Mia Madre

Uit een recensie in de Volkskrant (van Berend Jan Bockting), pikte ik dit stukje:

Mia Madre, over een filmmaakster wier moeder ernstig ziek is, dobbert te veel aan het oppervlak om echt te beroeren. Kwalitatief is de nieuwste creatie van de Italiaanse regisseur Nanni Moretti uitstekend, maar de film is ook te bedacht.

Ik vond het raar, dat 'Kwalitatief uitstekend maar te bedacht'.
Alsof niet heel veel films bedacht zijn. Zo'n film als Amy is niet bedacht natuurlijk. Maar veel films zijn,  net als veel boeken,  gewoon bedacht en daar is in mijn ogen niets mis mee. Zeker niet als de kwaliteit uitstekend is. Berend Jan Bockting schreef er nog meer over hoor, oa. dat de film hem niet beroerde,  maar ik haalde dit stukje eruit.
Zelf vond ik het absoluut een prachtige film die mij zeer beroerde.

Het verhaal:
Margherita is regisseur en is heel druk bezig met haar nieuwe film, terwijl haar moeder op sterven ligt. 
Er is een maffe acteur in haar film, eentje uit Hollywood, die veel aandacht vraagt. Haar tienerdochter vraagt ook aandacht, kortom Margherita is druk, druk, druk.
Haar broer heeft vrijgenomen om tijd door te brengen aan het bed van hun moeder en hij maakt Margherita duidelijk dat het niet lang meer zal duren. 
Daardoor is zij gedwongen om na te denken over haar leven. Margherita neemt haar moeder in huis om bij haar te kunnen zijn in de laatste fase van haar leven.

De moraal, wederom: luister niet naar een recensent. Ook niet naar mij.

Burrie

Hoorn, de stad waar ik woon, heeft een nieuwe burgemeester nodig. De huidige burgemeester 'promoveert' naar een grotere gemeente.
Vandaar dat we gisteren een papier in de bus kregen, waarop wij (de bevolking) kunnen aangeven wat voor soort burgemeester gezocht moet worden. Inspraak heet zoiets geloof ik.
Op de achterkant van het formulier kunnen we op een schaal van 1 tot 7 bijv. aangeven of de burgemeester daadkrachtig en snel moet zijn of juist wijs en bedachtzaam.
We kunnen zeggen of de nieuwe burrie op basis van gevoel moet kiezen of op basis van harde feiten. Moet hij formeel zijn of juist informeel (plaatje erbij van een ambtsketen en aan de andere kant een plaatje van een pullover. Moet hij zelf het woord nemen of anderen de ruimte geven.
Zo zijn er tien vragen en aan het eind kun je ook nog kort beschrijven hoe je jouw burgemeester ziet.

Ik vind het een nogal onnozele enquête en ik zal hem dan ook niet invullen. Mijn burgemeester zal benoemd worden zonder mijn mening.

Bloedmaan

Bloedmaan, ik had er nog nooit van gehoord, maar het klonk geweldig en alle berichten erover, maakten dat onze wekker gezet werd om 4.11 uur.
Ik had mijn man nog aangeboden om op zolder te gaan slapen, zodat hij lekker door kon pitten. Maar nee, hij wilde het zelf ook zien.
Want deze keer zou het extra speciaal worden, een combinatie van supermaan en bloedmaan, een combinatie die sinds 1982 niet meer te zien was geweest.
Ha, in 1982 had ik een baby en was ik waarschijnlijk veel te moe om aandacht te besteden aan zoiets.
Maar nu stond niets me in de weg.
De wekker deed het prima, ik deed de gordijnen open en vanuit ons bed zag ik de maan. Mooi hoor. Alleen ik zag het niet zo scherp. Dus bril op, nog niet scherp. Lenzen in.
Jaaa nu zag ik het. Mooi. Maar ook weer niet spectaculair.
Gauw foto's maken. Toestel stil houden tegen het raam. Geen beste resultaten.
'Je moet ook buiten gaan staan',  zei mijn man die sowieso meer verstand heeft, maar zeker van fotograferen.
Snel naar buiten dus. Bijna nog van de trap gestruikeld met mijn slaperige, kippige hoofd. Hup naar buiten, voor er wolken zouden komen om mijn prachtfoto's te verpesten.
Eerst in de haast op blote voeten.
Er lustig op los geknipt. Want op mijn schermpje zag ik niets, ja een klein puntje. Weet je wat, ik zal dat als een lichtpuntje zien. 

'Als we nou alles hadden klaargezet, met een statief en zo, dan was het met mijn toestel waarschijnlijk wel gelukt', zei mijn man.
Ja, als... Dan wel. Waarschijnlijk. Met zijn toestel.
Enfin ziehier mijn treurige resultaten.
Er was geen schijn van kans dat ik nog in slaap zou vallen en dus zit ik nu dit stukkie te maken.
Het is 6.04 op maandag 28 september 2015 en ik heb het koud. Erg koud!

Ps. Het wordt nu toch echt wel eens tijd voor een fotocursus, vind ik. Heb me al opgegeven

Anna en de tweeling

Alle boekjes met de naam Anna in de titel, hebben onze grote belangstelling. 

Dit boekje dus ook. Een leuk verhaaltje is het en er staan zulke leuke plaatjes in.

Onze dochter heeft alle mogelijke moeite gedaan om dit boekje te bemachtigen. Het was nergens meer te krijgen, zelfs de schrijfster had geen exemplaar meer voorradig.
Enfin, na veel zoeken toch nog gevonden op Marktplaats.

Gelukkig maar, want dit is precies wat er staat te gebeuren. Anna krijgt als alles goed gaat een tweeling. Een echte!
Onze dochter en schoonzoon verwachten een tweeling.
En wij krijgen in 2016 hopelijk niet één, maar drie nieuwe kleinkinderen.
Officieel zitten er zo'n acht weken tussen de geboortes, maar een tweeling blijft niet zitten tot veertig weken, dus de tijd is al verkort tot zes weken. En dat zou natuurlijk best nog wel eens wat korter kunnen zijn.
Mooi, leuk, spannend, fijn, druk, een beetje eng, bijzonder, alles tegelijk. We zijn hartstikke blij!!!

De Kus

De Kus...
Een wereldberoemd schilderij van de Oostenrijkse kunstenaar Gustave Klimt.
Hij maakte het in 1907-1908.
En nu, ruim een eeuw later is er een andere kunstenaar die het werk heeft afgebeeld op een gebouw in Syrië. Een kapot geschoten gebouw, in verval. Met een kus.
Dat is een statement, kan niet missen. Een vredelievend protest tegen een oorlog waar geen eind aan lijkt te komen.
De kunstenaar is Tammam Azzam. (Damascus, 1980).
Zelf gevlucht uit Syrië naar Dubai.
Hij wil ooit terug om het werk echt op het gebouw te schilderen.

Het werk schijnt overigens al sinds 2013 rond te waren op het wereldwijde web.

Maar ik zag het gisteren pas voor het eerst.

Lathyrus

Het ontwerp van onze nieuwe tuin, voorzag ook in de beplanting.
Voor een deel was ik daar heel tevreden mee dit afgelopen jaar. Maar niet over alles, er moeten echt dingen veranderen. Lijkt me overigens heel logisch, je weet van tevoren niet helemaal hoe alles uit zal pakken.
Ik heb het niet kunnen laten om zelf dingen erbij te zetten en ik kon het ook niet laten om nog het een en ander te zaaien. Omdat er op sommige plekjes iets bij moest, maar ook gewoon omdat ik het leuk vind om iets te zaaien en te zien opkomen.
Lathyrus bijvoorbeeld. In het Engels Sweet Pea. En sweet ruiken de bloemetjes, dat is zeker. En ik houd van de zachte kleurtjes.
Het is prima gelukt met de sweet peas, al is het nu echt afgelopen.

Ik heb heel wat zaadjes kunnen 'oogsten' en dus zullen volgend jaar, op een andere plaats in de tuin, weer zaadjes worden geplant.
Kijk trouwens eens hoe prachtig die zaden in zo'n  peul zitten. Een wonder eigenlijk, vind je niet?

Doosje

Zo'n doosje... Ik vond het op een rommelmarkt, pas geleden. Enig idee wat er zat? Nou?

Moet je even naar beneden scrollen, dan zie je het. Had je het goed?

 

Vier zakdoekjes in een doosje. En terwijl het tekeningetje eigenlijk heel duidelijk is, had ik toch niet gesnapt wat er in zou zitten. Zo leuk. 

Ik heb een hekel aan papieren zakdoekjes, veel te hard aan mijn neus. 

Dus heb ik een grote stapel zakdoeken. En ik heb altijd een kleintje bij me dat voor veel verschillende zaken wordt ingezet. 

Niet zo hygiënisch? Kan me niet schelen! 

Trouwens, die zakdoekjes worden net zo vaak gewassen als mijn vaatdoeken. Dat is heel vaak, daar heb ik geen dure campagne van het ministerie van Volksgezondheid voor nodig.

Vraagje

Ik ben gewoon nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar wat jullie vinden van de (waarschijnlijke) aankoop van deze twee -  ongetwijfeld prachtige -  schilderijen van Rembrandt.

Het Rijksmuseum Amsterdam moet nog wel even 80 miljoen vinden, maar nog eens 80 miljoen komt uit verschillende potten van verschillende ministeries en schijnt door de politiek te zijn goedgekeurd.

Dat is nog al wat! 

En ik kan me zo voorstellen dat mensen die naar de voedselbank moeten, ik noem maar wat, dat op zijn zachtst gezegd niet zullen begrijpen. 160 miljoen voor twee schilderijen.

Als je had mogen stemmen over wel of niet dat bedrag uitgeven voor deze kunst, wat had je dan gestemd?

Kokadorus

Bij Stuur een Foto, vraagt Els om beroemde mensen. Beroemde Nederlanders.
Ik heb eens goed gezocht en constateerde dat ik slechts twee foto's heb van beroemde Nederlanders. Jan Terlouw is de ene (hij zat te signeren op een boekenmarkt en ik maakte de foto met zijn toestemming). Lodewijk van Eigen Huis en Tuin is de tweede. Ik sta samen met hem op de foto. En dan is er nog een foto van mij met Karen Slaughter, ook gemaakt op een boekenmarkt. Dat is het. En alle drie die foto's heb ik al eens laten zien.
Dus ik moest op zoek. Gisteren in Amsterdam maakte ik deze foto van Kokadorus. Op het Amstelveld, waar op maandag een bloemenmarkt is. En waar café Nel is natuurlijk.

Een beroemde Amsterdammer zou je kunnen zeggen, al weet ik niet of veel mensen hem nu nog zullen kennen.
Misschien alleen mensen die het bordje bij het beeld hebben gelezen en thuis nog eens even opzoeken wie Kokadorus was. Want er staat alleen een naam bij.
Nou, Kokadorus was een standwerker. Kijk en dat interesseert me. Als er hier voorjaarsmarkt of najaarsmarkt is, zijn er meestal standwerkers en daar blijf ik dan lange tijd kijken. Zo leuk om te zien hoe zij hun waar aan de vrouw proberen te brengen. (Want er staan meestal geen mannelijke klanten).

Kokadorus was een Joods-Amsterdamse marktkoopman (1867-1934). In het echt heette hij Meyer Linnewiel.
En nu neem ik even de Wikipediatekst over:

Hij verkocht al rond zijn tiende op de Kalverstraat lucifers. Hij had er handigheid in en is zijn leven lang standwerker gebleven, meestal opererend onder de naam Kokadorus.
Op het Amstelveld verkocht hij bretels ("Zó goed! Om je schoonmoeder aan op te hangen!") en toiletartikelen, maar was vooral bekend om zijn politieke commentaren en zijn gevatte conversatie. Koning Willem III vernam ervan en nodigde hem uit om op Het Loo te komen spreken, maar in het chique gezelschap viel de anders zo gevatte standwerker stil.
In 1906 vierde hij zijn zilveren jubileum; sindsdien noemde hij zich "Professor" Kokadorus, een titel die hij zou hebben gekregen van de Amsterdamse Universiteit. Ook wist hij te vertellen dat de Engelse koning in Londen een plein naar hem had genoemd, Kokadorus Square.

Het beeld is gemaakt door Erica van Eeghen en zij laat zien hoe Kokadorus zijn bretels aanprijst.
Nog meer beroemdheden? Kijk maar bij Stuur een Foto!

Bon

Kweenie... het leek me toch niet heel verstandig om te wachten en dat heb ik dus ook maar niet gedaan!

Dam tot Dam

Vandaag gaan mijn man en onze twee zoons de Dam tot Damloop doen. In verschillende categorieën trouwens. Oudste is een echte hardloper en loopt de wedstrijd, jongste loopt gewoon ongetraind omdat hij het leuk vindt en mijn man loopt met het bedrijf waar hij vroeger werkte.
Eigenlijk zou ik wel willen dat ik het ook kon, die 16 kilometer. Ik kan wel een stukje hardlopen hoor en doe dat ook regelmatig. Maar 16 is me gewoon te ver.
En dus besloten schoondochter (die ook hardloopt, maar ook niet zo ver) en ik, al heel lang geleden, om dan maar de Dam tot Dam wandeltocht te proberen. Je kunt kiezen uit 10, 20, 27 en 42 kilometer. Wij kozen voor de twintig.
Maar schoondochter kon vanwege haar zwangerschap dat niet meer doen en dus moest ik alleen. Ik zag er een beetje tegenop en had er ook niet echt zin in. Maar ik ging toch, gisteren.
Ik was nog maar net van start toen ik op mijn schouder werd getikt: 'Hee, mevrouw van de Griend'. Het was mijn zwager Paul. Ik wist dat hij ook zou lopen, maar ja er doen 16.000 mensen mee, dus de kans dat ik hem zou ontmoeten was klein. Grappig dat het dan toch gebeurt.
We hadden niks afgesproken, omdat Paul een echte wandelaar is. Hij heeft al meerdere malen de Nijmeegse vierdaagse gelopen, dat zegt wel genoeg. Zijn tempo zou dus te hoog voor mij zijn.
Nou kon je het eerste deel van de tocht, door de Jordaan en met het pontje over naar Noord, ook moeilijk harder lopen, zo druk was het.
Later had Paul makkelijk sneller kunnen lopen, maar hij bleef gezellig met mij meelopen. Echt lief! Hij liep langzamer dan gewoonlijk en ik sneller, want ik deed natuurlijk wel mijn best.
Al kletsend schoot het best snel op, het weer zat mee, ik kreeg geen blaren en we finishten veel sneller dan ik had verwacht. Niet strompelend of zo, ik had heus nog een stukje verder kunnen lopen. Die 27 was wel haalbaar geweest. Maar 40 niet hoor.
En nu ben ik best trots op mezelf en blij met de medaille. Ja toch, voor iemand die nooit wandelt...

De organisatie was trouwens heel goed. Ik stond er van te kijken. Overal toiletten, bij de start een pakje Sultana's mee. Onderweg een stolletje, later een stukje fruit, nog een keer een appel, twee keer water.
Snelle doorstroom op de stempelposten. Ja heel goed allemaal.

Amy

We zagen de film Amy. Of eigenlijk is het geen film, maar een documentaire. Een documentaire die laat zien hoe  het leven van Amy Winehouse verliep. Dit met behulp van oude filmpjes, interviews, opnames enzo.
Ik heb twee uur lang zeer geboeid gekeken.
Dat het zo mis kan gaan, met iemand die zo veel talent had. Een gewoon, leuk meisje, met heel veel talent.
Maar het is gebeurd, Amy Winehouse stierf in 2011, op 27-jarige leeftijd. Zo treurig.

We zagen deze film op vrijdagavond.

De volgende morgen was er voor de vrienden van ons filmhuis een cadeautje in de vorm van een gratis film. Een voorpremiere. Zo'n cadeautje pakken wij graag aan.
Maar misschien doordat we nog vol Amy waren, vonden we deze film helemaal niks. Hij heet Paradise Trips en het is een komedie. Een Belgische komedie nog al liefst. Maar we konden er geen lach om krijgen en ik heb dus ook geen zin om er verslag van te doen.

Frans

De school is alweer een tijd geleden begonnen en dus ben ik op dinsdag en woensdag weer juf Bettie.

Ik zit in het kleinste kamertje van de school. Er passen precies vier kinderen en een juf.
Meestal is het rekenen of lezen. En ik vind het heerlijk om te doen. Breuken, klokkijken, werkwoordspelling.
Vorig jaar was er een jongen, een superslimme, aardige jongen, maar met autisme.
Een kind dat eigenlijk alle rekenstof van de basisschool al had doorgenomen. En ook alle extra's en pluswerk dat bij zo'n methode hoort.
Toen heb ik wiskunde met hem gedaan, het eerste boek van de middelbare school. Ook helemaal doorgewerkt en ik kan je verzekeren dat dat moeilijker was voor mij dan voor hem. Hij keek er naar en snapte het, terwijl ik zeer dankbaar was voor het antwoordenboek.
Dit jaar hebben mijn collega's bedacht dat hij misschien maar eens Frans moest gaan leren. Ze hebben er een leuke methode bij gezocht met een cd waarop alles in prachtig Frans wordt uitgesproken, echt leuk. En ik mag dat samen met hem gaan doen. 

'Kan je dat?', vroegen ze en ja, dat kan ik toevallig. Ik was er vroeger op school echt goed in en ik vind Frans ook een prachtige taal. Er is veel weggezakt hoor, maar ik ben nog goed in staat een Frans boek te lezen en een conversatie lukt ook nog wel.

Zelf had ik vroeger op de lagere school ook Frans. Vanaf de vierde klas, groep zes. Het eerste half jaar heb ik toen door ziekte gemist, maar dat bleek later geen probleem te zijn.
De eerste zinnetjes van toen wist ik nog: Papa fume une pipe en Le rat est dans le canal.
Dat van die zinnetjes heb ik vanmorgen verteld aan mijn leerling. En samen hebben we zitten stikken van het lachen.
Dat je in Frankrijk komt en niks kan zeggen in het Frans. Alleen dat vader een pijp rookt en dat de rat in de gracht zit.
Daar kom je niet ver mee, toch?

Koetsier

De Gouden Koets... je vindt hem mooi of je vindt hem niet mooi.
(Bij niet mooi bevind je je trouwens in goed gezelschap, want Koningin Wilhelmina vond hem ook niet mooi. En zij had hem nog wel gekregen).
De hele ceremonie, de rijtoer, de paarden, de jurk van Maxima, de hoofddeksels, het zwaaien... al die zaken bij elkaar, je houdt ervan of niet.
Of een beetje, dat kan ook.
Ik houd van tradities en dit is er een, geen twijfel mogelijk.
En al ga ik niet naar Den Haag en lig ik niet de hele rijtoer voor de televisie, ik waardeer het gebeuren. Maar de algemene beschouwingen na de troonrede vind ik uiteraard belangrijker.

Ik houd het allermeest van de koetsier op de bok. Hij is me vorig jaar pas voor het eerst opgevallen. En dit jaar zat ik echt te hopen dat hij er zou zitten en yes, dat was zo!
Het lijkt me een leuke man. Zo'n rots in de branding met een kop, sorry een hoofd natuurlijk, met een hoofd dus, dat precies past bij zijn baan. Ik zou graag willen weten hoe hij er in zijn dagelijkse kloffie uitziet. Of hij haar heeft. En of er tussen die paardenmensen een soort strijd wordt geleverd over wie er op de bok mag.
Hoe dan ook... ik moet maar hopen dat hij de Glázen Koets ook mag koetsieren.Volgend jaar!

Zonnetje

En mocht je nou een tikkeltje sikkeneurig worden van al die regen...

denk dan maar gewoon even aan palmbomen en zonnetjes!

Papegaai vloog over de IJssel

Wat een verhaal is dit! En wat een verteller is Kader Abdolah. Verteller van een verhaal over vreemdelingen in Nederland. Hoe gepast om te lezen op dit moment.

Het verhaal:
Memed komt uit Irak. Met dochter Tala. Memed hoopt dat Tala hier behandeld kan worden voor haar hartkwaal. Hij krijgt asiel en wordt automonteur. Hij woont in een huisje naast de protestanse kerk in Zalk. Nog bekend van 'Klazien uut Zalk' de kruidenvrouw. Klazien heeft een papegaai. Vandaar de titel.
Tala sterft, maar bij haar graf komen Memed en lotgenoten samen om te lachen en te huilen
We leren andere personen kennen. Lina bijvoorbeeld. De tolk die hem in het begin terzijde staat.(haar verhaal lijkt op dat van Ayan Hirshi Ali).
En Pari, ook een vluchteling die Nederlands leert en vervolgens een column schrijft voor de krant.
Catharina die een dochter krijgt met Memed, maar apart woont.

Een heleboel verhaallijnen eigenlijk, met nog veel meer personen.  Maar goed te volgen. Daardoor geeft het boek een mooi beeld van de situatie in Nederland eind vorige eeuw.
Meer dan vierhonderd bladzijden lang. Voor mij had het een stuk korter mogen zijn. In het begin kon ik niet ophouden met lezen, maar ik vond het uiteindelijk te lang duren. Desalniettemin: een aanrader.

Dit was het eerste boek dat ik las van Kader Abdolah. Ik ga nu snel beginnen in Het huis van de moskee.

Erven

Toch stond ik raar te kijken toen ik deze brief vond.
Heel raar.
Toen er een paar weken later nog eentje kwam met dezelfde adressering heeft mijn man maar eens even gebeld.
Wellicht ter geruststelling: hij kon melden dat ik springlevend ben en dat de erfenis nog niet verdeeld hoeft te worden!

Ik heb zoiets van

'En dan heb ik zoiets van...'. Dat is voor mij een echte taalergernis. Al jaren.
Ik erger me vaak aan taalgebruik. Ik erger me, dus niet:  ik irriteer me.
Maar dat is een andere ergernis en zo heb ik er nog wel een paar. 
Ooit is 'Ik heb zoiets van' natuurlijk voor het eerst gezegd en was het leuk. Maar sinds iedereen het te pas en te onpas gebruikt, is het dat beslist niet meer.
Enfin, in het tijdschrift 'Onze taal' stond een paar maanden geleden een artikel over 'Ik heb zoiets van'.
Gisteren zat ik in het laatste nummer te kijken en stuitte op een reactie op dat artikel van Pieter Nieuwint. Hij is degene die samen met Ivo de Wijs Kabaret Ivo de Wijs oprichtte.

Dit is die reactie van Pieter Nieuwint:

Het deed me onweerstaanbaar denken aan een gedichtje dat ik jaren geleden schreef en dat ik in Literair Variété (een theaterprogramma van Ivo de Wijs en mijzelf) vaak heb voorgedragen: 

ZEG MAAR NIET

'Ik heb zoiets van,' dat is echt
Zo'n frase die ik fel bevecht
En ik verdraag het ook al slecht
Wanneer er iemand 'zeg maar' zegt

Maar met een zucht bedenk ik dan
Dat het nog altijd erger kan
Ik sprak een man laatst, en die man
Had ergens zeg maar zoiets van

Hebben jullie taalergernissen?

Leuke link

Op het blog Sophies Sweet Vintage zag ik werk van haar, van Merve Ozaslan.  Klik
Zo leuk om even te snuffelen.

Art Zuid

Mijn Zeeuwse vriendinnetje logeerde in Amsterdam, in het huis van haar zus en zo kwam het dat we elkaar in Amsterdam ontmoetten en van de gelegenheid gebruik maakten om Art Zuid te zien.
Dat is een beeldenroute in Amsterdam Zuid. Van de Zuidas tot de Apollolaan. Langs die route staan zo'n 70 monumentale beelden opgesteld. Van internationale kunstenaars. Die ik eigenlijk niet ken, nou ja, ik (her)kende er een stuk of drie. De rest was nieuw voor mij. Ik ben meer van de schilderkunst en de fotografie.
Maar ik heb er erg van genoten. Soms zie je iets moois, soms zie je iets geks. Soms loop je er nog eens omheen en soms loop je er aan voorbij. Daarbij troffen wij lekker weer en liepen we ook gewoon bij te praten natuurlijk.

Maar ik kan wel zeggen dat ik dit beeld het allermooist vond. De zus van mijn vriendin ook, die fietst soms een extra rondje om er nog eens heel goed naar te kijken:

Het beeld is van Jaume Plensa, een Catalaanse kunstenaar en is getiteld: Duna.

Wat ik ook leuk vond is dat wij op de terugweg eigenlijk even iets wilden drinken op het kleine terrasje bij de start van de route. Maar er was geen toilet. Er werd gezegd dat we gewoon gebruik mochten maken van het toilet van het Hilton, aan de overkant.
Niet  een hotel waar we dagelijks neerstrijken, sterker nog, ik was er nog nooit geweest. Maar toen we er eenmaal waren, voor dat toilet,  besloten we er ook thee te drinken. Veel te duur natuurlijk, maar wel een heerlijk terras. En deze beroemde foto:

Ps.: je kan nog net... tot 20 september.

De Stoel

Kijk wat een lieve foto. Je ziet mijn moeder, in 1951. En je ziet mij, ook in 1951 natuurlijk, op 1 december. Ik was toen bijna vier maanden.
Ik vind het een superleuke foto, maar het gaat nu even niet om mijn moeder of om mij, maar om de stoel die je daar ziet staan.
Wacht... nog een foto met die stoel:

 

Mijn ouders waren in 1948 getrouwd en ik denk dat ze die stoel ook in dat jaar hebben gekocht. 

De stoel is vijf keer verhuisd. Twee keer is er een nieuwe bekleding op gekomen. 

En het was altijd mijn stoel. Mijn vader zat of lag op de bank, mijn moeder had een andere stoel , eentje die bij de bank paste en ik zat of hing altijd in deze, zolang ik thuis woonde en later als ik bij mijn ouders was. Ik ben enig kind, dus niemand anders gebruikte de stoel.

Een heerlijke stoel vond ik het. En nog steeds. Want toen ik na de dood van mijn ouders hun huis moest leeghalen, kon ik van veel afscheid nemen, maar niet van de stoel. Alleen hij paste vond ik toen, niet in ons interieur. 

Dus hij stond op zolder. In de weg natuurlijk.

Een paar weken geleden had ik er genoeg van en besloot de stoel een laatste kans te geven. Een paar weken en als het niet beviel naar het grof vuil.  

Hij werd naar beneden gesjouwd en daar stond hij. Doorgezakt en wel, met een bekleding die ik niet mooi vond en met kapotte banden.  

Hij zat nog steeds heerlijk, maar ik vond hem nog steeds niet passen in het interieur. Tot mijn schoondochter kwam en zei dat dat nogal meeviel, dat het best kon. En mijn vriendin zei dat ze kon zien hoe lekker ik er in zat.

Toen besloot ik dat hij mocht blijven, maar wel met een andere bekleding. Weer zag ik problemen. Een jaar of wat geleden hadden we ook al eens naar meubelstoffen gekeken, maar in die zaak werd dat wat ik mooi vond, veel te duur en ik was er ook niet zeker van.

Vorige week was ik met mijn vriendin een middagje naar Alkmaar voor een boodschap. We waren met de trein en benaderden de stad vanuit een richting waar we komend met de auto nooit zouden komen.

Totaal onverwacht kwamen we langs een meubelzaak, met tamelijk klassieke meubels. Zo'n zaak waar ik normaal wel kijk, maar niets zou kopen. 

In de etalage stond een stoel die op de mijne leek, met een heel aardige bekleding. 

'Kom, we gaan eens even kijken' zei mijn vriendin en dat deden we. 

We werden erg aardig ontvangen, met een kopje thee. 

En 'ja hoor wij stofferen oude stoelen en repareren en we hebben heel veel stoffen in voorraad. Ga zitten dames, en kijk!' 

Het eerste stalenboek kwam en ik zag een stof waarvan ik eigenlijk meteen wist dat die het moest worden. 

 

Gisteren is de winkelman bij ons geweest met de stalen en toen wisten we zeker dat het bij ons zou passen. Mijn man vond het ook mooi, dat had ik trouwens wel verwacht, maar het was toch fijn. 

Dus is de stoel nu weg. Over een week of vier is hij klaar.

Ik kan bijna niet wachten, maar het moet.  Wordt vervolgd! Over vier weken.

Ps. De winkelman zag onmiddellijk dat het een Artifort stoel is. Dat was ik vergeten, maar toen hij het zei wist ik het weer.

Artifort is een tamelijk bekend merk, het bedrijf werd opgericht in 1890 en het bestaat nog steeds. De náám werd geïntroduceerd in 1928.  

' Artifort, derived from the Latin word ‘ars’ meaning art or knowledge, and ‘fortis’ meaning strong or powerful. The word ‘comfort’ is also reflected in this brand name.

 Dat de stoel sterk en krachtig is, dat is wel gebleken en ik geloof ook heilig in het comfort!

Biologisch

In Utrecht zagen we naast een grote Albert Heijn een kleine winkel: een biologisch Albert Heijntje.
Nu kan ik me dat lekkere gevoel van biologisch (zie etalageruit) best voorstellen. Het zal het gevoel zijn dat je goed bezig bent, dat je gezond leeft.
Daar kan ik zelf ook altijd erg tevreden van worden.
Biologisch... zonder chemische bestrijdingsmiddelen denk ik dan. En heel veel meer weet ik er niet van.
 In dit kleine winkeltje hadden ze allerlei biologische produkten, ik zag thee, chocola, zuivel. Je kunt er biologische koffie drinken, met een biologisch broodje erbij. Ongeveer de helft van de biologische produkten is ook bij de gewone AH te koop.
Ik zei al dat ik er niet echt het juiste van weet.  Maar toch kies ik in winkels vaak voor biologisch. Voor de zekereheid.
Ik moet me er maar eens een beetje in gaan verdiepen.
Ook in Utrecht zag ik een winkel Bag & Buy. In dezelfde straat. En daar werd ik echt enthousiast van. Ik erger me al jaren aan de belachelijke hoeveelheden verpakkingsmateriaal en weiger tasjes en zo. Maar zo'n winkel als deze: klik is echt fantastisch. Nu maar hopen dat goed voorbeeld goed doet volgen!

Dagje

Een dagje Els is altijd leuk.
Els is van het bog Knutzels en wij hebben elkaar door het bloggen leren kennen en door het maken van Atc's.
Al jaren doen wij  een paar keer per jaar een dagje en we hebben elkaar altijd een heleboel te vertellen. Dat vind ik nog steeds bijzonder!
Het gaat als volgt:
We ontmoeten elkaar op het station van de stad die we hebben uitgekozen. Gisteren was dat Utrecht. We weten niet precies welke kant we op willen en gaan dan maar gewoon.
Meestal eerst ergens koffie. Gisteren bij 'Graaf Floris' omdat ze daar appelbollen hebben.
Vervolgens slenteren we door de stad. Soms met een doel, maar gisteren helemaal niet, gewoon lekker tutten en maar zien wat we zien.
We lunchen ergens, langdurig mag ik wel zeggen.
We lopen weer verder, bezoeken eens een winkel zo hier en daar, maar echt winkelen kun je het niet noemen. Gisteren was trouwens bijna alles dicht.
Dan gaan we ergens eten (we zeggen altijd dat we nog helemaal geen trek hebben, maar dat valt altijd erg mee als we eenmaal een leuk restaurant hebben gevonden, haha)

Het belangrijkste van zo'n dag: op het station beginnen we al te praten en daar houden we niet mee op tot we 's avonds op het station weer afscheid van elkaar nemen. Zij de ene kant op en ik de andere.
Met de afspraak: gauw weer een keer!

X+Y

Het verhaal:  
Nathan, heeft autisme en beleeft een moeilijke puberteit. 
Hij heeft de plotselinge dood van zijn vader moeten verwerken en hij bindt zich aan niemand. Zelfs zijn moeder mag eigenlijk niet te dichtbij komen en mag hem bijv. ook niet aanraken. 
En dan ineens is er toch iemand die hem begrijpt, nl. zijn wiskundeleraar. Die heeft het zelf ook niet bepaald gemakkelijk trouwens, want hij heeft MS. 
Nathan is zeer goed in wiskunde en dankzij die leraar krijgt hij een plaats in het Engelse team voor de Wiskunde Olympiade. 
Daarvoor wordt getraind in Taiwan en Nathan ontmoet daar een heel lief en mooi wiskundemeisje. Ze worden verliefd en Nathan moet een keuze maken. Dat doet hij ook!

Ik vond het een hartverwarmende film. Ik las dat de film gebaseerd is op een ware gebeurtenis en ik kon me ook heel goed indenken dat het zo gegaan zou kunnen zijn. Zo'n eerste liefde en een speciale relatie met een leraar. Ik geloofde er in!

Ps.: Ik heb geen recensies gelezen, behalve die in het blad van het filmhuis en die was positief maar niet geheel betrouwbaar natuurlijk. Ze moeten wel bezoekers trekken tenslotte.
Maar ik kan de zure commentaren al voor me zien: teveel drama, zo werkt het niet, die leraar ook nog eens ziek, het ongeluk van de vader breed uitgemeten...
Niks van aantrekken! Helemaal niks!

Namen

Mijn vriendin kocht dit boekje als zwangerschapscadeautje voor onze zoon en zijn vriendin. Het is echt heel grappig om te lezen.
De raarste namen worden gegeven, echt dat je je afvraagt of mensen wel helemaal bij hun volle verstand zijn als ze aangifte van de geboorte gaan doen.
Wat mijn zoon doet, moeten we natuurlijk ook nog even afwachten. Hij had altijd vreemde gedachten over namen. Een eventuele dochter dreigde hij bijvoorbeeld altijd Nefertete te noemen.
En eigenlijk is dat ook wel een mooie naam. Nefertete was een sterke, krachtige vrouw en de betekenis is ook niet slecht. Het betekent zoiets als: de mooie vrouw is gekomen.
Maar toch zou ik het vreselijk vinden als hij het zou doen. Ik acht de kans niet groot hoor, zijn vriendin is er ook nog bij.
De naam zou waarschijnlijk wel toegestaan worden. Wettelijk gezien zijn er nauwelijks beperkingen. 

Een paar voorbeelden uit het boekje:

•  Een volbloed Brabander die door zijn moeder Achmed werd genoemd. Hij kreeg meteen te maken met het nadeel van 'zwarte' namen. De vader van zijn eerste vriendinnetje verbood de omgang. Tot hij gezien was.
•  Streepjesnamen: Given-Joyfull-Love, of Nique-La- Bella
•  Veel namen. In 1977 werd een Amsterdammertje geboren, dat 22 voornamen kreeg. En ook eentje met de namen van de 12 discipelen.
•  Ouderwetse namen die zo vervelend gevonden werden door de draagsters dat ze naar de rechter stapten en een wijziging kregen. Zo werd Tietje Thea en Aaltje werd Alice
•  Moriaantje komt ook voor. Evenals Dolfijntje, Luchtje, Spruitje en Vijvertje
•  Jongetjes die naar een moeder of oma worden genoemd: Carolinus Jeannettus.
•  Namen die in de jaren zestig nog werden geweigerd door de ambtenaar en die nu volstrekt normaal zijn: Dionne, Jessica, Pascale
•  Namen die uit boeken of films komen, zoals Phileine (300 keer sinds 2003), Katniss (HungerGames)of Arwen (Tolkien)

Chardonnay kreeg haar naam omdat haar moeder in een film iemand een glas Chardonnay zag bestellen.
Volgens de schrijver, Maarten van der Meer, verraden je namen veel over wanneer en waar je geboren bent. 'Ronald is een vijftiger, Charlotte zit op hockey en Samantha is een tokkie'.

Een ontzettend leuk en grappig geschreven boekje.

Maar onze lieve Anna kan er ook wat van hoor.
Met haar wordt natuurlijk ook gesproken over het nieuwe kindje van haar oom en tante. Én ze vindt het prachtig.
'En Anna, wat voor naam moet het kindje krijgen?' vroeg haar moeder.
Anna's antwoord was heel duidelijk, daar was geen woord Frans bij.
'Laten we hem Piet noemen',  zei ze.
Sindsdien hebben wij het over 'Laten we hem Piet noemen' als de baby ter sprake komt.

Ps.: Het gaat echt snel hoor. Ze zijn al over de helft van de zwangerschap. En 'Laten we hem Piet noemen' maakt het best!

Post

Mijn brievenbus had een goede dag... Zo noemen ze dat bij Postcrossing als je een paar kaarten op een dag ontvangt.
Nu ben ik niet iemand die sterk gelooft in sprekende brievenbussen of honden die je een fijne dag toewensen of...
Maar dat ik leuke post kreeg in mijn brievenbus, daarover bestaat geen twijfel.
Eerst twee Atc's van de Amerikaanse Teresa Goller. Ze wilde met me ruilen en daar was ik blij mee.

Een dikke envelop kreeg ik met deze twee kaartjes en nog een heleboel extraatjes om zelf weer iets leuks mee te maken. Thanks Teresa!
Ja en dan drie mooie Postcrossingkaarten. Je kunt een kaart als favoriet bestempelen, de zender krijgt dat dan te zien. Het hoeft niet. Je kunt ook gewoon Thank You zeggen. Maar drie kaarten die ik alle drie favoriet, dat gebeurt niet zo heel vaak.
En van de drie is er natuurlijk weer eentje de allerleukste. Ik heb het al vaker laten zien, de Inge Look kaarten. Uit Finland meestal. Ik heb er een heleboel, het is ook echt een verzameling, maar deze had ik nog niet en ook niet eerder gezien

De oude dametjes hebben zoals gewoonlijk weer veel lol, ze stralen plezier in hun leven uit.
Toch is deze kaart ietsje anders dan de andere kaarten. Omdat Inge Look op de achtergrond Helsinki heeft afgebeeld. Vooral de kathedraal van Helsinki. Dat vind ik leuk en de kaart werkt inspirerend omdat ik Helsinki graag eens zou bezoeken. Ik ben nog nooit in Finland geweest. Maar ik zou graag willen!

Absurd

Het boek is getiteld: Les plus beaux dimanches après-midi du monde.
Het is een boek waar ik regelmatig even in kijk en altijd moet ik er weer om lachen. Er staan absurde foto's in en af en toe zal ik er eens eentje van laten zien.
Te beginnen vandaag, met deze:

Ik ben nieuwsgierig, kunnen jullie hier om lachen?

Bouwplaats

Hier houd ik van: dat een saaie bouwplek met lelijke schuttingen of afzettingen gedurende de bouwperiode een beetje mooier wordt gemaakt. Je ziet het gelukkig steeds vaker. Dit bijv. zagen we in Amsterdam, op de Zuidas.

Pipsqueak was here!!1, was 'de handtekening'. 

Dus maar eens even gegoogeld. Ik vond dit: klik

Terug naar toen

We gingen naar de Uitmarkt. Dat doen we eigenlijk ieder jaar, al sinds we hier wonen. We hebben het steeds groter en drukker zien worden. Maar de sfeer is altijd geweldig, helemaal als het weer mee zit, zoals dit jaar het geval was.
We zien wat er voor nieuws te verwachten is dit seizoen. We nemen stapels folders mee om thuis eens even uitgebreid te bestuderen. We lopen langs de boekenmarkt, echt er langs, want er was geen doorkomen aan.  En 's avonds gingen we naar het De La Mar om een voorstelling bij te wonen.

Het was een komedie en we hebben ook echt lol gehad en af en toe zitten stikken van het lachen. Het publiek was enthousiast. Het verhaal stelde niet veel voor, maar de acht acteurs waren grappig en  goed. Zo ook de enige actrice,  Tjitske Reidinga. Dat het stuk leuk is, komt dus niet bepaald door het verhaal, maar door de spelers! Met een andere cast had ik er waarschijnlijk niet veel aan gevonden.
We zaten vooraan, op de tweede rij, met niemand voor ons (de eerste rij was korter) en dat hield in dat we heel goed de gezichten konden zien. Dat we heel goed konden zien hoe de spelers bij alles in hun rol bleven.
En ik ben voor altijd fan van Peter Blok!

Ik ging naar Bommel

Vorige week was ik een poosje in Zaltbommel. En kwam ik voor de zoveelste keer tot de conclusie wat een leuk en mooi land Nederland toch is.
Zomaar zo'n oude stad. We wandelden er een uurtje rond, zagen de mooie kerk en van een afstandje de beroemde brug.

'Tussen stad en rivier wil het oog een grens
getrokken zien die helder aangeeft waar
schoonheid kan overvloeien in gevaar.
Maar wie de maat overschrijdt ontneemt de mens
zijn gezicht op het leven zelf. De stad
verlatend door de poort wil een bewoner water
ervaren, schepen, uiterwaarden
en boven al die schittering uit de strak
gespannen nieuwe brug. Geen muur
die schijn van eeuwige veiligheid belooft
zal dit stromen onttrekken aan het oog:
steeds gelijk en steeds anders - de rivier'.

 Dit gedicht van Willem van Toorn is te lezen op een bord aan de kade.  Vlakbij de plaats waar ik de volgende foto maakte:

Dat beeld? Die jongen geeft de hoogte van de waterstand aan waarop de waterkering van Zaltbommel is ontworpen. Het is een beeld van Martin Smink.

 

Jaaa, Zaltbommel. Ik zou er zomaar kunnen wonen. Echt waar...