Aan het eind van de dag

Aan het eind van de dag: een roman van Nelleke Noordervliet
Van de achterflap:

Katharina Mercedes Donker, ex-minister en auteur van twee bestsellers over politiek en de rol van de vrouw, krijgt het verzoek om mee te werken aan haar eigen biografie. Ze wil niet. Ze voert een aantal weerspannige gesprekken met haar aspirant-biografe, maar herinneringen dringen zich steeds meer aan haar op! Wat wil ze niet kwijt, wat is te persoonlijk, wat te pijnlijk?
Met de hoofdpersoon terug naar de jaren zeventig-tachtig.
Naar Suriname, naar de DDR.
Kijkend naar haar rol als dochter, vrouw, moeder, vriendin, publiek figuur. Katharina maakt zelf de rekening op.

Toen ik deze beschrijving las, nam ik het boek meteen mee. Dat zag er in mijn ogen zeer aantrekkelijk uit.
Bovendien houd ik van Nelleke Noordervliet. Ik heb niet alles van haar gelezen, maar wel veel. Ik vind het ook een leuke vrouw. Was een keer bij een lezing van haar en die was erg goed.

Maar dit boek... kweenie.
Ik heb het uitgelezen, maar vooral het laatste stuk met heel veel moeite. In het begin vond ik het nog wel boeien. Maar dat veranderde langzamerhand.
En nu zou ik moeten vertellen waarom dan. Dat is een probleem, dat kan ik niet, want ik wéét het gewoon niet. Het enige dat ik kan bedenken is dat het teveel is.
Haar jeugd in Amsterdam, met een verbitterde vader die tegen Franco vocht. Een abortus Het hele linkse milieu, haar eerste man, met wie ze een zoon krijgt. Haar studie, de Oost-Duitse journalist waar ze een relatie mee heeft.Haar dochter die haar te weinig aandacht verwijt. Haar dochter die zich dood rijdt. De vrouwenbeweging, weer nieuwe relaties....
Ja, ik denk nu ik het zo opschrijf dat dat het is: te veel! Jammer.