Dít boek, De Redding, is het moetje voor de volgende bijeenkomst van onze leesclub. Een van de leden was zo lief om het bij mij thuis te brengen. Ik las het meteen. Een klein boekje, 121 bladzijden.
Leah, een 70-jarige vrouw is op weg naar een lezing en parkeert haar auto, ondanks de winterse gladheid, aan de rand van de Leidsevaart. De auto glijdt het water in en zo gaat Leah de verdrinkingsdood tegemoet. Ze kan niet zwemmen.
Leah probeert van alles, maar het baat niet. Als ze naar buiten kijkt en naar boven, ziet ze dat de kade vol staat met toeschouwers, maar niemand doet iets.
En dan, als Leahs tijd bijna op is, is daar ineens Mirjam, een jonge studente.
Zij was op weg naar dezelfde lezing, zag het gebeuren vanaf de overkant van de Leidsevaart, bereikt een brug en rent er over en er op af. Mensen staan te filmen, kijken, lopen weg en doen niks.
Mirjam wel, zij gaat te water.
Mirjam redt Leah, net op het nippertje.
Als alles weer een beetje normaal is, ontmoeten de twee vrouwen elkaar. In hun omgeving heerst opluchting, maar de beide vrouwen worstelen nog lang met de gebeurtenis. Leah bijvoorbeeld voelt zich geen slachtoffer maar dader. Mirjam kan niet begrijpen waarom geen mens reageerde toen er hulp nodig was.
De 'tewaterlating' zo noemen de vrouwen het, is echt gebeurd. De redding ook.
Een aantal jaren later sprak Koelemeijer uitgebreid met de vrouwen. En weer heel wat jaren later, vijftien jaar later, opnieuw voor dit boek. We leren de twee vrouwen Leah en Mirjam goed kennen.
'Lot, toeval, kwetsbaarheid en de vraag wat zou jij doen voor een mens in nood?' Zo staat het op de achterkant en dat is wel ongeveer samengevat wat ik er bij dacht.
Een interessant, boeiend en goed geschreven verhaal
Ps: Ik had een tante die, als er ergens aan een kade geparkeerd moest worden, al vóór het inparkeren uitstapte. Tot woede van mijn oom en tot plezier van mij. Ik denk nu dat ik voortaan ook eerder uitstap als er ergens aan een gracht geparkeerd gaat worden!
12 opmerkingen:
Ik ben bang dat ik wel te water zou gaan, ik heb het al eens gedaan. Zoiets is een reflex...
Ik stap zeker eerder uit en durf dit boekje niet eens te lezen...
Het lijkt me een heftig verhaal. Brrr…
Moest meteen denken aan die man die de messensteker gisteren in Amsterdam overmeesterde. Heldhaftig en natuurlijk zal hij wel hebben geweten wat hij moest doen, maar het in de praktijk dan ook uitvoeren is waar het op aankomt.
mogge Bertiebo
een mooi verhaal
toen ik het diploma reddend zwemmen haalde begin jaren '60 werd erbij verteld dat men hoopte dat je het nooit nodig zou hebben , en tot deze dag is dat zo , en of ik nu nog het water in zou springen , ik durf het niet te zeggen
fijn weekend groet
Dat lijkt me een mooi boek!
Lijkt me een heftig boek, maar ook weer mooi.
Dit soort verhalen grijpen mij zo naar de keel omdat ik weet dat het echt gebeurd en ik heb al zo een slecht beeld van de mensheid.
Nee, toekijken zou ik niet doen. Om redding bellen, met anderen een keten maken als dat niet kon dan sprong ik ,denk ik, het water in.
Wij hebben aan de Prinsengracht gewoond en ik vond het toch altijd wel eng parkeren langs het water. Of ik zou helpen zou aan de omstandigheden liggen. Hier zie ik af en toe mensen bezig dat ik denk als er wat mis gaat jammer dan jullie verdienen de Darwin Award, maar zo´n auto die te water raakt, dan zou ik denk ik hetzelfde doen als Mormorsweb.
Ik las het boek ook. Prima boek. Ik vind het doodeng als Leo de auto aan een water parkeert.
Ik las een interview met haar in Tijdgeest van Trouw. Ga het boek zeker lezen.
Een reactie posten