Single ride? Nee, Oma ride!

We waren met onze drie kleindochters en hun ouders een dagje naar de Efteling. 

Ik heb het al vaker gezegd, ik hou helemaal niet van pretparken, maar er is een uitzondering en dat is de Efteling. Ik ga er al zowat mijn hele leven ieder jaar wel een keer naar toe. 

Ik ben helemaal niet van de steeds enger wordende attracties. Maar ik ben dol op het sprookjesbos en ik vind het gewoon heerlijk om er rond te lopen en te kijken.

Vorig jaar waren we er zelfs een paar dagen met alle kinderen en kleinkinderen. 

Ik heb mezelf toen overwonnen door een klein beetje nat te worden in de Piranha én ik ging in de Max en Moritz, dat is een soort achtbaan voor beginners, zoals iemand me toen vertelde. 

Daar ging ik deze keer weer in. 

We stonden in de rij (tja er zijn altijd lange rijen),  toen onze dochter zei: 'We kunnen ook single ride doen'. 

Ik had er nog nooit van gehoord, van single ride. Maar het houdt in dat je in een aparte rij gaat staan. Die is heel veel korter. 

En als je dan aan de beurt bent, veel sneller,  voegt men je toe aan een karretje waar vier mensen in kunnen, maar waar er maar drie in zitten. Dan maak je de tocht dus niet met je familie, maar met wildvreemden. 

In het Max en Moritz geval maakte het me niet uit. Je wordt vastgesjord in een riem en krijgt nog een beugel erom heen en de attractie gaat zo snel dat je sowieso echt geen tijd hebt om er samen van te genieten. 

Ook geen tijd om te kijken naar hoe de kleinkinderen het doen. 

Soms heb ik mijn ogen zelfs dicht. 

Dus daar zat ik, toevallig naast een mevrouw,  een beetje een mens zoals ik. 

Voor de start spraken we even samen. 

Zij vond het eng en ik ook. 

Ik hoorde meteen dat ze uit Zeeland kwam en dat schept een band. 

We wensten elkaar sterkte en daar gingen we. 

Na afloop waren we zeer tevreden over ons zelf. 'Een echte oma ride',  zei zij. En dat was het. 

En dan deze attractie, op de foto hiernaast, dáár had ik nooit van mijn leven in gedurfd met een vreemde. 

Het is de Vliegende Hollander. 

Toen mijn geliefden, die geen van allen iets eng vinden,  al in de rij stonden en ik niet, besloot ik ineens het toch te durven. 

Tja ik heb ook niet voor niets lang in Terneuzen gewoond, de stad van de Vliegende Hollander. 

Ik zat ingeklemd tussen mijn man en mijn grote, sterke schoonzoon en dat hielp.  Heel heel heel eng vond ik het,  maar ik heb het gedaan. 

En ik vind het zelf heel raar om te zeggen hoor: maar ik was echt trots op mezelf!!!!

Bij de volgende attractie heb ik lekker op een bankje in het zonnetje gezeten en dit vogeltje bestudeerd. En de mensen die er rondliepen!

Met Ferrara door Alkmaar (2)

Al een paar keer stond ik in Alkmaar voor de Grote Kerk. En alle keren was die niet geopend.

Ik wilde er heel erg graag in om het Raam te zien. Hét Raam. 

Daar geplaatst in 2023.

En nu héb ik het gezien. Want Ferrara leidde ons naar binnen. 

Het raam was net zo mooi als ik had gedacht, of eigenlijk gewoon nog mooier. Mijn foto's zijn dat niet helaas, maar je krijgt een beeld: 

Het raam is een ontwerp van Fiona Tan. Het hoogste kerkraam in Europa.

Aangebracht omdat het 450 jaar geleden was dat Alkmaar bevrijd werd van de Spanjaarden. 

Het kunstwerk heeft als titel: Het Licht van de Vrijheid. 

En dat slaat natuurlijk niet alleen op die bevrijding in 1573. 

Nou en dan was er verder bijvoorbeeld het orgel. Een schitterend orgel. 

Het leuke was dat Ferrara iets vertelde dat ik niet gezien zou hebben. De deuren van de orgelkast zijn beschilderd, door Caesar van Everdingen. Ik vond het jammer dat ik het niet kon zien, maar Ferrara stuurde vrijwel onmiddellijk na thuiskomst een foto van de gesloten deuren. Uit haar archief!

Nog veel meer was er te zien in de kerk zelf en dan ook nog twee exposities. Maar daar heeft Mieke het al over gehad. 

In de kerk hadden we nog schitterend houtsnijwerk gezien, een beeld van een pelikaan. Zij voedt haar jongen met haar eigen bloed. 

En vlak daarna toen we de kerk hadden verlaten zagen we in de Langestraat een pand: Het Hooge Huys en in de gevel... een medaillon met een pelikaan. Ook zij werd afgebeeld terwijl haar jongen haar bloed pikken. 

Het is een symbool, een metafoor voor de opofferende liefde van Christus. Zijn bloed dat de wereld zou redden. 

Dat past dus zowel in een kerk als in een huis dat een verzekeringsmaatschappij herbergt. 

Nog nooit op die manier pelikanen gezien, maar vanaf nu ga ik er op letten, dat is zeker. 

Het stadhuis van Alkmaar is er vlakbij en daar gingen we nog even met z'n vijven op de foto:

Tenslotte laat ik het 'Kasteeltje' van Alkmaar zien. Een prachtig Jugendstil huis met een torentje

De 'tour' was bijna afgelopen op dit punt. 

Maar eigenlijk nog niet klaar. Dat wil zeggen Ferrara had nog meer in gedachte en hopelijk halen we dat nog een keer in.  

Want 'Alkmaar Prachtstad',  dat klopt hoor. 

Ferrara, nogmaals heel erg bedankt voor de rondleiding, het was super. 

En Mieke, Jeroen en Ferrara,  jullie zijn alle drie van harte welkom bij ons in Hoorn voor een rondleiding. 

Ik ben al een beetje aan het nadenken.

Met Ferrara door Alkmaar

Een tijdje geleden vertelde Ferrara op haar blog dat ze gids was geweest voor een groep vrouwen in haar stad: Alkmaar. Klik

Haar rondleiding was gebaseerd geweest op het verhaal van Maria Tesselschade Roemers Visscher. 

Ik las het verslag met genoegen, want speciaal voor die Maria Tesselschade was ik al een paar keer in Alkmaar. 

Ik reageerde op de blog door te zeggen dat ik wel had mee gewild. En een dergelijke reactie gaf Mieke ook. 

Daarop kregen Mieke en ik een uitnodiging van Ans. Zij wilde ons én onze mannen wel rondleiden in Alkmaar.

Nou, graag natuurlijk. Heel graag!  Er werd een datum afgesproken en vorige week was het zover. 

We waren allemaal om elf uur in Alkmaar en begonnen met koffie bij Ferrara thuis. Wat is dat toch ontzettend leuk zoiets. Gewoon alleen door het bloggen. 

We begonnen de wandeling in de buurt van Ferrara's huis. En een van de eerste zaken waar ze ons op wees waren dakbekroningen. 

Allemaal mooi en allemaal anders. Echt zoiets waar ik normaal gesproken niet zo op zou letten en vanaf nu waarschijnlijk altijd. 

Het was sowieso heel erg leuk om in deze buurt te wandelen. Ik kom best regelmatig in Alkmaar, (ook omdat het goed te fietsen is), maar ik zou niet bedacht hebben om deze buurt nou eens te gaan bekijken. En dat terwijl...

... er van die prachtige huizen staan met hele mooie deuren én brievenbussen . Of je ziet een hofje met uitzicht op een schitterende windwijzer. Let even op het katje, zo leuk:

Enfin, we liepen en liepen en Ferrara had overal wat te vertellen. Heerlijk vind ik dat, vooral dat ik het zelf niet hoef te bedenken. Dat ik alleen maar hoef op te kijken en te luisteren en niet de route hoef te bepalen. 

En dan met iemand die verstand van zaken heeft en zich er voor de gelegenheid nog eens extra in heeft verdiept. 

Bovendien ook onthouden heeft wat ik heb verteld op mijn blog. 

Over eens schampsteen bijvoorbeeld. Ik zag er eentje in Utrecht en deze is te vinden in Alkmaar. 

Natuurlijk ging Ferrara's route langs MariaTesselschade. Daar was het tenslotte allemaal mee begonnen. 

Haar beeld staat vlakbij de molen van Piet. Ik moet altijd lachen om die naam. Zo nuchter en zo duidelijk: 

En over nuchter en duidelijk gesproken, dat zijn de wegwijzers in Alkmaar ook. 'Geen woord teveel', zag mijn man: 

Het werd tijd voor de lunch. Die gebruikten we in Restaurant Mooij.  Het was lekker en erg gezellig zo met zijn vijven,  op een mooie plek in het zonnetje, in  Alkmaar. 

Bovendien hoort er ook een verhaal bij. 

Op deze plek was altijd al een herberg, later een café en zelfs een theater. Die herberg heette, sinds de 16e eeuw, Het Gulden Vlies. 

Een paar jaar geleden werd de zaak overgenomen door nieuwe eigenaren. 

En die twee gingen de naam veranderen. Dat viel niet goed in Alkmaar. Zo'n eeuwenoude naam veranderen. Tsss... dat kan toch niet, dat doe je niet!

De nieuwe eigenaren gingen niet meteen vertellen wat de nieuwe naam zou worden. 

'Let nou maar op', zeiden ze 'wacht af en maak je vooral niet druk, want het wordt echt mooi!'

Ha, en dat werd het!

Naast het restaurant is nog een plekje waar de oude naam is blijven staan. 

En nu ben ik al over mijn maximale hoeveelheid foto's per blog heen. Dus: wordt vervolgd!

La Venue de l'Avenir

De poster van deze film trok me aan en de titel ook: De komst van de toekomst. 

Best intrigerend. Veel vertel ik  er uiteraard niet van.  Maar wel een klein beetje natuurlijk. 

Het begint met een bijeenkomst bij een notaris. Daar zitten een heleboel afstammelingen van Adèle Meunier. Ze zitten daar om te bespreken wat er moet gebeuren met het huis in Normandie dat ze met z'n allen erven van Adèle. 

Het huis staat op de nominatie om plaats te maken voor een parkeerterrein en mag alleen geopend worden in het bijzijn van de erven. Vier van hen worden aangewezen om het huis én de inventaris te gaan bekijken. 

Ze vinden brieven en foto's en schilderijen. En zo komen ze terecht bij Adèle en vouwt haar leven zich voor  de vier én voor de kijker open. 

Er is een voortdurende wisseling van tijd.

- Adèles tijd (zo'n beetje eind 19e eeuw), met haar problemen en liefdes. Ook de tijd waarin fotografie en in de kunst het impressionisme op komen zetten.  

- En de huidige tijd, die van ons en de vier erfgenamen. Die erfgenamen kenden elkaar niet en staan heel verschillend in het leven. 

De overgangen tussen de tijden zijn soepel en volkomen duidelijk. Ik vond het een heerlijke film. voor wie geen zin heeft in iets ingewikkelds. Een lekker verhaal met een mooie plot!

Utrecht

We begonnen deze dag met een plaatselijke lekkernij. Ik hou ervan.  Je hebt Arnhemse meisjes, Zeeuwse bolussen, Friese Oranjekoek en nog veel meer. En in Utrecht is daar het Domtorentje

Een soort hele grote bonbon is dat en superlekker.

Verder: aan de Oudegracht in Utrecht vind je De Winkel van Sinkel. Ik denk dat iedereen van mijn generatie het liedje wel kent van de hoeden en petten en dameskorsetten, van de dropjes om te snoepen en de pillen om te poepen. Alles is er te koop!

In mijn leuke Utrechtboek staat dat dit het eerste Nederlandse warenhuis was (1829).  

Ik betwijfel het, omdat oprichter Anton Sinkel begon met een zaak in Amsterdam. Maakt niet uit hoor, want oud is het gebouw wel. 

Wat ik erg leuk vind, zijn die Kariatiden. Vrouwenfiguren als zuil en het zijn er vier. (Op de foto hierboven zie je er maar twee). 

Die vier dames zijn gemaakt van gietijzer en ze hebben geen handen. 

Daarmee wilde Anton Sinkel zeggen: hier wordt niet gestolen. Zo staat het in elk geval in mijn boek, maar ik heb het verhaal nergens terug kunnen vinden. 

De beelden zijn gemaakt in Engeland. 

Ze moesten, eenmaal in Utrecht aangekomen,  opgetakeld worden  en toen dat gebeurde brak de kraan en viel met een van de beelden in de Oudegracht. Het beeld is alsnog geplaatst, maar de kraan werd nooit hersteld.  

Toen ze pas stonden,  werden ze in Utrecht de Britse Hoeren genoemd. Tja...

En als je nou, zoals veel mensen doen,  op zo'n brug als deze staat en je kijkt een beetje uit over het water en de werven, dan ben je een baliekluiver. Zo heet dat, maar voor zover ik weet niet alleen in Utreg. 

Dit blogje maakte ik gisteren en toen we 's avonds nog even een ommetje deden, tot de eerste brug, stonden we zelf zomaar ineens te baliekluiven. Ik maakte een foto, weerspiegeld in het water en dacht: die voeg ik nog even in.

Enfin,  dat waren een heleboel blogjes over Utreg. 

Het is echt een stad om lekker rond te zwerven. 

Om uit je ogen te kijken en te genieten van al het moois/interessants dat er te zien is. 

En zoals ik graag keer op keer naar Amsterdam ga en iedere keer weer wat anders zie, zo zou ik dat ook in Utrecht kunnen doen.

Drie keer ben ik in de afgelopen periode geweest en het verveelde me in het geheel niet. 

Klaar.

 

Deze foto!

Op deze kleine collage zie je Anna die klaar is om voor het eerst naar de basisschool te gaan én je ziet Anna op de avond voor haar allerlaatste dag op diezelfde basisschool.

Ik heb op mijn blog met enige regelmaat foto's laten zien van ons oudste kleinkind, onze kleindochter Anna. 

En hoe jammer ik het ook vind: wat foto's en verhalen van Anna op mijn blog betreft,  blijft het hierbij. 

Ze is twaalf en gaat naar de middelbare school. Vandaag!

Een totaal nieuwe fase breekt voor Anna  aan en daar horen geen blogjes meer bij van een liefhebbende, trotse oma.

De laatste paar jaar vroeg ik trouwens altijd of het mocht en deed ik het natuurlijk niet als Anna het niet goed vond. 

Maar jammer vind ik het wel! 

Maandag

 Op mijn blog én in het echt was ik een paar keer in Utrecht. Er was veel te zien daar, ook wat betreft murals. 

Dit zag ik in de Mariagang. Vroeger bevond zich hier een toegang naar de Mariakerk (die er niet meer is). 

De irissen verwijzen naar Maria's eretitel: Onze lieve vrouw van de hemelboog. 

In dezelfde gang was ook op de muur een Mariazegel geplaatst. Zo'n zegel werd in de 13e eeuw (!) gebruikt door het Kapittel van Sinte Marie. 

Heel geschikt in dit hele smalle gangetje. Maar er was een stukje verderop nog veel meer moois te zien op muralgebied. 

Bij ons eerste bezoek werd er gewerkt. Niet aan de mural, die is van het kunstenaarscollectief de Strakke Hand en die was al lang klaar. Sinds 2021. 

De tweede keer konden we het wat beter zien. Met deze muurschildering is de Mariakerk weer terug gebracht in Utrecht.

Zo groot, hoog en zo superknap gemaakt!!!

Oh ja en dit fraais is gebaseerd op een werk van de 17e eeuwse kunstenaar Pieter Saenredam. Een schets, niet een schilderij. Saenredam was in Utrecht in 1636. En ik denk dat dit zijn schets is: 

En tenslotte: het meisje dat je ziet op de mural, met haar muziekinstrument, dat is waarschijnlijk een studente van het Conservatorium dat hier vlakbij te vinden is. 

Linking to Sami's Colourful World

'Eis IJs!' zei zij

 

Even weg uit Utrecht, hoewel ik nog niet klaar ben. 

Op dit boekje stuitte ik toen ik mijn boekenkast weer eens opruimde. 

Ik was het een beetje vergeten, maar ik wist meteen weer waarom ik het toen,  in 2008,  heb gekocht.

Ik was nog juf en spelling was,  voor sommige kinderen op mijn school voor speciaal onderwijs,  een probleem. 

Hiermee kon ik de kinderen duidelijk maken dat zowel taal als spelling weliswaar echt lastig kunnen zijn,  maar ook vaak heel erg grappig. 

'Eis ijs!' zei zij. De titel maakte al meteen duidelijk wat ik bedoelde. 

En dan was er een hoofdstuk getiteld Rijmt dit? :

De koning van Hamelen

was gek op zijn kamelen. 

Of

'Je hebt gelijk! Die man is lelijk!'

En het hoofdstuk Vandaag en gisteren: 

Zoeken doe ik vandaag, 

Gisteren was dat zochten.

Boeken lees ik vandaag, 

Las ik gisteren bochten?  

Nog eentje dan: Toevallig

De sigarenman is de sigaar

De rechter is linker dan je denkt

De vuinisman kreeg de zak. 

Circuskunstjes moet je jong leren. 

Ik had hoe dan ook weer een leuk uurtje en die kast kwam later wel. 

Maria, Jozef en de Duvel

Lopend vanaf het Centraal Station van Utrecht kwamen we terecht in de Pandhof Sinte Marie. Een prachtige binnentuin. 

En hoewel er hard werd gewerkt door een heel stel vrijwilligers een mooie en rustige plek. 

We kwamen net aan en waren eigenlijk nog niet toe aan rust,  maar zaten er toch een poosje rond te kijken. Bovendien was er een fraai middeleeuwse kloostergang te bewonderen.

Een kloostergang, gebouwd in de elfde en twaalfde eeuw als onderdeel van de Maria Major of Mariakerk. Die kerk is verdwenen, maar dit is er nog. En dan die mooie tuin erbij: echt prachtig. 

Wat ik ook heel erg leuk vond en juist op deze plek in die tuin: de Mariaplanten. Daar had ik nog nooit van gehoord, maar die zijn er volop, Mariaplanten. 

Achteraf had ik dat natuurlijk wel kunnen bedenken. In onze eigen tuin hebben wij er zelfs een paar. Vrouwenmantel bijvoorbeeld en Onzelievevrouwenbedstro.

Nou die twee stonden ook in déze tuin. 

Met erbij nog Mariaroos, Mariakruid, Mariadistel, Madonnalelie. 

Echt erg leuk. 

Ik herkende niet alles, maar een vrijwilligster onderbrak onmiddellijk haar werk om uitleg te geven. Ze vertelde ook nog dat goudsbloemen in het Engels Marigold heten. Eveneens een verwijzing naar Maria. 

Ik heb een heleboel foto's gemaakt van al die planten, maar op een of andere manier waren die foto's allemaal te slecht om te vertonen. 

Nou ja, die planten kun je heus wel zoeken en vinden op het web. En anders kun je er hier nog wat over lezen, klik 

Wij liepen verder en nadat we heel veel Maria hadden gezien, vonden we het wel gepast om even iets te drinken bij Jozef:

En dat drankje had, na Maria en Jozef, heel toepasselijk ook nog wel een Duveltje kunnen zijn, maar we hielden het bij koffie. 

Een dappere Utrechtse

Tivoli/Vredenburg. 

Als ik dat hoor denk ik aan de concertzaal en de popconcerten die er worden en werden gegeven. Ik ben er vroeger wel eens geweest zelfs. 

Maar nooit dacht ik er aan eens te kijken wat die naam Vredenburg te betekenen heeft. 

Enfin,  de eerste keer (van de drie keer) dat ik weer eens in Utrecht was,  wel!  

Even gegoogeld en toen kwam ik uit bij Thea Beckman. 

Zij schreef 'De Val van Vredeborch'. 

Ik haalde het boek uit de bieb en ... worstelde me er door. 

(Raar hoor, er viel niets te worstelen aan de andere boeken die ik van haar las, maar dit... Het was wel een verhaal,  maar vooral heel veel feitjes en erg langdradig)

Maar ik begreep de boodschap en las een interessant verhaal over  Catharina of Trijn van Leemput. 

En daar wilde ik natuurlijk wat van zien. 

Trijn was een Utrechtse vrouw die met haar man Jan en haar gezin leefde in Utrecht tijdens de tachtigjarige oorlog. 

Kijk, daar is ze, Trijn. Dat wil zeggen: daar is haar geschilderde portret waarvan de maker onbekend is. 

In haar rechterhand draagt ze een houweel en links een baksteen. Op de achtergrond zie je kasteel Vredeborch (of Vredeburg). 

In die tijd was Vredeborch een kasteel, dat bezet werd door Spaanse troepen. 

Die troepen werden in 1577 verjaagd door Utrechters en de andere opstandelingen van die tijd. 

Toch voelden de Utrechters zich daarna nog steeds niet vrij. De dwangburcht zou weer tegen ze gebruikt kunnen worden. 

Daarom wilde Trijn dat het kasteel gesloopt zou worden. Maar het stadsbestuur wilde geen beslissing nemen hierover en dus nam Trijn, met andere vrouwen,  het recht in eigen hand en begon met de sloop. 

Ze wrikte de eerste steen los. 

Een dappere daad lijkt me. 

Het bleek een begin te zijn. Het kasteel werd vervolgens steen voor steen afgebroken. 

Pieter 'd Hont maakte dit beeld van Trijn. Een eerbetoon. Trijn staat op de Zandbrug. 

Weer is ze met dat houweel en die baksteen afgebeeld en aan haar voet nog eens het kasteel. 

Ze kijkt uit naar waar Vredeborch stond en het is vlakbij het huis waar ze woonde.

Of het echt zo gegaan is? Trijn heeft bestaan, zoveel is zeker. Maar of zij echt die eerste steen heeft losgewrikt?