Chartres en het labyrint

Als dit je uitzicht is uit je hotelkamer ...

...dan ga je natuurlijk deze kathedraal bezoeken. We waren op de terugweg en overnachtten in Chartres. 
Het was koud (na die heerlijke Portugese temperaturen), het was al wat schemerig en ik kon bijna niet lopen, maar we gingen natuurlijk toch.
Ik werd werkelijk overweldigd door het gebouw. Zo groot en mooi ( en binnen een beetje somber).
Ik was er al eens eerder geweest, maar toen heeft deze kerk niet zo veel indruk gemaakt.
Toen was ik ook op doorreis en verlangde waarschijnlijk meer naar de bestemming in het zuiden. Ja, ik was nog jong.
Enfin, ik keek nu m'n ogen uit. Echt.
Ik richtte me vooral op de beelden aan de buitenkant en binnen op de vensters.

Op de middelbare school hadden we een jaar kunstgeschiedenis. Ik denk in de vierde of zo. Van de rector himself.
Een best aardige, maar saaie man, die niet veel enthousiasme voor kunst op ons overbracht. Wel wat kennis. Ik herinner me nog goed dat het roosvenster van Chartres werd besproken. Ik herinner me ook dat we heel veel feiten uit ons hoofd moesten leren en dat we een keer een middag hebben besteed aan het maken van een spiekbrief en ons niet realiseerden dat we in die tijd de hele repetitie hadden kunnen leren. Maar dit terzijde.

Enfin, we keken uitgebreid rond, waren toen koud en moe en verlieten de kathedraal. Net als deze nonnen.

Ik postte nog wel een foto van het venster op Instagram en daar reageerde Petra  (van het blog Het lieve leven...)op. Dankjewel Petra.
'Heb je nog het labyrint gezien? ', vroeg ze.
Huh, een labyrint... Ik wist van niks.
Ik wilde meteen terug, maar toen was de kathedraal gesloten.
Dat kan ik natuurlijk niet uitstaan, dus de volgende morgen voor we de laatste etappe gingen rijden naar huis, nog even terug naar de kathedraal voor het labyrint.
Datt was bijna geheel overdekt met stoelen, alleen het hart was vrij gelaten.Nu we niet omhoog keken, zagen we het ook meteen.
Er stond een mevrouw te mediteren. Ze deed weer een stapje en mediteerde. Dan weer een rondje en weer even rust.
En nu moet ik nog eens even heel goed uitzoeken wat dat labyrint te betekenen heeft.
Daar ben ik nog niet aan toegekomen.
Petra vertelde later ook nog dat er in Den Haag precies zo een labyrint is gemaakt. Daar moet ik dus ook nog maar eens gaan kijken. Er zal een reden voor zijn denk ik zo.

Inmiddels weet ik wel dat het labyrint uit 1205 is en dat pelgrims die niet naar Jeruzalem konden, dit labyrint liepen als een symbolische bedevaartstocht. Én ik weet dat dit labyrint ook op de route naar Santiago de Compostela ligt.
En zo begon en eindigde onze reis met een bedevaartsplek. Nou en dan tussendoor nog Fatima...
Het zal toch niks te betekenen hebben hè. Dat ik straks de rugzak moet gaan pakken...

Post (en wat een tijd dat kost!)

Wat is het leuk, als je thuiskomt van een nogal lange vakantie om je post te bekijken.
Ik dwong mezelf om eerst uit te pakken en op te ruimen en de was aan te zetten en zo, maar die stapel lonkte. Lonkte heel hard.
Dus toen ik eindelijk mocht van mezelf, sorteerde ik heel snel en bleef er een stapeltje leuke post over.

Eerst een mooie zelfgemaakte envelop, met daarin twee kaarten. Van Mieke

Mieke had op haar blog een give-away en ik had niet gewonnen. Daarom stuurde ze deze prachtige zelfgemaakte kaart. Hoezo niet gewonnen? Ik heb hartstikke gewonnen.

De tweede kaart was zo mogelijk nog leuker. Zo mogelijk dan hè.
Het is namelijk een Roodkapjekaart, die Mieke vond op een rommelmarkt in Middelburg.Zo leuk deze. Nummer116!!

En ook de achterkant vond ik in dit geval erg leuk.
Een klas meisjes (dacht ik) die hun zieke klasgenootje een kaart stuurde: Aan Mej. W. Siepker. Ik denk dat Mejuffrouw gewoon Willie heette hoor.
Van die lieve, ouderwetsche namen hebben ze allemaal.
Mej. Siepker zal er van zijn opgeknapt zijn, toen in 1954 (dacht ik).

Er is daar op dat adres nog steeds een school, googelde ik: de Sint Bernardusschool.
Was natuurlijk vroeger een katholieke meisjesschool.  Met al die meisjesnamen.
Nu is het een basisschool. In de Bernard Zweersstraat (met 2 ss-en).
De juf die de straatnaam er nog even snel en fout bij schreef, had haast natuurlijk. Ze moest de trein halen en postte de kaart op het station.

Maar ja, mijn theorie kwam in gevaar, bleek onbruikbaar, toen ik nog even verder googelde.
Ik vond namelijk een advertentie in het Haarlem's Dagblad van 12 mei 1937.
Veertien jaar voordat de kaart verstuurd werd dus:

Dus nu denk ik dat Mej. W. Siepker zeker geen leerling van de school was. Niet een ziek klasgenootje, maar een lerares. Misschien wel de muzieklerares. Met d'r gitaar.
Het enige dat ik nu nog niet snap is dat kinderen uit klas 1-2 zo netjes hun naam schreven. Men schreef vroeger netter denk ik, dat werd er ingeramd, maar dit zijn geen handschriften van eersteklassertjes en het is ook geen juffenhandschrift.


Oh en let ook nog even op de postzegel. Die vind ik zo mooi. Een van de mooiste ontwerpen ooit! Van Jan van Krimpen. Ik begrijp niet dat die postzegels niet opnieuw gedrukt worden.

Hoe dan ook, ik kom m'n tijd wel door zoals je ziet,hahaha. En dit was nog maar een envelop van die lonkende stapel!
Mieke, je hebt me een heel groot plezier gedaan!

Value your life

Al sinds we hier wonen en dat is bijna veertig jaar, hangt er bij ons een Novib-kalender. Omdat we de Novib steunen en de foto's op die kalender prachtig vinden.

Nu waren we de hele maand april weg en dat had een klein nadeeltje, namelijk dat we het kalenderblad van april al bijna meteen weer om moesten draaien. En dat blad van april vond ik nu juist zo mooi. 
Daarom laat ik het hier zien.

Foto van de Novib-kalender, gemaakt door Eric Lafforgue

Het is een jongen, die je op de foto ziet. Geen meisje, zoals ik oppervlakkig kijkend, eerst dacht.
Een jongen uit Ethiopië. Van de Suri-stam. In Tulgit
Hij poseert voor de enige school in zijn dorp, maar er is geen leraar om les te geven in deze afgelegen regio.
Value your life!
Een goeie, voor het begin van de week. Heb een fijne dag!

De Geheime Tuin

Déze geheime tuin zag ik in een dorpje onderweg.
En ik moest meteen denken aan De Geheime Tuin, van Frances Hodgson Burnett. Een favoriet kinderboek dat ik echt misschien wel tien keer heb gelezen, als kind én als volwassene.
Bovendien een klassieker. Zo'n boek dat ieder kind eigenlijk zou moeten lezen. Maar misschien ben ik heel ouderwets hoor. Het boek is al erg oud. Uit 1911. 
Een prachtig verhaal over Mary, een verwend meisje dat in Engeland komt wonen nadat haar ouders in India zijn gestorven, tijdens een cholera-epidemie.
Mary is erg eenzaam, want de oom bij wie ze woont, is er bijna nooit. Hij is bijna altijd op reis, omdat hij zo verdrietig is, door het overlijden van zijn vrouw.
Dan ontdekt Mary een ommuurde tuin met een gesloten deur. Een roodborstje wijst haar waar de sleutel verstopt is en Mary begint de tuin te verzorgen. Langzamerhand en met behulp van Dickon, het broertje van een dienstmeisje in het huis, begint ze van de natuur te houden, krijgt ze kleur op haar wangen en kan ze ergens blij om zijn.
Verder is er nog een neefje, Colin. Een jongen die van zijn vader (Mary's oom) in bed moet blijven omdat hij anders  een bochel zal krijgen.
Met behulp van  Dickon, krijgt Mary Colin in de tuin en heel langzaam aan leert hij weer lopen.

Was

Een wasdroger heb ik niet. Maar wel een achtertuin en een trapgat.
Het liefst hang ik onze was in de achtertuin en als dat echt niet kan door slecht weer, dan in het trapgat. 's Morgens opgehangen, volgende ochtend droog. Het ruikt natuurlijk niet zo lekker als een buiten gedroogde was, maar het werkt uitstekend en is ongevaarlijk.
Stomverbaasd was ik, toen laatst een buurman uit ons rijtje zei dat hij het echt belachelijk vindt dat mensen hun was buiten drogen.
'Geen gezicht' vond hij.
Tja, smaken verschillen. Ik vind het wel een gezicht. Een mooi gezicht zelfs.
Ik maak ook altijd als ik ergens ben,  foto's van zo'n buiten hangende was. En dan kan ik het bijna ruiken. Heerlijk.
In Portugal hebben de mensen geen probleem met het buiten ophangen van de was. Ze zouden wel gek zijn om geen gebruik te maken van de warme zon, die gratis is.
Gek zijn ze niet, dus zie je overal was hangen. Ik geniet!

Op de laatste foto zie je de vrouw de was binnen halen. Ze trekt aan de draad en de droge was komt naar haar toe. Mooi systeem!

Pousada

Wel eens van een Pousada gehoord? Ik niet, ik had er nog nooit van gehoord.
Maar ik weet nu uit ervaring wat het is. Namelijk een hotel dat gevestigd is in een oud klooster of een kasteel.
' Onze' pousada was in een klooster en ik vond het geweldig.
Laat ik eerst eens vertellen dat ik niet heel erg verwend ben op hotelgebied.
Het vaakst waren wij in een hotel in London en dan kozen we altijd voor zowat het allergoedkoopste (omdat we er toch nooit zijn) en dat was ook altijd goed genoeg.
Natuurlijk hebben we wel eens vaker een goed hotel gehad hoor, in andere steden, maar dit was toch met niks te vergelijken.
Stel je voor: een prachtig gerestaureerd, 12e eeuws Augustijnenklooster en daar mochten wij twee nachten doorbrengen.

Die kamer leek nou niet bepaald op een kloostercel en ik denk dat de monniken niet werden opgewacht met vers fruit en een bloem.Wij wel.

Maar mijn favoriete plek was een binnenplaats, met een zacht kabbelende fontein en een paar duiven die af en toe even kwamen drinken en een beetje koeren op de rand van die fontein.
Ik heb daar een hele morgen gezeten, met mijn borduurwerk en het was echt eh... goddelijk.

Verder was er een prachtige tuin bij:

En een kerk

en was er overal zoveel oog voor detail, met kaarsen en bloemen, dat ik  niet uitgekeken raakte.

Je gelooft het misschien niet, maar ik wil best nog eens in een Pousada. Eentje in een kasteel lijkt me ook wel wat!

Ooievaars

Portugal zal voor mij altijd verbonden zijn met ooievaars. We hebben ze zo vaak zien vliegen onderweg.

En een paar keer zagen we er  heel veel bij elkaar. We weken van de weg af en gingen op zoek.
We vonden ze ook en het was echt prachtig. Die strakblauwe lucht, de geur van bloemen en bloesem...
Ik kan het natuurlijk niet helemaal overbrengen, die geur ruik je niet en de stilte met daarin het geklepper hoor je ook niet.
Maar toch laat ik wat foto's zien.

Knekels

Over Évora was ik dus nog niet uitgepraat. Want er was ook nog een meer dan prachtige kerk uit de vijftiende eeuw.
Ik vertelde al eens dat mijn man mij vaak een kerk in sleept, maar in dit geval was ik zelf geïnteresseerd.
De kerk heet Sao Francisco en het interieur is echt verbluffend mooi. Met veel goud en veel beelden.
Ik zag Maria van Fatima weer terug en natuurlijk ook Franciscus himself, die ik altijd erg sympathiek vind.

En dan was er nog iets bijzonders, namelijk een knekelkapel. Het woord alleen al, ha.
Een of andere monnik heeft vroeger in de zestiende eeuw eens bedacht dat hij de kapel wilde versieren en dat deed hij met de botten en schedels van 5000 lijken.  Om zijn medebroeders te laten nadenken over de dood.
Memento mori.
Alles zit echt helemaal vol, de wanden, de nissen. Alles.

Toch is er volgens het opschrift bij de ingang nog wel wat ruimte:
'Wij beenderen die hier zijn, verwachten de uwe',  
zo luidt de tekst.

Zeer speciaal. Een klein beetje luguber ook wel, eigenlijk. Daarom maar gauw een liefelijk plaatje erachter aan, van het mooie en b(l)oeiende Évora.

Die stad heeft alles

We zijn in een heleboel steden geweest en ik vond het overal superleuk en mooi en... Maar Évora vond ik wel heel speciaal,  omdat je in die stad zoveel verschillende soorten verleden vindt.
Er zijn echt Menhirs te vinden, in het overigens prachtige landschap van Alentejo.
Een steencirkel, met een stuk of 100 menhirs, gedateerd zo'n 6000-4000 jaar voor Christus.
Die gingen we natuurlijk zien:

Er wordt nog steeds gediscussieerd over de betekenis van zo'n cirkel, maar men denkt toch dat het een soort religieus punt is geweest, gezien de ligging te maken hebbend met de zon en de maan.
Verder zijn in deze stad de Moorse invloeden nog duidelijk zichtbaar. Het gebied was bezet door de Moren, lang geleden in de vroege Middeleeuwen.

Nu vergeet ik nog bijna de Romeinen. Ook zij lieten hun sporen hier achter. Hier zie je de overblijfselen van een tempel gewijd aan de godin Diana (2e eeuw)

En dan verder nog een kerk, begonnen in de twaalfde eeuw en afgemaakt in de zestiende, met onwaarschijnlijk rare torens die volkomen verschillend zijn van elkaar. Heel grappig om te zien.

En nu ben ik nog niet klaar met Évora. Morgen laat ik nog een paar dingen zien. Maar dat er in één stad zoveel te zien is hè op een niet eens zo groot oppervlak. We konden alles lopend af, behalve de stenen, dat is toch wel heel bijzonder vind ik.

De Portugese haan

Overal in Portugal zie je beschilderde hanen. Of geborduurde, of getekende. Je ziet ze op theedoeken, op placemats, op badlakens en ook op mooie oude borden.

'Die haan moet ergens een symbool van zijn', dacht ik.
En dat is ook zo. Nog mooier, het heeft ook met Santiago de Compostela te maken.

Het verhaal:
Er was eens een pelgrim die uit Barcelos naar Santiago wilde vertrekken. Maar hij werd beschuldigd van zilverdiefstal en ter dood veroordeeld.
Hij was een vreemdeling hè en helaas krijgen vreemdelingen (ook nu nog) vaak de schuld. Alleen omdat ze vreemdeling zijn.
Maar goed, de pelgrim wilde de rechter spreken en dat werd hem toegestaan.
Die rechter echter, zat net een geroosterde haan te eten.

De verdachte  zei dat deze haan, deze al geroosterde haan, als bewijs voor zijn onschuld,  zou gaan kraaien en van het bord opstaan.
De rechter geloofde dat natuurlijk helemaal niet, wat me logisch lijkt en hij besloot dat de gevangene onmiddellijk moest worden opgehangen.
Precies toen dat zou gebeuren, de strop zat al om 's mans nek, stond de haan op van het bord en begon te kraaien.
De rechter sprong op en haastte zich naar de galg. Daar zag hij dat de man nog leefde, doordat de knoop verkeerd was gelegd.
Natuurlijk herkreeg de pelgrim zijn vrijheid.
Mooi verhaal, toch?