Frans

De school is alweer een tijd geleden begonnen en dus ben ik op dinsdag en woensdag weer juf Bettie.

Ik zit in het kleinste kamertje van de school. Er passen precies vier kinderen en een juf.
Meestal is het rekenen of lezen. En ik vind het heerlijk om te doen. Breuken, klokkijken, werkwoordspelling.
Vorig jaar was er een jongen, een superslimme, aardige jongen, maar met autisme.
Een kind dat eigenlijk alle rekenstof van de basisschool al had doorgenomen. En ook alle extra's en pluswerk dat bij zo'n methode hoort.
Toen heb ik wiskunde met hem gedaan, het eerste boek van de middelbare school. Ook helemaal doorgewerkt en ik kan je verzekeren dat dat moeilijker was voor mij dan voor hem. Hij keek er naar en snapte het, terwijl ik zeer dankbaar was voor het antwoordenboek.
Dit jaar hebben mijn collega's bedacht dat hij misschien maar eens Frans moest gaan leren. Ze hebben er een leuke methode bij gezocht met een cd waarop alles in prachtig Frans wordt uitgesproken, echt leuk. En ik mag dat samen met hem gaan doen. 

'Kan je dat?', vroegen ze en ja, dat kan ik toevallig. Ik was er vroeger op school echt goed in en ik vind Frans ook een prachtige taal. Er is veel weggezakt hoor, maar ik ben nog goed in staat een Frans boek te lezen en een conversatie lukt ook nog wel.

Zelf had ik vroeger op de lagere school ook Frans. Vanaf de vierde klas, groep zes. Het eerste half jaar heb ik toen door ziekte gemist, maar dat bleek later geen probleem te zijn.
De eerste zinnetjes van toen wist ik nog: Papa fume une pipe en Le rat est dans le canal.
Dat van die zinnetjes heb ik vanmorgen verteld aan mijn leerling. En samen hebben we zitten stikken van het lachen.
Dat je in Frankrijk komt en niks kan zeggen in het Frans. Alleen dat vader een pijp rookt en dat de rat in de gracht zit.
Daar kom je niet ver mee, toch?