Sky Garden London

'In London is alles duur' wordt er vaak gezegd. Helaas is dat ook zo. Toch zijn er ook veel zaken gratis. De grote musea bijvoorbeeld (behalve als er een speciale tentoonstelling is).
Maar dat London Eye bijvoorbeeld, is heel erg duur.
Niet dat ik daar ooit in zou durven hoor.  En ik zou het er ook niet voor over hebben, omdat er een prachtig, gratis alternatief is: Sky Garden.
Dat is een heel hoog gebouw, 160 m , met een restaurant on top en vandaar heb je een prachtig uitzicht, echt geweldig. Je kunt helemaal rondlopen, uitzicht aan alle kanten.

Ik wist dat je voor een bezoek moest reserveren, maar dat had ik niet gedaan.
Ha, we probeerden het toch.
We waren er om een uur of vijf.
'Nee hoor, geen mogelijkheden meer', zei het meisje aan de balie. 'En morgen en overmorgen ook niet'.
Ik slijmde nog een beetje bij de man die het publiek dat wél had gereserveerd, binnen moest laten.
'Aah, mogen we nou niet gewoon achter dat groepje aanlopen? Please?'
Maar nee dat zat er niet in.
'Is er dan ergens hier in de buurt een leuk restaurant?'
Hij dacht even na en wees ons al een richting aan, toen hij ineens dacht: 'Nou vooruit dan maar, die oude mensen...'  Ik zag het gebeuren.
Hij legde zijn vinger op zijn lippen en fluisterde:'Just follow me'.
Daarna tilde hij een afzetlint op en ging er,  met ons in zijn kielzog,  onderdoor. We stonden voor de lift. 'Enjoy'zei hij en ging er vandoor.
Wow, wat een geweldig uitzicht hadden we. Echt fantastisch. Het was natuurlijk stralend weer en heel helder en we enjoyden volop.

 De sky-line van London is de laatste jaren nogal veranderd, maar zeker niet minder geworden. En nog steeds wordt er volop gebouwd. Soms spectaculair!

Toen we uitgekeken waren en weer beneden,  heb ik de man die ons toeliet hartelijk bedankt. Hij had verteld dat hij wel eens naar Amsterdam wilde. Dus ik gaf hem mijn mail-adres en de belofte hem een mooie rondleiding te geven als hij inderdaad ooit in Amsterdam zal zijn.

Ps: Dit was ons tweede gelukje, na de kaartjes voor Frida Kahlo.
Ik kreeg ook nog een zakje chips, omdat ik dat wilde kopen (was een klein beetje duizelig door de hitte en de hoogte) en niet had gezien dat de bar al dicht was.  'My pleasure, Ma'm'. Gelukje drie.
En we hadden (net als trouwens bij ons vorige bezoek) 20 pond gevonden. De vorige keer hadden we het aan een goed doel gegeven, maar nu lag het gewoon op straat, op een hele drukke plek. Tja...

Pech hadden we ook, nou ja een klein beetje. Maar daarover een andere keer.
                                                                                                                         

Oranges & Lemons

Er kwamen even wat Roodkapjes en gezichtjes en zo tussendoor, maar nu... terug naar London.
'Wat doen jullie toch altijd in dat London?'
Het is me al vaak gevraagd en ik heb er ook al vaak antwoord op gegeven.
Mijn liefde voor London, kan ik niet echt verklaren.
Maar ik kan wel zeggen dat de stad zo groot is dat je er nooit uitgekeken raakt. Ook niet als je er zo vaak geweest bent als wij.
Wij streven er naar om iedere keer nieuwe dingen te zien en die zijn er nog meer dan genoeg.
Deze keer bijvoorbeeld deden wij een wandeling onder leiding van een gids.

Kijk, hier zie je de gids van die dag. Wij hadden gekozen voor de tocht: Hidden London. Die was in de City.
Er zijn iedere dag meerdere wandelingen waar je uit kunt kiezen, zowel 's morgens als 's middags, als 's avonds. Het is niet gratis, maar ook niet duur.
Wij hebben het een paar keer eerder gedaan, ik herinner me heel goed bijv. een Jack the Ripper- wandeling. en een Ghost Walk. Allebei erg goed.
Je moet op een bepaalde tijd bij een metrostation zijn en dan zie je de gids al staan.  Hij heeft een folder in zijn hand en precies op tijd wordt er vertrokken voor een uitgebreide wandeling.  Deze zou 2 uur duren. De wandelingen gaan altijd door. Come rain or shine.
Dit was zo'n leuke gids. Hij had heel veel te vertellen en het was ook een mooie wandeling.
Maar het was echt ontzettend warm en soms kwam ik een klein beetje achter aan gesukkeld omdat ik nog niet zo goed loop. Ik heb dus niet alles gehoord, maar evengoed genoten.
Een echte Brit was het, uit London zelf en hij vertelde dat hij als kind, delen van de St Pauls heeft beklommen aan de buitenkant. (En dat dat nu absoluut uitgesloten zou zijn. ).
Hier zie je trouwens een stukje van de St Paul weerspiegeld in een kunstwerk. Het schijnt dat je de hele kerk er in kunt zien en dat is wel bijzonder, want die is gigantisch.
Er stonden zoveel mensen te wachten om te zien of het zou lukken, dat ik me hiermee tevreden stelde. Wel een voorbeeld van iets wat me eerder niet is opgevallen terwijl ik er toch vaak langs gelopen ben.

Af en toe barstte de gids uit in gezang.
Bijvoorbeeld als het over de grote brand van London ging, die was hier in deze buurt, dan zong hij London's burning (Brand in Mokum).


En  bij de St Clement's Church zong hij ook een liedje, een Nursery Rhyme,  waarin
de klokken van St Clement's worden genoemd: Oranges and Lemons say the bells of St Clement's. De Thames is vlak bij en daar werd waarschijnlijk gehandeld in oranges and lemons

In het liedje worden nog veel meer kerkklokken genoemd die iets te zeggen hebben en ik neem me dan meteen voor om een andere keer ook die kerken  met hun klokken te gaan zien.
We zagen nog heel veel meer op die wandeling. De kerk bijvoorbeeld waarvan gezegd wordt dat die gediend heeft als voorbeeld voor  de allereerste bruidstaart

En een heel merkwaardig beeld. of eigenlijk een beeld dat refereert aan een merkwaardig gebruik,  Swan Upping. De koningin is eigenaar van alle zwanen in de Thames en die worden allemaal jaarlijks geteld, gewogen en geringd. .

Bekaf was ik na de wandeling. Ik dacht niet dat we die dag nog een stap zouden verzetten. Maar dat viel mee. 

We gingen een paar sandwiches kopen in een supermarkt en lunchten heerlijk buiten op straat, in een soort hofje. Daarvan zijn er veel in de City en heel veel mensen die er werken doen dat ook. Veel salades en pasta's en sapjes zag ik.

Bij de pubs stonden er lange rijen afhalers.  Ik denk niet dat iemand zijn of haar boterhammetjes van thuis mee neemt.

Nou, dat soort dingen doen we dus. In London. En ik heb nog veel meer te vertellen hoor.

Gezichtjes

Marga stuurde dit gezichtje. Een foto gemaakt in hun achtertuin,  door haar man JW. Die man heet natuurlijk JanWillem, maar ik ken hem al honderd jaar en ik denk altijd aan hem als JW, Marga ook denk ik.
 'Zie jij het?' vraagt Marga. Nou zeker zie ik het. Ik vind het een beetje op een masker lijken. Prachtig!

En deze dan? Me gestuurd door Emie. Echt een goeie en je kunt dit toch ook een gebruiksvoorwerp noemen. Emie  schrijft:

'Zit ik op de rand van mijn Italiaanse bed, zie ik dit. Dan denk ik direct aan jou. Het moet niet gekker worden :) Het kijkt wat sip maar is ook wat gehavend, zie ik nu voor het eerst.' 

Deze is ook geweldig. Mrs. T. van Triltaal, maakte de foto niet zelf, maar zag de foto wél zelf,  op Facebook, met als titel Facebroek. (Account Anders)

Dan Trudie, mijn allereigenste nicht Trudie, maakte deze foto op een tentoonstelling in het Gemeentemuseum van Utrecht. 'Als je wilt', schrijft ze, 'kun je in het bovenstuk van deze robe van Jan Taminiau een gezichtje zien'
Ik wil het en ik zie het.

 En tenslotte dit gezichtje, van Toos. 'Vorige week zag ik hem ineens liggen bij onze dochter op het aanrecht. Snap niet dat ik het niet eerder zag, dit gebruiksvoorwerp met gezicht', zegt Toos.
Wat een leukerd ook weer, zeg! 
Dat was het weer voor deze keer. Dank dames en JanWillem en... blijf speuren!

Eindelijk

Ik heb het gedaan. Eindelijk heb ik het gedaan. Ein-de-lijk. En hier is het bewijs:

Ik heb gezwommen in het IJsselmeer.
Bijna veertig jaar woon ik in Hoorn en ik hou wel van zwemmen, maar nog nooit had ik het gedaan. Nog nooit.
Best vaak ben ik op zo'n strandje geweest. Met mijn klas in de laatste schoolweek of zo. Of als het heel erg warm was.
Maar dan ging ik alleen heel goed opletten en de wetten handhaven, mijn wetten: niet verder dan daar en daar,  enzo. Zelf in het water gaan was derhalve uitgesloten.
Met onze eigen kinderen deed ik het ook niet, want toen hadden we nog een fantastisch zwembad, aan het IJsselmeer. Bijna er in.
Enfin,  altijd dacht ik dat ik het  maar eens moest doen en nooit kwam het er van.
Tot afgelopen donderdagmorgen om zeven uur. Ik had er liever geen publiek bij, dus lekker vroeg.
Mijn man was zo lief om mee te gaan, voor het geval ik kramp zou krijgen o.i.d. Dat gevaar was niet geheel denkbeeldig.
Het was heerlijk.  Echt heerlijk. Ik kreeg geen kramp. Het water was gewoon warm.  Ik denk bijna dat ik het vaker ga doen.
Ha en nu kan ik eindelijk weer eens iets afstrepen van mijn Bucket-List. Die is nog lang hoor, maar dat moet ook. Er moet altijd iets te wensen zijn, vind ik.

Het houdt maar niet op...

Het houdt maar niet op, met de Roodkapjekaarten.
Nu kreeg ik zomaar vier kaarten in een geweldig leuke envelop, van Astrid.
Ik ken haar niet, bij mijn weten heeft ze nog niet eerder op mijn blog gereageerd, maar ze kijkt wel.
En ze bedacht dat ze ooit eens een sprookjestentoonstelling had georganiseerd in de bieb, met van alles en nog wat over sprookjes. Deze kaarten vond ze bij het opruimen van een doos oud papier. En stuurde ze op.
Wat zijn ze leuk!!! Ik laat ze zien!

De eerste is echt zo'n schattig plaatje. Een geschrokken Roodkapje, een gemene wolf en dan die drie kleine kaboutertjes, waaronder een heel nieuwsgierig mannetje. Deze kaart werd verstuurd in 1968.
De tweede kaart vind ik heel bijzonder. Ik herken niets aan de tekening, qua stijl bedoel ik. Deze is niet verstuurd en op de achterkant staat alleen een stempel: kampactie, ons huis, afd. Raampoort.
En daar is dan wel weer wat over te vinden, hier.
De volgende kaart, nr. 3, maar in mijn verzameling nr. 156:

 Gestuurd aan Janneke en haar familie in Haarlem. In 1958, met een postzegel van 4 cent erop.

De laatste kaart is de oudste, gepost in 1934 op het Centraal Station in Amsterdam. Aan den Jongeheer Jan ( bijna onleesbaar)Dennendaal. Met een postzegel van anderhalve cent en de aanbeveling op het poststempel:  Steunt het Nationaal Crisiscomité

Dit heeft natuurlijk helemaal niets met Roodkapje te maken, maar ik houd  er van. Het crisiscomité. Dat hadden we volgens mij niet bij de laatste crisis.Gelukkig niet
Tenslotte laat ik ook de envelop zien, die is ook leuk! En zelf gemaakt.

Astrid, ik was en ben superblij met de kaarten die ik van je kreeg. Dankjewel!!!

Op straat

Blogmaatje Jeanne had laatst een prachtige straatfoto gemaakt, waar ze zelf ook nog per ongeluk op stond. 
Het was echter een stiekeme foto, Jeanne richtte, maar keek de andere kant op. Met echt een geweldig resultaat.   
Het was een foto waar 'het slachtoffer' zo te zien niet blij mee was.
Dat durf ik eigenlijk niet, zo'n stiekeme foto.  Ik doe het wel eens, maar word er een beetje zenuwachtig van.
Dus ik vraag het liever. Dat durf ik wel. Soms.

Deze foto maakte ik, min of meer stiekem, in de tuin van het Victoria & Albert museum.
Ik vond het zo leuk dat ze daar geheel ontspannen lag.
'Ik ben hier, ik moet wachten, de zon schijnt, ik heb iets bij me waar ik op kan liggen, dus waarom niet?' zal ze gedacht hebben.
Een beetje in Frida Kahlo-stijl. Daarom waren we daar tenslotte ook..
Ik wilde dus een foto maken, maar ik dacht dat ze me in de gaten had en toen werd het niks.
Enfin, we liepen daar nog  een beetje rond, terwijl we wachtten tot we naar binnen mochten en toen had ze zich verplaatst naar een stoel.
Ze zat te praten met een man, maar die man wilde ik niet op de foto.
Veel tijd had ik niet meer, dus ik vroeg of ik een foto van haar mocht maken.
Dat vond ze superleuk en die man ook trouwens. Hij ging meteen een stukje op zij staan en keek stralend toe.

Toen ik een paar foto's had gemaakt, bedankte ik haar hartelijk natuurlijk. 'Thank you'.
'Thank YOU' zei ze, 'Thank you for wanting my picture'.
Meestal vinden mensen het echt leuk, dat is mijn ervaring.  En als iemand nee zegt, dan is dat ook prima.

Frida (2)

Wat een leven heeft die vrouw gehad.
Echt bijzonder, bijzonder vrijgevochten en  bijzonder creatief.
Frida was genoemd naar het Duitse woord Friede. Haar vader was een Duitse fotograaf die vanaf zijn 19e in Mexico woonde en haar moeder was Mexicaans.
Twee werelden dus. Haar vader stimuleerde haar enorm. Hij wilde bijvoorbeeld dat ze ging voetballen en worstelen om dat poliobeen sterker te maken.

Frida ontmoette Diego Rivera die ze bewonderde en trouwde met hem. Hij vond haar briljant en erg mooi.
Als ik foto's zie, zie ik een dikke, oudere man. Hij was ook twintig jaar ouder. Frida's moeder zei dat het huwelijk te vergelijken was met een huwelijk tussen een duif en een olifant.
Frieda zelf zei later dat er in haar leven twee rampen waren gebeurd, het busongeluk  (waardoor ze geen kinderen meer kon krijgen) en Rivera.
Ze scheidden en trouwden opnieuw. Allebei hadden ze relaties en verhoudingen.
Ze woonden een tijd in Amerika, waar Diego Rivera het prima vond, maar waar Frieda heimwee kreeg. Je ziet het op dit schilderij, links Mexico en rechts Amerika. Weer twee werelden.

Terug in Mexico gingen ze wonen in la Casa Azul. Dat huis was eigenlijk wit, maar Frida versierde alles, echt alles. Het werd prachtig en een eerbetoon aan de Mexicaanse cultuur.
Na haar dood in 1954 sloot Diego Rivera een kast in de badkamer,  met al Frida's bezittingen (300) daarin. En hij liet vastleggen dat de kast pas geopend mocht worden vijftien jaar na zijn dood. .
Heel veel van de spullen die er in zaten, waren nu te zien op de tentoonstelling. Ook veel kleding, prachtig en kleurrijk.
Die kleding liet zien hoe trots Frida was op Mexico. Heel apart en vol traditionele elementen.

Deze dame die het publiek op de tentoonstelling binnen mocht laten, kon aan die kleding niet tippen natuurlijk, maar toch was het leuk.
Kijk, dit is het laatste schilderij dat Frida maakte. Acht dagen voor haar dood.

Viva la Vida staat er. Leve het leven.
Dat zal haar enorme populariteit en het feit dat ze een inspiratiebron is voor velen, misschien een beetje verklaren.
Die hang naar het leven, het kleurrijke leven. Het prachtige leven.
Vandaag, precies een week geleden, waren wij er bijna niet meer geweest. Viva la Vida!

Ps: Baukje en Jeanette, jullie wil ik graag een Frida-kaart sturen. Baukje, mail je even je adres? bettievdgriend@hotmail.com   En Els04, you've got mail.

Fridamania

De dag voor we naar London gingen, las ik bij Mieke op haar blog, over de Frida Kahlo-tentoonstelling in Victoria & Albert in London.
Sowieso een geliefd museum dat we nooit overslaan als we er zijn.
Over die tentoonstelling had ik al eerder gelezen en bedacht dat ik er naar toe wilde, maar ik was het vergeten tot ik het bij Mieke las.
We wisten dat de meeste musea vrijdagavond open zijn en dus besloten we meteen maar te gaan. Hadden we dat maar vast gezien, nietwaar..
Ha, dat hadden we gedroomd: tentoonstelling uitverkocht tot midden augustus.
Ik probeerde nog, met dat we all the way from the Netherlands waren gekomen en of we echt, echt niet naar binnen mochten. Maar nee, dat mocht echt, echt niet.
Ze hadden het ook nog nooit meegemaakt, zo'n drukke tentoonstelling and so sorry.
'Maar wat u wel kunt doen: als u hier morgenochtend om half tien bent, dan kunt u queuen en dan is er een kans dat er om tien uur een groep naar binnen mag'.
Nou zijn er maar heel weinig dingen waar wij voor in de rij willen, maar voor deze tentoonstelling wilde ik wel wat doen. Dus besloten we de volgende morgen te kijken hoe dat zou verlopen.
Eerst gingen we (het was nog steeds onze trouwdag) eten bij de Griek waar we altijd als we in London zijn, de eerste avond eten.

De volgende morgen hadden we geen zin om ons te haasten, dus het was al tien uur toen we er waren. En toen kozen we de verkeerde ingang, per ongeluk. Geen queue te bekennen, wel displays waar kaarten gereserveerd konden worden. We keken, zonder veel hoop en hee,  daar waren nog twee kaarten voor 13.15 u ! Hadden we toch echt ongelofelijk mazzel hè. We keken een paar minuten later nog eens en toen was er niets meer!

We slenterden wat rond in de buurt, in het museum en in de tuin, terwijl we wachtten tot we naar binnen mochten.
En de tentoonstelling was mooi!!
Wat een bijzondere vrouw die Frida Kahlo (1907-1954)
Ik ken haar werk en dat van haar man Diego Rivera,  al heel lang, van toen we lang geleden in Mexico waren.
Grote muurschilderingen herinner ik me onder andere. Kleurrijk en geëngageerd.
Maar van haar leven wist ik niet zo heel veel en deze foto's, op de kaarten hierboven had ik ook nog nooit gezien.

Frida kreeg polio toen ze zes was. En leerde vechten, denk ik
Op haar achttiende had ze een heel ernstig ongeluk toen ze in een bus zat, die in botsing kwam met een tram. Ze was een lange tijd aan bed gebonden en begon als tijdverdrijf te schilderen. Haar moeder liet spiegels ophangen, zodat ze zich zelf kon zien.

Ze maakt in haar leven 143 schilderijen en daarvan waren er 55 zelfportretten. Zo mooi en zo vol symboliek, die zelfportretten, zoals dit:

De apen  bijvoorbeeld, symboliseren haar studenten. Ze noemde ze 'Los Fridos'.  . Toen ze dit doek maakte gaf ze les aan een academie; ze kijkt trots en beschermend. 
De bloem, (Bird of Paradise),  vertegenwoordigt de vrijheid en de vreugde, die Frieda  vond toen ze les gaf. 
(Wordt vervolgd.)

De twee kaarten bovenaan, wil ik graag sturen aan twee mensen die Frida kunnen waarderen.  Je hoeft alleen maar even te reageren hier.

London

Tja,  er is sinds we terug zijn uit London zo veel gebeurd, dat ik nauwelijks meer heb gedacht aan ons verblijf daar.
Toch was het zoals altijd superleuk. En deze keer ook een beetje bijzonder, want we waren er precies op onze 39e  trouwdag, op vrijdag de dertiende juli 2018.
Ja en als de trein St Pancras binnen rijdt, als we dan zijn uitgestapt, als ik de drukte zie en de geuren ruik, dan ben ik er hoor, in mijn lievelingsstad:

'I want my time with you', staat daar in iets fellere neonletters die het op foto's nooit zo goed doen. Nou hoe toepasselijk is dat hè, op je trouwdag.
Daar hoorden voor de feestelijke gelegenheid natuurlijk scones bij.  En thee. En dat deden we nog op het station, waar ook een vestiging is van Fortnum & Mason.

Nieuwe Atc's

Zo en dan nu maar weer eens over tot de orde van de dag. Gisteren ook al hoor. Onze zoon en schoondochter hadden een strandfeestje en jongste zoon kwam ons halen. Zo reden we twee keer langs de plek van het ongeluk. Hebben we dat maar gehad.

Nou en dit is toch wel weer heel erg leuk: ik kreeg, zomaar, zes atc's van Ferrara.
Ze had eerst nog beleefd geïnformeerd of ik dat wel wilde. Ja, natuurlijk wilde ik dat.
Ik vind ze hartstikke leuk en erg zomers.
'Niets werkt zo ontspannend als knip-en plakwerk, heerlijk met een muziekje op de headphone', schrijft ze.
Dat kan ik alleen maar bevestigen, het is zo. Beetje knippen, plakken, schuiven. Bij mij geen headphone zoals Ans, maar gewoon de radio aan. Ja, heerlijk!
Eh... hoe zou het dan toch komen dat ik totaal geen inspiratie heb. Soms ga ik er echt voor zitten, maar er komt niets uit mijn handen.
Ik wil Ferrara natuurlijk wat terug sturen en Toos, van In de Weer, ben ik ook echt nog niet vergeten. Maar het wil gewoon niet.

Consequenties

Zo'n ongeluk houdt heel wat in en heeft ook nogal behoorlijke consequenties.
Zo hebben we besloten niet meer structureel te gaan oppassen. Het is te vermoeiend geworden. Een dag Den Haag en een dag Amsterdam... te vroeg weg, te laat terug en ik heb best nog wel veel pijn. Ik had sowieso een dag nodig om bij te trekken.
Ik vind het heel erg, we hadden het graag willen doen tot de jongste drie naar school zouden gaan, over anderhalf jaar.
Maar er is ook een voordeel en dat is dat we nu ingezet kunnen worden als de nood aan de man is, ziekte of grote drukte of zo. Toch,  terwijl ik dit opschrijf, zit ik heel hard te slikken hoor... Heel hard.
En de tweede consequentie is dat ons fijne Kangootje echt total loss is verklaard. Dat zat er dik in, maar je houdt toch wat hoop.
Afscheid nemen van zo'n auto is heus niet dramatisch, maar je denkt toch aan wat er allemaal mee is gebeurd. Dat we er mooie vakanties mee hadden, dat we er midden in de nacht mee naar het ziekenhuis reden toen onze kleinzoon werd geboren, nou ja nog veel meer.
En tenslotte hebben we min of meer besloten om geen auto meer te nemen.
In ieder geval willen we dat een periode proberen, tot de lente. Als blijkt dat het toch niet lukt zonder auto, kunnen we natuurlijk altijd terug.
Het idee kwam zo maar op. We maakten een lijst met plus- en minpunten en de pluspuntenlijst was echt veel langer.
Op dit moment hebben we voor vijf dagen een vervangende auto.
Daarna moeten we er dan eentje huren als het echt nodig is. Als we bijvoorbeeld naar Zeeland gaan, dan zullen we dat met een huurauto proberen.
Mijn man heeft inmiddels al weer gereden, in die vervangende en morgen ga ik ook even mee.
Vandaag nog niet...

Door het oog van de naald

Gisteren stond er een groot artikel in de krant over de gevaren van autorijden als je vermoeid bent.
Bedoeld als waarschuwing voor mensen die op vakantie gaan en oververmoeid en oververhit toch gaan rijden . Een slapeloze nacht staat gelijk aan 0.9-1.0 promille alcohol in je bloed en dat is twee keer de wettelijke limiet voor ervaren bestuurders. Foto erbij van een ernstig gewond slachtoffer en de hulpdiensten
Dat was gisteren.
Eergisteren hadden wij zelf zo'n ongeluk. 
De avond ervoor waren we laat teruggekomen uit London en de volgende morgen waren we al weer vroeg op pad, vanwege oppasdag. Op de terugweg ging het mis.
Het was hartstikke warm, mijn man reed en is even in slaap geraakt, denken we. We zaten op dat moment op de linker weghelft en kwamen terecht in droog gras, schampten hard een lantaarnpaal en de vangrail. Op dat moment werd ik wakker, de auto kantelde, maar kwam weer recht en daar stonden we.
Op de rechterhelft had een man het gezien, die stopte en belde de politie en vermeldde dat er gewonden waren.
Vlak daarna belde Frits zelf, maar toen was alles al in beweging gezet en kwamen bergingsbedrijf, ambulance en politie binnen de kortste keren ter plaatse.
De ambulance verdween meteen weer toen ze ons gezien hadden, want wij hadden helemaal niks.
De auto wel, maar dat is nauwelijks interessant.
De politieagent zei dat mijn man heel goed had gestuurd en dat het heel veel slechter had kunnen aflopen. 'Jullie zijn door het oog van de naald gekropen, er moet een engeltje op jullie schouders hebben gezeten'.
De bergingsdienst nam de auto en ons mee en in hun kantine mochten we wachten tot de verzekering had bepaald hoe er vervangend vervoer geregeld zou worden.
De man van de bergingsdienst (in mijn ogen was het nog een jongen, maar zo deskundig), vertelde dat er zo ongeveer vijf keer per dag een dergelijk ongeluk gebeurt, helaas vaak met een veel slechtere afloop.
Ik was helemaal niet van plan de kinderen te bellen, maar de bergingsdienstman, overtuigde ons om dat toch te doen. De schrik zou anders veel groter zijn, zei hij.
De kinderen waren meteen bereid om ons te komen halen, maar dat hoefde niet want we kregen een taxi.
Wij hadden nog nooit zoiets meegemaakt, maar tsjonge, wat is alles uitstekend geregeld in Nederland. Wat een deskundigheid en wat een hulp.
We zijn nog steeds wat aan het bekomen, want het had zoveel slechter kunnen aflopen. Niet alleen met ons, maar we hadden ook andere auto's kunnen raken.
Pffff!

Kaarten die met boeken te maken hebben

Bij Postcrossing kun je aangeven welke kaarten je het leukst vindt om te ontvangen. Bij mij staat Roodkapje natuurlijk op nummer één, zo is de verzameling ook ooit begonnen. Maar niet alleen Roodkapje.  Ik heb ook aangegeven dat ik kaarten die met post te maken hebben erg leuk vind, of kaarten met paraplu's / parasols en ja ook kaarten die met lezen/boeken te maken hebben.
Het is geen verplichting hè, bij postcrossing. Je geeft een voorkeur aan, dat is het. Mensen mogen sturen wat ze willen.
Soms is dat heel verrassend. Soms is het helemaal niks qua kaart, maar dan is het toch nog leuk, want dan staat er bijvoorbeeld iets aardigs op geschreven of er zit een bijzondere postzegel op.  En soms is het een kaart waar ik heel blij van word.

Dit is zo'n kaart waar ik blij van word.
Het is er eentje uit China en daar heeft een Chinese man dus zitten knippen en plakken om mij een plezier te doen met een kaart van mijn voorkeur. 'Ni Hao' staat er op. En dat is ongeveer het enige Chinese zinnetje dat ik ken.

En deze is ook fijn. Hij kwam van iemand in Noorwegen. Maar de post heeft er zoveel stempels opgezet dat de titel en/of de naam van de schilder niet te lezen waren.
Gelukkig ben ik vrij goed in het speuren en vond ik de naam van de kunstenaar. Die is namelijk Briton Riviere. Hij is een in London geboren Brit (1840), afstammend van de Hugenoten.
Het doek heet Compulsary Education.

Nee, ik verveel me nooit!!!

Gezichtjes

'Eindelijk vond ik er een', verzuchtte Jeanne
Dat deed ze tijdens haar vakantie in Duitsland. En echt weer een leuke hoor. Kijk:

Ferrara haalde er eentje uit haar archief. Ze zag deze in Eguisheim

En Angela  stuurde er zelfs twee: een blij gezichtje en een boos gezichtje. 't Is maar van welke kant je het bekijkt.

'Jaaa...'zei Petra ineens, zittend op een heerlijk bankje in de schaduw, 'een gezichtje!!'
'Huh??' zei haar man...'Waar heb jij het nou over??'
Dus Petra had wat uit te leggen, hahaha.

  Dank jullie wel dames, en zoals altijd... blijf speuren

Bizarium

Musea en Kunst. Ik houd er van. Deze keer waren we in een museum waar ik niet direct kunst zag in de gewone betekenis. Wel heel kunstig!!
Dat was in Sluis, Zeeuws-Vlaanderen.
Het heet Bizarium en het is een museum vol bizarre uitvindingen.
Het regende keihard en aan een stuk door toen wij er waren en we liepen een beetje met onze ziel onder de arm in Sluis.
Hoe leuk om dan zo'n museum te kunnen bezoeken. Ik ben totaal niet technisch, maar dan ook totaal niet, dus ik had geen hooggespannen verwachtingen. Ik dacht dat mijn man het leuk zou vinden en ik niet.
Nou we vonden het allebei heel erg leuk en interessant. Je ziet echt de raarste uitvindingen. Maar die wel allemaal kloppen.
Het was niet toegestaan om foto's te maken. Waarom niet heeft de aardige man bij de balie me niet duidelijk kunnen maken. Maar toen ik hem vertelde dat ik er over ging bloggen, was hij zo vriendelijk mij een paar foto's op te sturen. Heel fijn en ook weer zo aardig.

Wat zie je er dan allemaal. Nou bijvoorbeeld een vliegfiets, een wandelende duikboot, een haargroeihelm, een zwemparaplu

En dan ook nog ontwerpen van bekende genieën als Leonardo da Vinci, Althanasius Kircher en Nikola Tesla.
Alles wat daar is tentoongesteld is voorzien van duidelijke teksten en prachtige tekeningen. Toen ik nog niet wist dat ik een paar foto's zou krijgen, liep ik rond met een opschrijfboekje, omdat ik dacht dat ik al googelend ook wel plaatjes en afbeeldingen zou kunnen vinden. Ik noteerde een paar  dingen die ik leuk vond en inderdaad, daar is best veel over te vinden.

Dit is bijvoorbeeld een lintwormval. August Myers vroeg er in 1854 patent op aan. En dat hangt dan gewoon in het musuem.
Van de Dynasphere van JH Purves vond ik nog een filmpje:



Er was echt heel veel te zien. en zo mooi gemaakt en opgsteld. Ik denk dat we er anderhalf uur hebben rondgekeken en de regen waren we echt helemaal vergeten.
Het  museum bestaat nog niet zo lang. Als je in de buurt bent van Sluis, of je woont er dichtbij, dan is het echt een aanrader! Hier is een link naar meer info: klik

De bovenste drie foto's werden me dus gemaild door Ann en Marc, de oprichters van het museum. De onderste foto maakte ik in de hal, dat mocht.
En het filmpje en de lintwormval zijn van Internet geplukt.
Ps: Dit stukje schreef ik vorige zomer. Het kwam er toen niet meteen van om het te plaatsen. En toen leek het me beter om te wachten tot de volgende zomer/ vakantieperiode