Eenendertig

Bijna de R weer in de maand. Maar nu nog 31 augustus. 
En dit is ' Echt Hema'. Je hoort wel eens dat emigranten in hun nieuwe land niet veel missen van Nederland. Maar de Hema, ja die wel. Ik weet zeker dat ik ook de Hema zou missen. Echt mijn favoriete winkel. Altijd al geweest. Ik heb er ook nog gewerkt, op zaterdagmiddag. In zo'n nylon blauwe Hemaschort.( We hebben het nu over 45 jaar geleden) Ik stond dan niet bij een bepaalde kassa, maar ik bewoog me door de winkel en ging naar een kassa als iemand af wilde rekenen. Wat ik erg leuk vond was eau de cologne tappen. Daar waren verschillende soorten van in hele grote flessen. En dan kon je een kleiner flesje (van de klant) vullen.Er schiet me nog veel meer te binnen.  Zo  kwam ook nog eens een Belg, die een piel wilde hebben. Hij ontstak in grote woede toen ik echt niet wist wat hij bedoelde. Een piel was voor mij niet iets dat in de Hema verkocht zou kunnen worden. Enfin, het bleek uiteindelijk een batterij te zijn. Aan het eind van zo'n middag kreeg ik een echt loonzakje, zo'n lichtbruin zakje, met daarin de verdienste van die middag. Gewoon contant uitgereikt door de chef himself.  Leuk was dat.

Politiebeer

't Is een slechte foto, maar ik leg even uit wat je ziet. Midden in de drukste winkelstraat van Hoorn, waar geen fietsen of auto's mogen komen, stond een politiewagen. Dochter en ik liepen er toevallig langs, volop aan de klets, maar onwillekeurig keek ik toch even in de politieauto.
Achterin zag ik een beer liggen, een knuffelbeer, ingepakt in plastic.  Dat is niet wat ik meteen verwacht in een politiewagen, dus ik keek nog eens goed en ja, het was echt een beer. En ik dacht 'zou dat misschien zijn voor als er een kind bij een ongeluk betrokken is, een soort troost/afleidingsbeer'?
Op dat moment kwamen de twee bijbehorende agenten er aan en ik dacht 'ik ga het gewoon vragen'. Dat deed ik, ik vertelde wat ik dacht en vroeg of mijn idee juist was. Dat vonden de agenten leuk. 'Ja mevrouw, dat klopt, dat is precies de reden dat wij die beer bij ons hebben'
Nou zeg zelf is dat nou niet superlief. Ik weet niet of deze twee agenten het zelf hebben bedacht. Het kan ook zijn dat er ergens iemand heeft gezeten die bedacht heeft dat een beer tot de standaarduitrusting van een politiewagen hoort. Maar dat maakt niet uit. Ik werd er  blij van. En die agenten ook, want die krijgen vaak natuurlijk alleen maar kritiek...

Dertig

En nummer dertig. Maar er is beslist nog meer op te zien dan een geparkeerde auto. Niet onze auto, trouwens.
Van die van ons werd gisteren de spiegel afgebroken. Gejat. Maar zo ziet de verzekering het helaas niet.
Kosten 300 euro!!!

Een engel op een potje

Oh wat was het leuk: een dagje Amersfoort. Ik ben er al vaker geweest, met verschillende vriendinnen en nu met Gerda.
'Bekijk Amersfoort vanaf het water' lazen we en maakten vervolgens een rondvaart.  Dat had ik nog niet eerder gedaan en daardoor zagen we vanaf het water de kademuur, met deze beeldjes van de kunstenaar Ton Mooy. Er zijn er dertien, dertien waterspuwers en ze worden ook echt als een soort afwatering gebruikt. Het zijn ook niet zomaar beeldjes, ze hebben een betekenis of bedoeling. Het beeld van het engeltje bijv. verwijst naar de plek waar café De Engel was. Nu is daar de archeologische dienst. En daar herstellen mensen met engelengeduld potjes. En het kind in de kinderwagen met de vierkante wielen is geplaatst in de kademuur vlakbij het geboortehuis van Mondriaan. Echt superleuk om te zien allemaal. Het was bovendien prachtig weer afgelopen dinsdag dus we troffen het bijzonder in dat bootje.

Nb.: Ik kreeg laatst een opmerking van iemand die zei dat ik een bronvermelding moet doen bij alle foto's. Maar dat hoef ik helemaal niet want alle foto's zijn van mij. Met een enkele uitzondering en dat heb ik dan ook altijd vermeld. Deze twee foto's bijv. zijn van Wikipedia. Ik zat tijdens de rondvaart zo te luisteren en te kijken dat ik steeds te laat was voor een goede foto.

Negenentwintig

29 augustus 2012: 29 dollar is de titel van een liedje van Tom Waits. Daar dacht ik niet aan toen ik de foto maakte, dat kwam later.

little black girl in a red dress
on a hot night with a broken shoe
little black girl you shoulda never left home
theres probly someone thats still waitin up for you
its cold back in chicago
but in los angeles its worse
when all you got is $29.00 and an alligator purse

Herfst

En? Al een beetje zin in de herfst? Ik niet, maar dit vind ik wel prachtig, dus ik zeg gewoon dat dahlia's bij de zomer horen. 

Achtentwintig

Dat was helemaal nog niet zo makkelijk om nummer 28 op de foto te krijgen. Het lichtje versprong steeds en dat ging nog al snel. En het was ook niet makkelijk om dit op tijd te plaatsen. Ik was de hele dag weg en ben net vijf minuten binnen. Maar toch gelukt!

Miesje Sandelhout.

Gekocht, op een rommelmarkt. Voor 50 cent. De originele prijs stond er nog in, 2 gulden en 90 cent.
Oh wat heb ik vroeger gesmuld van deze serie. Ze gaan allemaal over Miesje Sandelhout en haar zes zusjes. Het boekje dat ik als kind had en nog heb, heet dan ook 'De zeven zusjes Sandelhout'.
'Boven' Miesje zit Cobie, dan komt er een drieling: Liesje, Giesje en Wiesje. En dan nog een tweeling, Letje en Netje. Ik lepel het zo op hè, zonder in het boek te hebben gekeken.
Wat leek me dat leuk, zo'n gezin met zeven zusjes. Er gebeurde altijd wat natuurlijk.
Ik denk niet dat het toeval is dat mijn vriendinnen (bijna) allemaal uit grote gezinnen kwamen. Marga, als je dit leest, weet je er alles van. Jij, Anita, Addy(!!)
Nu nog steeds vind ik de illustraties van Lies Veenhoven geweldig. Daar wordt een mens toch blij van, van zo'n plaatje. En 't is leuk, nu wil ik de serie compleet hebben, ja, je moet wel wat te zoeken hebben op een rommelmarkt of in een kringloop!

Zevenentwintig

 Hier zou een foto van zevenentwintig moeten staan. Maar... die heb ik niet. Tamelijk stom,  ja!

Stilleven

We waren zaterdag op de Uitmarkt. Bij heel veel stands krijg je iets, een kleinigheidje. Dat kan van alles zijn,  een ballon, een spekkie, een button, een kaart, een poster, een kortingsbon voor het een of ander.
Ik moet zeggen dat ik daar wel gevoelig voor ben. En ik had altijd als excuus dat ik die ballon bijv. op school kon weggeven, dus dat was prima.  Dat argument heb ik niet meer, daarom neem ik niet alles meer aan. Maar dit wel, echt superleuk. Het komt van het Bijbels Museum. Daar ben ik nog nooit geweest, maar het gaat er nu wel van komen,  vanwege dit cadeautje. Twee zakjes bloemenzaad om uiteindelijk een stilleven uit eigen tuin te maken: Grow your own still life.
Het eerste plaatje is een kaart met een afbeelding van een bloemstilleven van Jan van Huysum (1682 -1749). Niet dat ik daar ooit van had gehoord hoor, maar 't staat er op.
Daarnaast zie je voor- en achterkant van de zaadzakjes. Beetje jammer dat ik nog tot volgend jaar moet wachten (zaaitijd april, mei juni) maar dat komt goed. En dan zal je eens zien wat een prachtig stilleven dat wordt. Schilderen kan ik natuurlijk niet, maar een foto... wacht maar!

Zesentwintig

Een 'zon'dag was het nou niet bepaald op deze zondag de zesentwintigste augustus. Ben amper buiten geweest.
Maar het schijnt volgende week weer de goede kant op te gaan met het weer. Misschien halen we de 26 graden wel weer. Maar ik zal er geen full Irish breakfast bij nuttigen, gok ik.

Trappen

Dit vind ik zelf een superleuke foto. Gemaakt in Rome. Doet me denken aan drie kleine kleutertjes op die moohooie waharme dag in september. En waarover zij spraken, die drie daar op die trap: ik heb geen idee. Maar ik denk niet over krekeltjes en korenbloemen blauw. Of misschien ook wel!

Het thema bij Stuur een Foto is deze week niet september, of meisjes of ijsjes, maar trappen. En er zijn weer een paar mooie te zien hoor: hier

Vijfentwintig

En hier is nummertje 25.
Het plaatje stond op een oud ganzenbordspelletje op een rommelmarkt.
Ik vond ganzenbord nooit een leuk spel. Als kind al niet. Waarom weet ik niet. Misschien iets met dood of met in de put. Zou kunnen.
Maar dit plaatje vind ik wel leuk. Vandaar.

Speurtocht

Wij waren vanochtend even naar Ikea. En daar lag tot mijn verbazing naast de ingang een pak speurtochten klaar. Naast de gidsen en de potloodjes. Speurtochten!
Dus mensen kunnen nu met hun kinderen naar Ikea en dan mogen de spruiten kiezen: het kinderparadijs of gezellig een speurtocht doen. Of ze doen het allebei. 'Claudia en Dennis willen worden opgehaald uit Smalland'. Ja, dan hebben ze ineens zin gekregen in een speurtocht natuurlijk. Ontbijten kun je er ook, dus:  Ikea voor uw complete dagje uit. Nog even en er worden partijtjes gevierd in de winkel.
Ik begrijp heus wel dat het soms niet anders kan, dat je de kinderen wel mee moet nemen omdat er echt geen oppas is. Mijn kinderen hebben ook wel eens in de ballenbak gezeten. Maar alleen als het echt niet anders kon.  We namen ze sowieso niet vaak mee als er gewinkeld moest worden.
We zijn er vandaag niet lang genoeg geweest om te zien hoe het ging met die speurtocht. Ik kan me voorstellen dat het toch lastig is, van die rennende kinderen in zo'n superdrukke winkel...Maar vooral:  het lijkt me een totaal ongeschikte vrijetijdsbesteding voor kinderen.

Vierentwintig

En hoewel het bijna de vijfentwintigste is, toch nog een vierentwintig. Want bijna is nog niet helemaal! Tot morgen.

Stuur een foto: Deuren

Ja, deuren... Thema van de week bij Stuur een Foto. Een week die bijna voorbij is trouwens. Ik heb veel foto's van deuren. Dat komt omdat ik veel foto's heb gemaakt van kloppers én van huisnummers. Tja, dan staat de deur er vaak ook op.
Maar bij deze foto was het me echt om de deur te doen. Zo'n mooie entree vond ik dit...
De foto is niet in Nederland gemaakt. Waar dan wel,  denken jullie?



Onze eigen huisdeur bestaat net zo lang als ons huis. Meer dan dertig jaar.  Iedere keer denken we dat er toch eens iets anders in moet. Maar we vinden bijna nooit een deur mooi en/of passend bij ons huis. Dus dat kan nog wel even duren.

Tellen

Opeens zie ik dit vierkant overal op Facebook verschijnen. De biijbehorende vraag is: hoeveel vierkanten zie je?
 Ik kom uit op 39, maar heb zomaar het gevoel dat het te weinig is. Mijn ruimtelijk inzicht is nul, dus ik vind het al heel wat.
Jullie?
De juiste oplossing is vast ergens te vinden, maar ik ben nog niet zo wanhopig dat ik op zoek ga, dat niet. Nóg niet!

Update: Ik zie er nu 40

Drieëntwintig

Nr 23 alweer. Ik denk dat ik deze in New York maakte, dat moet haast wel. De metro van New York. Ik zou er best wel weer een weekje willen zitten hoor: een stad die nooit verveelt.
De metro is altijd en overal makkelijk. Alleen in New York heb je dat Uptown/Downtown gedoe. Dat heeft ons wel eens wat tijd gekost.Tijd, geen moeite, je merkt gauw genoeg dat je verkeerd zit en dan ben je natuurlijk ook zo weer terug.

Leonard Cohen in Amsterdam

Het was geweldig, het concert van Leonard Cohen in het Olympisch Stadion in Amsterdam.  Echt super.
Ik was al eens eerder naar een optreden van een ouder iemand. Dat was Georges Moustaki. Het was leuk toen, vooral als de zaal zachtjes mee ging doen,  maar zingen kon de oude Moustaki niet meer.
Cohen wel en hoe. Hij is zevenenzeventig, maar levendig en actief. Hij zit soms op zijn knieën op het podium, springt weer overeind, beweegt af en toe met een huppeltje en zingt goed, heeft een diepe, hele lage stem.  Oud repertoire, nieuwe liedjes, nou ja tamelijk nieuw... En dat allemaal met een prachtige band, waarvan ik de namen niet heb onthouden maar waar ik bij vlagen kippenvel van kreeg, zo mooi!  En dan ook nog drie achtergrondzangeressen die af en toe op de voorgrond kwamen en dat fantastisch deden :The Webb Sisters en Sharon Robinson. Echt heel erg goed.
Man: ik heb Leonard Cohen Suzanne horen zingen. In het echt!!! En So long Marianne!  Hoe bijzonder is dat.
En hij was nog grappig ook. Aan het eind, na een optreden van drieenhalf uur (!) liet hij opeens een klok zien en meldde dat hij nog twee minuten had en misschien midden in dat lied zou stoppen. Sowieso lachte hij vaak, dat had ik nog nooit gezien.
Het is niet te geloven, hierna gaat hij nog even door met zijn tournee,  naar Denemarken, Noorwegen, Zweden, Finland en Engeland. Met 77! Nee, deze man maakt zich er niet makkelijk van af. Je kon ook voelen en soms horen dat het publiek (13000 mensen) het heel bijzonder vond!
Cohen nam zijn hoed af voor iedereen, band, zangeressen, publiek, geluid- en lichtmensen. En ik neem mijn (denkbeeldige) hoed ook af. Voor hem!

Tweeëntwintig

Ja, te laat. Ik weet het maar ik kan er niks aan doen. Het kwam door Leonard Cohen.
We zagen en hoorden hem op woensdag 22 augustus in het Olympisch Stadion in Amsterdam. En het was fantastisch. Daarover later meer, op de drieëntwintigste.

Gehaakte onderzetters

Onderzettertjes gehaakt. Het leuke is dat het een patroon uit 1893 is. Ik vond het patroon hier: klik. Toen, in 1893, waarschijnlijk gehaakt met een heel dun draadje wit en een hele dunne haaknaald, door een dame die tijd genoeg had om dat te doen. Ik zie haar voor me.
Barts vriendin wilde er wel een paar hebben en dat vind ik leuk. Want niemand wil ooit iets hebben dat ik heb gemaakt, haha. Zelf hoef ik ze eigenlijk ook niet, want ik héb mooie onderzetters. Geërfd van mijn moeder en die wil ik gewoon gebruiken. Maar het is zo lekker om te doen, haken.  Dus ik ga gewoon nog even door.

Vervolg:

Wieneke dacht dat pootglaasjes misschien wel om zouden kunnen vallen. Dus heb ik het net maar even geprobeerd en het staat hartstikke stevig. Zelfs zonder drank erin, want daarvoor was het nog wat vroeg. Dan zou ik echt een peut nodig hebben. Jammer dat je niet meer blogt, Wieneke. Ik zou graag je stoelkussentjesgrannysquares willen zien. Nog geen behoefte aan een come-back?

Eenentwintig

         Dinsdag                                                                                                                 augustus

Niet anders

Uit een interview met Bernlef (Volkskrant Intermezzo) komt dit stukje.
Ik voel het precies zo en  vind dat  net als Bernlef raar. Dat je uiterlijk verandert, maar dat er verder niet veel verandert. 'In je hoofd blijf je wie je altijd was'.
Het interview ging ook over ouder worden in een maatschappij die gericht is op jong zijn.
Je niet verzetten tegen het ouder worden, zegt Bernlef en ook dat ben ik met hem eens.

Het weer

In het acht uur journaal: Hoe krijg je de warmte weer het huis uit? Door de ramen tegen elkaar open te zetten!
In het nieuws!!!
Nou 't is maar dat jullie het weten.

Twintig

Het getal twintig, omdat het vandaag de twintigste is.
Dit is hoofdstuk 20 uit zo'n lekkere dikke pil,  een boek getiteld: Familiegeheimen. Geschreven door Monica McInerney.
Zo'n boek dat je zonder enige inspanning leest, lekker in bed of liggend op de bank. Je weet bijna zeker dat het goed afloopt en er wordt niet een probleem in beschreven dat jouw probleem wordt. Het komt zelfs niet in de buurt van jouw leven, maar je duikt er wel helemaal in weg. Heerlijk. Herkenbaar?

Té

Nee, ik ga niets zeggen over de warmte hoor. He-le-maal niet.  Ik ben blij met mooi weer. Alles ziet er beter uit. Mensen zijn vrolijker, nou ja de hele riedel.
Maar voor sommigen is het toch echt een beetje té.
Zoals dat ene bloemetje het echt niet aankon...

Negentien

Was ik het al weer bijna vergeten. Maar het is nog de negentiende dus...

Brammetje Baas

Oké, het was een raar idee misschien om gistermiddag naar de film te gaan. En dan nog wel een kinderfilm. Ja, die kinderen waren natuurlijk of naar de kermis of ergens bij water in de buurt. Maar het was heerlijk koel in de zaal en we waren er helemaal alleen, wat me een gevoel van luxe geeft.  Op ons verzoek werden de trailers overgeslagen en hebben we genoten van Brammetje Baas.
Het is een film over een jongetje van zes die naar groep 3 gaat en zich daar erg op verheugt. Hij is van plan om veel te gaan leren, hij hoopt op Chinees en hieroglyfen. Want lezen kan hij al. Schrijven ook, hij heeft thuis een schrift met uitvindingen en mooie woorden. Hij is altijd met van alles bezig, druk in zijn hoofd en stilzitten kan hij ook niet. Adhd, misschien iets pdd nos? De termen worden in de hele film niet genoemd, maar het lijkt wel duidelijk. Enfin, hij krijgt het moeilijk op school en daardoor ook thuis. Zijn liefhebbende ouders zitten niet helemaal op één lijn wat betreft de aanpak.  Maar met de komst van een andere meester, die dit kind beter begrijpt, komt het toch nog allemaal goed met Brammetje op school.
De film is leuk gemaakt, leuke effecten. Het is natuurlijk wel een beetje makkelijk. Je laat als meester de klas een beetje springen, je laat het kind boodschappen doen binnen de school of een rondje rennen als het te wiebelig wordt en dan komt alles goed. De benadering van groep 3 leek me ook niet realistisch, maar dat maakt allemaal niet uit, want het is echt een heerlijke film. Jochem Myjer maakte een lied bij de film:

Achttien

Is dit geen mooie foto voor zaterdag 18 augustus? En het leuke is dat ik ook meteen weer terug ben bij hem.
Met één ring om het zo maar eens te zeggen.

Zeventien

Ook nu weer even gegoogeld. En wat blijkt? Zeventien is het getal dat na zestien komt. En voor achttien. Het is een priemgetal, tot zover kan ik het volgen. Er is een regelmatige zeventienhoek construeerbaar met passer en liniaal. Heel fijn denk ik dan.
Zeventien is ook het aantal lettergrepen van een haiku. Dat vind ik leuk. Want ik ben niet erg van de haiku, maar ik herinner me opeens de haikoot. Dat was allang geleden, maar het zat toch nog ergens in een hoekje van mijn hoofd. 't Is ook op te zoeken. En voor je het weet ben je een uurtje verder. 
Enfin: Bie legt aan Koot  uit wat een haiku is en na wat misverstanden komt Koot met haikoots:

 Klaar terwijl u wacht.         
Dit nu gezien aan gevel
van beter Bordeel.
Haikoot

Ik passeer een bus
vlak bij huis. Mooi eerder thuis
dan tachtig vreemden.
Haikoot

Zien ze zo gezond
omdat ze de dochters van
de groenteman zijn?
Haikoot


Het hele stuk vind je hier, klik.  Haha en dat allemaal naar aanleiding van een foto met het getal 17!

Ergernissen

Het kan zijn natuurlijk dat je je ergert aan een slordig afgescheurd stukje krant, dat kan. Maar dat is niet waar de meeste mensen in Amsterdam zich aan ergeren. Hún ergernissen staan in Het Parool van gisteren
Ik keek naar het lijstje en was het met sommige ergernissen eens. Maar niet met alles. Rochelen en spugen, lijkt me vies, maar ik zie het eigenlijk nooit iemand doen. Die kruis graaiende mannen vind ik stom en irritant. Een man met een ontbloot bovenlijf op een terras ergert me niet, maar ik vind het ook niet leuk of aantrekkelijk. Neuspeuteren en nagels knippen vind ik wel ergerniswekkend en tamelijk onsmakelijk. De andere zaken op het lijstje ergeren me in het geheel niet.
Wat mij het allermeest stoort is de onbeschoftheid van sommige mensen, vaak om hele kleine dingen. Als je bijv. bij een stoplicht niet snel genoeg reageert  (optrekt met je fiets)  krijg je al een grote mond.  En verder de rotzooi op straat.
Wat voor ergernissen zijn er nog meer?

Getallen

Al een flinke tijd fotografeer ik getallen. Getallen die ik op straat tegenkom. Geen idee waarom hoor, het zal het verzamel-gen wel zijn.
Vanaf nu ga ik er een aantal laten zien. Laten we zeggen een maand lang. Ik begin vandaag, op donderdag 16 augustus, met 16 dus.

(Haha, ik googelde even op zestien en vond weer iets voor mij volkomen onbegrijpelijks, vind ik leuk. 16 is namelijk een getal uit de rij van Padovan:
De rij van Padovan is een rij gehele getallen (Pn) die gedefinieerd wordt door de beginvoorwaarden en de recurrentie betrekking.
Het begin van de rij is:
1, 1, 1, 2, 2, 3, 4, 5, 7, 9, 12, 16, 21, 28, 37, 49, 65, 86, 114, 151, 200, ... [1]
De rij is genoemd naar de architect en schrijver Richard Padovan, die zijn ontdekking toeschreef aan de Nederlandse architect Hans van der Laan. De rij is beschreven door de wiskundige Ian Stewart in zijn column Mathematical Recreations in Scientific American van juni 1996).
Begrijp je?

Pinokkio

Het is gek. Pinokkio zie je hier, het is mijn nieuwste tolletje en hij doet het erg goed. Ik realiseer me opeens dat ik heel veel van Pinokkio weet. Ik weet wie de schrijver is, ik weet dat zijn naam een pseudoniem is en wat Pinokkio betekent. Ik ken het verhaal van de marionet die een lange neus krijgt als hij liegt. Ik heb het verhaal ook regelmatig op school verteld. En toch... ik heb het boek nooit gelezen. Daar moet ik maar eens wat aan doen!

Roltrap(petje)

Wat een mafkees die dit bedacht heeft. Of was het misschien dat ze een stukje over hadden en zonde om weg te gooien? Je weet het niet...

Cheerleaders

Kijk nou toch wat een geweldige kaart ik kreeg via Postcrossing van Arianne uit Oak Harbor. 'I thought this was an intriguing vintage card, very american, at least', schrijft ze.
En ja, dat denk ik ook. De tekst op de achterkant luidt: Cheerleaders represented their schools and outrageous over-the-top statements were just not permitted.

Ferre Grignard

Bij  'Moois van Me' (kijk even bij mijn favoriete blogs aan de zijkant) zag ik laatst iets over Ferre Grignard, met een yoututubeje er bij. Pats, meteen terug in de sixties. En wel in 1965. Ferre Grignard was een Vlaming en ik ken hem alleen van dit liedje.Een protestsong, jaja, die had je toen. En  een heerlijk liedje, want je kunt zo lekker de achtergrondstem meezingen. Dat doe ik sindsdien dus ook steeds. Ferre Grignard is niet oud geworden, hij overleed in 1982. Ring, ring, but I've got to sing:

Gorgeous

'Fotografeer je wel eens een etalage?' vraagt Els bij
Stuur een Foto
Het antwoord is ja. En ik kan er aan toevoegen dat ik dat heel vaak doe. Waar ik ook ben en zelfs in mijn eigen woonplaats.
Ik had dan ook een ruime keuze, maar ik vond dit wel een hele leuke en tevens een bewijs: ja, ik fotografeer etalages. Kijk maar! Dit is trouwens in Amsterdam.

Lekker typen

Dat was een hele goeie rommelmarktverkoopster met haar ' 5 euro schat en je zal er geen spijt van krijgen'.
Want ik heb hem gekocht en tot nu toe heb ik er absoluut geen spijt van.
Dat zal ik waarschijnlijk pas krijgen als blijkt dat er echt nergens meer lint te krijgen is...
(Mijn typediploma haalde ik toen ik een jaar of 15 was, zoiets, en ik heb er mijn hele leven plezier van gehad. Ik weet ook nog precies hoe trots mijn vader was, want op mijn cijferlijstje prijkte naast het aantal aanslagen per minuut een 9 voor machinekennis. Niet dat ik er ook maar iets van snapte hoor, maar ik kon wel goed iets uit mijn hoofd leren. Vandaar die 9. Mijn vader moet gedacht hebben dat er nog enige hoop was, hahaha)

Columnisten

Iedereen zal wel een beetje zijn favoriete columnisten hebben, denk ik. Het lijkt wel of er steeds meer komen. In  Libelle staan er al een stuk of vijf. Natuurlijk ook in andere vrouwenbladen. En in woonbladen.  In de Volkskrant een hele stoot. Bert Wagendorp, Sylvia Witteman, Aaf Brandt Corstius, Rob van Vuure, Pieter Hilhorst. In het Parool natuurlijk Theodor Holman en er zijn er nog veel meer. Oh en  Arnon Grunberg op de voorpagina van de Volkskrant. Maar die heb ik verdrongen, want de helft van de tijd begrijp ik absoluut niet waar hij het over heeft of wat hij bedoelt te zeggen. Zijn columns zijn voor mij te hoog gegrepen.
Ik lees de columns soms beter dan de rest van de krant en vaak moet ik er ook erg om lachen. Die mensen schrijven van die zinnen... Bert Wagendorp: Alexander Pechtold staat al langer op het standpunt dat de grote progressief-liberale partij al bestaat, onder de naam D66 en dat met groei van die partij tot een zetel of vijftig de democratische doorbraak een feit zal zijn en fusies overbodig.
Of Sylvia Witteman: ik koester een diep argwaan jegens begrippen als groepsgevoel, bonte avond latrinecorvee en zingeving, maar zo'n puber gaat haar eigen gang, in dit geval dus niet gewoon naar Salou om zich te laten ontmaagden door vier roodverbande Britten tegelijk, maar op de fiets naar Ommen met een rugzak vol bonkige kampeerbehoeften.
Wie is jullie favoriete columnist(e)?

Rijst met apehaar

Eigenlijk wil ik onderweg altijd een boek bij me hebben, voor verloren momenten. Dan wil ik lezen. Maar het boek dat ik thuis aan het lezen ben is me meestal te zwaar om mee te sjouwen de hele dag. Ja, ik weet dat er e-readers bestaan, maar daar heb ik (nog) geen zin in. Dus heb ik bedacht om iedere keer op een uitstap een boekenweekgeschenk mee te nemen en dat dan ook te lezen in de trein of waar dan ook. Deze keer ging ik naar Eindhoven en nam dit boekenweekgeschenk (1990) mee. Het bleek genoeg voor de hele dag.
Tussen Amsterdam en Utrecht heb ik echt keihard zitten lachen. Springer beschrijft een literaire avond, waarop Felix Sterremeer, dichter, voorleest uit zijn eigen werk. Voor degenen die het boekje kennen zal het zinnetje: 'Geef mij maar rijst met apehaar' genoeg zeggen. Hilarisch.
Maar ik vond het boekje verder ook de moeite waard. Niet grappig trouwens.  De geschiedenis van Felix Sterremeer, zijn vrouw Robie en daarnaast ook van de verteller Nikko.
Wat idioot eigenlijk dat ik lang niet alle boekenweekgeschenken heb gelezen. Misschien omdat je het krijgt als je een boek koopt, een boek dat je echt zelf hebt gekozen en dat daardoor het geschenk op de achtergrond raakt? In ieder geval kan ik onderweg nog een tijdje vooruit.
En Springer? Ik ken van hem verder alleen Bougainville en daar was ik indertijd ook van onder de indruk. Smaakt naar meer!

Met blijdschap...

Het kaartje ziet er roze uit, maar dat komt door de scan. Het is gewoon wit. Alleen het strikje is roze.
61... Hoe bestaat het?

Bordje

Ik verzamel bordjes. Niet in het echt hoor, maar op foto's. En er zijn er veel, dat hou je niet voor mogelijk. Mensen hebben er blijkbaar behoefte aan hun favoriete tekst op een bord te zien. Of ze vinden iets grappig. Meestal vind ik het dan absoluut niet grappig, maar maak er wel een foto van.
Dit bordje vind ik leuk, omdat het Westfries is. Het lag op de grote rommelmarkt in Amsterdam waar ik zaterdag was.
Als je skoene in schoenen vertaalt en biene in benen, is de betekenis wel duidelijk, toch?

Lekker insmeren

Deze rommelmarkt is echt het summum. Niet veel beroepshandelaren, een omgeving die zeer geschikt is voor het maken van foto's en heel veel rommel. IJ-hallen, Amsterdam-Noord. Het was nu buiten, 's winters is het binnen hoorde ik. Je moet wel entree betalen: 4 euro. Maar dat was het meer dan waard.
En het leek wel of er overal blikjes met een of ander poetsmiddel lagen. Deze oogst is niet van één kraam hoor, overal verspreid over het terrein, zag ik ze. Wat ook zo heerlijk was: niemand zat te zeuren als ik foto's ging maken. Zelf koop ik eigenlijk nooit kleding, maar er was veel. Voor het glitter en glamourfeest waar ik laatst iets glamourigs voor heb moeten huren, had ik hier heel goed kunnen slagen. Heel veel sixtiesspul. Ik wou dat ik een huis had, een vakantiehuis of zo, dat  ik helemaal mocht inrichten met rommelmarktspullen.
Oh ja, het is ieder eerste weekend van de maand. Aanrader voor liefhebbers.

Mart Smeets Bingo!!!

Ik ga het spelletje niet spelen, want ik heb echt meer dan genoeg van deze man. Maar ik vind het wel erg grappig.
Senk joe!

Roodkapje (12,13 en 14)

Drie keer een Roodkapje-kaart.
Ze zijn allemaal zo verschillend. Links eentje uit Amerika, een illustratie van Gustave Doré. Dan eentje uit Oekraïne en de laatste uit Nederland.
Ze zijn alle drie leuk en ik ben er hartstikke blij mee. Thanks, Postcrossers.

Nelleke van der Krogt

Nelleke van der Krogt leek me altijd al een leuk mens. Bij Tussen Kunst en Kitsch vind ik haar altijd geïnteresseerd en vaak met humor reageren. Een type dat haar eigen gang gaat en doet zoals zij denkt dat het moet. Ik vond haar ook stoer toen ze haar haar gewoon grijs liet worden en die bril opzette.
 En nu heb ik een boekje van haar gelezen: Straffe zijwind. Columns zijn het eigenlijk die in de Avrobode verschenen, maar die lees ik niet dus voor mij was het nieuw. En verrassend leuk, grappig, ontroerend. De illustraties van Joep Bertrams zijn ook geweldig, hij heeft bij bijna ieder verhaaltje een tekening gemaakt.
Het tweede boek Klein & Ongevaarlijk (met dat veranderde uitelijk) heb ik nog niet gelezen. Maar dat ga ik zeker doen!

Zomervakantie

Het was even een puzzel voor me hoor. Ga maar na: sinds mijn vierde heb ik altijd zomervakantie gehad. Technisch gesproken heb ik dat nu niet meer en dat vond ik toch wel heel raar. Maar ja, omdat ik nog tot oktober gewerkt heb en daarna ook nog redelijk vaak, vooral in de laatste periode, heb ik besloten dat ik gewoon vakantie heb. Het hielp erg mee dat ik uitgenodigd was voor het afscheid van de directeur van mijn school op de laatste schooldag. Dat was een prachtig feest. En het hielp omdat er ieder jaar op de laatste schooldag een buffet is (en meestal ook een afscheid). Ik bedoel het voelde normaal. Toch heb ik wel even moeten puzzelen over hoe we dan moeten zorgen dat het vakantie is. Want echt weg gaan we niet, dat deden we nooit in de zomervakantie. En mijn conclusie was dat er iedere dag iets gedaan moet worden dat we anders niet doen. Iets leuks natuurlijk.Of/en iets nuttigs. Nou dat lukt niet helemaal, maar toch redelijk vaak. Vandaag bijv. een dagje weg met haar.
Die puzzelstukjes lagen trouwens echt op straat.

Rommelmarkt

En hier kan je nou weer eens precies zien waarom een rommelmarkt vaak zo leuk is. Vaak? Eigenlijk altijd.
Of zien jullie dat niet?