Guilty Pleasures

Gekocht in een kringloop. Voor 1 euro.
Omdat mijn man van de lp's is en overal snuffelt, keek ik heel even mee en zag deze plaat.
En ja hoor, er staat een liedje op dat ik na al die jaren nog helemaal uit mijn hoofd ken.
Af en toe barst het er uit. Heel raar. Dan ben ik zomaar ineens 'Wit satijn' aan het zingen.
Of Cimeroni van Anneke Grónloh. Ook heel erg.
Dit ook, het is een verschrikkelijke tekst en ik ben helemaal geen fan van Rob de Nijs. Ook nooit geweest.
 Ik heb respect voor de man omdat hij het al zo lang volhoudt en zingen kan hij ook natuurlijk, maar ik vind er meestal niet zoveel aan.
En toch dan dit liedje. Ja ik kan er niks aan doen. Een normale tekst onthouden kost moeite, maar dit dus niet.
'Wit satijn, blonde lokken, sluiers van kant en een gouden ring. Wit satijn, bronzen klokken, nu trouwt een ander voor ahaltijhijd mijhijn lieveling'.
Je kan er ook zo lekker bij uithalen.
Het is uit 1964. En het is niet oorspronkelijk van Rob de Nijs. Oorspronkelijk heet het White on White. Ik heb dat even opgezocht, maar eerlijk is eerlijk: Rob zingt het beter.
Enfin, het is er uit.
Ik ga lekker nog even luisteren. En meebleren. Guilty Pleasure!

En voor het geval je vre-se-lijk nieuwsgierig wordt: klik

Portret

Een geweldig portret vind ik dit. Het is geschilderd door Therese Schwartze. In 1916.
Afgebeeld zijn de zes dochters van Charles en Maria Boissevain.
Maria (1870 - 1950) was voorzitter van de in 1907 opgerichte Bond voor Vrouwenkiesrecht. Toen vrouwen in 1919 stemrecht kregen, werd zij gekozen tot lid van de Provinciale Staten Noord-Holland.
'We mogen er wel op vertrouwen dat de hier afgebeelde dochters geëmancipeerd opgroeiden', staat er onder het schilderij.
Ik zag het in het Amsterdam Museum. Ik was daar voor een tentoonstelling, maar daar vond ik niet heel veel aan. Maar als je er dan toch bent... kan het zijn dat je zomaar op zoiets moois stuit.

Thérèse Schwartze (1851 - 1918) was een heel bekende schilderes. Ze portretteerde voornamelijk mensen uit de hogere kringen. Zo maakte ze bijv. ook het inhuldigingsportret van koningin Wilhelmina.
Het vak leerde Thérèse van haar vader, Johan Georg, ook een gerespecteerd portretschilder.
Thérèse was een zelfstandige ondernemer. Ze werkte hard en heeft zo rond de duizend portretten gemaakt.
Ze is er zelfs miljonair mee geworden.

De hand van de maakster

In het Zuiderzeemuseum is een aardige tentoontelling, getiteld: De Hand van de Maakster.
Ik dacht in het buitenmuseum, maar het bleek in het binnenmuseum te zijn.
Ik houd erg van merklappen en die bleken er volop te zijn.

 

De oudste zie je hier. Die is van Margje Tames, uit 1617. Noord-Holland boven het IJ staat er bij. Geborduurd met zijde op wol. Bijna vierhonderd jaar oud dus. En nog zo mooi!!! Die handjes samen, is en symbool voor trouw, vriendschap en huwelijk. Ik vind de kleuren ook nu nog prachtig.

Zo'n letterlapje vind ik ook altijd zo leuk. Zoals dit, uit 1916

En nog een hele mooie uit 1807:

En zo kan ik nog lang doorgaan want er hingen er heel wat. Er was ook ander handwerk te zien. Haakwerk, breiwerk, borduurwerk. Dat trekt mij dan wat minder, maar ik vond het wel leuk om te zien.

Nou en als je dan toch in het Binnenmuseum bent, kun je zo oversteken en met hetzelfde kaartje het Buitenmuseum in. Dat is altijd leuk.
We hadden er nog een bijzondere ontmoeting. Eerst met de voddenman.

En daarna zomaar, totaal onverwacht, op ditzelfde dijkje met mensen die we jaren geleden op een rondreis in Jordanië hadden ontmoet. Leuke mensen, met wie we toen, tijdens die vakantie, veel waren opgetrokken.  We zijn met elkaar een lekker broodje haring gaan eten in het zonnetje en toen moesten wij en zij weg. Bijzonder, zo'n ontmoeting!

Jeroen Dijsselbloem

Hebben jullie dat ook wel eens, dat je aan een bepaald iemand vaak denkt?
Iemand die je niet in het echt kent, bedoel ik.
Ik wel, ik dacht de laatste tijd vaak aan Jeroen Dijsselbloem.

Streng kijkt Jeroen hier. Een beetje boos misschien. Of is het vastberaden?
Gelukkig draagt hij er een rode stropdas bij, want hij is natuurlijk wel lid van de PvdA.
Maar wat een leven heeft zo'n man. Vol met spanningen, de laatste tijd natuurlijk vooral door Griekenland.
Daarbij wilde hij ook nog herkozen worden als voorzitter van de Eurogroep. Wat trouwens gelukt is.
Al die mensen die iets van hem willen of moeten. Zijn partij en zijn ministerschap. Hij zal ook wel moeten sporten en uit eten moeten. Zich bezig houden met zijn vrouw en kinderen en en en...
Drukdrukdruk is denk ik op hem van toepassing
Ik kan me daar echt over verwonderen en ik heb er ook respect voor. Want interessant is zijn leven natuurlijk wel, maar ik word al moe als ik er alleen nog maar aan denk. Hij moet ook alles maar snappen en overzien. Daar zal hij natuurlijk hulp bij hebben. Maar dan nog.
Ik hoop van harte dat Jeroen Dijsselbloem een heerlijke vakantie heeft. Echt.

Ps. De foto stond vorige week in de Volkskrant (EPA, Reuters)

Vroeger

Toch wens ik  jullie een hele fijne maandag!

Het meisje in de trein

Het meisje in de trein, van Paula Hawkins. Wat zal ik hier nou eens van zeggen?
Het boek is alom geprezen. Het is thriller van het jaar geworden en Paula Hawkins werd in een klap beroemd.
Wereldwijd werden meer dan twee miljoen exemplaren verkocht en het boek voerde lange tijd de bestsellerslijsten aan. Een aanbeveling van Stephen King op de achterflap: 'Echt een geweldige thriller, die me bijna de hele nacht heeft wakker gehouden. De onbetrouwbare verteller is perfect gedaan'.
Dus nogmaals, wat zal ik er nou nog eens van zeggen?


Nou misschien dan toch maar dat ik het er niet helemaal mee eens ben. Het kostte me bijv. nogal moeite om 'er in te komen'.
Er wordt verteld door verschillende personen. Ik moest echt steeds terug om het te kunnen volgen. Misschien tamelijk stom, dat zou best kunnen.
Maar zo ongeveer op de helft van het boek wist ik hoe het zat. Dat is dan misschien tamelijk slim, maar echt spannend vond ik het toen niet meer. Dus dat was jammer.

Het verhaal: Rachel reist iedere dag op dezelfde tijd per trein naar haar werk. Op een bepaalde plaats in dat traject stopt de trein altijd even en daardoor kan Rachel iedere dag twee keer naar binnen kijken in de twee huizen die daar staan. Rachel is gescheiden en daar nog zeer door aangeslagen en zij heeft met haar ex in een van die huizen gewoond. Haar ex woont er nog steeds met zijn nieuwe vrouw en hun dochtertje In het andere huis woont een jong stel. Rachel noemt ze Jason en Jess en fantaseert over ze.
Rachel heeft ook nog een alcoholverlaving en er vallen al heel lang gaten in haar geheugen waardoor ze niet meer weet wat ze op bepaalde tijden heeft gedaan. En dan verdwijnt Jess. Die dus helemaal geen Jess heet, maar Megan.
Vervolgens raken al die levens met elkaar verweven en hoe het dan verder gaat en hoe het afloopt...

Ik vond het best een aardig boek hoor, prima voor in de vakantie. Maar ik begrijp absoluut niet waarom het zo ontzettend wordt opgehemeld.
En hier laat ik het bij. 

De watertoren van Oostburg

Als je mij nou zou vragen wat er zo leuk is aan West Zeeuws Vlaanderen, dan zou ik zeggen het strand. Het strand van Groede en van Groede en van Groede en van Cadzand. Ik zou zeggen Het Zwin, de dorpjes Groede en Retranchement. En Aardenburg en misschien ook wel IJzendijke.
Het landschap zou ik zeggen, de populieren, de kreken, de Westerschelde.
Dat zou ik allemaal opnoemen en nooit zou het in mij opgekomen zijn om Oostburg te noemen. Echt nooit. Ik ben er vaak geweest, vroeger en nu. Er is een kringloop en je kunt er bolussen kopen, maar verder...
Maar er is een uitzondering en dat is de watertoren van Oostburg. Die is niet meer als zodanig in gebruik, er wonen mensen in. Maar omdat het zonde zou zijn om zo'n markant punt te verwaarlozen, heeft de gemeente een kunstenaar opdracht gegeven de watertoren te verfraaiien.
Die kunstenaar kende ik nog niet, maar dat verfraaiien is hem, Johnny Beerens, wel heel goed gelukt.
Want de verrassing is groot als je aan komt rijden en je ziet die geweldige waterdruppels. Het is een prachtgezicht vind ik. De laatste keer zijn we maar eens even geparkeerd en zijn we uitgestapt om het geheel eens goed te bewonderen.

 

Ik geef toe, de foto's hadden beter gekund, maar je krijgt een indruk toch? In de onderste waterdruppel heeft de kunstenaar zichzelf afgebeeld. Zo dichtbij kon ik niet komen. Dus de laatste foto heb ik gepikt.

 

En als je van de kunstenaar meer werk zou willen zien, of nog meer wil zien over het werk aan de watertoren én de restauratie, dan moet je maar gewoon even hier kijken: klik

Brugge

En nu heb ik het nog niet eens over Brugge gehad. Ook daar waren we tijdens ons laatste Zeelandbezoek.
Want het regende in Groede, maar niet in Brugge. Daar is het echt altijd mooi weer.
En wat is het toch een prachtige stad. Echt hoor. Er is zoveel te zien en te ontdekken.
Helemaal als je een klein beetje weg gaat uit de drukke winkelstraten. Zoiets kun je dan tegenkomen:

Of dit:

Goed kijken, dan zie je op de tweede foto waar zo'n prachtig knopje toe dient. 

Een hofje, daar was helemaal niemand. Wat een rust heerste daar!

En als je een kopje thee drinkt, krijg je er zomaar een advocaatje met slagroom bij. Mmmm.

In Nederland krijg je dat ook wel eens ergens, maar dan alleen bij de koffie. Ik drink geen koffie en val dus altijd buiten de boot. Maar hier... gewoon ook bij de thee.
Je waant je een beetje in het buitenland in Brugge.  Het lijkt me altijd dat de vrouwen net iets mooier gekleed zijn. En je wordt er ook net iets beleefder behandeld, heb ik het idee.
Jaja, alom vreugde over Brugge. We zagen ook nog een heleboel Maria's. Vind ik mooi!

En voor je nou gaat denken dat het allemaal wel erg braaf en mooi is in Brugge... nog twee geheel  andere foto's:

Nou nog eentje dan, want zo'n middelvinger als afsluiter vind ik ook niet alles

Koosje

We waren een dagje in Middelburg. Met een beetje pech, want alle leuke tweedehands winkels en kringlopen waren dicht. Jammer hoor, want er zijn er maar liefst acht. Maar ja het was maandag dus ik had het kunnen weten.
Gelukkig was er een rommelmarkt op de Markt. En die was leuk. Vreselijk duur, maar leuk. Wat ik kocht was niet duur trouwens. Kijk:

Een serie boekjes geschreven door Rie van Rossum over Koosje en Koen. Dat leek me leuk omdat mijn pop van vroeger, die  waar mijn kleindochter dol op is, Koosje heet.
Maar de doorslag gaf het feit dat de boekjes geïllustreerd zijn door Lies Veenhoven. En ik ben fan van Lies Veenhoven. Ik heb ook al vaker iets van haar laten zien. Hier bijv. : klik

 

Ik zou de serie zo compleet kunnen maken, op Marktplaats zijn ze, zo zag ik in de gauwigheid, allemaal te koop. Maar dat doe ik niet. Ik vind het juist leuk om in winkels en kringlopen te speuren naar de overige deeltjes.

Ach, zo schattig en zo jaren vijftig.

Zeeland

We waren vorige week een paar dagen in Zeeland. In Groede uiteraard.
We hadden geen goed weer, niet koud, maar wel voortdurend regen. We zijn wel even op het strand geweest, maar daar was  het niet fijn. Toch voelde het als een vakantie, want er is genoeg te doen, te zien en te beleven. Ook met slecht weer. Ik had het al over het Watersnoodmuseum.

Bovendien: in  Zeeland is ook altijd van alles te PROEVEN.
Natuurlijk mosselen in deze tijd van het jaar, bolussen en...absoluuut een hoogtepunt: chocola met babbelaars.

Lekker, driewerf lekker, vooral als je van chocola en babbelaars houdt, hihi.
Maar er is meer.

Op de heenweg stoppen we altijd in Zierikzee. Het komt bijna altijd zo uit dat we daar tegen lunchtijd zijn en die lunch nemen we in een klein zaakje genaamd: De Zeeuwse Hemel.
Je kunt er lekker zitten, ook buiten. Ze hebben prima koffie, heerlijke taart en vooral lekkere en originele broodjes en salades.
Ik nam deze keer een broodje met makreelboter en zeekraal. Het is heel simpel. Je mengt makreel met gezouten roomboter tot een heerlijk smeersel en dat serveer je dan met een beetje zeekraal op goed brood. En een paar druppeltjes citroen.


Nu zou ik helaas niet weten hoe ik hier aan zeekraal zou moeten komen. In Zeeland is dat makkelijk, het groeit gewoon binnen de dijken. Krabbekwaed heet het daar, of zouterik, maar je mag het niet meer zonder vergunning plukken.

Heel lang geleden toen we pas in Zeeland woonden ben ik het wel eens met m'n moeder gaan plukken. We verzamelden ook krukels, die werden thuis gekookt, met een speld er uit gepeuterd en gegeten, met zeekraal dus. Heerlijk was dat. Leuk eigenlijk dat mijn moeder dat deed. Ze kwam helemaal niet uit Zeeland voelde zich er aanvankelijk ook niet thuis. Maar zeekraal plukken en krukels koken deed ze toch maar mooi.

Ik geloof dat krukels in het Nederlands alikruiken heten. Even kijken of ik een plaatje vind.
Ja dus:
Een krukel ziet er een beetje uit als een slak, maar het is geen slak. Van slakken houd ik niet, terwijl als ik nu aan krukels denk loopt het water me in de mond.

Ik heb ze nu bij dit bezoek niet gegeten, maar wel mossels en die waren heel erg lekker. Groot en mals. Mmmmm!
Het was zo druk in het mosselrestaurant in Phillipine dat alle mossels om een uur of acht op waren. In heel Phillipine geen mossel meer te krijgen. Dat zegt wel wat!

Water

'Water, lekker helder water, zonder water gaat het allemaal mis, water, lekker helder water, fijn, fijn dat er water is'. 
Dat is een liedje dat ik ooit aan een klas leerde toen we een project over het onderwerp water deden. Het had geloof ik wel zes coupletten of zo. En het schoot me nu te binnen, want het thema bij Stuur een Foto, is deze week (je raadt het al) 'water'.
Fotoideetjes genoeg. Water uit de kraan, douche. Sloten, fonteinen, IJsselmeer enz. enz.
Maar ik denk het allereerst aan strand. Daar is altijd water hè. Hoog of laag, maar water is er aan het strand. Altijd.
Vorige week maakte ik deze foto in Groede, Zeeland. Mijn favoriete strand.

Ik heb niet gezwommen, maar het water was al hartstikke lekker. 

Waterfoto's kun je deze week zien en laten zien bij Stuur een Foto.

Dior and I

Nee, denk maar niet dat ik opeens een Diorjurk heb aangeschaft. Niks voor mij. Ik heb daar het lijf niet voor helaas.
Maar die modewereld interesseert me wel. En dus gingen we naar de film. Of film.. het is eigenlijk een documentaire. Een hele goeie!
'Breath taking' staat er en dat is wat overdreven, maar spannend is het zeker.
Mijn man was mee en werd nog even toegesproken als enige man in de zaal. Dat kan hij aan hoor. Maar toch raar, want het is echt een spannend verhaal en de hoofdrolspelers zijn mannen.
Waar gaat het over?
Raf Simons is de nieuwe artistiek directeur van Dior en hij heeft precies 2 maanden de tijd om zijn eerste Haute Couture collectie te maken. Hij wordt gevolgd vanaf het moment dat hij binnenkomt in het befaamde modehuis, kennismaakt met de medewerkers,tot en met de modeshow.
Bijzonder om te zien en zoals ik al zei ook spannend. En echt he, het zijn geen acteurs. Op het postertje hiernaast zie je Raf zitten, rechts. Hij spreekt nog niet heel goed Frans en niet alle medewerkers verstaan Engels, en heel af en toe hoor je er een stukje Vlaams door.
Simons lijkt onverstoorbaar, maar is dat zeker niet, je ziet de emoties. Op een gegeven moment gaat hij op zijn strepen staan als de belangrijkste vrouw van het atelier er niet is . Zij blijkt naar NewYork te zijn. Hoezo dan? Ja, een hele belangrijke klant die per seizoen voor 350.000 euro (of dollar dat weet ik niet) bestelt, had nog wat hulp nodig. Niks mee te maken vindt Simons. Wel vinden de anderen, er moet wel geld in het laatje. Veel geld zelfs want vlak niet uit wat zo'n modeshow kost. Qua lokatie en versiering en modellen en drankjes enzo. En de stoffen en de mensen die met de hand zomen zitten te naaien of kraaltjes.
Enfin, je krijgt een heel aardig beeld en met af en toe een terugblik naar de echte Dior, Christian Dior, heeft de regisseur Frédéric Tcheng een prachtige film afgeleverd. Een aanrader

Zo, een soort filmweek leek dit wel. Maar ik zag ze niet allemaal in een week hoor en nu is het wel weer even mooi geweest.

Mr Holmes

Na twee films die ik niet echt geweldig vond, nu dan eentje die ik fantastisch vond: Mr. Holmes. Ik had nog nooit van de hoofdrolspeler Ian McKellen gehoord, maar vergeten zal ik hem niet. Wat een prachtige rol. Zo'n mooie kop en zo mooi gespeeld. Als dat geen Oscar wordt...
Trouwens ik werd ook een klein beetje verliefd op Roger, de jonge vriend van Mr. Holmes. Een rol van Milo Parker.
Dan nog het feit dat deze film zich afspeelt in het oude Engeland... mijn man en ik keken elkaar op een bepaald moment in de film aan en fluisterden: we moeten weer eens naar Engeland!
Na afloop hoorde ik iemand precies hetzelfde zeggen!

En nu heb ik het nog niet gehad over het verhaal:
 In 1947 woont een 93-jarige Sherlock Holmes  met zijn huishoudster (Laura Linney) en haar zoontje Roger in een afgelegen Sussex boerderijtje waar hij honingbijen houdt, in een dagboek schrijft en worstelt met zijn verminderende geheugen. Holmes is kwetsbaarder en onzekerder dan hij ooit is geweest. Hij beseft dat zijn herinneringen niet meer zijn wat ze geweest waren en probeert wanhopig om met Japanse kruiden en andere middelen zijn verstand te behouden. Maar in de nadagen van zijn leven blijft de oude speurneus nog steeds gefascineerd door een onopgeloste zaak rondom een prachtige jonge vrouw en stelt zichzelf vragen over het leven, de liefde en de grenzen van de geest om iets wel of niet zeker te weten.  (Tekst van Cinema Oostereiland)

Ik las ergens dat er zo ongeveer 200 Sherlock Holmes films zijn gemaakt. Maar dit is anders. Dit is niet het verhaal van de beroemde detective met pijp en pet. Dit is geen detective. Dit is een bijzondere film.
Een trailer dan nog even, voor de sfeer:

Ruth & Alex

Wat ik me af vroeg voor we naar deze film gingen, was of ik in staat zou zijn te vergeten dat hier Diane Keaton en Morgan Freeman aan het acteren zijn. Of ik Alex & Ruth zou zien dus eigenlijk.
En ja hoor, dat is gelukt.
Maar een topfilm vond ik het niet. Het duurde allemaal nog al lang en het was ook redelijk voorspelbaar.
 
 Het verhaal:
Ruth en Alex worden een dagje ouder. Ze wonen in een leuk appartement in Brooklyn, maar daar is geen lift. Dan hebben ze ook nog een oud hondje dat moeite heeft met de trappen en dus besluiten ze uit te kijken naar een andere woning. Er komt een tamelijk hysterische makelaar aan te pas, hun nicht; er komen kijkers, ze kijken zelf in een ander appartement en hoe het afloopt laat zich te makkelijk raden. Geen aanrader vind ik. Een twee (van de vijf)

Niet veel goeie films gezien de laatste tijd. Ik zag ook nog Papa ou Maman. Alweer een poosje geleden en ook dat vond ik geen aanrader. Ook een twee. Ik heb niet eens zin om er wat over op te schrijven.

Mijn vader is ook verdronken

Wij waren in het Watersnoodmuseum in Ouwerkerk, Zeeland . En we waren onder de indruk.

Dit bijvoorbeeld, was een van de opstellen in een map vol opstellen die kinderen precies een jaar na datum van de ramp, maakten.
En dit is een bedankbrief die de kinderen die De Ramp meemaakten, moesten schrijven aan andere kinderen (in dit geval in Winterswijk) die speelgoed hadden gestuurd. In het geval van Bram een wagentje en een doosje kleurpotlooden. Mijn vader is ook verdronken...schrijft deze Bram van negen.

Dit zagen we in het tweede caisson. Het caisson waar emoties de hoofdrol vervullen.

Dit horloge lag er ook. Het horloge van Hendrina Kievit. Uit Oude - Tonge. Zij verdronk, zoals 1835 anderen en werd herkend aan haar horloge. Haar familie stond het af voor het museum.

Een indrukwekkend museum, met als motto 'Herinneren, Leren, Vooruitkijken'. En dat is wat er gebeurt in vier verschillende caissons die gebruikt zijn om het laatste gat in de dijk bij Ouwerkerk te dichten en die nu als museum functioneren.
Caisson 1: de feiten. Caisson 2: de emoties. Caisson 3: de wederopbouw en bewustwording en Caisson 4: de toekomst. En zo komt in die vier caissons alles aan de orde wat De Ramp betreft. Worden de namen genoemd, worden de verhalen verteld. En dat is goed. Zoals het ook goed is dat er aaandacht is voor de toekomst van de zuidwestelijke delta en het belang van goed waterbeheer. Zeer interessant.
Meer informatie vind je hier: klik

 

Ik was ook nogal nieuwsgierig naar het adres van het museum. Dat ligt nl  aan De Weg van de Buitenlandse Pers. 

Die naam is te danken aan een initiatief van de Buitenlandse Persvereniging om alle leden 2,50 te laten storten voor een Ouwerkerks boomplantfonds. De eerste die dat bedrag stortte was ere-lid en oud journalist Sir Winston Churchill.

Wij vonden verder ook nog de omgeving zeer de moeite waard, daar aan de Oosterschelde. Je kunt er prachtig wandelen in een gebied met veel door riet en bos omzoomde kreken.

Roodkapje

Jolande stuurde mij vanuit Australië een Roodkapjekaart. Nou eigenlijk is het geen kaart, maar een boekje. Echt superleuk en ontzettend lief van Jolande. Ze schreef dat ze dacht dat ik dat leuker zou vinden dan een kaart met een kangoeroe erop. En daar had ze volkomen gelijk in.

Kijk maar eens wat een mooi. Als je trouwens heel erg je best doet, hoor je dat Australische accent er bij. Probeer maar.

Leuk hè. Jolande, dankjewel, ik ben er superblij mee! Thank you mate!

Wat ik ook nog even wil zeggen...

...is dit:

Ik keek daarnet per ongeluk naar het programma Mindf*ck op Npo 3.
Wow wat een te gek programma is dat. Je gelooft niet wat je ziet en je bent niet de enige. Het was gisteren en eergisteren ook al en dat heb ik allemaal gemist en volgens mij is het ook al een herhaling van een eerdere serie die ik ook al niet heb gezien.
Victor Mids presenteert het programma en hij is goochelaar én arts. Of goochelaar is geloof ik niet het goede woord. Illusionist, dat is beter.
Hoe dan ook het is echt ongelooflijk wat je ziet. En daardoor dus juist zo leuk.
Ik heb hem ook een keer in het echt gezien. Hij deed de opening van een seminar waar ik was. Dat was in het Beatrixtheater in Utrecht, in een stampvolle zaal en die kreeg hij helemaal plat! Dus vanaf nu ga ik echt kijken. Morgen weer. Om half negen.  En verder: klik

Heel veel armen en benen!

Deze tekening maakte Anna onder leiding van haar andere oma en opa. Een echte koppoter! Ik vind het superknap voor een klein meisje (2,4 jaar oud).
Wij kregen hem, mèt een felicitatie erop vanwege ons nieuwe kleinkind in wording.
Zo leuk! Ik heb ook wel eens met Anna geverfd en met wasco gekleurd. Maar dit is een echte hoor.
En zo hangt Anna's eerste tekening nu bij ons op de koelkast. Dé plek waar zoiets hoort natuurlijk!

Ik zie de zee

Een blad uit mijn agenda. Mijn Plint agenda. Waar ik, echt waar, dagelijks van geniet. Het gedicht is van Frank Eerhart en het beeld erbij is van Milja Praagman.
Het geeft maar weer eens aan hoe bijzonder onze taal is. Alle talen zullen bijzonder zijn, maar die van ons dus ook.
En omdat ik er zelf zo van kan genieten,  hoop ik zo dat Anna dit soort dingen later leuk vindt. Het zou zomaar kunnen. Ze is volgens mij hartstikke talig. Ach het is zo spannend om die ontwikkeling te volgen. Anna is voortdurend op ontdekkingsreis. En wij dus ook!

Bietjes dus

Na het bietenverhaal moeten er natuurlijk bietjes worden gegeten. Maar ik had geen zin in 'bietjes gewoon' en dus zocht en vond ik het volgende recept. Bij AH.
Mmmmm, echt heerlijk

* 150 gram mini penne
* makreel filet (volgens het recept 260 gram pepermakreel, maar ik nam gewone makreel en ik had iets minder, voor 2 personen)
* citroen olijfolie
* 250 gram gare en geraspte bietjes
* 150 gram veldsla
* 1 el mierikswortel
* 75 ml crème fraîche
* er moest ook nog pittenmixsalade door, maar ik heb gewoon een klein handje zonnepitten erdoor gemengd.
* een beetje peper erover.

Hoe het moet ga ik niet uitleggen hoor. Pasta koken en af laten koelen en alles goed mengen. Dat is alles. 

En voor de zoveelste keer ben ik AH zeer erkentelijk. Ook voor de foto, die komt ook van hun recepten allerhande.

Bietjes

Een paar dagen geleden,  op mijn hardlooprondje, zag ik deze.
Mmmm Bietjes. Dat vind ik grappig. Ik was al bijna thuis en ik ben teruggegaan om mijn fototoestel dat ik WEER niet bij me had te halen.
Ik heb een hele tijd staan kijken. Niet naar deze wagen, maar naar het apparaat dat de bieten uit de grond haalt. Tsjonge, dat zijn echt geen kleine jongens.

Dat achterwiel is een heel stuk hoger dan ik ben. Ik kwam net tot het bovenste gele randje. Dat zie je zo niet op de foto, maar het was wel zo.
Ook aan de sporen kun je wel zien hoe groot

Maar  dít apparaat doet dus het eigenlijke werk. Mooi om te zien:

En nu nog even drie keer raden wat wij vanavond eten...

 

Mis!!!! We eten nasi. Maar morgen....