje ken. Het was puur mazzel dat ze er was, want ze had een invalbeurt. Wat een leuke ontmoeting!!
Nog meer mazzel, het was open monumentendag en we hoefden niet te betalen. Wel deed ik een bijdrage, want die vuurtoren, die gesteund en in stand gehouden wordt door vrijwilligers, die vuurtoren moet natuurlijk blijven bestaan.

Enfin, Anna was er klaar voor. Haar moeder en mijn man ook. Maar ik niet. Ik ben een stuk naar boven geklommen, tot ik er bijna was, maar het zweet brak me aan alle kanten uit en dus ben ik maar terug gegaan. Onderweg kon ik wel goed kijken natuurlijk, want op iedere verdieping had je uitzicht.

Er lagen zelfs verrekijkers klaar. Waar Anna natuurlijk gebruik van moest maken. Want een verrekijker is altijd interessant, speciaal voor kleine, nieuwsgierige meisjes!

Toen we allemaal weer beneden waren, kreeg Anna nog een prachtig cadeautje van Bea.
En dat was helemáál leuk om dat Anna juist op deze dag, 9 september, vier-en-een-half was geworden. Kijk, hier zie je haar staan met haar sleutelhanger. Ze was er echt blij mee. Dankjewel, Bea!