De dag van de doden

Het was er, het boek waar ik al zo lang op zat te wachten... Het be boek dat ik reserveerde in de bieb en waarvan ik gedacht had dat het nog wel eens heel lang zou kunnen duren voor ik aan de beurt was.
Het was er. Nu al.
En het stomme is, ik begon meteen en ik kwam er niet in.
Nou heb ik dat de laatste tijd wel vaker, zal de leeftijd misschien ook wel zijn, maar in dit geval was het raar. Heel raar.
Deel 8 in de serie van Nicci French over Frieda Klein en de andere zeven delen allemaal gelezen.
Tja, het duurde zo'n beetje tot blz. 80 en ik was bijna op het punt dat ik dan maar het slot zou gaan lezen en toen ineens zat ik er in en kon niet meer stoppen. Wat een verhaal!!!

Dit verhaal:
Frieda Klein weet dat er een confrontatie gaat komen tussen haar en de seriemoordenaar Dean Reeves. Hij heeft haar gestalkt, zou je kunnen zeggen. Hij heeft mensen vermoord, maar haar heeft hij tot nu toe gespaard.
En nu geeft hij signalen.
Tekens die niemand echt begrijpt, maar Frieda wel. Zij is ondergedoken, niet uit angst voor haar eigen leven, maar vooral uit angst voor de levens van haar dierbaren.
Er worden weer mensen vermoord, onschuldige mensen. Dan volgt inderdaad die confrontatie.

Pfff. Ik lag een tijdje wakker toen het boek uit was. Ook omdat het nu echt afgelopen is. Uit!!!

Ik vond de serie fanastisch. Niet ieder deel even goed, dat kan ook eigenlijk niet denk ik. Maar als geheel... echt geweldig.
Ik zie ook echt helemaal voor me hoe dat echtpaar zit te schrijven. Volkomen op elkaar aangewezen. En Frieda als een soort geliefde gast of een geliefd kind, toch altijd in hun midden. Dan zij een ideetje, dan hij. Soms een beetje mot, want niet goed nagedacht. Soms enthousiasme...
Hoe dan ook, ze zullen een beetje in een gat vallen, nu het echt klaar is.
Net als ik!