Dat is wat hè. Er is natuurlijk heel wat verwoest en weer opgebouwd en gerestaureerd. Maar toch... het oudste gebouw.
De kerk is nog als kerk in gebruik en er zijn ook vaak tentoonstellingen.
Deze zomer kon je er op, op dat gebouw. Dat was te danken aan de Japanse kunstenaar Taturo Atzu. Hij maakt tijdelijke kunstwerken. En dit project van hem was gericht op de Oude Kerk. Hij bedacht een enorm steigerplatform bovenop de daken van de kerk. Vlakbij de klok en de windvaan, met een huisje erop: 'The Garden Which is the Nearest to God'
Zoiets is spekkie voor mijn bekkie. Ik verheugde me erg op het uitzicht en dus gingen we.
Helaas, ik heb het niet gehaald. Ik zeg het maar meteen: ik heb het niet gehaald.
Ik klom een flink stuk hoor, aangemoedigd door medeklimmers die zagen hoe bang ik was. Er was een oude dame (ik schatte haar minstens tachtig) die zei: als je je nou aan je man vast houdt en je kijkt alleen naar zijn jas, dan loop ik heel dicht achter je en dan is het niet zo eng'.
En 'Doorgaan, hoor', zei iemand die al op de terugweg was, 'je bent al zo ver en het is echt alle moeite waard!'.
Maar het ging niet. Ik voelde me steeds beroerder worden, zweet in mijn handen, een prop in m'n maag, misselijk, trillen. HOOGTEVREES.
Wat een stom gedoe. Onuitstaanbaar dat ik me daar nou toch niet over heen kan zetten. Bah.
Ik ben ongeveer tot halverwege gekomen. En toen ging ik terug. Dat was minstens net zo eng, zelfs met de steun van mijn man die mee ging naar beneden.
Hij is later natuurlijk wel weer naar boven gegaan en vond het prachtig!!!
Bibberend kwam ik beneden aan en strompelde het dichtstbijzijnde cafeetje in.
Het eerste wat ik daar zag was een MUIS. Daar ben ik eigenlijk ook bang voor, maar op dat moment deed het me niks. Ik stond die muis vrij koeltjes te observeren, dat-ie niet op m'n voeten zou gaan zitten en dat deed hij natuurlijk niet.
Pas toen ik een kop thee had gedronken en een stuk bosbessentaart had gegeten, voelde ik me weer enigszins een normaal mens.
Een normaal mens met de pest in. Dat wel!
8 opmerkingen:
Haha Bertiebo... hoe je dit vertelt... dat deed me echt lachen. Maar ik weet er alles van van hoogtevrees. Als kind durfde ik zelfs niet op een balkon op de eerste verdieping... Wanneer ik bij mijn oom logeerde duurde dat altijd een paar dagen vooraleer ik daar op durfde...
Intussen heb ik dat min of meer overwonnen...min of meer...tja met klimmers in de familie moet je soms mee en in het begin was dat de hel! Maar...je kan niet afgaan voor je kinderen dus ogen naar boven en doorgaan... binnen klimmen is totaal geen probleem meer maar buiten is nog steeds afzien. De tip van de oude dame was toch wel schitterend... zo jammer dat je het niet haalde... moet prachtig geweest zijn.
Maar gelukkig is er taart! Stel je voor dat dat er niet was geweest! En thee... nog zo'n geluk! ;-)
Je snapt me helemaal, Onlie Mie. Die thee was belangrijk en bovendien erg lekker. Er zat een stokje in met daarop verse gember en eens schijfje sinaasappel.
En ik moest een beetje grinniken met de reactie van Kriske, dat zij ook hoogtevrees had vroeger... Moet je weten, afgelopen voorjaar ben ik nog achter haar aan gelopen op een wenteltrap rond een toren - en ik kon haar nauwelijks volgen... Dus hoogtevrees moet wel degelijk te overwinnen zijn !
Misschien wel eerst het wat kleiner proberen - zo een open trap om tot op hoogte van een kerketoren te geraken, dat is misschien inderdaad wel wat "hoog" gegrepen...
Ik was er al niet aan begonnen en had al meteen beneden op je gewacht, met koffie en taart natuurlijk!
En ik was bij Els gaan zitten om samen te wachten :-)
Ook ik moet bekennen dat ik geen held ben in dit soort dingen. Bij mij lijkt het altijd net of mijn maag gaat kantelen. Iedere zomer gaan mijn kinderen met oudste kleinkind en zelfs mijn man naar zo'n klimpark tussen de bomen waar je aan katrollen van de ene kant naar de andere kan, ook over de rivier. Brrr, Ik blijf lekker op de grond met klein kleinkind, denk er niet aan.
Het is een fobie en dat is heel moeilijk of niet te genezen. Toch heel erg dapper dat je het geprobeerd hebt terwijl je zo bang bent, hoor. Leg je er nu maar bij neer. Hoogtes werken voor jou niet.
Bijzonder dat je die muis daarna zo goed kon 'hebben'. Zo zie je maar weer dat de ene angst de andere kan overwinnen. :-)
Ik vind het toch moedig hoever je gekomen bent, helaas moet je ook weer terug ,nee ik heb er niet zoveel mee om alles vanaf de hoogte te moeten zien ,laat mij ook maar op de grond ,en ja taart en thee maakt een hoop goed ,moet wel lachen hoe je alles vertelt ,dat is jouw kracht .
Een reactie posten