Op straat

Blogmaatje Jeanne had laatst een prachtige straatfoto gemaakt, waar ze zelf ook nog per ongeluk op stond. 
Het was echter een stiekeme foto, Jeanne richtte, maar keek de andere kant op. Met echt een geweldig resultaat.   
Het was een foto waar 'het slachtoffer' zo te zien niet blij mee was.
Dat durf ik eigenlijk niet, zo'n stiekeme foto.  Ik doe het wel eens, maar word er een beetje zenuwachtig van.
Dus ik vraag het liever. Dat durf ik wel. Soms.

Deze foto maakte ik, min of meer stiekem, in de tuin van het Victoria & Albert museum.
Ik vond het zo leuk dat ze daar geheel ontspannen lag.
'Ik ben hier, ik moet wachten, de zon schijnt, ik heb iets bij me waar ik op kan liggen, dus waarom niet?' zal ze gedacht hebben.
Een beetje in Frida Kahlo-stijl. Daarom waren we daar tenslotte ook..
Ik wilde dus een foto maken, maar ik dacht dat ze me in de gaten had en toen werd het niks.
Enfin, we liepen daar nog  een beetje rond, terwijl we wachtten tot we naar binnen mochten en toen had ze zich verplaatst naar een stoel.
Ze zat te praten met een man, maar die man wilde ik niet op de foto.
Veel tijd had ik niet meer, dus ik vroeg of ik een foto van haar mocht maken.
Dat vond ze superleuk en die man ook trouwens. Hij ging meteen een stukje op zij staan en keek stralend toe.

Toen ik een paar foto's had gemaakt, bedankte ik haar hartelijk natuurlijk. 'Thank you'.
'Thank YOU' zei ze, 'Thank you for wanting my picture'.
Meestal vinden mensen het echt leuk, dat is mijn ervaring.  En als iemand nee zegt, dan is dat ook prima.