Totaal aantal pageviews

vrijdag 23 maart 2018

En we noemen hem

De schrijfster van dit boek, Marjolijn van Heemstra heb ik ooit gezien in Kunststof TV. In het echt bedoel ik. We waren er zo vaak bij.
(Ach was Joost Karhof er nog maar en was dat programma er nog maar. Het heeft mij zo veel gebracht. Maar voorbij, allemaal voorbij). 
Van Marjolijn van Heemstra las ik toen, omdat ik haar zag,  De laatste Aedema. Een prettig boek. Klik
Toen dan ook dit nieuwe boek werd aangekondigd, vorig jaar, wist ik dat ik het wilde lezen. Ik zag van Heemstra vertellen over het boek in een boekenprogramma en toen wist ik het zeker.
Maar zoals die dingen gaan, ik dacht er niet meer aan en toen weer wel en nu ineens ook weer. Even reserveren in de bieb en hup...
Ik vond dit boek zelfs beter dan het vorige. Zeer boeiend. Spannend en ontroerend tegelijk.
Ik las het toen ik met het boekenweekgeschenk op reis was. We gingen vanuit Hoorn, via Gouda, naar Rotterdam en terug en bij Leiden op de terugweg, had ik het uit en schakelde over op het boekenweekgeschenk van  Griet op de Beeck. Maar op dat moment kon Griet me nog niet echt boeien. Ik zat nog teveel in dat andere boek.

Dit boek gaat over Marjolijn zelf. Ze is in verwachting van haar eerste kind. Een jongetje en al jaren lang wil ze haar eerste kind Frans Julius Johan noemen, naar een verre oom. In de (adellijke) familie bekend als  'bommenneef'.
Bommenneef plaatste in 1946 op Sinterklaasavond een bom in een huis in Den Haag en dat werd in de familie gezien als een heldhaftige daad, omdat daar  'foute Nederlanders' werden gedood. Een afrekening dus. En bommenneef was een held.
Marjolijn krijgt als ze achttien is  een ring van deze bommenneef en wil precies weten wat er aan de hand is geweest. Ze wil haar kind zijn naam geven, maar ze wil hem ook kunnen vertellen waarom. Ze moet opschieten, want haar zwangerschap vordert en voor ze de naam geeft wil ze precies weten hoe het zit.
En dan komt ze er gaandeweg haar onderzoek achter, dat haar held, dat  Bommenneef, misschien toch niet zo'n hele beste was. Ze ervaart dat het verschil tussen fout en goed, tussen held en misdadiger,  niet altijd zo duidelijk is.

Het is mij niet helemaal duidelijk in hoeverre dit boek nou een roman is. Ik denk dat feiten en fictie een (klein) beetje door elkaar lopen. Maakt niet uit. ik vind het echt een aanrader. 

8 opmerkingen:

sjannesblog.com zei

Wat een boeiend gegeven!

Ferrara zei

Ik volg haar wekelijks in de Trouw weekendbijlage. De eerlijkheid waarmee zij schrijft over haar gezin en werk vind ik bewonderenswaardig.

Sjoerd zei

Die bommenneef maakt het wel spannend...

Kitty zei

Als ik jouw stukjes over boeken lees dan krijg ik er haast weer zin in. Maar op de een of andere manier wil het toch niet echt lukken. Ben best wel een beetje jaloers op wat jij allemaal aan leesvoer verorbert.

Ageeth Mooij zei

Intrigerend! Het lijkt mij een mooi boek.

Onliemie zei

Ik sluit me eigenlijk helemaal bij Kitty aan. Je doet iemand steeds zin krijgen in een boek. Ik ga nu eerst die van Nicci French nog eens lezen. Daar ben ik wel even zoet mee. šŸ˜Š

Unknown zei

Hoi Bertiebo,

je hebt natuurlijk al gemerkt, dat ik niet meer blog.
Ik heb er een "Tot slot" van gemaakt.
Maar ineens ging het toch weer kriebelen en ben ik aan een nieuw blog begonnen.
Onder een alias.
Ik zou het leuk vinden als je langs komt!

Groetjes van Marlou

mijn nieuwe weblog heet: http://sterrenlied.blogspot.nl/
En mijn alias is Dasja Goldberg

Unknown zei

Oh jee... ik zie Arend Goudsmit staan.
Ja... maar toch: ik ben het echt!
Ook dat was ooit een alibi...

Groetjes van Marlou