Contact sheets in het FOAM

In het Foam is een leuke tentoonstelling te zien. Je ziet er contact sheets. Dat zijn mini-afdrukjes van foto's. En in het museum zie je dan het contactvel met daarbij een vaak beroemd geworden foto, die uit die kleine afdrukjes door de fotograaf is gekozen.

Dus van dit vel foto's van Che Guevara werd door de fotograaf de rood omlijnde gekozen. En die is ook wereldberoemd geworden.

Al is er natuurlijk ook een nog beroemdere foto van Che. Eentje die ook ooit mijn kamer sierde. Die met de baret. Maar dit terzijde.
Je ziet bijv. ook dit contactvel:

Niet echt heel duidelijk, sorry. Maar het gaat om de gekozen foto. De vierde.

In het bijschrift bij deze foto vertelt de fotograaf Mark Power die de foto in 2005 maakte, dat deze beroemd geworden foto 'een opmerkelijk staaltje van geluk' was . De foto is gemaakt in Polen en een van zijn objectieven was kapot gegaan, weggebracht voor reparatie  en per ongeluk opgehaald door iemand die in de wijk van deze foto woonde. De fotograaf moest er dus heen om zijn objectief op te halen. Hij zag dat er mensen aan het sleeën waren en zette zijn statief neer om een foto te maken. En toen kwam daar die Dalmatiër precies het beeld in lopen. "Het was nog een beetje donker en de belichtingstijd zou een seconde bedragen. Ik zou dus geen foto hebben als de hond in het voorbijgaan niet zou stoppen. Maar hij stopte wel en ook nog eens precies op de juiste plek. Ik begrijp nog steeds niet waarom hij daar stil hield: er was geen boom of paaltje of wat dan ook te bekennen. Misschien voelde hij mijn wilskracht en deed het gewoon voor mii. Dit was dus de situatie: de juiste hond, de juiste plek, het juiste moment."
De fotograaf drukte de draadontspanner in en hoopte dat de hond de hele seconde zou stilstaan.

Leuk hoor, dit. En zo zijn er nog veel meer verhalen. Alles in het FOAM. Klik Wij waren er eind oktober, nog voor we naar Thailand gingen en ik was het een klein beetje vergeten. Maar beter laat dan nooit. Je kunt nog tot 9 december en het is uitstekend te combineren met een dagje Amsterdam. Misschien wel met het Light Festival, waar ik me erg op verheug.

Workshop

Ik deed een hele tijd geleden op een zonnige zondagmiddag een workshop bij Annette Elias, zij is Stampin-Up demonstratrice en erg goed in het geven van workshops.
Dit zijn twee van de kaarten die ik daar maakte. Af en toe heb ik zoiets gewoon nodig, om weer een beetje geïnspireerd te raken.
Het is jammer dat Stampin-Up materiaal zo duur is. Anders kocht ik de tent leeg!

Regen

Vanmorgen was ik om kwart voor vijf wakker. Het regende...
Altijd als het regent en ik hoor het vanuit mijn bed, komt dit gedichtje van C. S. Adama van Scheltema in me op. Het heet Kindergedachten en  ik leerde het van mijn moeder toen ik nog een klein meisje was.
Vroeger kende ik het helemaal uit mijn hoofd, nu alleen nog het eerste couplet en de laatste drie regels van het laatste couplet.
Het is zo'n gevoel hè. Je ligt lekker, je hoeft er nog even niet uit en het komt allemaal goed.
Morgen is de wereld schoongeworden! Ach, was het maar waar...

Het regent, - o wat regent het!
Ik hoor het uit mijn warme bed,
Ik hoor de regen zingen,-
Het regent, regent dat het giet-
Dat niemand daar nou iets van ziet
Van al die donkre dingen!

Het ruist en regent en het spat-
Nou worden alle bomen nat
En plast het in de sloten.
Het regent, regent overal-!
O hé! daar loopt het zeker al
Bij straaltjes uit de goten!

Wat is dat gek en leuk geluid!
Wat is dat lekker om dat uit
Je donker bed te horen:-
't Is of dat een kerel buiten staat
Te fluistren aan je oren.
Nou druipt het in dat open gras-
Nou zal er wel een grote plas
Op alle wegen komen,-
Nou lopen nergens mensen meer-
Verbeel-je eens, in zo een weer-!
Daar wou ik wel van dromen.

En vroeg, morgen, in de zonneschijn,
Als dan de blaadjes zilver zijn,
Met droppeltjes bepereld-
Dan doe ik toch mijn eigen zin:-
Dan loop ik heel - en heel ver in
De schoongeworden wereld!

Pffffff...

We zijn zeer opgelucht, pfffff...
Het bezoek van Frits bij de cardioloog resulteerde in een gunstige uitslag.
De arts was buitengewoon te spreken over zijn Thaise collegae en dus ook over Frits, want geen enkel onderzoek daar gedaan, toonde iets ernstigs aan. Op een paar kleine dingetjes na en daar zal Frits medicijnen voor moeten gebruiken.
De cardioloog keek alle papieren uit Thailand (en dat waren er nog al wat) snel door en trok zijn conclusies, ook snel. Hij zou later alles nog eens uitgebreid bekijken en Frits moet voor alle, alle, alle zekerheid nog een paar onderzoeken ondergaan. Onder andere een inspanningsonderzoek. Dat is daar ook gedaan, maar op een loopband en de arts wilde het hier op de fiets doen. Omdat wij nou eenmaal een fietsvolk zijn en je zittend beter kunt zien hoe de zaken er voor staan. Vond ik wel grappig!
Nu alleen nog even wat knoppen om in onze hoofden en dan is het echt voorbij.
Supergoed afgelopen! En verder maar weer...

En natuurlijk alle mensen die met ons meeleefden (en dat waren er nogal wat), heel erg bedankt. Medeleven helpt, dat is ons weer eens goed duidelijk geworden!

'Kom maar op' denkt Roodkapje

En ook vandaag weer een Roodkapje. En wederom uit Rusland, via Postcrossing.  Van Artem & Polina.
Ze schrijven dat ze de kaart al heel lang bewaard hadden. 'For someone who could value it. Now we see we had a reason for it!'.
Valuen doe ik hem zeker, dit kleine bozige Roodkapje. Met haar stok in de hand is ze voor niets of niemand bang.
De wolf wel voor haar denk ik!

Roodkapje met een wolf in teckelkleren

Uit St Petersburg, kwam dit Roodkapje. Nou ja, Roodkapje. 'In plaats van koekjes is het een ficus en de wolf is getransformeerd in een dachshund, schrijft Olya. '' But why not and never mind'.
Inderdaad, never mind, ik vind het een superleuke kaart. Met een wolf in teckelkleren!
En op de achtergrond een stukje St Petersburg. Mooie stad vond ik.
De Russische postcrossers doen hun best. Want een dag later kreeg ik weer zo'n leuk, maar twijfelachtig Roodkapje. Uit Siberië deze keer. Van Nastya

Leeuwentemmer

Thuis gebruik ik dat ding nooit, maar oh, wat was ik blij met mijn e-reader in die lange, lange week in het ziekenhuis. En met mijn telefoon. Zonder die twee was het nog moeilijker geweest.
Ik heb gelezen en gelezen daar op die ziekenhuiskamer en stomme spelletjes gespeeld.
Maar als je nou denkt dat ik weet wat ik heb gelezen... echt ik kan het niet bedenken. Heel raar. Ik kan het opzoeken hoor, de e-reader geeft keurig aan hoeveel % van elk boek ik nog moet en wat er uit gelezen is, maar ik laat het maar zitten.

Dit boek van de bieb lag thuis op me te wachten en  wat een afschuwelijk verhaal dit. Echt!
Over het slechte in de mens.
Ik las het voor het overgrote deel 's nachts omdat ik niet kon slapen. Ja misschien had ik dat gewoon niet moeten doen. Maar ik sliep ook al niet zonder dat verhaal.
Het boek is een deel uit de Fjälbackaserie. En het leuke ervan is dat je de hoofdpersonen al tamelijk goed meent te kennen uit vorige delen. Patrik de rechercheur, zijn vrouw Erika, hun kinderen en Erika's zus. Zij allen hebben natuurlijk hun eigen dingen en daar leef je naast het spannende en enge verhaal, in mee.
Het heeft weinig zin om hier uitgebreid over het verhaal te vertellen. Als Lackberg nieuw voor je is, gewoon beginnen bij deel 1. De IJsprinses. En als dat niet zo is dit deel lezen. Maar alleen als je tegen nare verhalen kan.

Nooit meer vliegen

'Meen je dat', vroeg Marga in een reactie op een reactie op mijn blog. 'Meen je dat, ga je echt nooit meer vrijwillig in een vliegtuig?'
Ik heb er een tijd over nagedacht. Nagedacht over de vraag of ik dat echt nooit meer zal doen.
Want als ik niet meer durf te vliegen, gaan er een heleboel plaatsen aan mijn neus voorbij. Plaatsen en landen waar ik graag eens een tijdje zou willen rondkijken. Japan bijv., en Thailand dus ook en IJsland en en en...
'Ach' zei mijn vriendin, 'dat is niet erg, je hebt al heel wat van de wereld gezien en mooie reizen gemaakt'.
Dat is ook zo, we hebben inderdaad heel wat gezien en daar ook erg van genoten.
Er is dus eigenlijk niets aan de hand.
Frits heeft er ook geen probleem mee. Hij heeft dezelfde mooie reizen gemaakt.
Dus het antwoord is: NEE. Ik ga niet meer vrijwillig in een vliegtuig.
Te angstig en ik denk niet dat dat nog over gaat.

En trouwens er is genoeg te zien in de wereld wat dichterbij.
Mijn eerste opmerking was nog in het ziekenhuis, dat we voortaan maar naar de Veluwe gaan, of Zeeland of naar de Waddeneilanden (die ik nog niet allemaal heb gezien).
Daar moest ik ook wel weer hard om lachen. Want die Waddeneilanden... als je daar iets krijgt, moet je met een helikopter er af!

Sunflower Expedition

Nou nou, wat een hoogdravende titel voor deze drie Story Tiles. Verhaaltjestegels klinkt (in mijn oren) veel leuker, maar dit terzijde.
Ik heb het al eens eerder over de Story Tiles gehad, want ik ben er erg dol op.
En nu kochten we er een tijdje geleden,zomaar drie! 

Kijk, daar heb je de eerste. 

Een vaas met zonnebloemen van Vincent van Gogh. Als schilderij heb ik echt een hekel aan die zonnebloemen. Sorry, ik vloek weer, maar het is nou eenmaal zo. Mijn ouders hadden best een goede smaak en ze hadden een paar mooie schilderijen hangen. Maar ook een reproduktie van de zonnebloemen. Van een van de zonnebloemenschilderijen moet ik eigenlijk zeggen en ik heb er altijd een hekel aan gehad. 

Maar dit tegeltje waarbij er goed gebruik wordt gemaakt van die bloemen (o.a door er aan te trekken) vind ik heel erg leuk.

Op het tweede tegeltje zie je het nog wat beter:

Lekker schommelen aan een zonnebloem. Dat lijkt me wel weer geweldig.

En de wereld verkennen vanaf een zonnebloem zou ik ook wel heel erg leuk vinden. Hoe dan ook, deze drie hangen nu bij ons en ik kijk er vanaf mijn plaats aan tafel steeds naar. Zo leuk!

En dit lees ik op de site van Story Tiles: klik
Deze tegels horen bij “The Sunflower Expedition” en zijn gemaakt in opdracht van het Van Gogh Museum Amsterdam.“The Sunflower Expedition” beschrijft een kleurrijke wereld, waar kinderen op avontuur gaan geleid door hun nieuwsgierigheid. Het ontwerp is gebaseerd op de originele “Zonnebloemen” van Van Gogh. In dit schilderij liet Van Gogh zien dat het mogelijk was een voorstelling te maken met veel varianten van één kleur zonder aan zeggingskracht en vorm in te boeten. Waar Van Gogh de uitdaging aanging met kleur vertaalt Marga van Oers, de maakster, de uitdaging in de avonturen van kinderen op expeditie.
De tegels van StoryTiles zijn van hoge kwaliteit, elke tegel wordt ambachtelijk gebakken op 830°C. De kunstwerkjes zijn dus hitte- en waterbestendig waardoor het unieke design levenslang mee gaat.

Dat staat allemaal in de krant....

...Tralalalala, van Fabeltjesland, van Fa-bel-tjes-land!

Gisteren stond ik in de echte krant. In het Noordhollands Dagblad.

Dat zit zo: 140column is een soort uitdaging om in weinig woorden (ha je raadt het al, in niet meer dan 140 letters) iets te vertellen.
Heel kinderachtig natuurlijk, maar ik lees dat rubriekje dat dagelijks verschijnt,  altijd als eerste in de krant. Sommige mensen hebben gewoon iets te zeggen en kunnen dat kort en duidelijk en vaak leuk.
Nu heb ik een collega die al heel vaak met haar tweet (want je moet het twitteren) in de krant is gekomen. Evenals haar zus. Er is een soort strijd gaande tussen die twee. En dan is er ook een collega die dat een beetje bijhoudt, hihi. Hij laat dat dan op Facebook zien, meestal nog voor de twitteraar in kwestie het zelf heeft gelezen.
Ik wilde het gewoon eens proberen, want twitteren doe ik eigenlijk nooit al heb ik wel een account.
Dus ik was blij verrast. Ik ga me overigens niet in de strijd mengen, mijn collega ligt echt ver voor!

Mountain View, California

Soms word ik heel erg nieuwsgierig naar de mensen die mijn blog lezen. Soms kijk ik bijv. waar die mensen vandaan komen. En soms weet ik dan: oh die en die heeft weer gekeken.
Maar al jaren lang zie ik staan dat iemand uit Mountain View, California heeft gekeken op Bertiebo.
Echt al ontzettend lang.
En ik ken niemand in California en van Mountain View had ik nog nooit gehoord. Het moet wel bijna een Nederlands iemand zijn, anders blijf je hier toch niet zo lang kijken, lijkt mij. Bijna dagelijks.
Ik vind het natuurlijk ook erg leuk, maar... ik zou zo graag willen weten wie je bent onbekende viewer. Zou je misschien een keertje willen reageren? Kan ook per mail: bettievdgriend@hotmail.com

Naar aanleiding van de reacties:
Marthy ik ben heel benieuwd naar die bijzondere reactie, maar ik kan hem niet vinden. Bij welk blogje dan?
En Inez, wat grappig. Het zou leuk zijn als het je zus was, maar ik ben bang van niet, hihi. Zal inderdaad wel met Google te maken hebben.
Ik vond de fantasie over iemand in Mountain View die mij zou uitnodigen erg leuk, heb nog even overwogen om er een verhaal van te maken. Maar ja, ik ga van mijn leven niet meer vrijwillig in een vliegtuig, dus dat zou al lastig worden!

Paraplu

Dat had ik nou nog nooit gezien, een paraplu op een fiets. Ik heb me wel eens afgevraagd waarom er eigenlijk nooit een paraplu op een fiets zit. En dan dacht ik dat het geheel wel te vatbaar zou zijn voor harde wind. Het waait hier altijd, toch?
Maar ze blijken dus gewoon te bestaan. Ik had haast en heb dus niet verder geïnformeerd en daar had ik toen ik thuis was toch een beetje spijt van. Gelukkig is daar dan altijd weer Google. Klik
Lijkt het jullie wat?

Vandaag...

Heel erg bedankt voor al jullie lieve reacties. Echt fijn!
Vandaag doe ik even niks, maar morgen ben ik er weer hoop ik.

Thailand (2)

We hadden er echt zin in, in Thailand. Het zou een prachtige rondreis worden.  Het idee was ook: nu kan het nog even. Straks met al die nieuwe kleinkinderen, komt het er niet meer van.

We installeerden ons in het vliegtuig en bereidden ons voor op een lange vlucht, tien uur.
En toen ging het mis.

We hadden net gegeten toen Frits het benauwd kreeg, helemaal wegdraaide en niet meer aanspreekbaar was.
Naast ons zat heel toevallig een verpleegkundige en zij en haar man hadden Frits binnen de kortste keren op de grond in het keukentje achter onze plaatsen.
Hele lieve betrokken mensen, die meteen handelden en ook nu nog informeren hoe het gaat en zo. Het is zo fijn als je hulp krijgt als dat nodig is.
Er werd omgeroepen of er een dokter aanwezig was en die was er, een Spaanse anesthesist. En er was nóg een verpleegkundige. Frits weet hier allemaal niets meer van, maar het was behoorlijk beangstigend kan ik je verzekeren.
Hij kwam wel weer bij gelukkig, maar daarna is het nog twee keer gebeurd. De derde keer werd er een infuus gegeven en kreeg hij een injectie met een soort adrenaline om de hartslag die veel te laag was weer goed op gang te krijgen. Dat alles dus op de grond in het keukentje in een koud en schuddend vliegtuig.
Er was contact met een arts op Schiphol en met de cockpit. Achteraf begreep ik dat er in zo'n geval ook wel eens een noodlanding gemaakt wordt. Enfin, dat is niet gebeurd.
Toen we aankwamen in Bangkok stond er een rolstoel klaar en werd ons geadviseerd eerst even langs de medische dienst op het vliegveld te gaan.
We hadden contact met de leidster van de groep die op het vliegveld ons en de andere deelnemers van de reis zou opwachten. We waren nog steeds in de veronderstelling dat we wel weer bij de reis zouden kunnen aansluiten.
Maar dat ging niet gebeuren. Want na het onderzoek bij de medische dienst werden we per ambulance vervoerd naar het ziekenhuis. Daar hebben gedurende een week veel onderzoeken plaats gevonden.

We hebben de indruk dat het een uitstekend ziekenhuis was. Modern, goed geoutilleerd. Frits moest eerst naar de intensive care.
Daar mocht ik er de hele dag bij. Maar 's nachts niet en dan moest ik op een andere verdieping slapen. Ook dat was eng. Want dan wist ik niet wat er gebeurde, controle kwijt.
Na een paar dagen mocht Frits naar een gewone afdeling en daar stond voor mij een bank om te slapen. De verzorging was uitstekend en lief.

De communicatie verliep soms moeizaam. De artsen spreken wel Engels, maar hun uitspraak is vaak anders. En de verpleegkundigen spreken slecht Engels . Als ze bijv. lunch uitspreken als lun, dan duurt het even voor het duidelijk is en zo ging dat natuurlijk ook met medische termen.
Er veranderde steeds wat. Eerst was het voor 99% zeker dat er een pacemaker moest komen. Maar dan kwam 's avonds de opperpacemakerarts en die vond het dan weer niet nodig. Kwam er weer een ander onderzoek.

Enfin, aan het eind van de week kwam er een Fit to Fly, met als advies dat de patient zou moeten kunnen liggen. Business class, dus.

Maar daar ging de verzekering niet mee akkoord. Zij vonden dat nog te weinig duidelijk was wat er nou precies aan de hand was, vooral omdat er tot dat moment in het vliegtuig nog nooit een klacht was geweest en omdat er ook geen medicijngebruik was. Frits liep twee weken eerder nog een halve marathon.
Zij kwamen tot de conclusie dat er een verpleegkundige mee moest op de terugweg. Die moest speciaal ingevlogen worden. Ik vond het heel wat, maar ik was er superblij mee. En het was ook een buitengewoon ervaren, rustige, lieve man.

En zo kwam het dat we op woensdag terugvlogen, zonder dat we ook maar iets van Thailand hebben gezien. Ik heb een rondje om het ziekenhuis gelopen en dat was het. Er was ook niks in de buurt.
Veilig terugvlogen, zonder dat er iets gebeurde. Wel spannend, want Frits en de verpleegkundige zaten business class en ik niet. Ik ben wel heel vaak gaan kijken, natuurlijk, maar ja een groot deel van de tijd wist ik niet hoe het ging.
De verpleegkundige ging helemaal mee tot ons huis. Daar had mijn vriendin een heerlijk pannetje soep neergezet. De kinderen hadden de eerste boodschappen alvast gedaan, het was fijn thuiskomen. 

 

En nu? Nu bezitten we onze ziel in lijdzaamheid, er is een afspraak met de cardioloog hier en moeten hopen dat er voorlopig geen opname nodig is, want dat zou vanwege de MRSA een geïsoleerde opname worden. Die test is wel meteen gedaan bij de huisarts.
Frits voelt zich goed, maar moe en ik ben bekaf. Eigenlijk uitgeput. Maar dat zal zich wel weer herstellen.

'Making every day a better day!'

( Daar gaat het om, toch?)

Thailand

Kijk, dit is een foto van een Thais kindje. Ik maakte de foto vorige week in Bangkok, Thailand.
We gingen een rondreis maken.
En bij terugkomst, zou ik mappen vol prachtige foto's hebben. Foto's van de Bridge over the River Kwai. Foto's van nog veel meer mooie kindjes, foto's van markten en Boeddha's en zijden sjaals en massages. Foto's van het heerlijke Thaise eten, van de prachtige natuur en van het witte strand van de laatste twee dagen.
En met al die foto's zou ik verslag doen van onze reis. Ik zou er over vertellen en wederom genieten. In de hoop dat jullie het ook leuk zouden vinden. (meestal krijg ik wel positieve reacties  op mijn reisverslagen)
Wel, we zijn terug uit Thailand. Maar dit is zo'n beetje de enige foto die ik gemaakt heb. En uitgebreid bloggen over de reis zit er ook niet in. Nog één keertje over Thailand, morgen...

Absurd (2)

 

Ha, nog eentje uit het boek:  Les plus beaux dimanches après-midi du monde

 Niet iedereen kon er om lachen de vorige keer, maar het merendeel wel. 

Ik hoef er verder niets aan toe te voegen, je vindt het leuk... of niet.

Dit is een blogje dat al een hele tijd klaar stond voor als ik geen tijd zou hebben of geen zin. Het is absurd natuurlijk, maar leuk absurd en in niets te vergelijken met de absurde gebeurtenissen in Parijs.
Mijn gedachten zijn de hele tijd bij die gebeurtenissen, maar ik kan er niets mee. Helemaal niets...
Ja, proberen om positief te denken. Proberen!

Oh ja en ik wou ook nog even zeggen dat ik gisteravond de  (extra) uitzending van Pauw zeer de moeite waard vond. Je kunt hem vast nog wel 'ínhalen'.

Parijs

Onze jongste zoon is in Parijs. Hij is veilig. Relatief veilig.
'Veilig', een begrip dat in onze wereld steeds minder lijkt te bestaan.
Ik deel de tekst van Jochem Myjer, die hij op Facebook plaatste.

Terwijl de wereld in brand staat en de nauwelijks te bevatten beelden van de chaos en angst langzaam beginnen door te dringen,
het besef van de zinloosheid van deze laffe daden op onschuldige mensen je woedend maakt en de angst verandert in pijn in je buik, worden de meeste kleine kinderen in Nederland nu wakker met kriebels in hun buik..... omdat Sinterklaas vandaag aan komt varen met hun kadootjes.
Hoe triviaal kan het zijn.
Ik vraag jullie vriendelijk.
Zullen we de kinderen vandaag alsjeblieft nog even laten geloven dat de wereld niet zo verrot en gevaarlijk is? Zullen we de kinderen, die net als wij nooit zullen begrijpen dat je uit geloofsovertuiging onschuldige mensen afslacht, nog even laten geloven dat deze wereld ook nog onschuldig mooi kan zijn?
Zullen we alsjeblieft ons onschuldige kinderfeest vandaag niet laten verpesten door ruzie te maken? Zullen we vandaag uit respect voor gisteren even alle zwaarden begraven en de discussie op een andere dag zinvol voortzetten?
Zullen we onze kinderen vandaag even laten geloven dat er daadwerkelijk een lieve oude meneer uit Spanje komt die ze gratis kadootjes en pepernoten geeft?
Al is het maar om heel even uit deze zieke werkelijkheid te vluchten.
Liefs

Rose

Ik maak het mezelf even makkelijk en neem de tekst over dit boek over van de site van Rosita Steenbeek, klik. Want beter en duidelijker kan ik het niet vertellen.

Het verhaal:

In Rose vertelt Rosita Steenbeek het levensverhaal van haar grootmoeder, dochter van een joodse moeder en een Duitse vader, die in 1929 haar hart verliest aan een Nederlandse dominee. Rose en haar man Gerhard vestigen zich in Klaaswaal, een dorpje onder de rook van Rotterdam - de ideale plek om haar kinderen de harmonieuze jeugd te geven die voor haarzelf zo wreed werd verstoord.

In de jaren dertig waaiert Roses joodse familie uit over de wereld, op de vlucht voor Hitlers antisemitische bewind, maar sommigen weigeren Duitsland te verlaten. Op 10 mei 1940 valt het Duitse leger Nederland binnen en op 14 mei, haar verjaardag, ziet Rose de bommen op Rotterdam vallen. Haar man sluit zich aan bij het verzet en wordt opgepakt. Door spelingen van het lot komen leden van Roses familie aan verschillende kanten van het front terecht.
Rose is een verhaal over een grote liefde tussen twee mensen, maar ook over goed en kwaad, over vergeving en over hoe moeilijk het is om de wereld in te delen in zwart en wit.

Precies maar dan ook precies het soort boek waar ik erg van houd. Een verhaal dat verteld wordt...Dat verteld moet worden, steeds weer.
Ik heb meer van Rosita Steenbeek gelezen, speciaal over Rome en ook dat kon ik erg waarderen. 

Relatiebox

Ik las over de relatiebox.
Dat is een variant op de Blije Doos die je krijgt als je zwanger bent. Met daar in gratis tips en dingetjes en reclame voor de aanstaande ouders. Vooral reclame natuurlijk, maar toch leuk.
De gemeente De Ronde Venen wil nu een relatiebox introduceren,  met informatie en tips ‘over hoe jonge stellen de relatie goed kunnen houden én waar ze terechtkunnen als het mis dreigt te gaan’. Op deze manier hoopt de gemeente niet alleen vechtscheidingen en vechtrelaties te voorkomen, maar ook meer grip te krijgen op problemen achter de voordeur.
Nou, daar sta ik dan van te kijken. Mij lijkt het dat jonge stellen zo'n box niet echt nodig hebben. Ik bedoel in de meeste gevallen houden jonge stellen nog wel van elkaar, anders zijn ze geen stel zou ik denken.
Hoe dat allemaal weer moet worden geregeld en wat dat allemaal zal kosten, daar heb ik nog niks over gelezen.
Ik snap de gemeenten wel. Sinds zij verantwoordelijk zijn voor de Jeugdzorg merken ze natuurlijk dat sommige kinderen in die Jeugdzorg terecht komen door moeilijke situaties thuis. 
Maar of een relatiebox voor jonge stellen dan gaat helpen, dat betwijfel ik.
Ik zou het wel goed vinden als nieuwe ouders een ouderschapscursus zouden kunnen krijgen. Maar niet verplicht, zeker niet verplicht. 

Meneer Mac

Charles Rennie Mackintosh ( de kunstenaar van het boek waar ik het eerder over had) was dus helemaal geen fictie. Integendeel, hij leefde en maakte prachtige dingen. Hij leefde van 1868-1928.
Eigenlijk begon hij als architect. Hij ontwierp het gebouw van de Glasgow School of Art, een school die hij zelf had doorlopen.
Dat moet toch geweldig zijn, je eigen oude school opnieuw bedenken en zien opbouwen.

Het doet een beetje aan zoals de Amsterdamse School, maar dit is toch echt Glasgow. De plaats waar hij samen met zijn vrouw Margaret MacDonald die schilderde en ook bekendheid verwierf, werkte en woonde.
Later ging hij dus naar Suffolk. Ik laat gewoon nog wat zien van zijn werk:

 

En van de schilderkunst:

 Maar wat ik nou eigenlijk wil zeggen is: wat heb ik toch een plezier van dat wereldwijdeweb! Ik lees een boek, het boekt boeit me en vervolgens ga ik op zoek naar de hoofdpersoon in dat boek en zit op m'n gemakje zijn werk te bekijken. Natuurlijk, ik zou die bloemen liever in het echt zien, maar zo is het toch ook erg geslaagd.

En trouwens wie weet kom ik nog wel eens in Glasgow. Schotland staat al heel lang op mijn wensenlijst en als ik er kom, weet ik in ieder geval waar ik naar wil kijken!

Meneer Mac en ik

Wow, wat een goed boek was dit. Geen idee meer waar ik er over had gelezen of gehoord, maar ik had de titel genoteerd en bestelde het boek in de bieb. Echt erg mooi!

Het verhaal:
Thomas Maggs woont met zijn ouders en zussen in een kroeg in een dorp in Suffolk aan de kust van Engeland. Het is 1914 en de eerste Wereldoorlog breekt uit.
Thomas heeft het niet makkelijk thuis, waar zijn vader altijd dronken is. Hij heeft bovendien een handicap aan zijn voet.
Dan komt er een vreemdeling in het dorp wonen, een kunstenaar. Ze noemen hem Mac en hij en zijn vrouw worden geobserveerd en dus besproken.
Mac bestudeert bloemen en tekent ze, hij kan uren over de golven staren, kortom, in de ogen van de dorpelingen vertoont hij vreemd gedrag.
Tussen hem en Thomas ontwikkelt zich echter een vriendschap. Thomas tekent zelf ook. Van Mac krijgt hij een blikken verfdoos, zoals de schilder zelf ook heeft.
Maar de dorpelingen worden steeds wantrouwender...

Het is zo'n boek dat je het liefst achter elkaar uit wilt lezen. En pas toen ik het uit had, begreep ik dat het geen fictie was. Niet helemaal.
Mac, oftewel Charles Rennie Mackintosh, was een van de beroemdste architecten van zijn generatie en hield zich later vooral bezig met schilderen. De bloemen afgebeeld op de voorkant van het boek, zijn van zijn hand. Hij heeft ook echt in dat dorp in Suffolk gewoond.
Het verhaal er om heen is wel fictie. Of misschien ook wel niet helemaal.
Ik ga meer lezen van Esther Freud. Dat is zeker.

Geen reclame

Naar aanleiding van mijn vorige blogpost, vroegen verschillende mensen naar die sticker op mijn brievenbus. Van Loesje. Dat is deze.
De prijs is twee euro. Er was er nog eentje trouwens. Daar staat op:
Als u geen reclamedrukwerk in mijn brievenbus gooit, zal ik uw vingers niet afhakken.
Bestellen kan hier: klik
Alle beetjes helpen, toch? En die reclames kun je heus wel online vinden.

Paraplu en ander handigs

Het is weer zover: er zijn weer een paar boekjes binnengekomen met onwaarschijnlijke, 'handige' hulpmiddelen. Ze komen niet meer in de brievenbus, want wij hebben een Loesje- sticker, maar ze zaten in een tijdschriften waar ik op geabonneerd ben. En ik geniet er zeer van. Meer dan van het tijdschrift.
Wat te denken bijv. van deze paraplu. Hij zou mijn pad verlichten en mij beter zichtbaar maken. Fantastisch toch. En zo'n sterrenhemel boven je hoofd als je net chagrijnig bent van dat pestweer, daar zou je toch weer helemaal van opknappen, lijkt me
Ik werd ook buitengewoon aangetrokken door een bewegingsdetecterende kat die gaat mauwen zodra ze een beweging ziet en daarmee ongewenste bezoekers verjaagt.
En trouwens Edelweiss kweken in een pot, is ook al zo'n tot nu toe onvervuld verlangen van me.

En dan heb ik het nog niet gehad over een opvouwbare emmer die je aan de bijgeleverde ophangring ophangt als zijn taak er op zit. Of over een accessoire waarmee je drie eieren tegelijk kunt pocheren. Ik heb het niet over een peper - en - zoutvaatje getrokken door een volbloedpaard, voor op tafel.
Ik heb het over heel veel niet gehad.
En ik ga het er ook niet meer over hebben. Moeten jullie zelf maar zien dat je aan zo'n boekje komt.

Per ongeluk(t), deel 2

Nou daar gaan we dan. Waarom de titel van het boek Per Ongelukt! me zo aansprak.

Toen ik nog op de Pedagogische Academie zat, waren daar een aantal vakken waar ik veel moeite mee had. Niet met pedagogiek, niet met psychologie of Nederlands en dat soort vakken. Ik weet niet eens meer wat we allemaal hadden. Rekenen, natuurkunde, bio, cultuur en maatschappijleer, schrijven, spreken, aardrijkskunde en geschiedenis.  Nou ja, dat ging allemaal goed. Niet altijd natuurlijk, maar meestal toch wel. Ook met muziek en (vreemd genoeg) met handwerken was er geen probleem


Maar wel met handvaardigheid. Daar in die les werd ik,  nadat ik drie stukken hout volledig had verpest met gutsen, gedoogd.
Ik hoefde er geen examen in te doen, in handvaardigheid, dus dat scheelde. En ik had behoorlijk wat compensatie.

En verder had ik problemen met tekenen en gym. Grote problemen mag ik wel zeggen

In gym moest ik wel examen doen en dat zou een drama zijn geworden, als het examen niet uit twee onderdelen had bestaan.
Het eerste onderdeel was: les geven. Het feit dat ik wel redelijk les kon geven, heeft me gered.
Want het andere onderdeel 'eigen werk' was echt verschrikkelijk.
Ja, ze moesten mij met drie man aan een rekstok hijsen, ik kon eigenlijk helemaal niks. Treurig? Ja zeker! Maar wel gered.

Maar tekenen...
Ik tekende toen - en nu nog steeds - op het niveau van een vierjarige. Ik kan het gewoon niet. Iedereen kan tekenen wordt wel eens gezegd, maar dat is niet waar. Echt niet.
We moesten natuurlijk leren een bordtekening te maken. De ontwikkeling van de kikker, zal ik echt nooit vergeten. Wat heb ik daar op geoefend. Maar goed, daar KON in ieder geval op geoefend worden. Je nam alle boeken over kikkers die je maar kon vinden, mee uit de bibliotheek en oefende de tekeningen die er in stonden. Dan werd het nog een onvoldoende, maar niet een hele erge onvoldoende.
Maar het examen... of eigenlijk het laatste tentamen voor de hoofdakte zou beginnen, moest voldoende worden gemaakt.
Er viel niets te oefenen. De onderwerpen waren niet bekend. Het was ook eigen werk, dus niet iets voor op het schoolbord.
Ik zag het totaal niet zitten. Totaal niet.
Ik was er van overtuigd dat ik het niet zou halen en dat ik dan een andere opleiding moest gaan doen en ik had niet geweten welke.
Dus werd de avond voor dat tentamen doorgebracht in de kroeg, want het maakte toch niks meer uit en daarna bracht een vriend en klasgenoot me, in mijn enigszins aangeschoten toestand, naar mijn kamer, waar we de rest van die nacht, voor het huis op de stoep, pratend hebben doorgebracht.
Want praten... nou, er werd wat afgepraat in die jaren. Over het leven en de maatschappij en de toekomst en zo.
Misschien is enigszins aangeschoten een understatement. Uhm dat weet ik niet meer zo precies.

Enfin, de volgende morgen: op naar het tentamen. Niet geslapen, een hoofd als, nou ja weet ik niet.
Daar ging ik. Ik zie dat tekenlokaal nog zo voor me.
Hahaha, ik zou het bijna kunnen uittekenen. Bijna dan hè.
Daar kwamen de onderwerpen en één van de onderwerpen was: De Blauwe Grot.
En toen kreeg ik hoop. Want blauw en een grot, daar was wel wat abstracts van te maken en trouwens het kon me toch niks schelen!
Dus ik kladderde de mooiste combinaties blauw bij elkaar en zag er eigenlijk wel een grot in ook. Niet duidelijk, maar toch.
Ik was al klaar toen iedereen nog bezig was en verliet het lokaal om een potje te gaan pitten.
Een paar dagen later kwamen de cijfers. Ik kreeg een 7! Ik... een zeven!

Ik kon het niet geloven, echt niet. Maar het was waar. Ik weet niet of die tekenleraar me gematst heeft, maar in dat geval had hij me ook gewoon een 6 kunnen geven.

Zo, dat was dus echt een gevalletje 'Per Ongeluk(t)


Ps.: Die blauwe grot, DE blauwe grot, op Capri heb ik later, toen ik al lang juf was, nog eens bezocht. Prachtig was het, hahaha. Ik héb gewoon wat met blauwe grotten!

Per ongelukt

Die titel hè, die titel vond ik zo leuk. Per Ongelukt!
Het is de titel van het kinderboekenweekgeschenk van dit jaar. Kocht ik vroeger met mijn eigen kinderen in de kinderboekenweek een boek, nu mag ik gewoon weer, voor de kleinkinderen.
En niet alleen de titel is leuk. Het is ook echt een leuk, origineel verhaal.
Dit staat op de achterkant:

Stel je moeder zit in de gevangenis, maar ze is onschuldig. Die gevangenis staat op een streng bewaakt eilandje in de Waddenzee. En je vader, daar heb je ook niets aan want die zit de hele dag te gamen. Wat doe je dan?
Dan bedenkt je een onwaarschijnlijk bevrijdingsplan. Tenminste, dat doet Ro.
Samen met zijn vrienden Archie en Lela begint hij in een afgelegen schuur aan een fantastische uitvinding te werken. 

Ik beoordeel kinderboeken altijd nog als juf, waarbij een belangrijke vraag is: zou ik het kunnen voorlezen in mijn klas.
Het antwoord zou zijn: ja, dat zou heel goed kunnen. Het is een spannend verhaal. En ik was zelf zeer benieuwd hoe het af zou lopen. Als het allemaal gelukt zou zijn wat de kinderen bedachten, had ik het niet geloofd. Maar dat was dus niet zo.

Tot slot twee dingen:
*1. Kinderboeken lezen is heerlijk
*2. Dit is een citaat. Het zijn de slotregels uit het boek: Kijk, dingen kunnen lukken. En dingen kunnen mislukken. En soms, als je geluk hebt, kan iets ook per ongelukken. Dat weet je niet van te voren. Je probeert gewoon maar iets.

En morgen zal ik vertellen waarom de titel mij nou zo aansprak! Morgen...

Een jonge giraf

Artis is leuk vind ik en met Anna naar Artis op onze oppasdag is nog leuker. Dat doen we dus vrij vaak. We nemen altijd onze fiets mee als we gaan oppassen en dan doen we er zo'n beetje drie kwartier over. Op het gemakje uiteraard.
Artis is ook duur. Daarom hebben we een abonnement. Als je dan vier keer gaat heb je het er al uit. We zijn dit jaar zeker al tien keer geweest.

Anna vindt het ook echt leuk. Op deze foto zit ze in een Artiskarretje, maar dat is altijd maar van korte duur.
Wij wilden graag kijken naar de pas geboren giraf, maar daar vond Anna niks aan.

Kijk dat boze koppie en dat vingertje. Ze wilde echt de andere kant op.  Voor de aap met de rooie billen en de zeeleeuwen en deze keer vooral de vlinders in de vlindertuin en de wolven. 'Maar waaróm huilen ze dan, oma?'

Ik las gisteren in de krant dat ze de jonge giraf geen naam gaan geven, want 'dan wordt zo'n dier te menselijk'.
Dat vind ik jammer. Ik vind het juist leuk als een dier een passende naam heeft, ik bedoel je geeft je hond of je kat toch ook een naam en dat blijft dan toch echt nog steeds een dier hoor.
Maar goed, zo denkt men er in Artis over. Ook best.
Moeilijk om hier goeie foto's te maken. Je kunt niet dicht bij komen. Terecht natuurlijk.
Ik vond nog wel een leuk filmpje van de geboorte van de vorige giraf. Ook dit jaar in juli. Zo'n dier maakt een val van 2 meter. Mooi om te zien

Fotocursus

Ik wil echt graag leren om betere foto's te maken. Dus ik doe een korte fotocursus. Maar ik vind het hartstikke moeilijk, zodra allerlei begrippen aan de orde komen als ISO en diafragma en histogrammen en sluitertijd en zo nog het een en ander.

Dat duurt dan echt een tijdje voor ik dat eigen heb gemaakt. Een tijd. En het gevaar dat ik het plezier kwijt raak is dan groot. Dat was de eerste les.
De tweede les ging over compositie en dat vond ik wel heel leuk. Het ging over inleidende lijnen en horizonnen op 1/3 en perspectieven. Echt boeiend en nuttig.
En nu maar oefenen en oefenen en oefenen.

Zomaar tussendoor had ik zin in zwart-witfoto's. Doe ik eigenlijk bijna nooit en het had ook niks met de cursus te maken. Maar ik ga het zeker vaker doen.

 

Nog eentje dan. Pas geleden gemaakt in Amsterdam. Waar anders, hahaha.

Gebouwen

Gebouwen fotograferen vind ik een van de moeilijkste dingen op fotogebied. Om een gebouw er op te krijgen, zonder allerlei rare vervormingen (die soms ook wel weer leuk kunnen zijn).
Uiteraard lukt dat wel als je op afstand gaat staan. Gebouwen bewegen niet natuurlijk, dat is dan wel weer een voordeel. Maar nou ja, ik vind het toch lastig.
Nu is 'Gebouwen' deze week het thema bij Stuur een Foto. En ik heb keuze genoeg in mijn fotomappen.
Dat komt omdat ik een stadsmens ben en omdat we vaak een stad bezoeken. En daar vind je dan  (oude) gebouwen.
Wat zal ik kiezen. De prachtige Grote Kerk uit mijn geboortestad? Een mooi geveltje uit mijn woonplaats? Iets uit Zeeland, of uit een buitenland? Iets uit London? En iets moderns, of iets ouds juist?
Ik heb er vannacht aan liggen denken en toen ik wakker werd wist ik het. Deze foto is het geworden, omdat ik de kleur leuk vind en omdat ik het zo'n stoer klein huis vind.

Een ding is zeker, het is in Nederland. Het is ongetwijfeld heel vaak op de foto gezet.  Ben benieuwd of iemand weet waar  'dit plaatje' zich bevindt.

Je zou ook eens mee kunnen doen met Stuur een Foto. Klik

Verjaardagskalender

Dit is het blad november van mijn Zeeuwse verjaardagskalender.
En mijn verjaardagskalender hangt in het toilet. Dat schijnt een typisch Nederlandse gewoonte te zijn, een gewoonte die in het buitenland vreemd wordt gevonden.
Als je er over nadenkt is het ook eigenlijk wel vreemd, dat je in je blote kont zit te denken aan een jarige.
Maar ja, ik heb heel mijn leven nog nooit anders meegemaakt dat zo'n kalender in het toilet.
Nodig is het bijna niet meer. Je wordt bijv. op Facebook aan verjaardagen herinnerd en met een klik op een knop feliciteer je de jarige.
Zelf stel ik een kaartje, een echt kaartje, op prijs en de mensen op mijn kalender mogen er ook een verwachten.
En dan ben ik ook nog niet snel tevreden over een kalender. Of beter gezegd, na een tijdje moet de oude gewoon vervangen worden, omdat ik dan een leukerd zie. Zoals deze. Dan zit ik weer braaf alle namen over te schrijven, indien mogelijk met het geboortejaar er achter.
Nou, dit is dus mijn nieuwste. Ik vind de teksten aardig, maar de plaatjes vind ik echt geweldig. Dat Zeeuwse stofje en die boerenknopjes die op elke plaat terug komen... Echt leuk vind ik.
In december en januari zal ik er nog wat van laten zien. Ik heb al gescand dus ik kan het niet vergeten.
En jullie? Ook een (verjaardags)kalender op het toilet?

Deze is het resultaat van een samenwerking tussen Franca de Winter, Petra van der Pool en Engel Reinhoudt