Toen ik je zag

'Toen ik je zag', van Isa Hoes.
Normaal gesproken niet het soort boek dat ik meteen wil lezen.
Het is het verhaal van Isa Hoes en haar relatie met Antonie Kamerling, een acteur/zanger die zelf een eind aan zijn leven maakte, zijn vrouw Isa en hun twee kinderen achterlatend.
Nee niet het soort boek dat mij aanspreekt.
Maar op mijn boekenclub is het gebruikelijk dat iedereen één of twee boeken meeneemt uit eigen bezit. We kiezen 'een moetje', een verplicht boek voor de volgende keer. En de andere boeken gaan rouleren.
Dit boek werd niet het moetje, maar kwam bij mij terecht. Van tevoren leek het mij van een zeker voyeurisme getuigen als ik dit boek zou lezen. Maar ik deed het toch en tot mijn eigen verbazing vond ik het mooi. Je bent getuige van het geluk van twee mensen, dat langzaam maar zeker afbrokkelt tot het bekende treurige einde. Je ziet het aankomen en je verbaast je dat het zo gaat. Dat er eigenlijk geen redding meer mogelijk is.
Ik vind het knap dat Isa Hoes een totaal niet sentimenteel boek hierover heeft gemaakt.
Antonie Kamerling kende ik niet zo goed. Ik heb nooit GTST gekeken, ik kende hem alleen van de musical Sunset Boulevard, waarin hij samen met Simone Kleinsma schitterde. Echt schitterde, vond ik toen.
En ik kende dit liedje: Toen ik je zag. Mooi, en dus hier nog een keer: 

Schrijver

Bij Stuur een Foto draait het deze week om dichters/schrijvers. Standbeelden van dichters wel te verstaan. Els opent zelf met een foto van Pessoa in Lissabon.
Ha, precies de foto die ik ook heb gemaakt.
Maar ik wilde hem hier niet laten zien hoor, want... ik heb Theo Thijssen.
Van Pessoa (klinkt als een drankje) heb ik nooit iets gelezen.
Wel van Theo Thijssen.
Ik heb al zijn boeken en ik heb ze ook allemaal gelezen en -in het geval van Kees de Jongen- herlezen. En nog eens en nog eens.  Het is echt zo'n fantastisch boek, Kees de Jongen. En Theo Thijssen is een schoolmeester geweest, zoals wij er allemaal wel een hadden willen hebben en zoals de juffen en meesters onder ons misschien wel willen zijn. Hij zag het kind. Hij zag echt het kind en dat is toch waar het allemaal om draait op een school.
Het heeft me altijd verbaasd dat het werk van Theo Thijssen geen verplichte literatuur is op opleidingen voor onderwijsmensen.
Maar een standbeeld in de Jordaan dát heeft hij en trouwens ook een eigen museum in de Eerste Leliedwarsstraat, in zijn geboortehuis. Klik.
De foto vind ik trouwens ook leuk omdat het zo echt Amsterdam is. Met die fietsen en die gevels en een parkeerbord en een boom.

Elke dag een draadje...

Het idee van Crochet Along is, dat je een deken maakt. Maar die maak je niet heel snel. Elke week krijg je een paar nieuwe steken te zien, en dat is dan je huiswerk voor die week.
Na een lange tijd, hoe lang weet ik niet, is dan je deken klaar, zonder dat je je te pletter hebt gehaakt en zonder dat je haak-arm hebt ontwikkeld.
Elke dag een draadje... enz.
Dat systeem vind ik zeer aantrekkelijk, al is het soms moeilijk om te wachten.
Ik heb bedacht om ook eens op die manier kerstkaarten te maken dit jaar. Als ik er nu iedere week eentje maak, dan heb ik er een stuk of vijftig volgend jaar in december. Dat is dan al bijna genoeg. Dus was ik in de vorige weken kerstkaarten aan het maken. Ik heb er vier inmiddels, dus dat gaat goed.
Ik zit dan lekker te tutten boven en kreeg zelfs weer zin  om wat Atc's te maken.
Dat was een hele tijd geleden, maar ik had er meteen weer plezier in.  In deze collage lijkt het of ze verschillend van maat zijn, maar dat komt echt door de collage. Atc's zijn altijd precies even groot, dat is nou juist het enige dat vaststaat. Alles mag bij Atc's, maar de maat moet echt heel precies worden genomen en dat doe ik dus ook.

Wat als...

Laatst stond er in de krant een stukje over de Engelse soldaat Henry Tandey. Hij vocht in de Eerste Wereldoorlog en had in 1918 de mogelijkheid een Duitse soldaat te doden. De Duitser  was gewond en vermoeid en Tandey spaarde daarom zijn leven.
Die Duitse soldaat heette Adolf Hitler!!!

Het is bijna een Roald Dahl verhaal, dit. Maar het is echt gebeurd. 

Ik had er al een stukje over geschreven, maar het nog niet geplaatst toen ik zaterdag de column las van Kemper (van Veldhuis en Kemper) in het Noordhollands Dagblad.
Ik zeg het maar even, want ik zit hier niemand na te apen.
Onze gedachten gingen gewoon dezelfde kant uit. Wat als....
Wat als Tandey Hiltler wél had doodgeschoten

De column van Kemper was beduidend grappiger en beter dan mijn blog.
'Wat als de ouders van Emile Ratelband onvruchtbaar waren geweest. Dan hadden wij de kreet Tsjakka niet gehad'. Zo begint hij.
En vervolgens: 'Wat als het IOC nog een keer mocht stemmen over wie de winterspelen mag organiseren. Wat als wij net als vele andere landen wél een signaal hadden afgegeven en alleen Erica Terpstra hadden gestuurd. Die dan Poetin een half uur tussen haar borsten had geklemd en  had gezegd: 'Ik laat je pas los als je zegt: ook homo's zijn kánjers!'

Ik bedenk vele 'Wat alsen'  en het verhaal van Tandey zit klemvast in mijn hoofd voorlopig.

Het verhaal lees je o.a. hier: klik

Hartjes van Els

Els stuurde deze hartjes. 'Suikerzoet' , zoals ze zelf zei. De foto is gemaakt in Düsseldorf. Leuke foto, Els. Els blogt hier: http://www.knutzels.nl/
Iedereen kan meedoen hoor. Je stuurt je  hartjesfoto aan bettievdgriend@hotmail.com
en ik plaats hem hier, met een link naar jouw blog.

Harten of hartjes

Hier is de nieuwe serie. Na de Madonna's nu de harten of de hartjes.
 Het is verbazingwekkend hoeveel hartjes je ziet als je er op let. Ik zou er bijna wel een boek mee kunnen vullen.
Dat doe ik niet, dan zouden het ook technisch gezien mooie foto's moeten zijn.
Maar een serie, dat kan wel.
Dit is de eerste uit de serie harten en hartjes.
Deze foto werd gemaakt in Groede, Zeeuws Vlaanderen.
'Goh Bettie, die Madonna met de appelbollen, kwam die ook niet uit Groede?
Heb je soms iets met Groede?'
Nou en of ik iets met Groede heb. Met heel West Zeeuws Vlaanderen trouwens. Het is er prachtig en ja, ik houd nu eenmaal erg van strand en duinen. Van alles daar trouwens. Ik zou er best willen wonen.
Hoe dan ook, harten en hartjes dus. Heb je zelf een leuke foto die hierbij past? Mail hem, dan plaats ik hem hier, met een link naar jouw blog. En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen! Hier is mijn adres: bettievdgriend@hotmail.com 

Ship Ahoy!

Een weekendje weg, dat had ik gewonnen. In iets dat de Scheepshut heet, op een vakantiepark in Ermelo.
Wat een leuke prijs, we hadden er zin. Het moest wel in de winter plaats vinden, logisch, in het hoogseizoen gaan ze dit soort cadeautjes natuurlijk niet weggeven.
Enfin, vrijdag was het zover en togen we al vroeg naar Ermelo. Onderweg deden we wat kringlopen aan, want niets is leuker dan een onbekende kringloop.
En toen waren we natuurlijk nieuwsgierig naar de Scheepshut. Het bleek een soort vakantiehuisje te zijn met een veranda er om heen en piepkleine patrijspoortjes in de deuren. Het was schoon en het was er heerlijk warm. Er stond een fles wijn klaar, tot zover allemaal prima.
Maar, we waren de enige gasten op het hele terrein. Er waren erg veel druipende bomen in een grijze, grauwe omgeving.  Het was midden in een bosgebied, dus waarom je daar een Scheepshut zou willen plaatsen is me een raadsel. Ik begrijp ook niet dat het dichtstbijzijnde huisje Zeezicht heet. Dat werkt op m'n lachspieren, evenals de reddingsboeien en de vuurtorens en de patrijspoorten binnen.
Maar wat echt vervelend was, was het bed.
Dat was nl. een hele kleine twijfelaar en zo zacht dat je geheel naar de andere kant rolde als je er met z'n tweeën ging liggen. Allebei naar dezelfde kant uiteraard.
In een slaaphokje ernaast was nog een hoogslaper. Uiteindelijk is Frits daar maar in het onderste bed gaan liggen, want samen in die twijfelaar werd helemaal niks. 'Ship Ahoy' riepen we nog vrolijk naar elkaar.
Maar de volgende ochtend waren mijn rug en  ik iets minder vrolijk.
'De scheepstoeter heeft ons vertrek reeds aangekondigd' (gr)appte mijn man naar onze kinderen. 'De kapitein is blij en de eerste stuurman ook, we gaan naar huis!'
We hadden tot maandagmorgen mogen blijven, maar tsjongejonge wat lagen we heerlijk in ons eigen bed. Heerlijk en buitengewoon tevreden!

Droomtaart (2)

Dat is nou nog eens even leuk.
Laatst plaatste ik  hier toch het recept van de droomtaart? De taart die ik zo lekker vind en die zo slecht is voor de lijn?
Ik schreef erbij dat ik graag zou willen weten wie de taart bedacht heeft, zodat ik haar of hem een compliment zou kunnen geven.
En wat denk je, de maakster van de taart heeft zelf gereageerd. Ze heet Joke en ze maakte de taart voor haar man die zo van kokos en van witte chocola houdt.
Nou Joke, bij dezen dus: een heel groot compliment voor het verzinnen van die heerlijke taart.
Ik ga nu meteen even kijken bij je andere recepten. Dat zijn er een heleboel, zag ik in de gauwigheid.
Erg leuk dat je reageerde. Ik ben nog wel even benieuwd hoe je hier terecht kwam. Googelde je op droomtaart misschien?
Hoe dan ook: hartelijk dank.
Recepten van Joke: klik

Naar zelfstandig rekenen

Toen ik zo'n veertig jaar geleden begon als juf, werd op die school de methode Naar Zelfstandig Rekenen gebruikt. Ik had daar geen problemen mee hoor. Kinderen (slimme kinderen) konden inderdaad een beetje zelfstandig werken en dat kwam mij als beginneling, met een dubbele klas van meer dan veertig kinderen, heel goed uit. Want tsjonge, het was echt rennen hoor in die tijd.
De boekjes zagen er saai uit, dat vond ik toen al en dan waren ze ook nog eens bruin gekaft. Maar ja, dat was toen niet zo belangrijk denk ik. Ik weet het niet zeker, maar ik denk dat ik zelf op de lagere school ook rekenen heb geleerd met deze methode. En hoewel mijn beta- genen behoorlijk geblokt zijn, kan ik toch heel aardig rekenen al zeg ik het zelf.
Later werd de methode afgekraakt en afgekeurd en kwamen er allerlei leuke en goed doordachte rekenmethodes op de markt. Die dan trouwens na een paar jaar ook weer afgekeurd en afgekraakt werden, want zo gaan die dingen.
Een paar weken geleden vond ik op een rommelmarkt een heel leuk rekenboekje: Jong leren met getallen. Ik vond de titel leuk en ik viel op de plaatjes. Echt een heel gezellig rekenboekje. Blijkt het deel 1 van die methode te zijn. Dat heb ik nooit geweten, omdat ik nooit met jonge kinderen werkte.
Ik vond het een aanwinst. En ga het zeker bewaren! Wie weet komt het nog eens van pas.

Slapen in een vogelhuis

Wie mij enigszins volgt, weet dat ik van reizen houd en van kamperen en van een bed & breakfast en van hotels en van huisjes.
In deze tijd van het jaar wordt er veel reclame gemaakt en ik lees niet alles, maar wel veel.
Zo ook déze reclame: Slapen in een vogelhuis.  225 euro voor een kamer in dat vogelhuis. Voor een weekend!!
Je krijgt er dan nog niet eens een voederplank bij hoor en of er een lekker nest in zit moet je ook maar afwachten.
Ik vind het volkomen krankzinnig. Wat is daar nou in 's hemelsnaam leuk aan.
Oké ik heb het niet geprobeerd, dus echt weten doe ik het niet.
Ik gá het ook niet proberen, zoveel is duidelijk.

Toen ik even googelde vond ik nog een paar mogelijkheden:
Slapen in een wijnvat, een vliegtuig, een boomhut, op een zen boat, tussen de schapen of tussen de ezels, in een treinstel, in een hooiberg of in een iglo (van hout).
Ook allemaal behoorlijk raar, maar een vógelhuis, tsssss....

Stuur een foto: New York

Tja... Els vraagt deze week om een foto van 'the place to be', aantrekkelijke steden.
Leuk onderwerp hoor, bij Stuur een Foto.
Maar ik kan niet kiezen. Ik vind zoveel steden aantrekkelijk en er zijn ook heel veel steden waar ik op dit moment graag zou willen zijn.Ook in Nederland.
Afgelopen zomer probeerde ik een top vijf samen te stellen. Dat lukte dus niet. Te weinig ruimte in de top vijf. Een top tien dan? Ook niet gelukt.
Maar, over de nummers 1 en 2 van welke top dan ook, waren echtgenoot en ik  het eens.
New York op 1 en Londen op 2. 
Vandaar dus een foto van New York. In de mist.
We waren er in alle seizoenen. De eerste keer heb ik het er zo koud gehad dat ik het nu nog bijna kan voelen. En als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan kou. Maar toch was het fantastisch. Zwaar onder de indruk waren we. We waren er ook tijdens een regenbui die zo'n beetje de hele week duurde. Ook mooi, met glimmend asfalt en gele taxi's.
We waren er zelfs  een keer met lekker weer.
Eigenlijk maakt het niet zo veel uit. New York is altijd fascinerend.

Kerstbrunch in januari

Kijk eens even aan, hier staat toch wel eens even iets. Dat zit zo:
Toen wij op zoek waren naar een huis, keken we in de omgeving van Amsterdam en kwamen terecht in Hoorn. We zagen het stadje voor het eerst en wat we zagen beviel ons wel. We keken naar het huizenaanbod en kwamen terecht bij het huis waar we nu nog steeds wonen. Het was een nieuw huis, maar nog onbewoond. De rest van het rijtje was wel al in gebruik. We keken naar binnen, aan de voorkant en aan de achterkant en toen kwam de buurman naar buiten en zei dat we ook wel even binnen mochten kijken in zijn huis.
Graag natuurlijk. Het werd meteen gezellig. Hij en zijn vrouw stonden ons zo op het eerste gezicht aan en dat was wederzijds hoorden we later.
Ze hadden zeker niet iedere kijker binnen gevraagd.
Enfin, we kochten het huis en een half jaar later trokken we er echt in.
Dat we ons niet hadden vergist is in de loop van de afgelopen vijfendertig jaar gebleken.
De buren van toen werden vrienden voor het leven. Zij kregen drie kinderen en wij ook en die kinderen konden het over het algemeen ook zeer goed met elkaar  vinden en groeiden samen op. We brachten samen vakanties door en deelden lief en leed. En dat doen we nog steeds.
Ze zijn niet letterlijk meer onze buren, maar vanuit ons huis kan ik hun huis zien. We noemen ze nog steeds de buren, maar het zijn onze beste vrienden.
Nou  met die buren dus en alle kinderen waren we gisteren weer eens allemaal bij elkaar. 
Want gisteren hadden wij onze jaarlijkse kerstbrunch.
Dat deden we altijd al, vanaf het prille begin, een kerstbrunch.   Maar met Kerstmis is het bijna niet meer te doen om allemaal bij elkaar te komen, met al die verplichtingen die de kinderen elders hebben.
Gelukkig kun je in januari heel best een kerstbrunch houden.  Het was een heerlijke dag. En M. en ik barsten  bijna van trots als we dat hele stel zien en vooral horen.   In september maar weer lijkt me!

Nb.: Anna was er voor het eerst bij. En kijk, ze zwaait!

De laatste Madonna

De laatste Madonna.
Eigenlijk wel jammer, want ik heb er nog een heleboel. Sinds kort ook eentje uit Betlehem en een paar echte mooie uit een kerk in Nazareth. Een Chinese zelfs, met Chinese ogen en een klein Jezusje, ook met Chinese oogjes.
En dan nog mijn eigen Madonna van de rommelmarkt, die ik kocht voor tien cent.
Maar aan alles komt een eind. Volgende week een nieuwe serie.
Déze foto maakte ik een paar jaar geleden in Syrië, in Damascus. 
Vanwege het 'opgemaakte' gezichtje. Als ik er nu naar kijk, lijkt ze uit te stralen dat ze er ook niks aan kan doen, helemaal niks.
Maar dat komt natuurlijk doordat ik van de situatie daar op de hoogte ben.
Zal ze er nog staan, daar in Damascus? Ik ben bang van niet.

The Young and Prodigious T.S. Spivet

Een van mijn voornemens voor dit jaar was (en is): vaker naar de film. Vaker naar ons onvolprezen filmhuis. Tot nu toe is dat aardig gelukt mag ik wel zeggen. Gisteravond zagen wij de vijfde film dit jaar. En er was er niet een bij die ons niet aanstond. Hier is mijn top vijf van de vijf:





1. Philomena
2. The young and prodigious T.S. Spivet
3. Avant l'hiver
4. The lunchbox
5. Soof

Philomena, daar heb ik al over geschreven. Avant l'hiver vond ik een mooie film, misschien meld ik er nog wel wat over. Ook the Lunchbox was goed, zij het een tikje traag. Ik had een minuutje of tien geslapen en niks gemist.
En dan de film van gisteren. The Young and Prodigious T. S. Spivet. 'Van de makers van Amelie',  stond er in het filmkrantje. Ja, dat is natuurlijk een geweldige aanbeveling. Bovendien had ik oudste zoon met Sinterklaas het boek cadeau gedaan en dat was natuurlijk ook niet zomaar.
Ik vond de film superleuk, met allerlei verrassende technische vondsten er in. 3D was het, een brilletje op dus. Het had (dachten wij) ook wel een gewone film kunnen zijn, we vroegen ons af wat 3D toevoegde. Maar dat zegt ook weer niet zo veel, want dat vind ik geloof ik altijd.
Het verhaal:
Een jongen van tien, T.S. Spivet, bedenkt een perpetuum mobile. Daarmee verdient hij de prestigieuze Baird-prijs. Die mag hij in ontvangst komen nemen in het Smithsonian in Washington. Men weet daar niet dat hij nog maar een kind is. Zijn omstandigheden thuis zijn niet erg vrolijk of stimulerend,  dus hij besluit dan maar zelf naar de andere kant van het land te reizen. Die tocht ( op een goederentrein) en de afloop (die wel een beetje over de top was) maken wij als kijker mee.

Thuis hadden wij nog enige discussie (we waren met zoon en schoondochter) of het nou een kinderfilm was of niet. Er zaten wel kinderen in de zaal. We kwamen er niet uit. En misschien is dat nog wel een extra aanbeveling. 
Maar al met al een echte aanrader die op 1 gekomen zou zijn als Philomena daar al niet stormvast stond!
Het boek ga ik nog lezen, maar dan moet oudste zoon een beetje opschieten!

De grote droom van Leo Baekeland

Mooi hè, dit. Het is bakeliet, een kunststof, toegepast in een radio zoals we die vroeger kenden en die nu weer volop nagemaakt wordt. En een prachtige thermoskan van groen bakeliet. Ik zag ze allebei in een virtueel museum over bakeliet. Je vindt dat museum hier: klik.
Ik was daar aan het kijken omdat ik net een boek heb gelezen over de uitvinder van bakeliet.
Dat was Leo Baekeland.  Hij was een Belg (1863-1944), een uitvinder en een wetenschapper. Hij vond Velox fotopapier uit. Ik heb gelezen wat dat precies is, maar ben het ook weer bijna meteen vergeten. In ieder geval: die uitvinding verkocht hij aan George Eastman, van Kodak en was toen in één klap rijk. Maar hij ging niet op z'n gemakje zitten niksen met z'n vrouw en z'n geld. Nee, hij werkte keihard en bedacht bakeliet. En werd vervolgens nog veel rijker. Hij was inmiddels (eind 19e eeuw) naar Amerika geëmigreerd met zijn jonge vrouw Céline en had het daar in de beginjaren heel moeilijk, straatarm. Maar dat veranderde dus. Dat bakeliet is echt wel een belangrijke uitvinding geweest. Je zou kunnen zeggen dat het het begin was van het plastic tijdperk.

Hilda Schalck schreef een roman over die Leo Baekeland.
Dat verhaal leek me leuk om te lezen.  En dat heb ik dus gedaan. Het is een roman en tegelijkertijd geeft het natuurlijk een interessant tijdsbeeld. Ik moest erg aan de stijl wennen, maar ik heb het boek wel uitgelezen.

En bakeliet? Ik vind het prachtig.

Rotterdam

 Dit zijn (volgens de reisgids Rough Guides) de beste steden ter wereld om te bezoeken.

Top 10 beste steden:
1. Rio de Janeiro, Brazilië
2. Sarajevo, Bosnië-Herzegovina
3. Liverpool, Engeland
4. Umea, Zweden
5. Lviv, Oekranie
6. Marseille, France
7. Almaty, Kazachstan
8. Rotterdam, Nederland
9. Glasgow, Schotland
10. Portland, Verenigde Staten

Ik vind mezelf wel een beetje bereisd eigenlijk en ik hou van steden. Toch heb ik van dit lijstje slechts Rotterdam bezocht. En misschien Marseille, maar dat weet ik niet zeker. En inderdaad vind ik Rotterdam een fijne stad. Zeker met mooi weer, maar toch mis ik wel een paar steden op dit lijstje.
Maakt niet uit: werk aan de winkel! Hebben jullie een favoriete stad?

Crochet Along

Dit gaat m'n nieuwe dekentje worden, voor als ik lekker op de bank lig. Maar pas volgend jaar ben ik bang.
Ik doe namelijk mee met Crochet Along 2014.
De bedoeling is dat je iedere week de omschrijving krijgt van een paar randjes van die deken, met steeds verschillende steken.
En dan heb je als je iedere week braaf ' je huiswerk' doet, na een hele lange tijd een deken. Je hebt ook alle tijd om op je gemak alles te bestuderen,om eventueel iets uit te halen. Een haakarm zul je er ook niet van krijgen.  Dat vind ik echt leuk. Een superleuk idee. Van haar en van haar.
Het schijnt op dit moment een echte hype te zijn. Heel veel mensen doen mee.
Haakgarens overal uitverkocht, verhitte discussies op Facebook. Maar ook mensen genoeg om hulp aan te vragen. Ook de gedachte dat heel veel mensen zo'n deken maken en dat ze allemaal verschillend worden, bevalt me.
Ja,  het is geweldig.
Ik ben te laat begonnen, want ik wilde graag meedoen, maar kon geen beslissing nemen over de kleuren. En ik wilde er ook niet te veel geld aan uitgeven, want er liggen nog een paar afmaakdingetjes te wachten.
Ik raakte uiteindelijk geïnspireerd door de kleuren van een omslagdoek die Ambela maakte. Het is een beetje knallerig, maar ik ben blijkbaar in zo'n periode. Het zijn trouwens ook bijna dezelfde kleuren als in het dekentje dat ik voor Anna haakte.
Op dit moment heb ik zo'n zin om met oranje te beginnen, of met de felblauwe wol. Maar ja, dat gaat niet. Ik ben helemaal bij en pas vrijdag krijgen we  de steken voor de nieuwe week!
Crochet Along!!! Lekker rustig oftewel: iedere dag een draadje maakt een hemdsmouw in een jaar!

Bizarre kindernamen, de bizarste zelfs...

Ik zit me echt tranen te lachen. Maar: arme kinderen.
Arme Walhalla, arme Rosé, arme Fritzgerald.
Arme Sjohnny en Lieroi. Arme....
 Enfin, kijk zelf maar. Hier, klik.

Smaken verschillen natuurlijk en als Anna geen Anna heette, maar Walhalla, zou ik beslist net zo veel van haar houden als nu. Maar toch ben ik heel blij  dat ze Anna heet.

Philomena

Judi Dench is echt supergoed in deze film. En Steve Coogan, die ik niet kende, ook. Ik vond de film  geweldig. Een absolute aanrader.
Het is het waargebeurde verhaal van Philomena Lee. Zij is een Iers, Roomskatholiek meisje dat als tiener ongehuwd en ongewenst zwanger wordt. Philomena wordt in een klooster gestopt waar ze keihard moet werken en waar ze ook haar kind krijgt.  Uiteindelijk moet ze toezien hoe haar zoontje meegenomen wordt door Amerikaanse adoptieouders. Ze kan niet eens afscheid van hem nemen. Vijftig jaar later als ze al vaak heeft geprobeerd haar kind terug te vinden, krijgt ze  hulp van de journalist Martin Sixsmith. Hij wil aanvankelijk een sappig verhaal schrijven, over de nonnen en de fouten van de kerk en zo. Maar dan  ontwikkelt zich een vriendschap tussen hem en Philomena, waardoor zijn doel anders wordt.
De film is gebaseerd op het boek The lost Child of Philomena Lee, door Martin Sixsmith geschreven in 2009.
De film wordt geafficheerd als een komisch drama. Dat vind ik een lastige omschrijving. Er zitten echt wel grappige stukjes in. Maar een komisch drama? Nee, ik vind het een drama.
Tenslotte voor alle duidelijkheid nog een keer: Judi Dench is echt fantastisch

Excellente school

Wow, wat kan een mens trots zijn. 'Mijn' school kreeg gisteren het predicaat  Excellente School.
Als allereerste speciale basisschool in Nederland!!!!
De nominatie was al iets om trots op te zijn. Er waren pittige criteria. De beoordeling (in verschillende rondes)  was zwaarder dan een inspectiebezoek.  Maar als je het predicaat  dan ook echt krijgt... fantastisch!
Het was zo leuk. De collega's en ook wat oud-collega's die nog niet zo lang weg zijn, waren op school om de uitreiking via  live stream te volgen. De directeur en twee andere collega's waren in Den Haag om eventueel het predicaat te ontvangen, van premier Rutte.
Maar eerst kregen wij allen  een prachtige zilverkleurige speld en een persoonlijk compliment op schrift. Nog vóór de uitslag kwam,  omdat 'we het ook verdienden door alleen genomineerd te zijn'. Een heel mooi gebaar vond ik dat en super attent. Onderwijsmensen worden meestal niet heel erg in de watten gelegd en dan is dit wel speciaal.
En toen was het wachten. Op het moment dat  de uitslag eindelijk kwam, ging het dak van de aula er bijna af! Terecht!!! Er zijn maar 76 scholen in Nederland met dit predicaat en maar 3 SBO-scholen!
Daarna was er een buffet, alle collega's hadden iets meegenomen en het was allemaal heerlijk. We wachtten nog tot de mensen die naar Den Haag waren geweest terugkwamen met de oorkonde en een vlag en een bordje voor aan de deur.  De directeur las het rapport voor en dat was geen kattepies. Echt, ik barstte bijna van trots. En nu nog steeds.
Vandaag is er taart voor ouders en kinderen en is er voor de kinderen verteltheater. Op dinsdag ben ik altijd op school aan het 'vrijwilligen', dus daar kan ik lekker van meegenieten straks.
Als je geïnteresseerd  bent, kun je hier het juryrapport lezen: klik

(En dan te bedenken dat ik bijna niet was gegaan, want ja, maandag is Anna-dag. Oppasdag dus. Ik was het echt niet van plan, tot iemand gisteren tegen me zei dat ik Anna iedere week zie en iedere dag zou kúnnen zien, maar dat ik dit nooit meer mee ging maken. Toen was ik om. Echtgenoot heeft de hele dag alleen voor Anna gezorgd. Dat kan hij uitstekend gelukkig!)

Madonna's van het Rijksmuseum en eentje uit Brugge.

Jeanne, van Sjannes Blog

http://sjannesblog.wordpress.com

stuurde deze collage van Madonna's in het Rijksmuseum. Leuk is dat: lekker in het museum dwalen en je richten op één ding. Je kijkt beter en je ziet meer. Ik heb wel eens honden gezocht en me ook wel eens speciaal gericht op kinderen. Leuk. En dank, Jeanne. Ik ben wel een beetje aan de late kant, maar dat komt doordat het een speciale dag was, waarover morgen meer!

En deze Madonna, werd gefotografeerd in Brugge, door Els. Van Knutzels . Klik Ja, dat heb je daar in België, op straathoeken zie je haar heel vaak. Ook leuk en toch weer anders. Dank, Els.

Madonna van de appelbollen

Deze Madonna zag ik in Groede (Zeeland, Zeeuws-Vlaanderen om precies te zijn). Ik noem haar de Madonna van de appelbollen.
Je kunt nog steeds meedoen, met deze serie. Dan stuur je mij een foto die jij maakte van een Madonna met of zonder kind en dan plaats ik die foto hier, met een link naar jouw blog. En als je geen blog hebt, kun je toch meedoen natuurlijk, alleen valt er dan niks te linken. bettievdgriend@hotmail.com Volgende week de laatste Madonna en dan start er een nieuwe serie

Binnen Kijken

Binnen kijken... dat is het thema deze week bij Stuur een Foto.
Ik denk dat iedereen dat graag doet, binnen kijken bij iemand anders. Ik wel in ieder geval.
Maar ja, je kunt niet overal naar binnen gaan staan kijken.
Toch heb ik er eentje. Een inkijkje. Het is niet een goede foto of zo, maar het plaatje is zo zonnig dat ik de foto toch laat zien. Ach, was het maar vast zomer.
Van de andere kant: vandaag is het een prachtige dag. Misschien ga ik aan de wandel. Wie weet waar ik nog eens binnen kan kijken.

Deze foto maakte ik vanuit een tuin tijdens de Open Tuinendagen in Amsterdam, vorig jaar. De deur stond zo uitnodigend open... Ik had daar wel willen zitten, in het zonnetje. Kopje thee erbij. Krantje, boek...

Israël

Acht dagen waren we in Israël. Een tien-daagse reis duurt altijd maar acht dagen omdat er veel reistijd afgaat.
Acht dagen en ik heb nog stof genoeg en foto's genoeg om nog eens acht dagen vol te kletsen. Of achttien, dat zou ook heel goed kunnen.
Maar dat ga ik niet doen. Ik vind het wel mooi geweest.
We hebben echt veel gedaan.  En sommige zaken zijn overal hetzelfde. Je moet betalen om te plassen.

We aten Petrus-vis in het zonnetje aan het meer van Galilea. We zagen Nazareth,  Betlehem én de bijbehorende kerken. We waren op de Olijfberg en liepen de Via Dolorosa. We zagen de plaats waar Jezus de Bergrede sprak. We waren in een oude kibboets en in een synagoge. We waren in Zefat en in Akko. We overnachtten in Nes Ammim en aten buitengewoon lekker in een Arabisch restaurant. We aten trouwens ook veel Fallafel. We zagen weer veel Romeinse overblijfselen. We zagen Caesarea en Massada. We fietsten (met een helm op) in een vogelparadijs waar inderdaad erg veel vogels waren. Vreselijk veel: kraanvogels, ooievaars, ijsvogels. We zagen de Jordaan en de Middelandse zee. En we dobberden in het zoute water van de Dode Zee. Zelfs ik, maar lekker vond ik het niet. Ik kreeg onmiddellijk een heftige uitslag van al dat zout. Het laagste punt op aarde en voor mij een klein dieptepuntje.

We waren bij een Winery, van koshere wijn uiteraard. 

Hij was er ook en zorgde er voor dat alle ruimtes weer goed werden afgesloten. 

En dat we niets aanraakten.

We waren in Kapernaum, waar Jezus de laatste jaren van zijn leven veel was, met zijn vrienden.
En over vrienden gesproken... we ontmoetten Jasper een vriend van onze jongste zoon, die in zijn uppie op een wereldreis is,  in Jeruzalem en later weer in Tel Aviv. Vond ik erg leuk.

We zagen mensen uit vele windstreken en dat is toch eigenlijk altijd het allerleukste. 

Natuurlijk zijn we al lang weer over tot de orde van de dag. We pasten alweer op Anna, ik was twee dagen op school. Maar...Israël is nog niet uit mijn hoofd.

We zagen veel en hoorden veel. En dus heb ik ook heel veel stof tot nadenken.

Israel: we lagen voor Jaffa en... een rommelmarkt!

Letterlijk, ja echt letterlijk lagen we voor Jaffa. We logeerden in Tel Aviv en Jaffa was vroeger een zelfstandige havenstad, maar nu een wijk van Tel Aviv.
En figuurlijk lag ik ook voor Jaffa, want op de laatste avond overvallen door echt behoorlijk buikpijn en diarree. Gelukkig en met behulp van Nederlandse theebeschuitjes was ik na een nare nacht de volgende dag weer enigszins opgelapt. Klaar om Tel Aviv en Jaffa te bezoeken.
Tel Aviv staat op de Wereld Erfgoed lijst. De witte stad van Tel Aviv schijnt namelijk heel bijzonder te zijn. Er zijn tig musea.
Maar ja, op de eerste dag van ons verblijf in Israël waren we ook in Tel Aviv en  had de reisleider al gesproken over Jaffa en tussen neus en lippen door over de rommelmarkt die daar is.
Zoiets hoef je mij maar een keer te zeggen natuurlijk en ik heb gelukkig een man die soms ook de rommelmarkt prefereert boven een museum.
Ik schaam me wel een klein beetje (een heel klein beetje), want we lieten de Witte Stad en al die prachtige musea liggen en liepen rustig naar Jaffa. Misschien geen cultureel erfgoed, maar wel oud en leuk!!!En zeg nou zelf, een rommelmarkt in Israël moet toch anders zijn dan eentje in bijv. Bovenkarspel.

De wandeling er heen was al mooi. Met veel te zien. Zelfs de muren waren bijzonder en anders beschilderd.

 

 En dan de rommelmarkt zelf natuurlijk. Ik knapte hoe langer hoe meer op. 

Links boven in de collage zie je trouwens een geborduurde rabbi. Zijn foto hangt er onder. Zo gaan die dingen blijkbaar. Zelfs een rabbi kan op een rommelmarkt terecht komen.

Gekocht heb ik niks, maar genoten des te meer. Ik sluit af met hem. Omdat hij zo hard aan het werk was.

Israël: en er waren herders in diezelfde landstreek...

We bezochten ook de officiële Herdersvelden, bij Betlehem in de buurt. Maar daar was geen herder te bekennen en ook geen schaap.
Déze herder zagen we onderweg. Hij hoedde geen schapen maar kamelen, een hele kudde kamelen.

En ja hoor, ik weet heus wel dat dit een dromedaris is. Helemaal sinds ik op school een ezelsbruggetje daarover leerde. Maar het schijnt dat de rest van de wereldbevolking een dromedaris gewoon kameel noemt, camel. Dus... waarom zou ik moeilijk doen.

Israël: rare wereld

Kerstmis 2013. We waren bij de rivier de Jordaan. 

De Jordaan op die plaats, is smal en modderig. Maar het is in het Christendom natuurlijk een belangrijke  plaats o.a. omdat Jezus er gedoopt werd door Johannes. 

Vlak voor de rivier was een klein, open wit kerkje, waar op dat moment een mis werd opgedragen. Er zaten ongeveer tien mensen. Af en toe zongen ze zachtjes.

Aan de achterkant van de kerk, waar ik ook de foto maakte, stond hij. 

Met z'n karabijn. 

Een soldaat zoals je ze  overal in Israël ziet. Een jonge knul (in mijn ogen zijn het allemaal kinderen) die de zaak moet bewaken. 

 En aan de overkant, in Jordanië (de rivier is de grens), lieten mensen zich dopen of deden dat zelf. Rare wereld!

Israël: koppelen

Hij zit te wachten, deze jonge orthodox Joodse man. Hij zit te wachten in de lobby van het hotel tot zijn 'afspraak' komt. Dat is een meisje, orthodox Joods ook. En hun afspraak is gearrangeerd.
Als het meisje er is, zullen ze praten, beetje zenuwachtig, beetje druk of juist heel stil. Soms met enig enthousiasme en soms ook met een voelbare afkeer.
Ons hotel in Jerusalem grensde aan een orthodox Joodse wijk en de koppelingen werden in dit hotel gedaan. Er was ook iedere avond wel een bruiloft, waar we helaas niet konden observeren. Maar dit, dit hebben we heel goed kunnen zien.

 We reden  later met de bus ook door die wijk. Onze gids, vertelde dat hij op eerdere reizen met groepen ook altijd hier wándelde, maar dat hij de laatste keer was bekogeld met flessen en uitgescholden en dat dus niet meer deed.
En hij uitte een sterke afkeer voor en veel kritiek op deze landgenoten. Terwijl we door de wijk reden zagen we ze. Het ziet er mooi uit, de kleding, de hoeden, de vrouwen met pruiken. Veel kinderen ook. Sfeervolle beelden.
We zagen ook de biljetten op de muur. Voor ons onleesbaar, maar met waarschuwingen er op om niet te kopen bij die of niet te lopen daar of daar. Mensen in hun eigen wereld. Bijzonder om te zien.
De gids was erg negatief hierover. Vooral over de behandeling van de vrouw.
Ik vraag me nu af hoeveel  invloed  deze mensen hebben in het parlement, de Knesset.
Zelf las ik een paar jaar geleden het boek van Pearl Abraham:  Vreugde der Wet.
Geen radio, geen bibliotheek. Niet zingen of dansen of een man een hand geven. Een gearrangeerd huwelijk op je zeventiende met iemand die je nauwelijks kent. Je hoofd kaal scheren en een pruik dragen. De hoofdpersoon in het boek, Rachel, is zo'n meisje die het allemaal meemaakt en omdat Pearl Abraham zelf uit dat chassidische milieu komt kreeg ik, denk ik, een goed beeld van deze totaal andere wereld, waar ze zelf niet meer bij hoort, maar waar ze  wel liefdevol over schrijft.
Ik ga het boek  nog eens lezen.

Israël: Madonna

Deze foto past prima binnen de Madonna-serie, vind ik. En ook binnen de Israëlstukjes. Want de foto werd gemaakt in Nazareth, voor de kerk van de Annunciatie. Ha, Santa Maria Juice. Is het niet geweldig?

Maar de tweede foto van vandaag, is misschien wel mijn beste foto in een hele lange tijd. Puur geluk, een toevalstreffer. Ook Nazareth. En ook echt een Madonna. Ik was er  blij mee!

En als je mee wilt doen , als je een mooie Madonna-foto (met of zonder kind) hebt, stuur hem dan maar. Dan plaats ik hem, met een link naar jouw blog. Je mag het thema ruim nemen, juist leuk!
En zonder blog kun je natuurlijk ook mee doen!

bettievdgriend@hotmail.com 

Jeanne, plaatste een foto op haar blog van een Madonna met kind. Het is glas-in-lood en ze restaureerde het raampje zelf. Er hoort ook een verhaal bij. Dus... kijk even bij Jeanne op haar blog. De foto kon ik niet overnemen, maar Jeanne's blog vind je hier: klik.

Oudejaarsavond 2013

Nu ik bij Lidwien zag hoe zij haar oudejaarsavond doorbracht, moet ik toch ook wel laten zien hoe verschrikkelijk wij verwend werden op ónze oudejaarsavond.
Zeker nu vriendin Marion hier (eindelijk, haha) meekijkt. Wat was het een gezellige avond en wat was er veel werk van gemaakt. We hebben echt de hele avond aan tafel gezeten met een kleine onderbreking af en toe voor een potje sjoelen. Want dat hoort erbij natuurlijk, sjoelen.
Hoe dan ook, het was erg lekker en vooral supergezellig.
Dit was eventjes een onderbreking van de Israël stukjes, daar ga ik maandag mee verder. Maandag is wel de dag van de Madonna-serie natuurlijk, maar dat valt toevallig precies binnen het kader van die Israël stukjes!

Israël: Rabbey Road

'Het had beter Rabbey Road kunnen heten', zei jongste zoon die mee was naar Israël.
En daar had hij gelijk in.
Ik vond het een grappig  schilderij,  we zagen het in de oude stad van Jeruzalem.
Wat onze gids echter vertelde over de orthodoxe Joden, vond ik  niet bepaald grappig.
Maar daarover misschien een andere keer meer.

Israel: Yad Vashem

Wat de meeste indruk op me heeft gemaakt in Israël, was Yad Vashem. En wel speciaal het kindermonument. Anderhalf miljoen Joodse kinderen zijn vermoord gedurende de Holocaust, voor die kinderen is dit monument.
Op de foto zie je de buitenkant, de entree tot het monument. Veel liever had ik de binnenkant willen laten zien. Daar zie je in het donker gigantisch veel lichtjes. Allemaal sterretjes aan de hemel. Een prachtige sterrenhemel lijkt het. Verder niks.
Dan wordt de naam van een kind  genoemd,  de leeftijd en het land waar het kind vandaan kwam.
Even stilte, weer een naam. En weer.
Bijzonder indrukwekkend.
De rest van het museum ook trouwens. Een prachtig gebouw met zoveel te zien, zoveel in je op te nemen, dat het bijna te veel wordt. Het is natuurlijk ook niet te bevatten. Met geen mogelijkheid.
Helemaal aan het eind kom je in de Hall of Names. En ben je verpletterd en stil.

 Binnen mocht niet worden gefotografeerd, de laatste foto is illegaal. Maar als je nog wat meer zou willen zien kan dat hier: klik.

Israël

'Waarom wil je naar Israël? ' werd me gevraagd. En ook 'Is dat niet gevaarlijk daar?'.
Die laatste vraag was makkelijk te beantwoorden. Er kan overal wat gebeuren en er was geen negatief reisadvies.
De eerste vraag was lastiger. 'Waarom naar Israël?'
Uit nieuwsgierigheid natuurlijk. We zijn in Egypte geweest, in Jordanië  en in Syrië en dan hoort Israël er ook bij.
Als kind ging ik naar de zondagsschool en soms naar de kerk. Ik heb ooit op de pedagogische academie  een godsdienstdiploma gehaald en weer later werkte ik op een  oecumenische school  waar ik iedere week een bijbelverhaal vertelde. Die plaatsen uit de bijbel met eigen ogen zien, leek me bijzonder.
Ik heb redelijk wat gelezen over de Tweede Wereldoorlog, over  Israël, over Jodenvervolging en antisemitisme en had aanvankelijk een pro Israël houding.
Maar ik volg ook het nieuws, waardoor in de loop der jaren die pro Israël houding toch sterk gewijzigd  is.
Ik had niet de illusie dat ik het land goed zou leren kennen in acht dagen, laat staan doorgronden, maar kijken en in je opnemen, dat kan altijd dacht ik zo. Dus dat hebben we gedaan.
Dáár ga ik deze week wat van laten zien.
Te beginnen met dit Joodse jongetje bij de Klaagmuur in Jeruzalem.

Vuurwerk

 Vuurwerkverbod

Er moet een wettelijk verbod komen op het afsteken van vuurwerk door particulieren.
Mensen en dieren zitten weken in stress en angst.
Het is zeer vervuilend.
Het levert miljoenen euro's schade op.
Er is steeds meer illegaal Oosteuropees spul: zware bommen in handen van 13-14-jarigen.
68 miljoen euro: 8x serious request.
Vuurwerkterreur = verhuftering.

PETITIE

Wij

allen die willen dat de jaarlijks toenemende vuurwerkterreur een halt wordt toegeroepen

constateren

dat het afsteken van vuurwerk door particulieren van onschuldig vermaak is ontaard in aan geweldpleging grenzende overlast;

dat het belasten van het milieu met tonnen zware gifstoffen niet valt te rijmen met een verantwoord milieubeleid;

dat het verknallen van 68 miljoen euro een niet past in een wereld waar miljarden mensen met minder dan een euro per dag moeten rondkomen;

en verzoeken

de regering bij wet een algeheel vuurwerkverbod voor particulieren in te stellen, om een eind te maken aan deze uit de hand gelopen traditie.

Wil je de petitie tekenen? Dat kan hier: klik