Mike Kelley, Stedelijk Museum

Eindelijk weer eens naar  het Stedelijk Museum. Echtgenoot was er al eerder geweest na de heropening, maar ik nog niet en dat werd dus wel eens tijd zo langzamerhand. Ik vond het portret van Beatrix waar zo veel over te doen is geweest erg mooi en het museum zelf  prachtig. Het voelde het een beetje als thuiskomen. Dat klinkt wel gek natuurlijk, maar ik ben er echt heel vaak geweest. Vroeger al met mijn ouders en later zelf. Echtgenoot ook, dat is een Amsterdammer en hij had er als kind met school museumlessen. Ja,  die dingen vergeet je nooit meer natuurlijk.

Er was een tentoonstelling van Mike Kelley. Ik kende de hele Mike Kelley niet, had zelfs zijn naam nooit gehoord, maar even googelen gaf mij het idee dat het hier om een belangrijke kunstenaar ging. En anders hadden de rijen voor de deur (in de kou)  mij wel op dat idee gebracht. Nou ja, een mens kan niet alles weten en nu weet ik het in ieder geval wel. Mike Kelley. Een mening heb ik nog niet. Ik kon wel zien dat hij heel veel verschillende technieken gebruikte en dat vind ik altijd wel erg leuk. Schilderijen, tekeningen, installaties, foto's, teksten, muziek, filmpjes. Maar de betekenis ontgaat me vaak of eigenlijk de bedoeling ontgaat me. Of misschien is er wel geen bedoeling. Ik heb weinig verstand van dit soort kunst, maar ben wel geïnteresseerd.

Net als deze mevrouw die in haar glittershirt iets heel glitterigs bekijkt. Vond ik wel een leuk beeld.