Single ride? Nee, Oma ride!

We waren met onze drie kleindochters en hun ouders een dagje naar de Efteling. 

Ik heb het al vaker gezegd, ik hou helemaal niet van pretparken, maar er is een uitzondering en dat is de Efteling. Ik ga er al zowat mijn hele leven ieder jaar wel een keer naar toe. 

Ik ben helemaal niet van de steeds enger wordende attracties. Maar ik ben dol op het sprookjesbos en ik vind het gewoon heerlijk om er rond te lopen en te kijken.

Vorig jaar waren we er zelfs een paar dagen met alle kinderen en kleinkinderen. 

Ik heb mezelf toen overwonnen door een klein beetje nat te worden in de Piranha én ik ging in de Max en Moritz, dat is een soort achtbaan voor beginners, zoals iemand me toen vertelde. 

Daar ging ik deze keer weer in. 

We stonden in de rij (tja er zijn altijd lange rijen),  toen onze dochter zei: 'We kunnen ook single ride doen'. 

Ik had er nog nooit van gehoord, van single ride. Maar het houdt in dat je in een aparte rij gaat staan. Die is heel veel korter. 

En als je dan aan de beurt bent, veel sneller,  voegt men je toe aan een karretje waar vier mensen in kunnen, maar waar er maar drie in zitten. Dan maak je de tocht dus niet met je familie, maar met wildvreemden. 

In het Max en Moritz geval maakte het me niet uit. Je wordt vastgesjord in een riem en krijgt nog een beugel erom heen en de attractie gaat zo snel dat je sowieso echt geen tijd hebt om er samen van te genieten. 

Ook geen tijd om te kijken naar hoe de kleinkinderen het doen. 

Soms heb ik mijn ogen zelfs dicht. 

Dus daar zat ik, toevallig naast een mevrouw,  een beetje een mens zoals ik. 

Voor de start spraken we even samen. 

Zij vond het eng en ik ook. 

Ik hoorde meteen dat ze uit Zeeland kwam en dat schept een band. 

We wensten elkaar sterkte en daar gingen we. 

Na afloop waren we zeer tevreden over ons zelf. 'Een echte oma ride',  zei zij. En dat was het. 

En dan deze attractie, op de foto hiernaast, dáár had ik nooit van mijn leven in gedurfd met een vreemde. 

Het is de Vliegende Hollander. 

Toen mijn geliefden, die geen van allen iets eng vinden,  al in de rij stonden en ik niet, besloot ik ineens het toch te durven. 

Tja ik heb ook niet voor niets lang in Terneuzen gewoond, de stad van de Vliegende Hollander. 

Ik zat ingeklemd tussen mijn man en mijn grote, sterke schoonzoon en dat hielp.  Heel heel heel eng vond ik het,  maar ik heb het gedaan. 

En ik vind het zelf heel raar om te zeggen hoor: maar ik was echt trots op mezelf!!!!

Bij de volgende attractie heb ik lekker op een bankje in het zonnetje gezeten en dit vogeltje bestudeerd. En de mensen die er rondliepen!