Toch weer

'Dit is mijn probeersel van Roodkapje', schrijft Anke uit Duitsland. 'Het is een kaart van een van mijn zoontjes en de bedoeling is dat je deze zelf beschildert. Meestal krijgt ze dan een gekke bril, of confetti.
Maar nog nooit ging ze op weg om grootmoeder te bezoeken en haar voedsel en wijn te brengen'.
Schattig toch?

Vervolgens kwam er een oude kaart uit België. Bonne Année. Geen wolf te bekennen, maar onmiskenbaar een Roodkapje. Ook schattig, toch?
Daarna kwam er een mailtje van lieve Lieve, ook uit België. Lieve stuurde me al eerder een Roodkapje. Deze keer had ze een vraag:
Ik heb een roodkapje kaart die je nog niet hebt, maar laten we zeggen, euh.... het is eerder een roodkapje kaart voor volwassenen als je snapt wat ik bedoel. Doe ik jou daar een plezier mee, of zeg je liever niet? En zoja, een beetje discreet in een enveloppe? haha.
Nu werd ik natuurlijk erg nieuwsgierig en ik schreef terug dat ik de kaart graag wilde zien en dat ze wat mij betrof niet in een enveloppe hoefde.
En toen kwam de kaart:

Niet zo schattig, toch?
Dus ik slikte even, maar vond het toen toch wel erg leuk, zelfs terwijl het een beetje onsmakelijk is. Ja je verzamelt Roodkapjekaarten of niet.
Lieve schreef op de kaart dat ze hoopte dat mijn postbode tegen een stootje kan, haha. Heel toevallig stond ik voor mijn keukenraam toen ze kwam, de postbode
 Ze keek naar mijn stapeltje post, toen naar mij en toen lachte ze. Maar ik weet natuurlijk niet of ze kaart zag...
Het ontwerp is overigens van Denyse Willem. Uit 1983. Le Grand Chaperon Rouge conduisant le petit loup á l'école.
Om hem een lesje te leren, dacht ik er achter aan.
En dan tenslotte weer een kaart van Roodkapje in de Efteling. Van Jolande. Ze schreef dat ze niet zeker wist  of ik de kaart al had.
Nou, ik had hem en wat denk je? Ze was me gestuurd door dezelfde Jolande, hihihi.
Jolande had het zelf ook ontdekt en dus stuurde ze me nóg een kaart. Een prachtige:

Jolande schrijft dat ze de tekst op deze kaart zo waar vindt. En dat ben ik helemaal met haar eens. Lieve en Jolande, allebei heel erg bedankt.

De prijs van de postzegel

Postzegels worden weer duurder in 2019 heb ik gelezen. Er mag verhoogd worden met 11 cent, naar 94 cent.
Best veel en voor postliefhebbers zoals ik, is dat vervelend.
Ik verstuur nogal veel post, zowel in Nederland als daarbuiten. Maar ja, er is niet veel aan te doen ben ik bang.
Nog even en er kan helemaal geen echte post meer worden verstuurd, dát zou pas erg zijn.
Nu is het zo dat postzegels die je al hebt, en die dus 83 cent hebben gekost, gewoon in gebruik mogen blijven, zonder dat je hoeft bij te plakken.
Dat was voor mij aanleiding om toch wat extra zegels te kopen voor de oude prijs. Een klein voorraadje.  Heel veel winst gaat me dat niet opleveren natuurlijk, maar een klein beetje toch wel.
Kijk, ik kocht bijvoorbeeld deze zegels:

En deze:

Ik heb het al vaak gezegd, ik vind het Kunst. Echt Kunst.
Toen ik ook nog een cadeautje kreeg bij mijn bestelling, toen was mijn dag helemaal goed: drie kaarten en drie bijpassende zegels. Zomaar.  Prachtig toch?

De steenspringer

In de boekwinkel had ik de dag voor de start van de Kinderboekenweek een cadeautje voor een van de kleinkinderen gekocht, alvast voor 5 december.
Toen ik het had afgerekend drong het tot me door dat ik het vanwege het kinderboekenweekcadeautje beter een dag later had kunnen doen.
Maar de verkoopster begreep het en met de bon mocht ik de volgende dag het cadeauboekje komen halen.
Dat deed ik dus en toen wees ze me op deze twee dames, Elsbeth Smulders en Pauline van Dort. Zij hadden de hele middag, in de winkel,  hun eerste boek  gesigneerd en waren er nog.
Dus ik ging even kijken, een praatje maken en... ik kocht hun boek. Ik zei dat ik een beetje reclame zou maken op mijn blog, als ik het boek leuk zou vinden.
Dat vond ik, dus bij dezen.
Het is een leuk verhaal over een kleine Aboriginaljongen, Winnie.
Hij heeft een vriendje: zijn kraai Moola.
Winnies stam heeft bijna geen water meer in de billabong, de vijver en dus gaan Winnie en Moola op zoek naar water.
En ze vinden het ook natuurlijk.
Een kleurrijk verhaal uit een andere wereld staat er op de achterkant en dat had ik niet beter kunnen omschrijven. Het verhaal sluit aan bij het thema vriendschap, het thema van de kinderboekenweek van dit jaar.
En dan is er nog iets extra's, met dit boek. Er hoort namelijk een website bij,  waar ouders bewegingstips kunnen vinden. Springen als een kikker of als een kangoeroe. Dansen zoals de stam doet als er water is gevonden en nog veel meer.
De schrijfster van het boek, Elsbeth Smulders (rechts op de foto),  is namelijk dansdocent.
De illustratrice, Pauline van Dort,  maakte er kleurplaten bij.

Als ik nou nog juf was zou ik het boek zeker gebruiken op school en ik denk dat de moeder van mijn kleidochters er ook wel raad mee weet.

Ben heel benieuwd wat Anna van het boek gaat vinden.
Ze is wel eens in Australië  geweest vertelde ze me laatst. In de buik van haar moeder.
Het kinderboekenweekgeschenk is meer voor oudere kinderen. Best leuk, maar bij ons nog niet aan de orde.

Dit boek zat eigenlijk niet in de planning. Ik had al eerder twee boeken uitgekozen die ik zeker voor de kleinkinderen wilde kopen en die héb ik ook gekocht.
Daarover later meer.
Kan het niet laten hoor, ik ben gek op kinderboeken. Op de verhalen, maar ook op de illustraties.

Gum Shoe

Nou wist ik toch weer eens niet wat ik zag gisteren: de Gum Shoe.
Ik dacht dat het een grap was, maar dat is het niet.
Deze sneaker, die er best goed uitziet, als je van roze sneakers houdt, is echt gemaakt van kauwgom. De zool dan hé.
Echt, van van de grond geschraapte kauwgom.
Eén miljoen vijfhonderdduizend  kilo kauwgom op straat per jaar!
Er is een bedrijf dat de kauwgom omzet in korreltjes en die worden dan gesmolten en in de vorm van de zool gegoten. En dat kan omdat er in kauwgom iets zit van de rubberplant.

De bedoeling ervan is om de aandacht te vestigen op het kauwgomprobleem in een stad als Amsterdam. Op de onderkant van de zool zie je de kaart van Amsterdam en de drie kruisjes van het wapen.
En verder is recyclen natuurlijk ook een doel.
Ik vond ook nog een filmpje, klik 

(Ik zag de schoen trouwens in de I Amsterdam Store in het Centraal /Station. Zelf heb ik geen buitenlandse vrienden, maar als ik die wel had en ik zou een Amsterdams cadeautje zoeken, ging ik hier naar toe. Echt leuke en originele souvenirs).

Een hert schieten

'Zo', sprak mijn man tevreden,  terwijl hij een stapeltje maakte van het zojuist aangeschafte hout, 'zo en nu nog even een hert schieten'. 
Daar krijg ik dan de slappe lach van , zo'n lach die een tijdje aanhoudt. En die weer opborrelt als ik er weer aan denk.
Dat hert is er uiteraard niet gekomen.
Maar 's avonds hadden we wél een heerlijk vuurtje in de open haard. Die overigens helemaal niet open is:

Veldzicht

Bijna altijd als we in Groede waren, meestal toch een paar keer per jaar, logeerden we in Veldzicht.
Het terrein heet Veldzicht en er staan vier huisjes, naast elkaar, waarvan wij dan altijd het eerste huisje, genaamd Njord, huurden.
Njord voelde alsof het van ons zelf was.
We zijn wel eens ergens anders geweest, in Groede, in een B&B op de markt. Niks mis mee, maar het was geen Veldzicht.
Als we met de kleindochters mee mochten, waren we met z'n allen in een groot huis, dat had niet gekund in Njord. We hadden dus een heerlijk groot huis, maar het was geen Veldzicht.
Verder weken we nooit uit. Het was er altijd fijn, stil, rustig en met het strand op fietsafstand.
We zijn er in alle seizoenen geweest:

Die keer dat er sneeuw lag waren we met alle kinderen en de hond. Met kerstmis. Toen hadden we drie huisjes gehuurd.  Er waren nog geen kleinkinderen. Maar onze Mac vond het er ook fantastisch.

We werden er altijd zo hartelijk welkom geheten. Met perensap en Zeeuwse wafeltjes en fris opgemaakte bedden.
Ik heb er zitten haken, ik heb er veel gelezen.
Het was een mooi startpunt voor Brugge of Gent of Middelburg
Mijn Zeeuwse vriendinnen kwamen er op bezoek
We hebben er gewandeld en gefietst.
We hebben er hard gelopen. Mijn man de laatste keer nog. Maar ik heb toch ook vaak het rondje Groede gerend.
En altijd was er het mooie uitzicht. Veldzicht.
Oh ja en de schapen, twee bijzondere schapen. In de wei achter het huisje. Die waren er ook altijd. Als je 's morgens de gordijnen open deed, keken ze naar binnen.

Maar ik schreef al eerder: de eigenaren werden,  net als wij,  ouder. Zij wilden dichter bij hun kinderen in het midden van het land wonen en allerlei dingen doen waar ze nu niet aan toe kwamen.
Kortom ze wilden verkopen. Het grote terrein met alles wat daarbij hoorde, hun eigen huis en de vier huisjes. Dat is nu gelukt. Het is verkocht en een paar weken geleden was voor ons de laatste keer.
Ik gun het de eigenaren van harte, ze hadden er heel veel werk aan en geen moeite was teveel.
Voor ons vind ik het heel erg jammer. Heel erg. Weemoedig word ik er van.
De nieuwe eigenaren gaan de huisjes heus niet afbreken.
We zullen Njord waarschijnlijk nog wel kunnen huren hoor, maar op een of andere manier denk ik dat dát niet gaat gebeuren. Ik denk dat we op zoek moeten naar een nieuw plekje.
We waren allemaal een beetje droevig bij het afscheid. Maar ja, zo gaan die dingen

Two Beautiful Murals

This one is made by Karski & Beyond.  Modern story-tellers..
The painting shows rapper IceCube and his son.
I know nothing about rappers, never heard of IceCube, but I'm interested in Street Art and this painting is one of the best I've seen. Place: NDSM-terrein, Amsterdam.

Karski & Beyond also made this one, right in the city centre of Amsterdam, Binnengasthuisstraat. Representing Rembrandt and a Dutch artist, named Herman Brood. So what about the idea of putting those totally different artists together? Or maybe not so different?

 Interested in Karski and Beyond? Click

Linking to Colourful World

Herfstzondag

Nog twee schilderijen laat ik zien van de tentoonstelling Aan Zee. Dit hierboven is de eerste. Jan Toorop schilderde de Dijkweg bij Westkapelle in 1910

Daar waren wij dus ook, daar op die dijk.
We zagen de toren en konden ons voorstellen hoe het was in 1910.
We zagen ook heel goed hoe zo'n schilderij gemaakt is.
Alleen maar veegjes en vegen en klodders.
Zo ontzettend knap.
Hoe houdt zo'n schilder het overzicht, hij zal steeds afstand hebben moeten nemen van zijn werk en dan weer verder.
En die kleuren vind ik ook zo knap. 
Zo zag het er niet uit op de dag dat wij er waren. Helemaal niet. Het was de enige slechte dag die week. Maar op een mooie dag zal je vast dit hebben gezien.
Ik laat er nog eentje zien, ook van Jan Toorop. Tja, je bent fan of je bent het niet en ik ben het.

Kijk, Zeeland:

 Dit schilderij is getiteld  'Herfst'. Het werd door Toorop geschilderd  in 1908.

Ik wens iedereen vandaag, honderdtien jaar later, net zo'n prachtige herfstzondag.

Mondriaan en de vuurtoren van Westkapelle

Piet Mondriaan... van hem hing er ook werk op de tentoonstelling Aan Zee, in het Haags Gemeentemuseum. Onder andere  de vuurtoren van Westkapelle, die hij meermaals schilderde.
Toen ik nog juf was heb ik die schilderijen vaak laten zien aan mijn groep. Om de ontwikkeling van figuratief naar abstract duidelijk te maken. Ik gebruikte daarbij platen van een oude Mondriaan kalender, gekregen bij de Nutsspaarbank. Ha, dat je dat onthoudt hè. Van die spaarbank bedoel ik.

Nou, daar moest ik dus aan denken toen we op die tentoonstelling waren.
Kort daarna gingen we voor een weekje naar Groede en opeens wilde ik Westkapelle en de vuurtoren nog eens zien. Nog eens, omdat ik hem vroeger als kind, tijdens vakanties vaak genoeg heb gezien. En vanuit Groede, aan het strand,  zie je hem staan.

Je kunt het bijna niet zien, maar precies tussen de twee schepen in, vanaf het Groese strand, zie je een heel klein stipje en dat is de vuurtoren van Westkapelle. Deze foto maakte ik een dag na het vuurtorenbezoek.

We gingen naar Westkapelle (en Domburg en Zoutelande), op een regenachtige dag. Maar dat vond ik eigenlijk wel mooi.
We klommen naar boven. Ik had er geen zin in, want hoogtevrees, maar ik deed het toch. *Geeft schouderklopje*
Je ziet dat de toren meer op een kerktoren lijkt dan op een vuurtoren. En dat klopt, want vroeger hoorde de toren bij een kerk, die helaas is afgebrand in 1907. Een jaar later schilderde Mondriaan hem voor het eerst. .

Ik vind het een stoere en imposante vuurtoren  Die ijzeren, rode opbouw bovenop is ook echt prachtig.
En dan is er, op de dijk nog een toren. Minder hoog, maar ook mooi. Die op de dijk heet Het Lage Licht. De grote uiteraard Het Hoge Licht

Als een stuurman varend op zee, de twee torens in één lichtlijn zag, dan zat-ie goed en vond de ingang van de Westerschelde.
 Oh ja ik las ook dat de vuurtoren een lichtsterkte had van 6,2 miljoen kaars. Stel je dat maar eens voor...
En dit allemaal door Mondriaan in het Gemeentemuseum.

Millennium (4)

Toen Stieg Larsson zijn Millennium trilogie schreef, was hij van plan een tiendelige serie te maken, heb ik ooit eens gelezen. Maar hij stierf veel te jong.
Ik heb zijn boeken gelezen en de films gezien. Spannend, allemaal.
En toen was er ineens toch een vervolg en dat vervolg is geschreven door David Lagercrantz.
Ik wilde het eerst niet lezen omdat ik dacht dat het nooit wat kon worden. Maar nu ging het rond in mijn boekenclubje en kreeg ik er toch zin in.
Terecht blijkt nu, want ik vond het een ontzettend knap geschreven verhaal en bovendien bleek weer dat ik er erg van houd om oude hoofdfiguren terug te zien. Zoals natuurlijk Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist. Na die trilogie miste ik ze gewoon.
Nu ze waren er weer hoor. Het tijdschrift waar Mikael werkt, Millennium, gaat niet zo goed en Mikael zit echt op een  groot artikel te wachten, op de kans om een groot artikel te kunnen schrijven. En dat lukt. Hij raakt betrokken bij een zeer spannende en ingewikkelde zaak. En Lisbeth ook.
Van alle technische zaken in dit boek begrijp ik helemaal niks. Het heeft te maken met kunstmatige intelligentie en met inlichtingendiensten. En hackers.
Maar dat maakte niks uit. Het gaat mij om het leven van Lisbeth, met haar ellendige jeugd, haar belachelijk hoge intelligentie en nu ook over haar gestoorde en misdadige tweelingzus Camilla.
Het gaat ook nog over August, een achtjarige jongen die niet kan praten en van wie zijn vader, Professor Frans Balder ineens ontdekt dat hij veel meer kan dan hij laat zien. August blijkt een idiot savant te zijn. Dat laatste is een verschijnsel dat ik heel boeiend vind. Dat mensen die nauwelijks intelligentie vertonen, wel ineens kunnen pianospelen. En dan  niet een beetje, maar hele concerten uit het hoofd. Of ze kunnen geweldig en heel precies tekenen. Of ze hebben iets met cijfers en getallen.

Enfin, het boek is  gewoon superspannend. En zo heerlijk... deel 5 ligt al klaar