Een jonge giraf

Artis is leuk vind ik en met Anna naar Artis op onze oppasdag is nog leuker. Dat doen we dus vrij vaak. We nemen altijd onze fiets mee als we gaan oppassen en dan doen we er zo'n beetje drie kwartier over. Op het gemakje uiteraard.
Artis is ook duur. Daarom hebben we een abonnement. Als je dan vier keer gaat heb je het er al uit. We zijn dit jaar zeker al tien keer geweest.

Anna vindt het ook echt leuk. Op deze foto zit ze in een Artiskarretje, maar dat is altijd maar van korte duur.
Wij wilden graag kijken naar de pas geboren giraf, maar daar vond Anna niks aan.

Kijk dat boze koppie en dat vingertje. Ze wilde echt de andere kant op.  Voor de aap met de rooie billen en de zeeleeuwen en deze keer vooral de vlinders in de vlindertuin en de wolven. 'Maar waaróm huilen ze dan, oma?'

Ik las gisteren in de krant dat ze de jonge giraf geen naam gaan geven, want 'dan wordt zo'n dier te menselijk'.
Dat vind ik jammer. Ik vind het juist leuk als een dier een passende naam heeft, ik bedoel je geeft je hond of je kat toch ook een naam en dat blijft dan toch echt nog steeds een dier hoor.
Maar goed, zo denkt men er in Artis over. Ook best.
Moeilijk om hier goeie foto's te maken. Je kunt niet dicht bij komen. Terecht natuurlijk.
Ik vond nog wel een leuk filmpje van de geboorte van de vorige giraf. Ook dit jaar in juli. Zo'n dier maakt een val van 2 meter. Mooi om te zien