Brieven uit het verleden

Als je dit fotootje ziet van de schrijfster Marcia Willett, dan weet je eigenlijk al wat voor soort boeken ze schrijft. Ze is zo Engels, met dat hoedje en dat kettinkje en dat kraagje.
Ze hoort thuis bij Rosamunde Pilcher en Judith Lennox.
Aga-saga is de term voor dit soort boeken.
Ik houd ervan, niet altijd, maar wel als ik behoefte heb aan ontspannende boeken, waarbij ik niet al te zeer hoef na te denken en die vrijwel altijd goed en ieder geval hoopvol aflopen.
Van die boeken die zich afspelen in Engeland of Schotland, in ieder geval is de natuur er zowel ruig als liefelijk en vertoeven de hoofdpersonen, als ze niet in hun cottage zijn,  vaak in die natuur.
Met de honden uiteraard en gekleed in warme jassen en laarzen.
Er worden altijd uitgebreide lunches bereid en er is altijd een fornuis, een Aga.
Vandaar de naam. Ik had het er al eens eerder over.

Dus ik zag dit boek in de bieb en nam het onmiddellijk mee, want verder heb ik op dit gebied zowat alles wel gelezen, dit boek was nieuw voor mij, dus ik greep mijn kans.

Het boek telt 302 bladzijden. Het verhaal:

Broer en zus, Billa en Ed, op leeftijd,  wonen samen in Cornwall. Inderdaad in een huis met een Aga. Ze zijn tevreden met de mensen om hen heen, met het huis, met de honden. Kortom een best leven. Maar dan komt er op een dag post. 
Ansichtkaarten van Tris, die een tijdje hun stiefbroer was, toen ze kinderen waren. Het blijkt dat Tris Billa en Ed wil komen opzoeken en dat veroorzaakt hevige emoties. 
Want Tris was als kind boosaardig, ze haatten hem. En waarom wil hij nu ineens komen? Dat is de vraag. Die vraag wordt pas beantwoord vrijwel aan het eind van het boek. 
Tussendoor maak je kennis met andere figuren. Met Dom  en Harry, met de jonge Tilly die verliefd wordt op de Clem, een geestelijke met een zoontje van zeven. 

Wat er gebeurde, was het volgende. Ik vond het eigenlijk niet zo'n heel goed boek, het duurde allemaal te lang, het werd allemaal te langdurig uitgemolken. Maar ja, ik wilde toch perse weten wat er nou toch precies met die Tris aan de hand was en hoe de Tilly-Clemrelatie zou aflopen.
En dat duurde en duurde maar. Daar zijn slapeloze nachten heel goed voor, dus nu heb ik het boek uit.
Met de conclusie: best aardig. Maar er zijn betere Willettboeken.