Portret

Tijd voor een portret.
Dit is Wilma, de tweede vrouw van de schilder Carel Willink. Willink schilderde haar in 1952.
Willink was dertig jaar met deze Wilma getrouwd en portretteerde haar meer dan tien keer. Het portret van Wilma met haar kat is ook erg bekend.
Na Wilma kwam Mathilde, een levend kunstwerk. Zij was jaloers en toen haar relatie met Willink (Mathilde noemde hem ook Willink) voorbij was, beschadigde zij dit portret; zij wist dat het Willinks favoriete schilderij was.
Gelukkig kon het doek worden gerestaureerd.
Het hangt op dit moment in het Gemeentemuseum in Den Haag, in de tentoonstelling Ode aan de Mode. Ik had dit werk al op mijn lijstje staan voor de serie portretten, maar nu zag ik het geheel onverwacht daar in Den Haag.
Het doek hangt in een zaaltje waar de kleur blauw overheerst.
Ook de kroningsjurk van Maxima hangt daar schitterend blauw te zijn. Je kunt het borduursel echt van heel dicht bij zien. Grappig vond ik dat die kroningsjurk net zo'n ceintuurtje heeft als de jurk van Wilma. Dat ceintuurtje was me niet eerder opgevallen.

In Ode aan de Mode wordt getoond dat blauw een geliefde kleur is voor kleding, in Nederland.
En dat al sinds de 18e eeuw, toen het in andere landen nog niet zo'n populaire kleur was.
Omdat het netjes is? Omdat het goed staat bij blond haar?
Sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw is hier ook de spijkerbroek geliefd en dus de kleur van denim, jeansblauw. Geen land ter wereld telt zoveel spijkerbroeken per inwoner als Nederland.
(Ha, een interessant feitje, wie zou dat uitgezocht hebben en met welk doel?)

Overigens koos Jan Taminiau de kleur blauw (koningsblauw) voor de jurk omdat het zo samen met de rood-witte kleur van de koningsmantel, de kleuren van de vlag liet zien.Had ik ook niet begrepen.

En nu nog even terug naar het portret. Op de achtergrond is een huis afgebeeld op de Weteringschans, vanaf de Stadhouderskade. Dat is ooit uitgezocht voor heel veel gebouwen op de schilderijen van Willink. Ik vond het hier: klik.