In het Parool stond een interview met Frank Carmiggelt (82), de zoon van Simon Carmiggelt. Er is een nieuw boek verschenen, vandaar. Ook Sylvia Witteman besteedde aandacht aan Carmiggelt.
Dat is allemaal logisch.
Dezelfde dag, maakte ik een lange wandeling. Ik was al moe toen ik er aan begon en dus was ik blij met het boekenkastje waar ik onderweg langs liep. Even een korte pauze om bij te komen.
Allemaal niks, behalve dit boek, dat ik dus mee nam. Echt dezelfde dag hè.
Het boek is uit 1989 en bevat verhaaltjes waarin Carmiggelt zelf min of meer centraal staat. Ik ben nog niet begonnen, maar ik ga het zeker lezen. Ben wel benieuwd. Houdt Carmiggelt stand na zoveel jaar?
Maar het gaat me nu even om de tekening op het omslag. Dat is toch gewoon Carmiggelt, zoals mijn generatie zich hem herinnert. Die kop, dat beetje spottende, dat scheve, dat...
Echt steengoed.
Ik ging meteen kijken wie deze razendknappe tekening heeft gemaakt. Verrassing, het was Carmiggelt zelf. Dat kon hij dus ook.
En de tekening, die mag in mijn Pinterestverzameling zelfportretten. Het zijn allemaal portretten die ik zag in verschillende musea. De verzameling staat hier: klik
Tja, in een oogopslag, dat is hij. Goed zelfportret, ik ga eens gauw kijken naar al de anderen.
BeantwoordenVerwijderenDie kop herken je meteen zonder verhaal erbij. Ik heb veel van hem gelezen. Maar het is een tijdsbeeld wat verwaterd is.
BeantwoordenVerwijderenEn zijn eigen stukken voorlezen kon hij ook al als de beste!
BeantwoordenVerwijderenZelfs ik heb wel eens wat van hem gelezen. En zijn “Kronkels” herinner ik me ook nog wel, van tv ook.
BeantwoordenVerwijderenVoor inspiratie voor zijn stukjes liep hij vaak de stand in en aangezien hij op korte afstand woonde van waar wij woonden en mijn opa een meubelzaak had kwam hij regelmatig bij opa langs voor een praatje.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me hem wel herinneren want ik kwam ook graag bij opa, maar was nog te jong om te beseffen wie hij nu echt was.
Ja, dat portret, ik vroeg me meteen af wie het maakte. Hijzelf dus. Knap!
BeantwoordenVerwijderenmogge Bertitbo
BeantwoordenVerwijderenik wens je veel lees plezier
geniet de dag
Markante figuur. Herinner me hem nog goed.
BeantwoordenVerwijderenBenieuwd of zijn stukjes nog steeds zo leuk zijn. Als je hem leest hoor je zijn stem.
BeantwoordenVerwijderendacht hetzelfde
Verwijderenjij hebt echt een abonnement op coincidences! dit is weer een hele mooie: een zelfportret van Simon C.himself, ik wist ook niet dat hij dat kon. en dat zijn zoon al 82 jaar is, jeetje wat vliegt de tijd! veel leesplezier hopelijk.
BeantwoordenVerwijderenDie pocket hebben we heel wat gelezen. Heerlijke stukjes en nog steeds heerlijk leesvoer.
BeantwoordenVerwijderenIk heb nooit iets gelezen van Simon Carmiggelt. Misschien omdat ik van een andere generatie ben?
BeantwoordenVerwijderenWat een leuk idee om zelfportretten te bewaren in Pinterest.
BeantwoordenVerwijderenGeweldig zelfportret!
BeantwoordenVerwijderenDie kop, zonder naam erbij , herken je direct.
BeantwoordenVerwijderenIk blijf zijn teksten sterk vinden. Ook na al die jaren.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar inderdaad, wat leuk dat je ontdekte dat hij zichzelf getekend heeft
BeantwoordenVerwijderenHeb iets van 40 boeken van hem in de kast staan, ben wel fan dus. Wist niet dat er een boek was uitgekomen. Bijzonder, na zoveel jaar
BeantwoordenVerwijderenWat een leuke tekening. Ik vond hem altijd een leuke man die leuke stukjes schreef.
BeantwoordenVerwijderenHier vlakbij in De Steeg staat een standbeeld van hem en zijn vrouw Tiny op een bankje. Hij kwam hier heel vaak, vanaf 1961 woonde hij 2 weken per maand in Amsterdam en 2 weken in De Steeg, waar hij en zijn vrouw een vaste hotelkamer hadden. https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Bestand:Beeld_van_Simon_Carmiggelt_en_echtgenote_Tiny_-_Wim_Kuijl_(De_Steeg).jpg
BeantwoordenVerwijderen