Roodkapje

Nog even op de valreep een Roodkapje- update. Dit is nummer 130.
Carolien stuurde mij een geweldige kaart: een Kerstroodkapje. Daar ben ik dan superblij mee.

Ik kocht er zelf ook eentje, een ouwetje. Uit 1949. Gewoonlijk koop ik de kaarten niet zelf. Maar soms moet het gewoon. Hier was natuurlijk maar een exemplaar van te koop.

Maar van de laatste kaart, waren er twee. Dus die kocht ik ook alle twee. En Carolien, je mag drie keer raden voor wie de tweede is.
Dit is nummer 132. En  ik ben heel erg benieuwd wat het nieuwe jaar me gaat brengen. Op Roodkapjegebied!

En natuurlijk ook op allerlei ander gebied. Het wordt een spannend jaartje, dát is wel zeker.
Veel plezier allemaal, vanavond!

Twelve days of Christmas.

Vond ik zonder dat ik er op uit was nog een Gouden Boekje. 
Ook niet geschikt voor mijn verzameling, maar zo leuk dat ik het toch wilde hebben en dat voor vijftig cent. Het is Amerikaans. De Gouden boekjes komen oorspronkelijk ook uit Amerika. Dit deeltje is uit 1983.

De twaalf dagen van Kerstmis, beginnen op 26 december en duren tot en met  6 januari. Het is een heel  bekend lied, waarin iemand zijn geliefde telkens een geschenk geeft. Op ieder van die twaalf dagen een geschenk. 
Het is een soort stapel-lied, na ieder nieuw couplet met een nieuw geschenk, komen de eerdere geschenken ook weer terug, worden weer genoemd.  Het zijn bijzondere geschenken. Een patrijs in een perenboom? Vier roepende vogels, acht melkende meisjes of elf doedelzakspelers? En waarom vijf gouden ringen, eentje is toch wel genoeg? 

Die twaalf dagen, de tijd die de drie Koningen nodig hadden om bij het Kerstkind te komen, wijzen misschien op  een periode van bezinning. Er is veel over te vinden, ook over de bijbehorende twaalf heilige nachten. 
Voor mij speelt dat allemaal niet zo, ik vind het gewoon een leuk liedje en was nieuwsgierig naar de betekenis van de cadeaus. Ook daar zit misschien een gedachte achter

Dag 1: De patrijs in een perenboom is Jezus Christus aan het kruis.

 
Dag 2: De 'twee tortelduiven' verwijzen naar het Oude en het Nieuwe Testament.
Dag 3: De 'drie Franse kippen' staan ​​voor geloof, hoop en liefde
Dag 4: De 'vier roepende vogels' verwijzen naar de vier evangelisten die de Evangeliën schreven
Dag 5: De 'vijf gouden ringen' staat voor de eerste vijf boeken van de Bijbel

 
Dag 6: De 'zes leggende ganzen' de zes dagen van de schepping.
Dag 7: De 'zeven zwemmende zwanen' verwijzen naar de zeven gaven van de Heilige Geest
Dag 8: De 'acht melkende meisjes' herinneren de kinderen aan de acht zaligsprekingen

 
Dag 9: De 'negen dansende dames' waren de negen vruchten van de Heilige Geest in Galaten 5: 22-23
Dag 10: De 'tien springende Lords' vertegenwoordigen de Tien Geboden
Dag 11: De 'elf blazende doedelzakspelers' verwijzen naar de elf trouwe apostelen.
Dag 12: De 'twaalf trommelende slagwerkers" waren de twaalf punten van het geloof

 And a partridge in a pear tree! 

Terwijl ik zo'n beetje zat te snuffelen ontdekte ik dat er dit jaar ook een prachtig boek is verschenen naar aanleiding van dit lied. Echt heel mooi met patronen  uit het Victoria en Albert museum. 
Jan Rot heeft de tekst vertaald en dat vind ik ontzettend knap gedaan. Bijvoorbeeld: 
Op dag een deze Kerstmis gaf lieveling aan mij... een patrijs in een perenboom. 
Hij zingt het ook, met zijn kinderen. Zo zoet. 

Gloeisap

Toen we naar het Zuiderzeelicht gingen kijken, werden we daar ontvangen met een glaasje gloeisap.  Warm gloeisap.
Ik vond het superlekker en kocht later (bij de uitgang, haha)  een fles.
Het is een puur sap. Zonder toevoegingen. Een combinatie van paarsrode kers, rode bes, vlierbes en friszure appel.
De bedoeling is dat je dit opwarmt met de bijgeleverde kruidnagel en kaneel. Zachtjes opwarmen tot het kookpunt. Dan de specerijen eruit halen en warm serveren.

Heerlijk, heerlijk.
Ik kocht het omdat ik een kind (nou ja kind)  heb,  dat geen alcohol drinkt.
En hier kun je met z'n allen van genieten. Het ziet er uit als wijn en je serveert het ook in een wijnglas.
De hele fles straalt enthousiasme voor het produkt uit. Het komt ook nog eens uit onze buurt:  de boomgaarden in het dorpje Hem leveren de vruchten.
Gloeisap... het klinkt ook zo leuk.
Je kunt het makkelijk aan jonge kinderen serveren, als een glaasje wijn.  Ouders echte wijn, kinderen dit sap.  Zelf houd ik er niet van om kinderen te laten meedoen met nep-wijn.
Ze mogen gewoon niet drinken. Punt uit.
Maar in een gewoon sapglaasje kan het natuurlijk heel goed! Heerlijk. Dus als je het eens ziet staan...

Ps. Iemand zei tegen me dat je dit natuurlijk ook heel goed zelf zou kunnen maken. Nou, ik niet hoor en eer je dan de juiste hoeveelheden hebt bedacht... Nee, dat maken laat ik graag over aan de sapsommelier.

Top drie

Aan het eind van het jaar vind ik het leuk om een top-drie te maken van de films die ik dit jaar zag.
Dat waren er zestien. Dat wil zeggen ik heb over zestien films een blogje gemaakt. Ik denk dat ik er nog wel een of twee meer zag, maar daar blogde ik niet over, wegens de moeite niet waard.
Niet zoveel als andere jaren heb ik het idee. Waarom weet ik ook niet.

Enfin, hier is mijn top-drie. De films die ik uitkoos, zijn (op Vele hemels... na) al uit de bioscopen verdwenen natuurlijk, maar er zijn toch heel vaak films op televisie, dus dan zou je alsnog kunnen kijken. Zo zag ik laatst in de herhaling op tv de film Philomena. En tsjonge wat was dat toch ook een mooie.

Op drie staat   'Weg van jou'
Op twee:   'Maudie'
en op een :   'Vele hemels boven de zevende'.

En nu ik toch bezig ben ook maar meteen een boekentop-drie. Ik blogde dit jaar over een stuk of veertig boeken. Daar zitten ook kinderboeken bij hoor, gewoon omdat ik daar van hou.
Ik las er meer, een heleboel meer zelfs. Ongeveer het dubbele. Er zit bij mij altijd een boek in mijn tas en op diverse plaatsen in huis liggen opengeslagen boeken. Als je vraagt wat mijn grootste hobby is, dan is dat toch lezen. Altijd al zo geweest.

Hier is mijn boekentop-drie.
Op drie: van Sonja Barend: Mij zie je niet meer terug
Op twee: van Carolijn Visser: Selma
En op een: van Stefan Hertmans: De Bekeerlinge.

Bij de films was de keuze niet zo moeilijk. Bij de boeken wel. Er zijn denk ik veel meer mooie, boeiende, fantastische, prikkelende, leuke, grappige boeken dan films. Maar dat is maar een gedachte natuulijk hè.

Frouwkje van Stavoren

Als je mij volgt, weet je wellicht dat ik Gouden boekjes verzamel. Oude Gouden boekjes, de eerste vijfenzeventig stuks. Je kunt ze hier zien, klik
Ik ben niet fanatiek en ik ben er nog lang niet. Er komen steeds nieuwe deeltjes uit, maar die verzamel ik niet. Ik vind ze meestal niet zo mooi en het zou ook een veel te grote verzameling worden...
Maar nu, nu kocht ik er toch een en dat is Het vrouwtje van Stavoren. Vanwege ons bezoekje aan het Zuiderzeemuseum waar ik over vertelde.
Geschreven door Arthur Japin en bewerkt door Peter Smit. Waarom dat nou bewerkt moest worden snap ik niet, want mij lijkt het dat Arthur Japin dat zelf wel kan. Enfin, de illustraties zijn van Jan Cleijne.

Het gaat in dit verhaal om een meisje, Frouwkje.  Zij en Atte worden verliefd op elkaar. Atte geeft haar een gouden ring en belooft haar te zullen trouwen. Maar helaas moet hij eerst weg, zijn schip vaart de volgende dag uit. Atte belooft Froukje terug te komen. Frouwkje wacht en wacht, maar Atte keert niet weer.
Hij is verdronken bij een poging iemand anders te redden.
Frouwkje is diep en diep bedroefd en vervloekt de stormwind en de golven.

Ze verkoopt haar ring en met het geld dat ze daarvoor krijgt, koopt ze aandelen en uiteindelijk een schip. Ze wordt rijk. Maar niet gelukkig natuurlijk hè.
Dan geeft ze een van haar kapiteins de opdracht terug te keren met een schip vol goud. De man keert inderdaad terug, niet met echt goud maar met graan. Ook een soort goud.  Froukje ziet dat niet zo en laat woedend het graan in zee storten

Een zwerver probeert haar nog  tegen te houden.
'Je bent arm' zegt hij, 'en je zult nog veel armer worden'.  Maar Frouwkje luistert niet, trekt woedend de gouden ring van Atte die ze terug had gekocht, van haar vinger en gooit hem in zee..
'Ha, arm worden' zegt ze,  'die kans is nog kleiner dan de kans dat ik deze ring terug vind'.
Dat gebeurt natuurlijk toch.
Op een avond wordt haar een vis geserveerd en bijt ze op iets hards: de ring.
En dan gaat alles mis.
Het graan is gaan ontkiemen op de zeebodem, waardoor de schepen er niet meer langs kunnen.
Er wordt niet meer gevist en de armoede begint.
Ook bij Frouwkje!!

De rijke vrouwe van Stavoren is weer een arm Frouwkje geworden.

Ik vind het zo'n mooi verhaal.
Al sinds ik vroeger met mijn ouders, speciaal vanwege dit verhaal, naar Stavoren ging.
Deze volksverhalen zijn fantastisch en zo mooi moralistisch. Heel fijn.

Zuiderzeelicht

Oh man, wat houd ik toch van het Zuiderzeemuseum. Het Binnenmuseum vind ik ook zeer geslaagd trouwens,  maar het Buitenmuseum is echt favoriet.

Wat een mazzel dat het voor ons dichtbij is. 

We waren er weer, ik geloof voor de vierde keer dit jaar,  want er was iets nieuws:

  

Zuiderzeelicht

Het is echt een evenement, vonden wij.
Je maakt een avondwandeling over een vastgestelde en verlichte  route in het Buitenmuseum en onderweg wordt een beroemd verhaal verteld.
Dat is het verhaal van Het Vrouwtje van Stavoren en dat wordt hier, in het donker, op verschillende plaatsen, tot leven gebracht.

Met licht en geluid en beeld én met Arthur Japin.

Nou ben ik Japin-fan; ik zag en hoorde hem een paar keer vertellen over zijn eigen werk, in de bibliotheek' en hij vertelt niet alleen, hij speelt. Zo boeiend, je hangt aan zijn lippen. Ook nu. 

Enfin, je gaat met een kleine groep op pad en dan zijn er onderweg steeds dingen te zien. Supergoed bedacht en gedaan. Je komt dan bijvoorbeeld  bij het kerkje en je gaat naar binnen. Vervolgens hoor je een stukje van het verhaal, verteld door Japin en je zit er meteen helemaal in.

Of je komt op de dijk, je hoort stormgeluiden en je kunt een zoeklicht bedienen. Dat is dan als Frouwkje, het vrouwtje van Stavoren net gehoord heeft dat haar man Atte niet zal terugkeren van zee.

Op die manier zijn er verschillende scenes en aan het eind is het hele verhaal duidelijk.
De wandeling alleen is al mooi.
Maar zo verteld, gespeeld en verbeeld, is het echt puur genieten.

 

Wij hadden (eigenlijk zonder er over na te hebben gedacht), als starttijd 16.30 gekozen.
Daar was ik achteraf heel blij om, want dan is het nog niet helemaal donker en zo maak je het allebei mee, schemering en donker. De wandeling duurt ongeveer 40 minuten.
Dat je je van tevoren moet opgeven moge duidelijk zijn.
Je loopt echt op tijd. Voldoende tijd hoor, maar na jou komt er weer een groep. Het was prima georganiseerd., ik heb de groep die na ons kwam niet gezien.
Wij hadden het niet koud en als het wel koud is, moet je je daar maar op kleden. Als het bij heel slecht weer  niet door zou gaan, krijg je een mailtje.
Nou, echt weer een aanrader.  Voor meer info: klik

Kerstwens

Kerstpakket en diner

Kijk, ik kreeg een kerstpakket, van school. Ik vind bijna niets zo leuk als het krijgen van een kerstpakket. Mijn vader kreeg er vroeger altijd eentje en mijn man later ook. Geweldig vond ik dat. Zelfs als het voornamelijk niet lekkere dingen betrof.
Juffen kregen niet vaak iets. De laatste jaren wel, maar in het begin echt helemaal niks. Ik weet nog dat ik in een van de eerste jaren dat ik werkte, verbijsterd was toen er een banketstaaf bij de koffie kwam.
En nu kreeg ik dus weer een kerstpakket en hoewel ik dat tijdens de pensioenjaren steeds kreeg, had ik er dit jaar helemaal niet aan gedacht.
Enfin, na een mooie toespraak van de directeur, werd het uitgereikt. Kijk, dit is het. In de tas, de spullen die je er naast ziet staan. Superleuk toch.
Maar dat was nog niet alles.

Op tv heb ik gekeken naar de serie 'Jonge Valken', over de hotels van de familie van der Valk en de mensen die er de tent beheren.
Allemaal familie en nageslacht van de eerste hotel-van -der Valk. 
Leuke, enthousiaste  mensen hoor en hard werken.
Ik had altijd nog het idee van de appelmoes met de kers er op en ik had nog nooit in een van der Valk restaurant gegeten, want dat idee beviel me niet.
Na het zien van de serie dacht ik 'nou misschien toch maar eens een keertje gaan kijken'.
Dat deed ik toen we een keer naar de gewone bioscoop gingen, die er naast zit, of eigenlijk is het éen complex. Het zag er goed uit. Ik wilde er wel een keertje gaan eten.

Die keer kwam sneller dan verwacht, ik werd namelijk ook nog eens uitgenodigd voor het kerst-diner van school.  Je raadt het al: bij van der Valk.
Dat had ik niet zien aankomen, het was echt onverwacht.
Ik ben vrijwilliger op mijn eigen oude school, sinds ik met pensioen ben. En ieder jaar was er wel een kerstetentje op school. Daar werd ik dan voor uitgenodigd.
Maar dan had ik ook altijd wel gewerkt, het een en ander gedaan. Dit jaar niet.
Aan het begin van het jaar ben ik nog een paar maanden geweest, tm half maart, maar daarna niet meer. Wegens gezondheidsproblemen. Op dit moment voel ik me weer vrij goed, dus in november ben ik weer begonnen. Met veel plezier overigens, want ik had het gemist.
Maar ja, dat is dus niet bepaald aanpoten geweest, dit jaar. Vandaar dat ik niet eens aan een kerst-diner had gedácht. Ik vond het zelfs een beetje gênant, die uitnodiging, maar mijn collega's verzekerden me dat daar geen reden voor was.

Nou, het was in de eerste plaats ontzettend gezellig, ik had en heb nu eenmaal superleuke collega's. Sommigen werken niet op mijn dag, dus dan is het fijn om even bij te praten.

Foto: Tripadvisor

In de tweede plaats was het ook lekker en vooral heel veel. Heel veel verschillends bedoel ik en dat varieerde van sushi en oesters tot saté en patatjes en salades , kleine hapjes, grote happen. Vlees, vis, vegetarisch. Kaas, toetjes, enfin, noem maar op.Koffie, thee, water, wijn. Overdadig. En dat is best leuk voor een keer.

Hoe dan ook, ik had een mooie middag en avond en ben me er weer eens van bewust dat ik geluk gehad heb, met de school waar ik zo lang heb gewerkt.

Nogmaals West Side Story

Even terug naar West Side Story. Behalve dat ik de film meermalen zag en de musical voor de tweede keer, was er lang geleden ook een documentaire.
In die documentaire zie je Leonard Bernstein, de componist, zijn eigen werk dirigeren.
'The Making of West Side Story',  heet het en behalve het orkest, dirigeert hij de zangers, waaronder Kiri te Kanawa en Jose Carreras.
Fascinerende televisie vond ik dat toen.
Hoe hij daar staat in zijn rode trui, vaak zichtbaar genietend, soms een tikkeltje boos of teleurgesteld, maar zo fantastisch. En met humor die er van af straalt.
Ik had het opgenomen, het was de videotijd en ik heb het later nog een paar keer teruggezien. Tja, ik houd van die muziek en het bleef me fascineren.
Maar helaas, de videospeler is ter ziele en de band staat volkomen nutteloos te wezen. Maar nu had ik ineens gedacht aan Google en wat denk je... er zijn grote stukken terug te vinden.
Ik heb al even weer wat gezien en het is nog steeds mooi. Vind ik dan hè.
Leonard Bernstein is al lang dood, maar zijn werk zal denk ik altijd blijven bestaan. Hij overleed in 1990 op 72-jarige leeftijd.

In de voorstelling die wij zagen, zat uiteraard ook het lied One Hand, One Heart.  Al heel lang mijn favoriete lied. Ontroerend.
In de voorstelling rolden de tranen over mijn wangen en ik ben dan wel een soort sentimentele dwark, maar dát heb ik toch niet vaak.
Daarom hier de uitvoering met Te Kanawa en Carreras, uit de documentaire:




In Maestro dirigeerde Maartje een stukje West Side Story en werd ook een fragment getoond van Bernstein, zonder handen dirigerend.
Maar mét zijn gezicht.
Ook echt zo bijzonder om te zien.
Er werd bij gezegd dat hij het stuk al zo intens geoefend had, dat iedereen in het orkest precies wist wat er moest gebeuren en dat zijn gezicht alleen al voldoende was.
Knap en grappig tegelijk:

Amsterdam Light Festival 2017

Kijk, hier zie je de plattegrond van Amsterdam.
En daar vaar je onderdoor.
Als je tenminste zoals wij kaartjes hebt gewonnen voor een cruise door de grachten, met een glaasje Gluhwein of warme chocola.
Dan vaar je er onderdoor en je hoort vertellen dat het werk Citygazing heet en gemaakt is door Bruns en Vogel en dat het even je wereld op zijn kop zet.
En dat is dan nog maar één lichtinstallatie. Eentje van een heleboel.
We hadden deze prijs een paar jaar geleden ook gewonnen, maar toen vond ik het erg tegenvallen. Het was een gedrang en een gedoe en het regende waardoor de ramen van de rondvaartboot waren beslagen en de kleine wissertjes die, erg attent trouwens, klaar lagen, die hielpen niet.
Ik zou als ik het had moeten betalen dit jaar niet nog een keer zijn gegaan. Maar ja het was niet regenachtig en dus gewonnen en gratis...

Op deze foto zie je trouwens geen lichtinstallatie, hier is niets ontworpen voor de gelegenheid, maar mooi is het wel. Kijk tijdens zo'n cruise zie je echt mooie dingen, sommige echt heel mooi.
Maar dit plaatje kun je gewoon altijd zien.
Het is er altijd en vanaf het water krijg je toch een heel ander beeld. Leuk om binnen te kunnen kijken in sommige Amsterdamse huizen. De hele stad is verlicht, overal kerstbomen en lichtjes, je zou er een feestelijk gevoel van krijgen. Dát vond ik net zo leuk als de kunstwerken. Hoewel die ook gaaf waren hoor.
Dus ik laat er een paar zien.

Light Wave, heet deze. Van Lauren Ewing. De opwarming van de aarde veroorzaakt  stijging van de zeespiegel. Deze allesvernietigende golf, stopt net op het hoogtepunt.

Dit (Windows van Lynne Leegte) vond ik ook een heel mooie, vooral vanwege de gedachte erachter. Hier zie je namelijk de Singelkerk, een schuilkerk uit de 17e eeuw. Dat is een doopsgezinde kerk, waar mensen hun geloof wel mochten belijden, maar dan graag een beetje achteraf. De kerk staat niet op dezelfde lijn als de andere panden, maar een stuk naar achteren. Lynne Leegte maakte de ramen en plaatste ze apart en juist helemaal vooraan. Als een veilige plek in de donkere nacht.

Deze vond ik ook heel mooi, maar ik vergat op te schrijven van wie.
Wel zie je een stukje van de rode draad, weer een ander kunstwerk, van de wereldberoemde Chinese kunstenaar Ai Weiwei. Thinline heet het en het is een rode draad van licht, die een grens aangeeft. Gespannen rond de stad. Grenzen, wie bepaalt ze en wie bewaakt ze? Wie heeft toegang en wie wordt geweigerd?  Ai Weiwei wil hiermee een discussie over.grenzen aanzwengelen. Niet perse de mooiste installatie, wel overal zichtbaar en ook deze gedachte bevalt me. En die dunne lijn zag je gedurende de hele rondvaart.

Tenslotte deze:

Whole Hole  is de titel en de installatie werd bedacht door Paul Vendel en Sandra de Wolf. Je vaart er echt onder door en wordt als het ware een wormgat ingetrokken. Zo reis je naar een andere plek in de ruimte of naar een parallel universum, zoals Alice die per ongeluk in Wonderland terecht kwam.  Ook: de reis van je bestaan: het levenslicht zien en misschien aan het eind van je leven het licht aan het eind van de tunnel.
Op deze foto is niet te zien dat de halve boog van de brug, door de weerspiegeling in het water, een complete cirkel vormt. Supermooi hoor, deze!!! Achter ons zat een leuk jongetje met zijn oma en hij vond dit heel erg spannend. Zo leuk!

Er was echt nog veel meer moois te zien. Heel veel meer. Maar ja, ik kan niet bezig blijven. De kunstwerken blijven nog tot 21 januari.
Wij zijn van plan om nog een keer terug te gaan, niet voor de waterkunst, maar voor de 'gewone' installaties, te zien op het marineterrein.
Ik was al een paar keer in Amsterdam en zag maar steeds geen lichtkunstwerken, maar dat komt dus doordat het op het Marineterrein is, vlak bij het Scheepvaartmuseum.

Kakabu

 Soms kijk ik naar wat gekwalificeerd wordt als spam,  door Blogger. Meestal wordt dat heel goed gezien. Wat afgevoerd wordt als spam, dat is het ook.
Laatst een hele mooie:

Heb je gehoord van het wonderbaarlijke werk van Heer Kakabu? ... Deze man is vol wonderen en wonderen, Zijn wonder is wat mijn leven en dat van mijn vrouw ten goede heeft veranderd. Ik heb contact met hem gezocht voor hulp bij het winnen van een loterij en ook helpen genezen mijn vrouw die al 3 jaar last hebben van een nierprobleem. Heer Kakabu antwoordde en zei me dat hij me zou helpen en dat ik de loterij zou winnen en dat mijn vrouw binnen 12 tot 16 uur genezen zou worden, ik geloofde hem en vertelde me alles en tot mijn grote verrassing gebeurde alles zoals hij zei. Mijn vrouw werd 14 uur later genezen en ik won ook de loterij, ik kocht een huis en ik leef nu gelukkig met mijn vrouw en dochter. Ik ben opgewonden en zal blijven getuigen over Heer Kakabu totdat Christus komt, er is geen wonder Heer Kakabu kan dat niet doen, daarom heet hij Heer op aarde ... Ben je ziek? Wil je een loterij winnen zoals ik je nodig heb om een ​​kind te krijgen? Wil je je ex terug of wil je dat je

Hahaha Heer Kakabu... Ik denk dat we die er in houden als er een probleem (op wat voor vlak dan ook) zich voordoet.
Dat wij hier thuis dan zeggen:  Oh bah, nou ja, vraag dat maar even aan Heer Kakabu.
Zoiets. 

Nog een mooie:

Hallo, dit is een zeer belangrijke boodschap die ik moet doorgeven aan iemand die door huwelijkse problemen heengaat, dat alle hoop niet verloren gaat, wat het probleem ook is, hier is wat je moet weten om je huwelijksprobleem te redden, ik werd ooit geconfronteerd met uitdagingen in mijn relatie tot ik een artikel tegenkwam dat sprak over de man die ik wil introduceren om je dit artikel nu te lezen. Dr. E  is de man die ik je wil aanbevelen met een huwelijksprobleem, dat hij je kan helpen met zijn krachtige spreuk om het probleem op te lossen dat je in je echtelijke leven tegenkomt. Neem vandaag nog contact met hem op via:  

 

Je zou ze eigenlijk samen moeten brengen, Heer Kakabu en Dr. E. Denk eens wat dat een geweldige resultaten zou opleveren.  

Maar ja, spam hè. Ik zie het nu pas. Ben gewoon te laat!

Klikspaan

Alle boeken van deze schrijver hebben titels die uit kinderrijmpjes of kinderliedjes komen.
Iene Miene Mutte, Piep zei de muis, Pluk een roos.
Maar ja de schrijver is een Brit en de Engelse Nursery Rhymes zijn niet onze kinderrijmpjes. Dus de vertaler zal misschien een probleempje hebben gehad.
Ik kan er slecht tegen als titels totaal anders worden vertaald in het Nederlands, maar déze vertaalster Harmien Robroch deed het goed. Liar Liar, werd Klikspaan.
Liar Liar, pants on fire is het begin van het rijmpje. Het vervolg wisselt nog al, maar het begin is duidelijk. En passend want het boekgaat over branden,  die opzettelijk worden aangestoken.
Als je het boek uitleest, kom je erachter dat Klikspaan ook zeer gepast is. Maar dit terzijde.

Het verhaal:
In de stad waar inspecteur Helen Grace werkt, Southampton, woeden hevige branden. Die branden blijken aangestoken te zijn. Er vallen slachtoffers, heel wat slachtoffers en zij hebben een gruwelijke dood.
Het gaat hier niet om een gewone pyromaan, daar is Helen vrij snel achter. Het gaat om een seriemoordenaar. Maar aanvankelijk is er geen enkel verband te ontdekken tussen de slachtoffers.
Er wordt een brandweerman verdacht, maar hij heeft het niet gedaan. Wie dan wel en waarom?
Goed speurwerk zorgt voor een nieuwe verdachte, maar ook nu wordt Helen Grace op het verkeerde been gezet en de lezer dus ook. De tijd dringt en de branden gaan door...

In de eerste drie boeken die ik las, was het persoonlijke verhaal van Helen Grace van groot belang. In dit boek is dat wat minder, maar het blijft toch boeiend om Helen te volgen.
Ik vond dit vierde boek wederom een aanrader.
Dat is op zich al knap, ik bedoel als deel 1 een succes is, merk je toch vaak dat de volgende delen wat minder worden.
Hier niet, het niveau blijft hoog en ook dit deel is spannend.
Gruwelijk is het wel en als je daar niet tegen kan moet je niet aan deze serie beginnen.
Maar begin je wel, dan zou ik je aanraden, (vanwege het verhaal  van Helen Grace),  bij het eerste deel beginnen.
Ik heb zelf lang moeten wachten tot dit deel beschikbaar was. Dus ik ga nu deel vijf maar eens reserveren. Kan wel een tijdje duren.
Daarna is er nog eentje in het Nederlands en er wachten nog twee delen op een vertaling. Heerlijk.

West Side Story

Ooit (ik weet echt niet meer hoe oud ik toen was, maar zeker onder de twintig), zag ik de film. En was diep onder de indruk. Later zag ik de film  nog wel een paar keer. Weer later zag ik de musical West Side Story (in het Nederlands) en was weer onder de indruk. De dans, de muziek...
Maar wat we me altijd het meest verpletterde was de muziek. Die is zo goed. Zo fantastisch goed.
Ik heb een keer Leonard Bernstein (de componist), 'zijn' West Side Story zien dirigeren (op tv), een documentaire was dat. Wow, wat een man. Hij overleed in 1990

Hoe dan ook, toen we vorig jaar maart, hoorden dat  The Original Broadway Classic in Nederland zou worden opgevoerd, bestelden we kaartjes. Gelukkig met een flinke korting, want duur is zulks wel.
Gisteren was het zover. Matinee.
Op de verjaardag van mijn vader, togen we naar Den Haag.
Hij zou het mooi hebben gevonden, dacht ik nog.

Het was ook mooi, het was prachtig. Wat een sterren, wat een cast.
De balletten alleen al. Werkelijk zo supergelijk, ongelooflijk.
Het spel natuurlijk en de zang. Het treurige, maar toch romantische verhaal...
Ik zou zo nog een keer gaan, echt. Dat doe ik niet, hoewel er overal aanbiedingen zijn.
Ik denk dus dat het misschien niet helemaal goed loopt.
Misschien dat mensen tegengehouden worden door het feit dat de voorstelling in het Engels is, nou ja in het Amerikaans.
Maar als je het verhaal een beetje kent, is het echt heel goed te volgen.

En hoewel de film uit 1957 is, is het verhaal niet of nauwelijks gedateerd.
Het Romeo-Juliaverhaal,  in het New York van de jaren vijftig. Tony en Maria die van elkaar houden maar klem zitten tussen twee strijdende straatbendes.
Vooroordelen, haat, geweld, discriminatie. Nee hoor, niet gedateerd. Helaas.

Jammer genoeg werd het zeer streng verboden om foto's te maken. Echt streng. Met als gevolg dat niemand het deed. Ik heb niet een keer die irritante telefoonlichtjes gezien. Eigenlijk best fijn.

Op Instagram had ik wel een foto gepost van de poster die je hier ziet. Met hash tag West Side Story.
Vervolgens kwamen daar reacties op van een aantal castleden. O.a. van hoofdrolspelers Tony en Maria.

kevinjhackThank you for coming! ❤️💪🏻#tony

Dat vind ik wel bijzonder. Zij gaan dus na hun voorstelling kijken of er mensen wat van gezegd hebben. Leuk is dat. Net mensen.

Ps.: Toen we thuis kwamen en naar Maestro keken, dirigeerde Maartje, de winnares, trouwens ook nog een stukje West Side Story. 

So tell everyone that there's hope in your heart

Het is inmiddels een traditie dat ik hier in december het lied laat horen en zien,  dat ik heel erg bij deze maand vind passen. Het is uit 2011, van Smith & Burrows .
Nou, tradities doorbreken, daar houd ik niet van. Zelfs niet als het een zeer jonge traditie betreft.
Deze keer doe ik de studio-versie.
Dus hier is weer: When the Thames froze.
Neem even een momentje als je het lied niet kent. En anders ook. Fijne dag allemaal!


God damn, this snow
Will I ever get where I wanna go
And so I skate, across the Thames
Hand in hand, with all my friends
And all the things, that we planned
My son's eyes in the outline of his hand
And even though I hate the cold
Constant reminder that I'm getting old
Another year draws to its close, entire London slows
When I dream tonight, I'll dream of you
When the Thames ... froze

God damn, this government
Will they ever tell me, where the money went
Protesters march out on the street
As young nerds sleep amongst the feet
Another year draws to its close, entire London slows
When I dream tonight, I'll dream of you
When the Thames froze

So tell everyone that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart
The end of Christmas day, when there's nothing left to say
The years go by so fast, let's hope the next beats the last
Tell everyone that there's hope in your heart
Tell everyone or it will tear you apart
The end of Christmas day, when there is nothing left to say

Inleverattentie

Inleverattentie

Uw pasnummer: 62609689458 Beste bibliotheekgebruiker L van de GRIEND, De uitleentermijn van onderstaande titel(s) loopt bijna af. U kunt verlengen, mits het maximaal aantal keren nog niet is bereikt, en de titel niet door een andere lener is gereserveerd.

Hunkering : roman Boonzaaijer, Maria Inleverdatum: 17-12-17 Exemplaarnummer: 10000039571909

Zien we u snel weer in de bibliotheek?  Wat is dat toch allemaal handig he tegenwoordig in de bieb. Of eigenlijk thuis, want dit berichtje kreeg ik gewoon per mail. Bracht het meteen terug, want ik vond er niks aan. Daarom had ik het ook apart gelegd, maar zo apart dat ik er niet meer aan dacht.  Dus dat zou in vroeger tijden een boete hebben betekend. Iets waar ik echt een hekel aan had, want volkomen onnodig. Nu gebeurt met dat dus niet meer. Weer zo'n service van de bieb.  Wat zou ik zonder bieb moeten?

Zweetkamertje

Toen onze oudste zoon een baby was, gingen we met hem naar het consultatiebureau. Onze toenmalige huisarts onderzocht hem hoogstpersoonlijk.
 'Ha' zei hij, 'ha,  daar hebben we Bart de Bul'.
Ik was vrij ernstig beledigd, want in die tijd was het geen compliment als je een dikkerdje had gebaard. Tussen mij en die huisarts is het nooit meer helemaal goed gekomen.
Onze Bart is geen bul meer. Zeker niet. Maar hij KREEG deze week wel zijn bul.
En zijn handtekening zette de nieuwe Master of Science niet op zijn diploma, maar op de muur in het zweetkamertje

Dat zweetkamertje vond ik zo leuk.
Alleen mensen die afgestudeerd zijn mogen daar hun handtekening zetten. En het is er knap vol . Met handtekeningen van zowel beroemde als doodgewone alumni.
Zo zag ik bijvoorbeeld de handtekening van de koning en van Mandela, van Beatrix en van de Soldaat van Oranje. Bij die handtekeningen van beroemdheden zit er natuurlijk een keurig plastic plaatje over, opdat het niet verloren gaat.

En nu staat Bart er dus gewoon tussen en daar ben ik hartstikke trots op.

De diploma-uitreiking vond plaats op de eerbiedwaardige Leidse Universiteit.
En behalve dat ik heel trots ben op Bart, vond ik het ook een genoegen om daar te zijn.
In die oude omgeving.
De universiteit van Leiden werd gesticht in 1575 en is de oudste van Nederland.
Dat zweetkamertje dus. Zo mooi om te zien.
Alleen al de tekeningen naast de deur en de tekst erboven. De tekst is van Dante en betekent: Laat varen alle hoop, gij die hier binnentreedt. 

De tekeningen zijn van Victor de Stuers, gedateerd 1865. Toen studenten nog een 'hoge zijden' droegen.
Ja, dat was allemaal erg leuk om te zien, vooral voor iemand zoals ik, helemaal niet uit een wetenschappelijk milieu.

Er waren nog veel meer muurtekeningen, ik zag de togakamer, ik zag beelden van beroemde wetenschappers, kortom het was een andere wereld.
We hadden een fijne middag!

Teksten

Tokkiesaus. Ik zag het staan in de winkel en dacht 'Het moet toch niet gekker worden. 'Tokkiesaus, asociaal lekker'.
Nou, naam en reclame schieten in mijn geval hun doel ver voorbij. Ik houd van sausjes, maar hier bedank ik voor.
Dezelfde dag zag ik, gewoon in een straatje in Hoorn, een hartekreet van ene Thom.
Niet te vergelijken natuurlijk.
Beide teksten zijn gewoon te zien, in het wild zal ik maar zeggen,  maar dat is dan ook de enige overeenkomst.
De tekst van Thom is best mooi, ik denk dat ik hem snap

Waarmee ik maar wil zeggen dat je van alles ziet op straat. Met je ogen open. En je fototoestel paraat.
Nog eentje:

De laatste en dan wens ik jullie een hele fijne dag! Een heeele speciale dag ook!

Brieven uit het verleden

Als je dit fotootje ziet van de schrijfster Marcia Willett, dan weet je eigenlijk al wat voor soort boeken ze schrijft. Ze is zo Engels, met dat hoedje en dat kettinkje en dat kraagje.
Ze hoort thuis bij Rosamunde Pilcher en Judith Lennox.
Aga-saga is de term voor dit soort boeken.
Ik houd ervan, niet altijd, maar wel als ik behoefte heb aan ontspannende boeken, waarbij ik niet al te zeer hoef na te denken en die vrijwel altijd goed en ieder geval hoopvol aflopen.
Van die boeken die zich afspelen in Engeland of Schotland, in ieder geval is de natuur er zowel ruig als liefelijk en vertoeven de hoofdpersonen, als ze niet in hun cottage zijn,  vaak in die natuur.
Met de honden uiteraard en gekleed in warme jassen en laarzen.
Er worden altijd uitgebreide lunches bereid en er is altijd een fornuis, een Aga.
Vandaar de naam. Ik had het er al eens eerder over.

Dus ik zag dit boek in de bieb en nam het onmiddellijk mee, want verder heb ik op dit gebied zowat alles wel gelezen, dit boek was nieuw voor mij, dus ik greep mijn kans.

Het boek telt 302 bladzijden. Het verhaal:

Broer en zus, Billa en Ed, op leeftijd,  wonen samen in Cornwall. Inderdaad in een huis met een Aga. Ze zijn tevreden met de mensen om hen heen, met het huis, met de honden. Kortom een best leven. Maar dan komt er op een dag post. 
Ansichtkaarten van Tris, die een tijdje hun stiefbroer was, toen ze kinderen waren. Het blijkt dat Tris Billa en Ed wil komen opzoeken en dat veroorzaakt hevige emoties. 
Want Tris was als kind boosaardig, ze haatten hem. En waarom wil hij nu ineens komen? Dat is de vraag. Die vraag wordt pas beantwoord vrijwel aan het eind van het boek. 
Tussendoor maak je kennis met andere figuren. Met Dom  en Harry, met de jonge Tilly die verliefd wordt op de Clem, een geestelijke met een zoontje van zeven. 

Wat er gebeurde, was het volgende. Ik vond het eigenlijk niet zo'n heel goed boek, het duurde allemaal te lang, het werd allemaal te langdurig uitgemolken. Maar ja, ik wilde toch perse weten wat er nou toch precies met die Tris aan de hand was en hoe de Tilly-Clemrelatie zou aflopen.
En dat duurde en duurde maar. Daar zijn slapeloze nachten heel goed voor, dus nu heb ik het boek uit.
Met de conclusie: best aardig. Maar er zijn betere Willettboeken.

Reacties: Weg!!!!!

Zoals iedere blogger (denk ik) vind ik het leuk om reacties te krijgen. Het hoeft niet, maar het is wel leuk. Ik lees ze altijd. Echt altijd.
Maar soms is er een reactie weggehaald. Dan lees ik:

Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder. op Koningsmantel

 

Dat vind ik echt zo ontzettend vervelend. Ik ben de blogbeheerder en verder niemand en ik HEB die reactie niet weggehaald.  

Het gebeurt al jaren af en toe en ik heb geen idee hoe en waarom. 

Deze keer betreft het twee reacties, die van Neeltje en die van Mijntje. Ik had ze al gelezen hoor, dat is het niet. Maar ik weet nog steeds niet wat ik er aan kan doen. 

Ik had gisteren wel een reactie weggehaald, verplaatst naar Spam en dat was het ook: Spam. Het was een rare reactie op een oud bericht. Maar als je een reactie aanvinkt en naar Spam verplaatst is het toch niet de bedoeling dat er drie verdwijnen. Echt zo stom. 

Koningin Victoria

Ik ben momenteel helemaal into Koningin Victoria. (1819-1901). Ik volg een serie over haar op België, dat is al de tweede serie.
Ik houd er van. Waarom weet ik zelf niet. Ik ben ook dol op Koningin Elizabeth, maar Victoria is bijzonder.
Ze regeerde heel lang, al is ze inmiddels door Elizabeth overtroffen wat de tijd betreft, maar Victoria regéérde ook echt. En Elizabeth wat minder.
Victoria had een gelukkig huwelijk met Albert, ze kreeg 9 kinderen en een boel kleinkinderen. Albert stierf heel jong, net in de veertig.
En daarna had Victoria een verhouding met een lakei, John Brown.
Daar is een film over gemaakt:  Mrs. Brown. Een film met Judi Dench als Victoria,  in de hoofdrol. Prachtig gespeeld natuurlijk, zoals alles wat Judi Dench speelt.

En nu is er weer een film waarin Judi Dench koningin Victoria speelt. Een oude koningin Victoria. Heel erg goed gespeeld, het is echt smullen.
Het mooie is dat wat er in deze film, Victoria & Abdul, gebeurt, echt waar is. Niet alles, zo wordt aan het begin van de film gewaarschuwd, maar wel veel.
Het verhaal:
 Abdul uit India (Victoria was keizerin van India) reist naar Engeland voor de viering van Victoria's jubileum. De koningin zit een beetje verveeld te zijn aan tafel en zich vol te vreten, maar daar verschijnt Abdul en ze valt als een blok voor hem. Hij wordt haar munshi, haar leraar.
De hofhouding is er natuurlijk op tegen. Abdul is moslim en donker. Maar Victoria is de baas, wat zij wil gebeurt en dus blijft Abdul.
Al wordt zijn vrouw er bij betrokken en zijn schoonmoeder. Hij blijft.
En dat levert hilarische stukjes op. De reacties van de hofhouding.
Maar het verhaal is uiteindelijk toch ook het verhaal van een eenzame vrouw, met nare kinderen,  op zoek naar warmte en hartelijkheid, liefde.
Ik zag deze film al een tijdje geleden en vond hem zeer de moeite waard. Zelfs de trailer is mooi.



En die serie, op België, die is bijna klaar, maar zal vast nog wel eens in Nederland worden uitgezonden.

Koningsmantel

In de kringloop kocht ik voor 1,50 deze koningsmantel voor onze kleindochter Anna. Ziet-ie er niet koninklijk uit?
Hij is nog wel wat te groot, maar van de andere kant hóren koningsmantels te groot te zijn. Dat is deftig.
Carnaval komt er wel weer eens aan,  of een andere gelegenheid waarbij mijn kleinkind verkleed moet aantreden.
Dan is het handig om wat keus te hebben, Toch?
Ik had vroeger voor onze kinderen ook een verkleedmand. Niet dat de jongens er ooit gebruik van maakten voor zover ik me herinner.
Niet alle kinderen vinden verkleden een feestje. Ik geloof dat ik het zelf als kind ook niet leuk gevonden zou hebben.

Maar goed, ik ging nog even googelen op 'koningsmantel' om te zien hoe die er uit ziet.
Ha en toen las ik een grappige anekdote over de mantel van koningin Juliana.
Toen zij gekroond zou worden, werd de mantel uit de ijzeren kist gehaald,  waar hij in had gelegen sinds de kroning van Wilhelmina, vijftig jaar eerder.
Juliana had een kleermaker, een Zwitserse couturier en die moest de mantel in orde brengen.
Deze man zag meteen dat het onbegonnen werk zou zijn De mantel was zo slecht,  vond hij,  dat hij niet meer te dragen was.

Geen kleur meer, het bont was kaal.
De kleermaker zei niets  en bestelde zonder overleg met de a.s. koningin nieuw rood fluweel en bont.
Op de historische mantel waren 83 leeuwen geborduurd en dat borduurwerk bracht hij over op de nieuwe stof.
De kleermaker paste de nieuwe mantel nog wat verder aan. en vertelde pas vlak voor de inhuldiging wat er gebeurd was.
Juliana vond dat het afbreuk zou doen aan de plechtigheid en hield haar mond.
Pas in 1999 werd bekend dat Juliana een nieuwe mantel had gedragen.
De restanten van de oude mantel werden door de kleermaker (Erwin Dolder) mee naar Zwitserland genomen en daar als leuk rood jasje afgedragen.
Dat vind ik zo grappig.
Afgedragen. De koningsmantel!!!
Die al in gebruik was sinds Willem II

Mooi verhaal, toch? Het zal Anna trouwens worst wezen hoor. Zij was blij met de mantel.
Nu nog even op zoek naar een kroon. Of ik maak er een, van goud papier. Wel zo makkelijk denk ik.
En niet zo zwaar.

Vele hemels boven de zevende

Wow,  wat een prachtige film was dat op de sneeuwerige zondagmiddag.
Eigenlijk had ik niet zo'n zin, omdat ik het altijd fijn vind om naar de vallende sneeuw te kijken.
Maar bij ons viel alleen nog maar wat nattige sneeuw, niet van die dikke vlokken die dwarrelen.
Dus toch maar de bioscoop.
'Vele hemels boven de zevende', naar de gelijknamige  roman van Griet op de Beeck. Op de Beeck schreef zelf het scenario.
Ik was echt onder de indruk.
Het boek las ik, al lang geleden. Ik herinner me nu dat ik het achter elkaar uitlas toen, maar het net niet zo mooi vond als het andere boek 'Kom hier dat ik u kus'.
En eigenlijk had ik de titels door elkaar gehaald en zat ik aanvankelijk te wachten op het verhaal van Mona uit 'Kom hier...'
Dat kwam niet natuurlijk  en toen wist ik het wel weer zo ongeveer, gelukkig.
Ik kan naar waarheid zeggen dat ik de film indrukwekkender vond dan het boek.
Zo mooi gespeeld, door voor mij onbekende Vlaamse acteurs en actrices. Erg goed zijn die. Allemaal.

Het is het verhaal van Eva. Eva is de goedheid  zelve. Ze staat altijd voor iedereen klaar. Voor haar nichtje Lou (13), voor haar zus Elsie en zelfs voor haar vervelende moeder die altijd kritiek en wat te zeuren heeft.
Eva is eenzaam.
Het is ook het verhaal van de familieleden die ik net noemde en van Eva's vader (alcoholist). Dit is weer zo'n film waar ik niet al te veel van kan vertellen, je moet het over je heen laten komen.
Steekwoorden zijn denk ik eenzaamheid en communicatie binnen een gezin. En keuzes maken.

De muziek viel me deze keer ook op. Die is van Spinvis en erg mooi. Je hoort er wat van in de trailer:



 Ik was deze keer niet met mijn man, maar met een vriendin en zij vond de film ook prachtig. De film was hier in onze Cinema Oostereiland al vertoond op de filmdagen. Bezoekers beoordelen dan alle films en deze stond ruim bovenaan.
En dat ik nu de trailer laat zien, dát zegt al genoeg. Aanrader! Beslist.

Kinderen der zee

Oudste zoon , die van de tegeltjes, klik, maakte ook dit. Een prachtig schilderij van Jozef Israëls zie je hier, maar dan met onze kleinzoon er in.
Ik vind het zo mooi gedaan, met dat licht op onze Odin . En dan die schaduw van zijn beentjes.
Ach, er zullen vast mensen zijn die vinden dat het schilderij geen toevoeging van een klein jongetje nodig had.
Dat het schilderij al mooi genoeg is. Misschien zien die mensen het als heiligschennis. Want het schilderij is zowel beroemd als geliefd.
Maar ik vind dat Odin ook mooi is en dat samen gewoon een erg leuk plaatje oplevert.
Odin woont heel dicht bij het strand van Scheveningen. We gaan er regelmatig met hem naar toe op oppasdag en hij raakt dan altijd enthousiast. 'See', roep hij en heeft vervolgens alleen maar plezier. Met zand, met schelpen.

Met het schilderij van Israëls ligt het toch even anders.
Israëls schilderde dit doek in 1872. 'Kinderen der Zee', heet het.
Ik googelde even op het origineel en las dat het schilderij niet zomaar een zomers plaatje is. Er zit een boodschap achter. Deze visserskinderen dragen armoedige kleding. De oudste jongen torst de last van het gezin op zijn schouders en het bootje staat voor het zware leven op zee.
Kijk dat wist ik nou weer niet.

Odin en Jet

Met Sinterklaas kregen mijn schoonzoon en ik bijna ruzie. In het leuke hoor, want ik ben erg op de man gesteld.
Ik leg het uit:

'Kijk', lijkt Odin hier te zeggen. 'Kijk daar is Jet'.
En dat klopt. Je ziet hier onze jongste kleindochter Jet met haar neefje Odin. En hun opa natuurlijk.

En hier zie je onze kleinzoon Odin met zijn nichtje Jet.

Mijn schoonzoon nu, beweert heel stellig dat ze precies op elkaar lijken. Mijn schoonzoon is de vader van Jet.
Hij ging nog verder: 'Het is gewoon één gezicht'.  En: 'Dat je dat nou toch niet ziet!'
En ik , ik zie het inderdaad niet. Maar dan ook echt helemaal niet. Ze lijken niet op elkaar.
En ik vind dat ik heel goed kijk hoor, ha,  ik ben een observator, ahum.

De rest van de -  met Sinterklaas verzamelde -  familie oordeelde verschillend. Ja, ik zie wel iets, ja een heel klein beetje zie ik het wel, nou nee hoor, echt niet.

Dus mijn hoop is nu op jullie gevestigd.
Jullie zien natuurlijk zo dat ze erg van elkaar verschillen toch?
Dat ze allebei peuters zijn  en dat ze superlief zijn, maar echt niet op elkaar lijken, toch?

Laat het even weten, zodat ik mijn schoonzoon met de resultaten om de oren kan slaan.
Of anders mijn nederlaag zal moeten erkennen.
(Schoonzoon leest hier niet, dus of ik dat laatste zal doen, is nog niet helemaal zeker).