Heer en Meester

Oh lekker, op donderdagavond is er een serie terug die ik vorig jaar volgde, of misschien is het ook al langer geleden.
Hoe dan ook: tien nieuwe afleveringen van 'Heer en Meester'. Uitgezonden door Omroep Max.
Valentijn Rixtus Bentinck is de hoofdpersoon. Hij werd als kind te vondeling gelegd, maar wel met geld genoeg voor de rest van zijn leven. Hij weet eigenlijk nog steeds niets over zijn afkomst en dat is de rode draad in zijn leven en dus ook in de serie: hij is op zoek naar die afkomst. Wie was zijn moeder, waar komt hij vandaan en waarom is het zo gelopen?
Daarnaast is er in elke aflevering een ander probleem dat Valentijn (Elke dag is Valentijnsdag) als detective oplost.

En ik vind hem zo leuk, die Valentijn. Hoe hij praat, hoe hij doet, hoe hij er uit ziet.. Daan Schuurmans speelt de rol en dat doet hij erg goed vind ik.

En dan is er nog Leo, de portier van het hotel waar Valentijn woont (Hotel des Indes) en zeer gesteld op Valentijn. Die Leo is ook zo leuk met dat droge gezicht en de manier waarop hij praat. Erg deftig, tot het even niet nodig is. Dan plat Haags. Het is een rol van Hubert Fermin. Supergoed gespeeld.

Mijn eigen heer en meester kijkt trouwens ook graag mee. Allebei gingen we de eerste serie per ongeluk volgen, gewoon omdat we op dat moment alleen maar puf hadden om televisie te kijken. En tja, soms zit het mee...


Nou deze serie dus en natuurlijk 'Wie is de Mol', dat is het eigenlijk wel zo'n beetje. Oh ja, ik kijk ook naar The Island. Ik heb nog een voorraadje opgenomen programma's  (detectives) en dat is het wel zo'n beetje. Mis ik nog iets volgens jullie?

Regen

Hoezo is regen vervelend? Regen is leuk, regen is spannend. Trek je regenjas aan en je laarzen en ga er op uit!

En echt niet alleen voor kinderen hoor. Steek een vrolijke paraplu op en ga!

(Hoewel... zoals het er vandaag uit ziet... kweenie hoor)

Van tulpen en stoofappeltjes

Dat lijkt me nou toch zo leuk hè: zo'n tulpenkar hebben en die dan niet voor je huis laten staan, maar er letterlijk mee de boer op gaan om die tulpen die toch al  in je ruime achtertuin staan, aan de man/vrouw te brengen.
En dan natuurlijk vooral als het een beetje behoorlijk weer is. Of prachtig weer zoals afgelopen maandag toen ik deze foto maakte.
Ik kocht vier bossen tulpen voor vijf euro en keerde er mee terug van mijn wandeling. Ik had onder iedere arm twee bossen en ik zag heel wat mensen vergenoegd naar me kijken.
''t Is voorjaar', zullen ze gedacht hebben en dat was ook zo. Heerlijk.
En dan 's zomers met een paar eenvoudige ingrepen (hahaha, ik ben erg goed in ingrepen) de kar omtoveren tot een ijskar. Zo'n echte ouderwetse met een bel en een zonnescherm erboven en dan ijs verkopen. 
Misschien voor de herfst kastanjes poffen op de kar... Ja dat lijkt me wel wat!

Overigens: sinds ik tamelijk veel wandel, zie ik ook weer van alles te koop langs de weg. Dit vond ik ook leuk:

Zoete stoofappeltjes 'Ermgard', dat klinkt al lekker, nog voor je het geproefd hebt.
Ik heb nog nooit appeltjes gestoofd. Of is dat gewoon appelmoes maken?

Naamsverandering?

En weer een Roodkapjekaart.
Deze werd me gestuurd door Toos, van het blog In de Weer. 
Ik zag haar aankomen, (niet letterlijk), want Toos had mijn adres gevraagd. Maar ook weer zo leuk en lief.
De kaart zat in een enveloppe, gemaakt van een bladzijde uit een sprookjesboek, waar Roodkapje op staat.
Toos vond het meteen een Roodkapje, maar ze schrijft dat bij haar thuis de meningen erover verdeeld waren.
Mijn mening is niet verdeeld. Het is beslist een Roodkapje. geen twijfel mogelijk.
Toos, dankjewel!
Ja en dan is de kaart ook nog eens gemaakt en verkocht door Els, weer een andere blogster die ik volg. Dat maakt het nog iets specialer vind ik.

Een en al Roodkapje hier wat de klok slaat. Misschien moet ik maar eens naamsverandering overwegen.
Iets met Roodkapje in de titel?
Nee hoor, dit blog is begonnen als Bertiebo en zo zal het ook blijven heten, daar kan geen Roodkapje wat aan veranderen.

Tot slot: mij werd de vraag gesteld wat ik met Roodkapje heb, waar komt deze verzameling vandaan? Mijn eerlijke antwoord is dat ik het niet weet. Roodkapje is niet eens mijn favoriete sprookje. Maar ik vind de kaarten gewoon zo leuk. Bij Postcrossing kun je een voorkeur opgeven voor kaarten die je leuk vindt. En naast een paar andere onderwerpen als parapu's en boeken, gaf ik ook Roodkapje op. Toen kwamen er een paar kaarten en mijn verzameling was geboren. Er zit dus helemaal niks achter.

Mijn favoriete sprookje is trouwens Assepoester. Maar daar verzamel ik geen kaarten van. Hebben jullie een favoriet sprookje?

Roodkapje

'Omdat je een Roodkapje fan bent hier wat boekjes, gevonden in de kringloop. Veel groetjes van je stille blogvolgster Debora uit België'

Zomaar op een dinsdagmiddag. Een dikke envelop uit België in de bus. Drie Roodkapjeboekjes.  

Wow, wat is dat toch ontzettend lief. Debora stuurde me al vaker iets. Echt super. Zo jammer dat ze zelf geen blog heeft. Heel erg bedankt, Debora!

Ik ben die boekjes nog eens even goed gaan lezen. Want ik hoop altijd dat het wat minder gruwelijk is dan het is. 

Ik vind het ook lastig om Anna het sprookje van Roodkapje te vertellen. Ze kreeg een keer een sprookjesboek van een buurjongetje en wilde dat voorgelezen hebben natuurlijk.  Ik heb toen al mijn fantasie in werking moeten stellen om er een happy end aan te breien. 

Sprookjes zijn  gewoon gruwelijk en oorspronkelijk dan ook helemaal niet bedoeld voor kinderen. 

We zijn tegenwoordig de zoete Disney-versies gewend. Maar zo waren de sprookjes echt niet. Het waren volksverhalen en bedoeld als waarschuwing of als moraal. 

Wat er allemaal achter Roodkapje zit, wil ik niet eens precies weten. Dan vind ik denk ik mijn verzameling minder leuk.

Ik keek of er in deze boekjes misschien een goede afloop zat. En ja, dat was zo. In het eerste boekje loopt het wat kindvriendelijker af.

Dus niet dat de wolf grootmoeder en Roodkapje opeet en dat de jager dan komt en de buik van de wolf open knipt. Dat grootmoeder en Roodkapje er uit stappen en dat de jager vervolgens de buik van de wolf vult met zware stenen en dat grootmoeder de buik dicht naait. De wolf krijgt dan dorst, gaat drinken, valt door die zware stenen in het water en verdrinkt.

Deze illustratie (uit het onschuldig ogende  boekje 2), kun je toch echt niet aan kinderen laten zien, vind ik.

In het eerste boekje slaat Roodkapje op de vlucht en wordt achterna gezeten door de wolf. Dat zien twee boeren die op het land aan het werk zijn. 'Vlug laten we Roodkapje helpen'. 

Ze geven de wolf een pak slaag en laten hem beloven nooit meer in het bos te komen. 

Voortaan kan Roodkapje onbezorgd haar grootmoeder bezoeken zonder nog bang te hoeven zijn voor de boze wolf.

Kijk, met dat slot kan ik eventueel aankomen bij mijn kleindochter van twee, bijna drie.

Huis van Eb en Vloed.

De titel en de voorplaat vind ik al aantrekkelijk. Hoewel de Engelse titel "House between Tides" nog iets beter, iets poëtischer  klinkt.
Maar het was een heerlijk boek. Jammer dat het uit is.

Het verhaal: Hetty heeft een huis geërfd, op een van de eilanden van de Hebriden. Bhalla House heet het. Hetty reist er naar toe vanuit Canada met de bedoeling er een hotel van te maken. Maar zal dat rendabel zijn? Bij inspectie worden er onder de vloer menselijke resten aangetroffen,
Het huis was oorspronkelijk van de familie Blake.Wij maken kennis met de eigenaar van het huis en van het landgoed, de kunstschilder Theo Blake en met zijn vrouw Beatrice. Met de rentmeester en diens zoon en met de pachters.Het is dan 1910. Het boek wisselt steeds tussen de belevenissen van Hetty in 2010 en de gebeurtenissen in 1910. Hetty ontdekt een heleboel geheimen, met behulp van brieven, dagboeken en schilderijen

Ik vond het moeilijk om er in te komen, waarschijnlijk door het vele schakelen en ook door de namen. In 2010 een James Cameron en in 1910 een Cameron Forbes. En nog meer Camerons en Forbsen.
Maar toen ik er eenmaal in zat vond ik het echt een geweldig boeiend boek. Het is geen thriller hoor. Maar je voelt dingen aankomen, een beetje en dan is het aan het eind toch nog verrassend hoe al die relaties in elkaar grijpen.
Ook zeer boeiend  vanwege de beschrijvingen van het eiland. Echt, ik zou er zo naar toe willen, door dit boek. Het eiland is overigens fictief, maar de Hebriden zijn er natuurlijk nog steeds.

Ik lijk wel niet goed wijs

Ik lijk wel  niet goed wijs. Gaan we naar Den Haag voor een bezoekje aan Odin en zijn  papa en mama. Omdat we er nou eenmaal zijn, bezoeken we ook de Karel Appel tentoonstelling en dan blog ik dáár over.
Fout, helemaal fout.
Ik had natuurlijk moeten bloggen over Odin, ons kleine kleinzoontje.
Dus, bij dezen:

Eigenlijk was de  uitgerekende datum van zijn komst pas afgelopen zaterdag. Maar Odin is nu al ruim een maand oud.
Je ziet dat hij al echt 'in zijn kleren groeit'. En daar kan geen Karel Appel tegenop!

Karel Appel

Ik houd van kunst en ik houd van kleur. Je zou zeggen dat ik dan ook van Karel Appel houd. Nee dus. Integendeel mag ik wel zeggen. Ik heb er nooit iets aan gevonden. Is dat vloeken? Zou kunnen.

Maar nu waren we weer eens in Den Haag. Dat gaat voortaan wekelijks gebeuren, want we willen, net als op Anna,  ook een dagje in de week op Odin gaan passen. We hebben gemerkt hoe leuk het is om de ontwikkeling van zo'n kindje te volgen en ook echt te merken dat we een band met Anna hebben gekregen. Dat willen we ook met onze kleinzoon. We hoeven nu nog niet op te passen natuurlijk, maar dat dagje doen we toch al vast. Er verandert veel hoor in een week.
We blijven nog niet de hele dag, dus hadden we tijd genoeg om in het Gemeentemuseum naar de Karel Appeltentoonstelling te gaan kijken.
Ik wilde eigenlijk niet, maar Frits wel en ik dacht dat ik misschien wel zou kunnen leren om Karel lief te hebben.
Dat is niet gelukt. Maar ik heb wel wat werk gezien dat ik een beetje leuk vond. Een beetje hè, want verder wil ik niet gaan.

Deze twee schilderijen bijvoorbeeld:

 

Ik sta er voor en kijk en ik kan alleen maar denken dat ik het leuk zou vinden om een klas kinderen in deze stijl te laten schilderen. Ik moet nog wel een beetje glimlachen om de eerste vrouw, maar dat is het dan ook wel.

Het hielp ook niet echt dat die film werd vertoond waarin Karel Appel echt verf op het doek staat te smijten, te kwakken. Niet dat ik dat niet heerlijk zou vinden om te doen hoor, maar kunst?

En met een Huilende Krab, zo heet het schilderij hier onder, kan ik ook niet veel. Ik moet er niet eens om lachen

Dus nee... geen liefde tussen Karel en mij.  Maar dat hoeft ook niet hè, dat hoeft helemaal niet. Het hoeft ook niet verklaard of uitgelegd te worden. En dat is fijn!

 

De tentoonstelling is nog een hele tijd te zien, tot 16 mei.

Roodkapje

Ha een Roodkapje, dacht ik vanmorgen. Postcrossing.
Maar nee, niks Postcrossing.
Het is een kaartje, zomaar aan mij gestuurd door mijn reislustige Blogcollega, Jolande. Van het blog What a wonderful world.
Heel erg lief. En het is al de zoveelste keer dat Jolande mij een Roodkapje stuurt.
De kaart is geweldig.
Ik  had hem nog niet, nou ja ik bedoel ik had haar nog niet, Jolande en ik ben er hartstikke blij mee.
Dankjewel!

Speelgoed

Gisteren liet ik het hobbelpaard zien. Ook verder heeft Anna echt speelgoed genoeg. Meer dan genoeg, kan ik rustig stellen.
Dingen die door de opa's en oma's zijn bewaard.
Nieuwe dingen. gekocht gewoon omdat ze zo leuk zijn. Meestal op rommelmarkten en in de kringloop, maar toch.
Anna is echter ook buitengewoon gelukkig met een kartonnen doos, waarvan door haar moeder een winkeltje is gemaakt.
Ze speelt en speelt en gaandeweg wordt er van alles bij bedacht.
Zo scant ze de produkten. 'Piep, piep' hoor ik haar dan ernstig zeggen.
Toen ik gisteren boodschappen bij haar ging doen, maakte ik (gewoon op mijn hand) een boodschappenlijstje. Ik zei dat ik mais nodig had en brood en tomaten en paprika.
Vervolgens ging Anna die produkten zoeken, scande ze en ze werden mij keurig overhandigd. Echt zo leuk. Ik moest er wel 50 euro voor betalen, maar dat had ik er graag voor over natuurlijk.

 De mogelijkheden zijn natuurlijk legio. Het winkeltje kan ook een poppenkast worden of eh.....

Hobbelpaard

Toen we afgelopen donderdag gingen oppassen bij Anna, stond er ineens een prachtig hobbelpaard.

En een klein meisje wist niet hoe snel ze moest laten zien dat ze er zelf op kon klimmen en een ritje kon maken.

Het leuke is dat dit paard gemaakt is door de grootvader van haar papa. Haar overgrootvader dus. Helemaal zelf gemaakt. En zo mooi! Ik begrijp ook ineens waar mijn schoonzoon zijn handigheid vandaan zou kunnen hebben. Hoewel zijn ouders ook allebei handig zijn. Het zit in de genen.

Het paard kijkt ook nog eens lief. Anna's overgrootvader maakte het voor zijn kleinkinderen en zijn achterkleinkinderen hebben er allemaal op gereden. Nu is de beurt dus aan Anna.
Ze kamt zijn manen, soms met een deegroller, maar dat mag de pret niet drukken. Ze vertelt waar ze naar toe rijdt...

Kortom: het is echt geweldig dit. Zelf gemaakt... Ik kan er niet over uit!  Nou vooruit, nog een fotootje dan, van een plaatje op een plaatje:

Kookboek

 Dat kookboek van mijn moeder, waar ik het laatst over had, is het Kookboek van de Amsterdamsche Huishoudschool. Samengesteld door C.J. Wannée, voorheen leerares aan die inrichting.
Het boek ligt helemaal uit elkaar echt jammer, want het is een fantastisch oud kookboek.
Het kookboek verscheen voor het eerst in 1910. Ik heb een zevende druk. Jammer genoeg zonder jaartal. 
Veel blaadjes liggen los. Maar het is toch nog goed leesbaar en het is een plezier om die oude recepten af en toe eens te bekijken.
Men keek niet op een grammetje boter of  wat vet of room  meer of minder.Vooral meer.
En  suiker! Ik zag net een recept voor karnemelkpudding en daar ging anderhalf pond suiker in!

De tekst bij de eerste druk is ook prachtig:
'Dit kookboek wil tegemoet komen aan de moeilijkheden, waarmede zoo menige huisvrouw te kampen heeft bij de samenstelling van het dagelijksch menu, dat in vele gezinnen maar al te vaak aan chronische eentonigheid lijdt.

"Wat heeft er menig vrou, door onverstandig koocken, Een goede beet vermorst, en alle lust gebroken"
 zegt Vader Cats'.

Vele nieuwe recepten zijn ingelascht. Den gewonen burgerpot, die in sommige kookboeken op  den achtergrond gedrongen was, is eene flinke plaats ingeruimd terwijl de fijne keuken, die in andere boeken weer stiefmoederlijk bedeeld was,  eveneens met zorg behandeld is.
Ónnoodig te vermelden dat de theorie door de practijk moet worden aangevuld, dat doormaken van een kookcursus, beter dan de bestudeering van vele kookboeken:
"Leert hoe een geestig kock

Tot goeden snaecke brengt een rauwen artisock" 

om nog eens met Cats te spreken.

Het boek een plaats toewenschend in vele keukens'.
Amsterdam, 1910. C.J. Wannée.

Zelf heb ik ook een kookboek van C.J. Wannée. 
Het ziet er niet zo mooi uit als het oude. Ik denk dat het zo'n beetje van halverwege de jaren zeventig is. In ieder geval is het de zeventiende druk.
Het recept voor karnemelkpudding staat er nog steeds in, maar nu is nog slechts 200 gram basterdsuiker nodig! 
Mevrouw Wannée (of moet ik zeggen juffrouw Wannée?) heeft dat niet meer meegemaakt. Zij overleed in 1932.
Toen ik dat opzocht, zag ik dat ze ook nog een tijd directrice is geweest van de 'Vakschool voor meisjes'  in mijn eigen woonplaats Hoorn.

Honderd jaar na de eerste verschijning, in 2010 dus, verscheen als 28e druk een geheel herziene jubileumeditie van journaliste Anne Scheepmaker. Het bevat naast recepten verhalen over de geschiedenis van de kookschool en het kookboek.
Kijk, naar dát boek ga ik eens op zoek. Misschien staat het wel gewoon in de bieb.

Postzegel

 Wat schattig he, zo'n geboortezegel. Ik geloof niet dat er in de tijd dat onze kinderen werden geboren, al zulke speciale zegels voor op een geboortekaartje waren. Of misschien waren ze er wel hoor, maar heb ik dat helemaal gemist toen.
Bij ons ging er gewoon een postzegel op.
Het geboortekaartje van onze kinderen vond ik wél belangrijk. Het werd gemaakt door vriend Bert en we waren er erg blij mee.
Maar het geboortekaartje van Odin werd door zijn papa en mama verstuurd met een postzegel van Odin himself er op.
Zo leuk vind ik dat.
Ik heb trouwens ooit eens een postzegel gemaakt met een foto van onze hond Mac. Daar was ik zuinig op, die verstuurde ik alleen aan zijn grootste fans, onze kinderen. Ik heb er nog eentje bewaard. Het was toen nog vrij duur.
Maar deze postzegels? Onze schoondochter vertelde dat het niet eens heel veel duurder is dan een gewone postzegel.

Dat is toch hartstikke leuk. Ik kijk zelf altijd naar postzegels als ik een brief of een kaart krijg. Het zijn vaak kunstwerkjes. En dat is deze postzegel natuurlijk ook. En nu maar hopen dat de mensen die een kaartje kregen het ook zagen

Amsterdam Light Festival

Zo, het zit er weer op, het Amsterdam Light Festival. En volgend jaar ga ik zeker weer!
We begonnen met een leuke, rondvaart. Maar die deden we met erg slecht weer. Dus van mooie foto's geen sprake. Wél erg leuk om de lichtobjecten vanaf het water te kunnen zien.
We treurden niet, want we zouden ook nog een Light Walk doen.
Daar heb ik me in vergist. Ik dacht dat het een wandeling zou zijn langs alle lichtkunst. Maar het was een wandeling van 15 km door donker Amsterdam, waarbij we langs een hele boel lichtdingen kwamen, maar het doel van de wandeling was niet het Light Festival, maar gewoon een wandeling voor sportieve mensen die aan allerlei wandeltochten mee doen. Daar horen wij niet bij. Geen haar op m'n hoofd die er aan zou denken om nou 's avonds eens gezellig door Amsterdam te gaan wandelen.  Evengoed zagen we veel hoor.

 

We liepen de tocht uit natuurlijk en ontvingen een soort medaille en een glaasje glühwein en het was best leuk. Maar volgend jaar gaan we gewoon zelf lopen. 

Van het Light Festival als geheel heb ik genoten. Wat een creativiteit met licht. Echt bijzonder.

Waar ik ook van genoot, waren al die verlichte Amsterdamse huizen. Met deuren en kerstkransen en bovenlichten en kroonluchters die je door de ramen zag hangen. Als ik in Amsterdam ben kijk ik altijd goed uit mijn ogen. Er is veel te zien. Maar al die verlichte huizen daar lette ik eigenlijk nooit zo op. En dat was ook superleuk.

Ik zou iedereen trouwens aanraden om nog in het oude jaar te gaan. Dan hangt er echt zo'n kerstsfeer met al die versieringen. Dat is toch anders in het nieuwe jaar.

Ps: Mijn telefoon was die dag zeer tevreden over mijn stappen. Ha op 27 december 2015 vestigde ik mijn stappenrecord!

Rijsttafel

Op de achterkaft van mijn oudste kookboek (geërfd van mijn moeder), aan de binnenkant, staan de benodigdheden voor een Nasi Goreng. Voor tien personen. Alleen die benodigdheden, jammer genoeg. Geen recepten.
Ik weet niet wie het daar heeft opgeschreven. Het is niet het handschrift van mijn moeder. Mijn vader schreef ongeveer zo, maar hij zou niet over pepper hebben gesproken. Misschien de eerste vrouw van mijn moeders broer. Zij was in de oorlog in Amerika. Dat zou kunnen en klopt met die pepper  en die peanuts.
Maar leuk om te zien, dit blad.
Mijn moeder maakte vaak nasi. Mijn moeder zou ook graag (als verpleegster) naar Indië zijn gegaan. Ze deed dat niet omdat haar moeder al twee varende zoons had en als nu ook de dochter nog weg zou gaan...
Maar wel vaak nasi dus. En het was altijd heerlijk. Het is ook het enige recept dat mijn moeder aan mij heeft doorgegeven. Precies opgeschreven. Voor de rest was ze zeer vaag. 'Nou gewoon, een beetje dit en een beetje dat'
Maar ja ik was niet het soort dochter dat daar iets aan had, helaas.
Die nasi dus wel. Die maak ik nog steeds op mijn moeders manier.
Nasi is echter nog geen rijsttafel. Ooit (maar toen was ik denk ik een jaar of twintig) heb ik nog eens een cursus Fijne Keuken gedaan. Mijn vader lachte zich slap toen hij er van hoorde. 'Hahaha, jij en de fijne keuken, leer eerst maar eens een gewone pieper koken!'. En gelijk had hij hoor. Dat was inderdaad heel wat nuttiger geweest.
Aan het eind van die Fijne Keuken lessen was er een rijsttafel. Zelf maken en met z'n allen opeten. Die recepten heb ik nog. Nooit gebruikt, want zoveel werk!! En een druk leven.
Die smoes geldt nu niet meer dus ik maak ter plekke een nieuw voornemen voor dit jaar. Eén keer een uitgebreide rijsttafel bereiden!

What a wonderful world

Er zaten nog meer leuke cadeautjes in de kraammand die geen kraammand was. Dit boek bijvoorbeeld:

Een boek gebaseerd op het prachtige lied dat door Louis Armstrong beroemd werd gemaakt.

Een boek met prachtige, kleurige platen over die wereld van ons.

Die wereld die er helemaal niet zo mooi uitziet, dezer dagen. Maar het toch is. 

 In ieder geval moet je daar wel in blijven geloven, vind ik.

 

Ik hoop dat ons prachtige jongetje, heel lang zal kunnen geloven in een mooie wereld. Een wereld die in  ieder geval op zijn geboortedag een stukje mooier werd.

Kraammand met cadeautjes

Toen ik zelf moeder werd, was een kraammand nog niet zo erg in zwang. Ik kreeg er denk ik pas eentje bij ons derde kind. Cadeautjes kreeg ik wel hoor, in overvloed. Maar niet zo'n mand met voor elke kraamdag een cadeautje. Ik heb er later wel een paar gemaakt, voor een schoonzus en voor een vriendin. En natuurlijk voor onze dochter.
Leuk om te verzinnen wat er in moet en zo een mand te vullen.
Voor Agnes had ik dat natuurljk ook willen doen en ik had ook al wel een paar dingetjes. Maar echt klaar was ik nog niet toen Odin werd geboren.
Dat betekende voor Agnes (en Bart) dat ze wel elke dag een cadeautje kregen zolang we in Den Haag waren, maar daarna waren we er niet meer elke dag. En dus moest ik er nog een paar verzamelen. Eentje had ik wel bedacht, maar kon ik pas bestellen toen ik de naam wist.

 

Ik bestelde dit rompertje bij Bernardine van het blog 'Beetje bezig'. Een blog dat ik al tamelijk lang volg.  

Ik vind het zo schattig, zo'n klein gevalletje dat nu nog steeds te groot is, maar wel al erg leuk om naar te kijken voor de ouders.

Ha en dan is dit nog alleen maar de voorkant. Want de achterkant is zo:

Grappig hè? Ik vind het altijd leuk om iets te geven met de naam er op. Maar dit, met de naam van de ouders erbij...vind ik nog leukerderderder.
Dankjewel Bernardine. Het was ook heel fijn dat je het binnen een week opstuurde. Echt super.
(En mocht iemand zelf een rompertje willen bestellen. Dat kan vast.  Hier: klik. )

Immaterieel Erfgoed

Toen ik het laatst over het vreugdevuur van Duindorp had, zei ik dat dit gebeuren staat op de lijst met immaterieel erfgoed van de UNESCO.
Dat is niet juist.
Het vuur staat vooralsnog alleen op de Nationale Inventaris Immaterieel Cultureel Erfgoed in Nederland. Daaruit heeft de minister een traditie gekozen om in 2016 voor te dragen.
Eentje dus maar als ik het goed begrijp. En dat is  Het ambacht van Molenaar.
Dat vind ik wel mooi hoor. Voor mijn gevoel hoort het ook echt bij Nederland.

Maar goed, ik werd wel nieuwsgierig naar wat er nog meer op die inventaris staat. Een paar kon ik er wel bedenken en die staan er ook inderdaad op. Koningsdag, de Vierdaagse van Nijmegen, de Hoornse kermis met aansluitend Lappendag.
Enfin nog heel veel meer.

Waar ik niet aan gedacht had was  
De Indische Rijsttafel. Die blijkt nogal Nederlands te zijn en staat ook op die Inventaris.

De site zegt er dit over:
Het begrip rijsttafel werd geïntroduceerd aan het begin van de 19e eeuw. Enkele decennia later raakte het eten van 'rijst met bijgerechten', vooral als warme middagmaaltijd in zwang bij Nederlanders in Indië. Men noemde dit rijsttafel.
Na de repatriëring eind jaren veertig van de twintigste eeuw, werd de Indische rijsttafel een traditie en een icoon voor de Indische gemeenschap en de teruggekeerde ambtenaren en militairen.
Een symbool voor het voormalig Nederlands -Indië en onderdeel van de culturele identiteit.

Enkele decennia later raakte het eten van 'rijst met enkele bijgerechten', vooral als warme middagmaaltijd, in zwang bij de Nederlanders in Indonesië, dit noemde men ook wel rijsttafel - See more at: http://immaterieelerfgoed.nl/news/details/96#sthash.obiiIRgK.dpuf

Ik hoor daar dus helemaal niet bij. Maar...
als je mij vraagt wat ik het aller- aller- allerliefst eet, dan is mijn antwoord Indische Rijsttafel.

Deze foto heb ik niet zelf gemaakt,  op het web gevonden, hier.

Dit was precies wat wij een paar dagen na de geboorte van Odin ook aten.
Wij hadden tijdelijk onze intrek genomen in een hotel in Rijswijk om zo dicht mogelijk bij het kleinkind in de buurt te zijn. In Den Haag waren alle (betaalbare) hotels vol, vanwege de jaarwisseling denk ik. Enfin zo, vanuit Rijswijk,  konden we een of twee keer per dag naar onze kleinzoon. Maar we konden daar natuurlijk niet steeds zijn.
Dus wandelden we langs het strand, pikten het Mauritshuis nog even mee, vierden een eenzaam Oud en Nieuw op die hotelkamer. En gingen uit eten. 
Dat was bij restaurant Garoeda  in Den Haag. En dat is echt een aanrader. Een oud en gerenommeerd Indonesisch Restaurant en het was heerlijk. Ik zou wel elke dag willen eten daar!

Drie dingen

Ding 1: Wat grappig, al die pogingen om het spreekwoord te raden dat ik bedacht had bij de foto die ik gisteren liet zien.
Niemand had mijn idee, maar om eerlijk te zijn hadden jullie ideeën ook heel goed gepast.
Nou, de oplossing:
De foto is in de IJhallen gemaakt, zoals je waarschijnlijk wel weet, daar wordt maandelijks een zeer grote rommelmarkt gehouden. Weggooispullen. Daardoor moest ik denken aan :

Men moet geen oude schoenen wegwerpen, voordat men nieuwe heeft.

Maar nogmaals, het was maar een gedachte hè, natuurlijk. Lekker belangrijk.

Ding 2: Er is weer eens een reactie weggehaald, 'door de blogbeheerder'.  Dat ben ik denk ik, maar ik heb het niet gedaan. Het gebeurt vaak en ik heb werkelijk geen idee. Sorry OnlieMie, het was jouw reactie en ik had hem al gelezen. Vervelend dat zoiets gebeurt.

Ding 3: Ik had een tijdje geleden mijn Rie Cramer kaarten met bijpassende postzegels laten zien en beloofd die in de betreffende wintermaand te zullen versturen aan drie mensen die dat leuk zouden vinden. De kaart van december is nu onderweg, die van januari ook. En die van februari, ja die verstuur ik in februari. De 'winnaars' merken het vanzelf!

Zo drie dingen afgehandeld. Een mens kan het maar druk hebben, hahaha.

Spreekwoorden

Het thema bij Stuur een Foto is deze week : Spreekwoorden.
Hoewel ik voorkennis had (ha, ik had een gezellig dagje uit met Els), was het toch nog moeilijk om iets te vinden. Nee, dat zeg ik verkeerd, het was moeilijk om een keus te maken. Er zijn zoveel spreekwoorden en ik heb ook zo veel foto's.
Deze is het geworden. Drie keer raden welk spreekwoord hier bedoeld wordt.

Het zou trouwens een leuke rubriek kunnen worden. Verbeeld eens een spreekwoord.  Misschien komt het er van.
Maar eerst kun je inspiratie op doen bij Stuur een Foto. En je kunt ook meteen meedoen trouwens. Hier: klik

PS: Ik dacht aanvankelijk aan deze foto:

Die was kant en klaar. En ook leuk. Maar ik koos toch voor de eerste foto.

Nomen est Omen

Al lange tijd volg ik het blog Lines and Colors. Klik
Daardoor zie ik dagelijks kunst die ik een enkele keer (her)ken, maar meestal niet.
Soms vind ik het prachtig en soms klik ik meteen door. Maar nu toonde deze blogger een heleboel schilderijen van Andre Schilder.
Dus ik dacht meteen aan de rubriek Nomen est Omen: de naam is een voorteken.
Als ik er eentje zie, zo'n naam die bij het beroep past, is mijn dag helemaal goed.
Maar het was al lang geleden dat ik er een vond.
En ook nu klopt het niet.
Want deze schilder heet niet Andre Schilder, maar Andrei Nikolaevich Schilder. Het is een Rus. Schilder is in het Russisch vast niet schilder. En dus is het niet goed. Maar toch.
Bovendien is het knap geschilderd. Sneeuw schilderen moet toch wel iets heel moeilijks zijn lijkt me. Dit ziet er wel heel echt uit.
Tja en dan nu maar weer opletten, want Nomen est Omen is zo grappig.

Ps.: Een flink pak sneeuw zou toch wel weer eens fijn zijn, vind je niet?

Prijs

Hiha: een flink pak bij de post, met een berichtje van De Bezige Bij persoonlijk:

Beste lezer,
Gefeliciteerd!
U heeft meegedaan aan de prijsvraag van zin.nl en u bent een van de winnaars van: John Irving - Avenue van de mysterieën.

In Avenue van de mysteriën keert Irving terug naar de thema's waarmee hij een van de meest geliefde auteurs ter wereld werd. Het is een grootse en meeslepende roman over Juan Diego's avonturen op de Filipijnen, over zijn jeugdjaren in Mexico en hoe heden en verleden onherroepelijk me elkaar in botsing komen.

Wij wensen u veel leesplezier toe.

Met vriendelijke groet, namens De Bezige Bij...


Heerlijk hoor. Een dikke pil (600 blz.) en dan nog wel van John Irving. Dat is hij van De wereld volgens Garp en van De regels van het ciderhuis.

Ik bof maar weer eens.
Moet ik het nou nog eens zeggen? Overal aan mee doen, dat helpt!

Koffer

Toen we een keer zelf op een rommelmarkt stonden (in een poging schuur en zolder opgeruimd te krijgen), wilde ik o.a. twee oude koffers verkopen. Ze waren nog goed, maar te zacht voor in een vliegtuig. De eerste was vrij snel verkocht. De tweede bijna... toen ik opeens een ingeving kreeg. Wat zeg ik? Een briljant idee!
'Ik ga deze koffer helemaal niet verkopen, ik houd hem zelf en ik ga hem vullen met allerlei kleine speeltjes, spulletjes voor als onze kleindochter bij ons is of komt logeren'.
Als ik me goed herinner was Anna nog niet eens geboren toen ik het bedacht. Het is precies zo gegaan.
Ik vulde de koffer, met niks bijzonders, spullen die ik nog had, dingen die ik zelf op een rommelmarkt kocht.
En Anna vindt het fantastisch.
Zodra ze binnenkomt, haar jas nog aan, vraagt ze waar de koffer is. Die is altijd op zolder, maar ze vraagt het toch.
En dan moet opa hem gaan halen, tegenwoordig gaat ze zelf mee naar boven. De koffer wordt naar beneden gedragen, hij gaat open en Anna gaat beginnen. Maakt niet uit dat er allemaal dingen in zitten die ze al lang kent. Het is háár koffer en ze begint!
Ik doe er natuurlijk wel eens iets nieuws in, of iets ouds nieuw.
Anna kan hem inmiddels bijna zelf open maken. Nou? Was dat een briljant idee?

Ook als Anna 's morgens wakker wordt, gaat ze eerst even naar de koffer. Die dan natuurlijk nog dicht is, want een bijkomend voordeel is, dat 's avonds de hele handel snel is opgeruimd.
Nou? Was dat een briljant idee?

Ps.: Ik ben er nog niet uit of ik al een nieuwe koffer moet gaan maken voor Odin. En hoe zal het straks met de tweeling moeten. Allebei een koffer? Grrrr. Zo raakt ons huis nooit leeg natuurlijk. 
Ps. 2 : Is er nog iets lievers te bedenken dan een klein meisje in een Jip-en-Janneke pyjamaatje? Er zijn vast wel dingen die net zo lief zijn, dat weet ik heus wel. Maar toch...

De Geluksoma

Dat is nog eens een titel hè. En dan die ondertitel. Dat geheim wil ik graag ontdekken natuurlijk.
Ik had al iets over dit boek gehoord, dus toen ik het zag liggen op de balie in de bieb, net nieuw, wilde ik het meteen meenemen. 'U bent de eerste', zei de biebdame. Benieuwd wat u er van vindt'
Ik las het meteen diezelfde middag en avond uit. Dat ging heel makkelijk, want er zitten hele stukken in die ik kon overslaan.
Het is het verhaal van de oma van de schrijver, oma Eefje. De oma van Patrick dus. Hij is dol op zijn oma en zij op hem . Oma Eefje is een heel gelukkig mens van bijna honderd. We zien hoe haar leven is verlopen in verschillende hoofdstukken. Haar jeugd, hoe ze verliefd, verloofd en getrouwd raakte, want dat ging toen zo. We lezen over haar leven tijdens de oorlog, we lezen over het gezin dat ze stichtte. Natuurlijk waren er tegenslagen, dat kan bijna niet anders in een lang leven, maar Eefje geniet. En dáár draait het eigenlijk om.
Dat gedeelte van het boek, over Eefje dus, met heel veel foto's erbij, vond ik erg leuk om te lezen. Een doogewoon leven, kan interessant zijn. Bovendien verhaalt het ook meteen over honderd jaar Nederland. Dat is boeiend genoeg.

Ik had het boek zo snel uit, omdat na elk hoofdstuk over Eefje een hoofdstuk kwam met een geluksgeheim. Nou als je van al die geluksgeheimen de titels achter elkaar zet, weet je het ook.
Zo is Geluksgeheim1: Blijf lekker bezig. Geluksgeheim 2: Maak je eigen keuzes en Geluksgeheim 3: Laat je niet uit het veld slaan door tegenslagen. Enzovoorts.
Echt van die dingen die iedereen zelf ook wel kan bedenken. Dat hoef je niet te lezen vind ik, dat moet je doen en de vraag is of dat je lukt. Het irriteerde me zelfs. 'Laat je niet uit het veld slaan door tegenslagen'. Ja hoor mooi gezegd.
'Wees een betrokken mensen-mens' irriteerde me ook. Getver... een mensenmens.

Ps.: Trouwens...ik bén oma en daar heb ik veel geluk mee!

Fondue

Toen ik een jaar of veertien was, werden we op een avond, geheel onverwacht uitgenodigd door onze overburen. 'We gaan fonduen, willen jullie meedoen'?
Ik paste wel eens op de kinderen in dat gezin en hun vader was een collega van mijn vader. De hele straat werd trouwens bewoond door collegae van mijn vader. Allemaal werkten ze bij Philips Terneuzen.
Mijn moeder was een uitstekende kok. Ze experimenteerde ook, maar fondue, daar had ze zich nog niet aan gewaagd.
Het werd een groot succes, die avond. We vonden het allemaal hartstikke gezellig en lekker.
En dus kwam er bij ons thuis ook een fonduestel. Met bordjes met vakjes waarin je de sausjes kon doen. En van die lange vorken. We deden het regelmatig.
Toen ik trouwde, in 1979, kreeg ik van mijn collegae een fondueset. Ik had nog zo gezegd dat ik niks met oranje wilde, en dus kreeg ik een pan met een grote oranje bloem erop.
Met borden in groen en bruin. Afschuwelijk vond ik hem. Maar hij is heel vaak gebruikt.
Fonduen is best een sociaal gebeuren. Je zit met z'n allen aan tafel. Er hoeft niets meer te gebeuren, je hoeft niet meer na te denken over de volgende gang. Hoogstens moet er een nieuwe fles wijn worden geopend of stokbrood gesneden. Verder niks. Zeer geschikt voor minder goede koks!
Toen onze kinderen wat groter werden, fondueden we ook met ze. Leuk. Vooral onze oudste zoon was er dol op. We hebben het zelfs regelmatig gedaan als afsluiter van een kinderfeestje. Succes verzekerd.
Ook op school hebben we het een keer gedaan op het afscheid van de schoolverlaters. Op mijn initiatief.  Dat was achteraf bekeken bloedlink, met zo'n vijftig,  toch tamelijk ontplofbare kinderen. Maar het liep gelukkig prima.
Toch, de klad kwam er in. Het is natuurlijk ook gewoon een vette hap met al die sauzen. En tuurlijk, ik weet dat het ook met bouillon kan, maar op een of andere manier deden we dat nooit.

Deze zomer liep ik met onze dochter op een rommelmarkt. Daar stond een spiksplinternieuw fonduestel, nog in de verpakking. Waarschijnlijk had iemand het in zijn kerspakket gekregen.
'Moet je kopen, mam' zei mijn dochter, 'dan hebben we er twee en dan kunnen we met kerst met z'n allen nog eens fonduen'.
Voor twee euro kon ik me er geen buil aan vallen. En dus ben ik nu in het rijke bezit van twee fonduepannen. Die met de oranje bloem en een nieuwe.
Mijn oudste zoon en mijn schoondochter, mijn jongste zoon en zijn vriendin, ze kwamen op kerstavond gezellig fonduen.
Mijn dochter, de aanstichtster, kon niet. Zij  kwam eerste kerstdag eten. Zij had alleen nog de geur. Want die blijft lang hangen kan ik je verzekeren.

Het was lang geleden. Waarschijnlijk de allereerste kerst dat mijn schoondochter erbij was, zo'n twaalf jaar geleden, deden we het voor het laatst.
Daarna nooit meer. Mijn schoondochter herinnerde zich nog dat ze gevraagd had wat ze aan moest voor 'het kerstdiner' en dat mijn zoon had gezegd 'nou gewoon'. Dus daar zat ze in haar goeie outfit en stonk de volgende dag nog.
En toch... het was gezellig. En makkelijk.  Ook nu weer.  Maar voor zover ik het vandaag kan bekijken,  toch definitief de laatste keer. Te veel, te vet, eigenlijk niet meer van deze tijd.

Ps.: Gourmetten is bij ons nooit zo aangeslagen. Ik weet niet waarom. Ik heb wel een gourmetstel (gewonnen, sorry Wieneke), maar we gebruiken het bijna nooit.
Nu zag ik vorige week in de Hema een wokset. Met kleine, leuke pannetjes om te wokken. Misschien is dat wat? We zullen zien!

Human

We hebben zo'n prachtige film gezien in het filmhuis. Human.  De film gaat over mensen. Er wordt niet in geacteerd. Je ziet eigenlijk interviews met prachtige mensen, maar je hoort de vragen niet. Die zijn overigens heel duidelijk, door de antwoorden. In het blad van het filmhuis stond dit:

Wat maakt ons menselijk? Dat is de hoofdvraag van filmmaker Yann Arthus-Bertrand in de film Human. Om het antwoord hier op te vinden besteedde hij drie jaar aan het verzamelen van (real-life) emotionele verhalen van meer dan 2000 vrouwen en mannen uit 60 verschillende landen, waarin thema’s als liefde, oorlog, homoseksualiteit, vergevingsgezindheid, familie, leven na de dood, geluk, immigratie en de zin van het leven centraal staan. Een indrukwekkende kijk op de hedendaagse samenleving, afgewisseld met prachtige beelden van onze planeet.

We hadden geboekt voor zondagmiddag, 13. 00 uur. De film zou meer dan drie uur duren. In ons filmhuis is er nooit pauze, maar in deze voorstelling wel.
Ik viel na een paar minuten in slaap. Dat was te verwachten, ik had 's ochtends en de dag tevoren heel hard gewerkt en de week ervoor was natuurlijk ook nogal een heftige. En trouwens ik val bijna altijd in slaap in de bioscoop.
Na tien minuten werd ik wakker en zei tegen mijn man, dat ik na de pauze wel weg zou willen. Daar was hij het  mee eens. Maar het was nog lang geen pauze en dus ging ik toen echt kijken.
En jemig wat was het geweldig. Er was echt geen sprake meer van weggaan. Geen enkele sprake. We hebben ademloos zitten kijken.
'Afgewisseld met prachtige beelden van onze planeet' heb ik onderstreept. Want juist die combinatie van mensen, met onvoorstelbaar mooie landschappen, maakte de film heel bijzonder.
Als je de trailer bekijkt, krijg je een indruk. Maar stel je er vooral een groot scherm bij voor. Nou ik zou niet weten wat ik er nog meer van moet zeggen. Het is wat het is en als je zitvlees hebt...
Er waren trouwens ook mensen die geen zitvlees hadden, want na de pauze waren er wat lege plekken. Of ze vonden er niks aan, dat kan natuurlijk ook. Maar wij hebben een prachtmiddag gehad. Echt!

Mooi!

Deze vaas, die kocht ik een paar jaar geleden in mijn favoriete bloemenkraam op het station voor zeven euro. Gevuld en wel, met dezelfde bloemen als die er nu in staan, maar dan in het wit. Nou, dat was toch echt een koopje.
Er kunnen ook echt alleen maar een paar takken in. Want al is de vaas groot, de opening is klein. Maar een paar keer per jaar vul ik hem en word  er heel erg blij van.
Deze bloemen kreeg ik van mijn collega C. Met haar en met collega G. ga ik zo'n twee keer per jaar uit eten. En deze keer deden we een high tea.
Het leuke is dat wij dan met z'n drieën onafgebroken aan het praten zijn, werkelijk aan een stuk door. Over van alles.
We hebben ook wel eens hier bij mij gehightead en praatten toen van twee uur tot een uur of acht. Mijn man die zich boven had verschanst begreep daar helemaal niets van. Ik eigenlijk ook niet. Want zes uur lang praten...
Maar met deze meisjes (ze zijn een heel stuk jonger),  gaat dat nou eenmaal zo. Wij waren alle drie ooit bouwcoördinator op school, C.  van de onderbouw, G. van de middenbouw en ik van de bovenbouw. Daar hadden we wekelijks  een dag voor, verder stonden we gewoon voor de klas. Maar op die dag is er een band ontstaan, die ik met andere collega's minder heb. Ik vind het heel speciaal! Ik geloof niet dat ze hier lezen hoor, maar voor het geval dat... Het was weer fijn, dames!