On(der)wijs

Mijn collega Mark (inmiddels waarnemend directeur van mijn oude school),  zette dit stuk op zijn FBpagina. Ik las het en was onder de indruk van de tekst van deze Rienkje. Zij maakt volkomen duidelijk,  in heldere taal, wat er momenteel speelt in het basisonderwijs.
Dus ben je daarin geïnteresseerd ( en ik vind eigenlijk dat iedereen dat zou moeten zijn, want basisonderwijs is echt de basis!), neem dan even de tijd om dit stuk te lezen.

Struisvogelpolitiek biedt geen oplossing

• Gepubliceerd op 7 juni 2017

Rienkje van der Eijnden

Directeur basisschool De Zuiderzee bij ABSA

Waarom niet de leerkrachten, maar de politiek realiteitszin moet gaan tonen.
Gisteren is vanuit het PO front (PO in actie, de PO-raad en de vakbonden) de eerste actie aangekondigd. Op 27 juni gaan de scholen één uur dicht. Een speldenprik om Nederland wakker te houden en de politiek wakker te schudden. Nederland kan helpen het basisonderwijs te redden, door massaal de petitie te ondertekenen op www.pofront.nl/petitie
De reacties van de politiek op deze aankondiging laten zien dat dit hard nodig is. Nederland is inmiddels ontwaakt, onze politici nog niet…
De VVD vindt dat de docenten realiteitszin moeten tonen. Een verhoging van het salaris gaat er niet komen, want er is geen geld. De PVV is geïrriteerd en vindt de acties vreselijk en bovendien slecht getimed. Het CDA laat weten dat er niet op hun steun gerekend hoeft te worden en dat actie niets toevoegt en niet in het belang van de kinderen is. Van GroenLinks komt wel begrip, maar ook geen geld.
Ik begrijp steeds beter waarom veel Nederlanders hun vertrouwen in de politiek hebben verloren. Met deze – en eerdere – reacties laten politici namelijk zien dat ze zelf de realiteit volkomen uit het oog zijn verloren.
Wat is de realiteit? Er is een schreeuwend tekort aan leerkrachten in het basisonderwijs en dit tekort zal de komende jaren nog veel groter worden!
Nu al is er sprake van kwaliteitsverlies in het basisonderwijs. Nu al zijn er klassen waar geen leerkracht meer voor gevonden wordt. Nu al neemt de druk op de nog aanwezige leerkrachten en op schooldirecties enorm toe. Nu al is er sprake van een enorm probleem en is het niet vijf voor twaalf, maar vijf over twaalf.
De oorzaken zijn meer dan duidelijk; te lang heeft Nederland voor een dubbeltje op de eerste rang gezeten. Het Nederlandse basisonderwijs was een product van topkwaliteit. Al decennialang zorgden we voor de gelukkigste kinderen van de wereld en eindigden we met de leerprestaties steevast in de internationale top tien. Jarenlang was de kostprijs van dit topproduct relatief laag. Ook al kregen leerkrachten een slecht salaris (inmiddels 32% minder dan een gemiddelde HBO-er), moest het werk in te weinig tijd worden gedaan, was de financiering van gebouwen, schoonmaak, energierekeningen en andere materiële kosten niet toereikend, werden de klassen steeds meer divers en kwamen er steeds taken bij – de basisschoolleerkracht protesteerde niet en deed zijn werk.
Deze tijd is voorbij; al jaren geleden verlieten de mannen het basisonderwijs. Tegenwoordig vertrekken ook andere geweldige leerkrachten uit het basisonderwijs. Een deel van hen verlaat gedesillusioneerd en/of opgebrand het onderwijs en gaat iets totaal anders doen. Anderen vertrekken naar het voortgezet onderwijs of naar de ‘onderwijsperiferie’; als onderwijsadviseur, beleidsmedewerker, bijlesjuf, kunstdocent of kindercoach behouden zij hun passie tegen een beter salaris en in betere arbeidsomstandigheden. De uitstroom van oudere leerkrachten die met pensioen gaan, het enorme aantal leerkrachten dat door ziekte langdurig uitvalt maken en het minimale aantal studenten dat voor de PABO kiest, maken het tekort nog groter. Kortom, er voltrekt zich een ramp.
De dames en heren politici en de verantwoordelijke staatssecretaris doen hun ogen dicht en ontkennen deze realiteit. Dat begrijp ik best. Ik zou ook niet verantwoordelijk willen zijn voor deze bende. En al helemaal niet zonder budget om het op te lossen. De effecten van slecht basisonderwijs en van een verloren generatie zullen pas over een jaar of tien echt zichtbaar worden. Nog een poosje de ogen dicht houden en de realiteit ontkennen en hun politieke carrière zal er niet onder lijden.
Goed onderwijs is voor een kennisland geen kostenpost, maar een investering. Wie niet bereid is een goede prijs te betalen, krijgt een inferieur product. Nu niet investeren zal op de lange termijn een veel grotere kostenpost blijken te zijn. Wie een MBO salaris betaalt, zal geen HBO-ers meer krijgen. Wie zij-instromers meer betaalt dan de ervaren leerkrachten die er al zijn, jaagt deze laatsten het onderwijs uit. Van top tien aan de bovenkant, naar top tien aan de onderkant. Van hoogopgeleid kennisland naar een westers ontwikkelingsland. Ook dat is een keuze…
Goed onderwijs is niet alleen in economisch opzicht belangrijk, er is ook een groot maatschappelijk belang. Niet voor niets wordt bij elk maatschappelijk probleem naar het (basis)onderwijs gekeken om het op te lossen. De gevolgen en de kosten van in de toekomst niet langer voorkomen problemen zullen blijken. De enorme kloof tussen arm en rijk – waarbij ouders die het kunnen betalen goed onderwijs zullen kopen en de rest is aangewezen op wat de overheid nog kan bieden - is te voorzien.
We weten allemaal wat nodig is:

• Een marktconform salaris (tenminste gelijk aan VO, liefst gelijk aan het gemiddelde HBO salaris) en een dekkende reiskostenvergoeding.
• Zorgen dat de materiële vergoedingen kostendekkend zijn.
• Een oplossing vinden voor het invallersprobleem, bijvoorbeeld door het aannemen van boventallige leerkrachten in een flexibele schil mogelijk te maken.
• Leraren vertrouwen geven en niet vragen dat iedere handeling administratief wordt vastgelegd.
• Financiële ruimte geven voor oplossingen op maat om de werkdruk en werklast te verkleinen. Dit kan per school verschillend zijn.
• Stoppen met doen alsof onderwijs kantoorwerk is. Een 40-urige werkweek in het onderwijs is onzin. Er zullen veel weken zijn waarin er meer dan 40 uur gewerkt wordt. Werk dat er toe doet, waardering vanuit de maatschappij, een bepaalde mate van vrijheid, de lange vakanties en een goed salaris zullen dit kunnen compenseren.
• In de grote steden zorgen voor betaalbare huisvesting en parkeermogelijkheden.

Leraren, scholen en schoolbesturen kunnen zelf ook iets doen. Leer accepteren dat je werk nooit af is en nooit goed genoeg. Laat je tevredenheid over je werk niet afhangen van wat anderen vinden, maar van wat je zelf goed en belangrijk vindt. Weet wat er wettelijk gevraagd wordt, doe dat en wat je zelf verder zinvol vindt. Wees kritisch en laat niemand je zomaar vertellen dat ‘iets moet van de inspectie’. Schoolbesturen, kijk eens kritisch naar de overhead. Waarom heeft het ene bestuur een volledig bureau met 26 medewerkers en kan het andere bestuur het af met twee FTE en een administratiekantoor? Stop met het van bovenaf opleggen van verandering. Kijk eens kritisch of al die adviseurs wel nodig zijn of dat er ook genoeg kennis is bij de leerkrachten zelf. Geef hen tijd om deze kennis met elkaar te delen en verder te ontwikkelen. Denk eens na of het één leerkracht – één klasmodel nog wel passend is of dat je met een andere organisatie allerlei problemen kan voorkomen. Wees die HBO opgeleide professional die zelf verantwoordelijkheid neemt en verantwoording af wil leggen. Wees trots op je mooie beroep en praat over de successen. Stop met klagen en zet negatieve energie om in actie.
Dames en heren politici, de realiteit ontkennen is goed voor uw welbevinden en politieke carrière, maar niet voor het land. Neem uw verantwoordelijkheid en zorg dat ook toekomstige generaties kunnen profiteren van goed basisonderwijs! Zoek naar middelen en mogelijkheden en luister naar hen die het weten kunnen!
[Voor wie de feiten, de cijfers en een heleboel meningen wil hebben: www.poinactie.nl/media ]

Haasje Over

Op Caroliens blog, kon je meedoen met een kaartenruil.
Je kreeg dan iemand toegewezen en de bedoeling was dat je om de zoveel tijd een kaart aan diegene stuurt met een letter van het alfabet.
Dus... ik stuur een kaart met een afbeelding van een aap en de volgende keer stuurt zij mij een kaart met een bloem of een beer of een boot of....
Leek me leuk, dus ik wilde meedoen.
Het is trouwens best lastig hoor om iets te vinden voor iemand die je totaal niet kent. Al weten we natuurlijk nu best al wat van elkaar. Dit is mijn kaart voor haar met de letter H. De H van Haasje over. Ik vind hem zelf erg leuk.
Bovendien herinnert het me aan het eindeloze bokkiespringen dat we vroeger deden. In lange rijen, het hele schoolplein rond. Bokkepiejeeën heette het bij ons. En ook wel Haasje Over.
Ik was en ben een stijve hark, maar dit kon ik goed. Echt goed, ook over hoge ruggen. 'Kop in de zoutzak', riep je,  als iemand zijn of haar hoofd nog niet goed naar beneden had.
Het allerleukst was het als de bokken zo opgesteld stonden dat je niet een extra tussensprong hoefde te maken.
Ook dit spel heb ik toen ik juf was wel eens met de kinderen in de gymzaal gedaan. Maar het lukte nooit echt goed en het werd ook niet overgenomen om buiten te gaan doen. Jammer.
Kringspelletjes worden ook niet meer gedaan.
Toch was het leuk. Echt!

Ps.: Carolien heeft net weer een nieuwe ruil, deze keer met brieven. Klik

Atc's

Ik laat nog maar eens wat Atc's zien. Heb de laatste tijd weer veel geruild en dus ook veel gemaakt, anders kan ik niet ruilen natuurlijk.

Ik heb er nog veel meer geruild, maar ik laat gewoon wat leukerds zien.

De kaartjes die ik hier laat zien komen overal vandaan, van Canada tot Tsjechie tot Rotterdam.  En ik vind ze stuk voor stuk leuk. Wat een hobby hè.

Rijksmuseum

Tsjonge wat een drukte in het Rijksmuseum. Iedereen loopt er over te zeuren.
Ik wist ook niet dat het zo druk zou zijn hoor, want meestal gaan wij op zondagmorgen vroeg en dan is het nog echt niet druk. Nu was het middag en vakantie en dat scheelt enorm

Mij stoort die drukte helemaal niet. Met een beetje geduld kun je echt met je neus bovenop een schilderij staan. En dan heb ik het over de eregalerij. Waar de Nachtwacht hangt en het Melkmeisje en zo nog wat beroemde schilderijen.
Maar de rest van het museum is ook zeer interessant en daar waren grote gedeeltes die helemaal niet druk waren. Ga dan niet lopen zeuren en ga daar eens kijken op je gemakje zou ik zeggen.
Dan daarbij, ik houd er van om mensen te bekijken en daartoe is alle gelegenheid.

We gingen deze keer eigenlijk voor drie dingen. Er was een tentoonstelling over Nederlandse Postzegels, maar daar vond ik niet veel aan. De meeste postzegels heb ik gewoon zelf ook in een album zitten, van toen ik als kind postzegels 'spaarde' en ze gewoon van brieven afhaalde. Afweekte moet ik eigenlijk zeggen of afstoomde, boven een pannetje water.
Zal ik nog wel eens laten zien.
Wel hingen er de foto's van Beatrix en Willem Alexander, portretten gemaakt door Vincent Mentzel en Rineke Dijkstra. Van deze portretten zijn de bekende postzegels gemaakt. Die van Beatrix gaat wel vind ik, maar die van Willem Alexander niet. Zo saai. Net als die postzegel. Ik zou trouwens niet weten hoe het wel zou moeten. De koning in een t-shirt, met z'n armen in de lucht of zo. Dat is het ook niet hè.

Dan was er nog een tentoonstelling over Maria Sybilla Merian. Dat bleken voornamelijk foto's te zijn die iemand, geïnspireerd door het werk van Merian, had gemaakt. Best mooi, maar niet wat ik had verwacht.
Tenslotte was er nog een nieuwe aanwinst te bewonderen. In de Eregalerij.

Een prachtig schilderij van de Zwitser Jean Etienne Liotard. Gemaakt tussen 1755 en 1757 toen de schilder in Holland verbleef. Hij had toen al grote bewondering voor de Nederlandse schilderkunst in de Gouden Eeuw. Een fascinatie. De schilder trouwde ook met een Nederlands meisje.
Dit schilderij heet 'Hollands meisje aan het ontbijt'.
Bijna niemand keek er naar, want er hingen ook een paar Vermeers in dezelfde ruimte en die kregen alle aandacht.
Ook dat vind ik leuk om te zien.

Drie kleine aapjes

Museumwinkels... daar zie je vaak de leukste dingen.
Zo kocht ik gisteren alvast twee Sinterklaascadeautjes in de museumwinkel van het Stedelijk Museum in Amsterdam.
Het is maar de vraag of ik ze kan bewaren tot Sinterklaas.

Vorige week in de museumwinkel van de Hermitage kocht ik een boek voor onze dochter. Nou ja, eigenlijk voor Anna en over een poos ook voor Noor en Jet natuurlijk.
In eerste instantie bekeek ik het boek vanwege de titel.
Mijn dochter en schoonzoon hebben samen natuurlijk drie allerliefste kinderen, maar soms zijn het gewoon kleine aapjes. Een heel enkele keer hoor, echt helemaal niet vaak, haha.
Maar toen ik het boek doorkeek vond ik het ook meteen een geweldig leuk boek. Het begint zo:

Nou, die aapjes zijn echt verschrikkelijk stout. Zodra Elvira Knip het huis heeft verlaten, gaan ze zich vervelen. En dan doen ze van alles.
Ze gooien een pak wasmiddel leeg en de prullenbak, ze knijpen de shampoo van Elvira leeg, ze halen Elvira's breiwerk uit.

Iedere dag als Elvira thuiskomt, is er weer wat misgegaan. Elvira wordt steeds bozer.

Maar op een dag, zijn de aapjes weg.
Elvira komt in een prachtig en opgeruimd huis en dat vindt ze eventjes fijn, maar dan gaat ze de aapjes heel erg missen.
Ze zoekt en ze zoekt en vindt ze natuurlijk wel. Ze hebben zich met z'n drieën verstopt in een kast.
Iedereen blij.
De aapjes gaan naar bed en Elvira ook.
Dan vindt ze in haar bed alle lepels en vorken uit de keukenla en drie blikjes sardientjes in tomatensaus. Maar ja, dat is wat je kunt verwachten als je drie kleine aapjes hebt.

Echt een heerlijk boek. Zoek je een cadeautje voor een kleuter, dan is dit een dikke aanrader!!!!

Chillen op je billen

Ik kan er niks aan doen. Echt niet.
Dat ik hier heel hard om moet lachen. Zo flauw. Maar ja...
Het hangt bij mijn dochter op de wc.
Nou dus dan wens ik jullie nu een hele mooie dag.
Ga lekker chillen indien mogelijk.
Op je billen...

Een week vol kleinkinderen

Het was weer een week vol kleinkinderen. Dat is het iedere week hoor, maar ik vond het weer eens tijd voor wat foto's .
Met Odin gingen we fietsen naar Kijkduin. Het is zo'n leuk kind. Hij kletst de hele tijd op de fiets en wijst voortdurend ergens naar. Met dat vingertje.
Ik nam een milkshake, appte zijn moeder of hij daar een beetje van mocht en dat mocht. Hij vond het superlekker. Heerlijk hoor, net vakantie.
De volgende dag waren we bij Noor en Jet. En bij Anna natuurlijk, maar die moest naar school en dan kunnen we haar pas om drie uur halen. We hebben al vier jaar iedere donderdag op haar gepast, dus ik mis haar wel op die dag.
Nou hier is Noor:

En ze lijkt totaal niet op haar iets jongere tweelingzusje Jet. Maar dan ook totaal niet. Dat was heel anders toen ze net waren geboren en tijdens de eerst maanden. Toen kon ik ze echt niet uit elkaar houden.
Dit is Jet. 

Nou Anna zag ik dus nauwelijks die dag, maar de volgende dag kwam het drietal bij ons en gingen we met Anna sandalen kopen.
En een hoedje. Een kinderschoenenwinkel waar ze ook hoedjes verkopen.

Anna vond het leuk en het leek haar moeder wel handig als ze buiten speelt of op het strand straks in de vakantie. 
Je bent voortdurend bezig de kinderen in te smeren.
Anna's juf op school smeert ook. Achtentwintig kinderen, dat is andere koek. Maar het is nodig.
Na de sandalen en het hoedje, wilde Anna's moeder nog even zelf iets passen. Anna vindt de paskamer reuze interessant, kijk maar:

Pioen en Bloomon

Wat is ze mooi hè, deze pioen.
Ik zeg ' ze ' want ze heet Sarah Bernhardt. Genoemd naar een van de grootste actrices in de 19e eeuw, de diva van het Franse toneel. 'The Divine Sarah'. (1844-1923)

Deze foto van Sarah heeft jarenlang in mijn kamer gehangen. Tot ze een beetje verbleekte, maar ik zal de kaart altijd bewaren. Gevoel voor drama is mij in het geheel niet vreemd, hahaha.

De pioenroos Sarah Bernhardt, zit in een bos bloemen die ik in de kamer heb staan, van Bloomon.
Zij van Bloomon,  doen er dan altijd een kaartje bij met wat informatie over de bloemen. Dat vind ik leuk.
In het boeket zit bijvoorbeeld ook een roos die Miss Piggy heet. Op de onderste foto kun je haar goed zien.

Bloomon werkt goed. Je bestelt van tevoren je boeket, klein, middel of groot. Ik doe middel.
Dan krijg je de bloemen thuis afgeleverd en ze vertellen je vrij precies wanneer dat zal zijn. Ben je niet thuis, dan zetten ze de bloemen in een emmer voor de deur of als je dat wilt bij de buren.
Ik ben zeer tevreden over de kwaliteit. Zeer.
Bijna altijd staat het boeket twee weken en dan zijn er nog wel een paar die-hards die zo in een klein vaasje kunnen.
Je kunt het net zo vaak doen als je zelf wilt en je kunt het ook op ieder moment afzeggen. En online weer oppakken. Alles heel makkelijk.
Aanvankelijk vond ik het nogal duur. Te duur eigenlijk. Voel me dan altijd een beetje schuldig.
Maar ik kon toen geen bloemenwinkel vinden waar ik zelf losse bloemen kon kopen.
En ik houd juist van zo'n boeket losse bloemen. Dat het er niet uit ziet als een boeket.
Uiteindelijk vond ik toch zo'n winkel, maar voor een bos van het formaat dat ik wil, was ik nog duurder uit.
Bovendien vind ik de combinaties die Bloomon verzint altijd erg mooi. Iedere keer weer anders. Het is maar de vraag of ik dat zelf zo zou kunnen.
Dit is het boeket van deze week:

De bloemen staan hier in de gang omdat Noor en Jet hier waren en ik dat niet zo handig vond met die bloemen. Inmiddels zijn ze weer in de kamer.

Toch vind ik het nog steeds een uitspatting hoor. Maar wel eentje waar ik blij van word.

De Romanovs

Wij waren eens in Rusland, in Moskou en in St. Petersburg. Dat was erg interessant en de interesse die ik al had in de Romanovs, werd toen flink aangewakkerd.
En eigenlijk heb ik die belangstelling nog steeds, dus een tentoonstelling in de Hermitage, was beslist een spekkie voor mijn bekkie.

Ik zag veel bekends, maar wat ik niet wist en eigenlijk ook niet zo had verwacht, was dat er oprecht een diepe liefde was tussen tsaar Nicolaas II en zijn vrouw, de tsarina Alexandra Fjodorovna.
Zij zijn de Romanovs die in 1918 vermoord werden, met hun kinderen.
Zij was eigenlijk een Duitse prinses en een kleindochter van koningin Victoria.
Aanvankelijk werd zij niet goedgekeurd en ze wilde zich bovendien niet tot het Russisch orthodoxe geloof bekeren, maar uiteindelijk deed ze dat toch.
En toen twee andere 'kandidaten' af zagen van de eer, stond niets een huwelijk meer in de weg.
Nicolaas ontmoette haar voor het eerst toen ze twaalf was en gaf haar een diamanten broche cadeau. Hij was toen zestien.
Zijn hele verdere leven heeft Nicolaas van haar gehouden.
Zij ook van hem.
Als ze niet bij elkaar waren, schreven ze elkaar en allebei hielden ze trouw en dagelijks een dagboek bij.
Ze kregen vijf kinderen en leidden met het gezin een mooi leven.
Vier prachtige dochters kregen ze en een zoon.
Die zoon leed aan hemofilie en het was maar de vraag of hij ooit zijn vader zou kunnen opvolgen. Als je de foto's ziet, een prachtig jongetje.
Alexandra was dol op haar kinderen en was met regelmaat ziek door de zorgen die ze had, vooral over haar jongste en enige zoon.

Maar de tijden veranderden en Nicolaas was ook eigenlijk niet geschikt voor zijn baan. Hij maakte ernstige fouten, de eerste wereldoorlog brak uit en de revolutie in Rusland, in februari 2017. Dat alles leidde tot het gedwongen aftreden van de tsaar.
En tot hun dood in 1918. Vermoord zijn ze, de tsaar, de tsarina en hun vijf kinderen.
Treurig.

Hier nog wat meer informatie over de tentoonstelling. Nog tot half september te zien: klik

Klassiekers

 Er zijn boeken waarvan ik vind dat ik ze eigenlijk gelezen zou moeten hebben. Klassiekers.
Maar iets houdt me dan altijd tegen en dat heeft beslist te maken met mijn middelbare schooltijd, waarin ik boeken moest lezen die mijn interesse niet hadden, omdat ik ze gewoon niet snapte.
Ik heb dat vast al eens vaker verteld en dat komt dan weer  omdat het nog steeds een frustratie is.
Enfin, die lijst klassiekers zit dus in mijn hoofd.
Omdat ik ook wel begrijp dat het niet voor niets klassiekers zijn geworden.
Dus af en toe probeer ik er eentje.
Twee mogelijkheden zijn er dan: voorgoed van mijn lijst geschrapt en niet eens uitgelezen of... beter laat dan nooit, wat een fijn boek.
Dit boek had iemand van mijn leesclub meegenomen:  Spaar de spotvogel
Het hoort beslist in de laatste categorie. Wat een  boek!!!!
De schrijfster Harper Lee, kreeg er de Pulitzerprijs in 1961 voor en dat lijkt me zeer terecht. Het boek verscheen in 1960.
De schrijfster overleed vorig jaar, toen dacht ik ook al 'O ja, dat wil ik lezen'.
'To Kill a Mocking Bird' is de oorspronkelijke titel.

Het verhaal:
Atticus Finch is advocaat in een stadje in het zuiden van de Verenigde Staten. 
Zijn vrouw is overleden en hij voedt zijn kinderen alleen op, met een huishoudster, een zwarte vrouw: Calpurnia. 
Hij voedt zijn kinderen heel goed op. Met waarden als eerlijkheid en trouw. Ze adoreren hun vader, die ze gewoon bij zijn naam noemen: Atticus.
De kinderen zijn zes en tien als het verhaal begint in de jaren dertig. Een meisje Jane Louise, bijgenaamd Scout. Zij vertelt het verhaal. En een jongen, Jem. 
De kinderen hebben een goed leven, ze maken hun avonturen samen met hun vriend Dill en we leren de mensen in het stadje goed kennen. Juffrouw Maudi, de taartenbakster. Boo Radley, die eigenlijk Arthur heet en waar de kinderen doodsbang voor zijn.
Het is crisis en er is armoede, overal, maar vooral ook bij de zwarte bevolking.
En dan wordt een zwarte man , Tom Robinson gearresteerd. Hij zou een blanke vrouw hebben mishandeld en verkracht. 
Atticus Finch wordt aangesteld als zijn advocaat. Tijdens het proces dat volgt, wordt Robinsons onschuld aangetoond. 
Maar ja, het is nog maar 1935 en in het Zuiden zijn de zwarten nog slechts dienbaar en kunnen met Boy worden aangeduid. Ondanks Atticus' inspanning wordt Tom Robinson veroordeeld. 

De titel:
Je kunt op andere vogels schieten, maar nooit  op een spotvogel, want spotvogels, die zijn onschuldig en als je er een dood schiet, vermoord je de onschuld, als het ware. 

Toen ik het boek uit had, was ik zwaar onder de indruk.
Ik googelde even op de schrijfster en ontdekte dat er ook een film van dit boek is gemaakt. Ook met de titel To Kill a Mocking Bird.
Ha, en dan is daar Netflix. Ik zocht en ja hoor, die film is gewoon te bekijken. Met in de hoofdrol Gregory Peck. Die kreeg er een Oscar voor.
Een Pulitzerprijs voor het boek en een Oscar voor de film.
Dat is heel wat toch?




De film viel tegen. Ik vond het net lijken of er in papieren decors werd gespeeld en ik vond de kinderen niet goed spelen.
De verhaallijn werd wel goed gevolgd, al weet ik dat niet zeker omdat ik de film niet helemaal uitkeek. Misschien maak ik het nog af, maar ik twijfel
Toch is het in dit geval wel leuk om de trailer te laten zien. Je krijgt een impressie.
En trouwens... Gregory Peck vond ik wel goed. Ja, hij kón die Atticus Finch ook gewoon niet verpesten. Zo'n aardige vader en man en ook nog zo'n goeie advocaat...

Maar het boek... prachtig!