Columnisten

Iedereen zal wel een beetje zijn favoriete columnisten hebben, denk ik. Het lijkt wel of er steeds meer komen. In  Libelle staan er al een stuk of vijf. Natuurlijk ook in andere vrouwenbladen. En in woonbladen.  In de Volkskrant een hele stoot. Bert Wagendorp, Sylvia Witteman, Aaf Brandt Corstius, Rob van Vuure, Pieter Hilhorst. In het Parool natuurlijk Theodor Holman en er zijn er nog veel meer. Oh en  Arnon Grunberg op de voorpagina van de Volkskrant. Maar die heb ik verdrongen, want de helft van de tijd begrijp ik absoluut niet waar hij het over heeft of wat hij bedoelt te zeggen. Zijn columns zijn voor mij te hoog gegrepen.
Ik lees de columns soms beter dan de rest van de krant en vaak moet ik er ook erg om lachen. Die mensen schrijven van die zinnen... Bert Wagendorp: Alexander Pechtold staat al langer op het standpunt dat de grote progressief-liberale partij al bestaat, onder de naam D66 en dat met groei van die partij tot een zetel of vijftig de democratische doorbraak een feit zal zijn en fusies overbodig.
Of Sylvia Witteman: ik koester een diep argwaan jegens begrippen als groepsgevoel, bonte avond latrinecorvee en zingeving, maar zo'n puber gaat haar eigen gang, in dit geval dus niet gewoon naar Salou om zich te laten ontmaagden door vier roodverbande Britten tegelijk, maar op de fiets naar Ommen met een rugzak vol bonkige kampeerbehoeften.
Wie is jullie favoriete columnist(e)?

Rijst met apehaar

Eigenlijk wil ik onderweg altijd een boek bij me hebben, voor verloren momenten. Dan wil ik lezen. Maar het boek dat ik thuis aan het lezen ben is me meestal te zwaar om mee te sjouwen de hele dag. 

Ja, ik weet dat er e-readers bestaan, maar daar heb ik (nog) geen zin in. Dus heb ik bedacht om iedere keer op een uitstap een boekenweekgeschenk mee te nemen en dat dan ook te lezen in de trein of waar dan ook. 

Deze keer ging ik naar Eindhoven en nam dit boekenweekgeschenk (1990) mee. Het bleek genoeg voor de hele dag.
Tussen Amsterdam en Utrecht heb ik echt keihard zitten lachen. Springer beschrijft een literaire avond, waarop Felix Sterremeer, dichter, voorleest uit zijn eigen werk. 

Voor degenen die het boekje kennen zal het zinnetje: 'Geef mij maar rijst met apehaar' genoeg zeggen. Hilarisch.
Maar ik vond het boekje verder ook de moeite waard. Niet grappig trouwens.  

De geschiedenis van Felix Sterremeer, zijn vrouw Robie en daarnaast ook van de verteller Nikko.

Wat idioot eigenlijk dat ik lang niet alle boekenweekgeschenken heb gelezen. Misschien omdat je het krijgt als je een boek koopt, een boek dat je echt zelf hebt gekozen en dat daardoor het geschenk op de achtergrond raakt? In ieder geval kan ik onderweg nog een tijdje vooruit.

En Springer? Ik ken van hem verder alleen Bougainville en daar was ik indertijd ook van onder de indruk. Smaakt naar meer!

Met blijdschap...

Het kaartje ziet er roze uit, maar dat komt door de scan. Het is gewoon wit. Alleen het strikje is roze.
61... Hoe bestaat het?

Bordje

Ik verzamel bordjes. Niet in het echt hoor, maar op foto's. En er zijn er veel, dat hou je niet voor mogelijk. Mensen hebben er blijkbaar behoefte aan hun favoriete tekst op een bord te zien. Of ze vinden iets grappig. Meestal vind ik het dan absoluut niet grappig, maar maak er wel een foto van.
Dit bordje vind ik leuk, omdat het Westfries is. Het lag op de grote rommelmarkt in Amsterdam waar ik zaterdag was.
Als je skoene in schoenen vertaalt en biene in benen, is de betekenis wel duidelijk, toch?

Lekker insmeren

Deze rommelmarkt is echt het summum. Niet veel beroepshandelaren, een omgeving die zeer geschikt is voor het maken van foto's en heel veel rommel. IJ-hallen, Amsterdam-Noord. Het was nu buiten, 's winters is het binnen hoorde ik. Je moet wel entree betalen: 4 euro. Maar dat was het meer dan waard.
En het leek wel of er overal blikjes met een of ander poetsmiddel lagen. Deze oogst is niet van één kraam hoor, overal verspreid over het terrein, zag ik ze. Wat ook zo heerlijk was: niemand zat te zeuren als ik foto's ging maken. Zelf koop ik eigenlijk nooit kleding, maar er was veel. Voor het glitter en glamourfeest waar ik laatst iets glamourigs voor heb moeten huren, had ik hier heel goed kunnen slagen. Heel veel sixtiesspul. Ik wou dat ik een huis had, een vakantiehuis of zo, dat  ik helemaal mocht inrichten met rommelmarktspullen.
Oh ja, het is ieder eerste weekend van de maand. Aanrader voor liefhebbers.

Mart Smeets Bingo!!!

Ik ga het spelletje niet spelen, want ik heb echt meer dan genoeg van deze man. Maar ik vind het wel erg grappig.
Senk joe!

Roodkapje (12,13 en 14)

Drie keer een Roodkapje-kaart.
Ze zijn allemaal zo verschillend. Links eentje uit Amerika, een illustratie van Gustave Doré. Dan eentje uit Oekraïne en de laatste uit Nederland.
Ze zijn alle drie leuk en ik ben er hartstikke blij mee. Thanks, Postcrossers.

Nelleke van der Krogt

Nelleke van der Krogt leek me altijd al een leuk mens. Bij Tussen Kunst en Kitsch vind ik haar altijd geïnteresseerd en vaak met humor reageren. Een type dat haar eigen gang gaat en doet zoals zij denkt dat het moet. Ik vond haar ook stoer toen ze haar haar gewoon grijs liet worden en die bril opzette.
 En nu heb ik een boekje van haar gelezen: Straffe zijwind. Columns zijn het eigenlijk die in de Avrobode verschenen, maar die lees ik niet dus voor mij was het nieuw. En verrassend leuk, grappig, ontroerend. De illustraties van Joep Bertrams zijn ook geweldig, hij heeft bij bijna ieder verhaaltje een tekening gemaakt.
Het tweede boek Klein & Ongevaarlijk (met dat veranderde uitelijk) heb ik nog niet gelezen. Maar dat ga ik zeker doen!

Zomervakantie

Het was even een puzzel voor me hoor. Ga maar na: sinds mijn vierde heb ik altijd zomervakantie gehad. Technisch gesproken heb ik dat nu niet meer en dat vond ik toch wel heel raar. Maar ja, omdat ik nog tot oktober gewerkt heb en daarna ook nog redelijk vaak, vooral in de laatste periode, heb ik besloten dat ik gewoon vakantie heb. Het hielp erg mee dat ik uitgenodigd was voor het afscheid van de directeur van mijn school op de laatste schooldag. Dat was een prachtig feest. En het hielp omdat er ieder jaar op de laatste schooldag een buffet is (en meestal ook een afscheid). Ik bedoel het voelde normaal. Toch heb ik wel even moeten puzzelen over hoe we dan moeten zorgen dat het vakantie is. Want echt weg gaan we niet, dat deden we nooit in de zomervakantie. En mijn conclusie was dat er iedere dag iets gedaan moet worden dat we anders niet doen. Iets leuks natuurlijk.Of/en iets nuttigs. Nou dat lukt niet helemaal, maar toch redelijk vaak. Vandaag bijv. een dagje weg met haar.
Die puzzelstukjes lagen trouwens echt op straat.

Rommelmarkt

En hier kan je nou weer eens precies zien waarom een rommelmarkt vaak zo leuk is. Vaak? Eigenlijk altijd.
Of zien jullie dat niet?