Sag mir wo die Blumen sind

Een lied in 1955 geschreven door Pete Seeger. Een anti-oorlogslied en ik heb het altijd prachtig gevonden. Vele jaren later heb ik het nog met verschillende klassen gezongen, in het Engels en ook wel in de Nederlandse vertaling. 

Seeger himself heb ik een keer horen zeggen dat hij de versie van Marlene Dietrich de mooiste vond. Hier ís die versie uit 1962 en Dietrich leidt het in. Het lied zelf begint op 2:13

 

Er is natuurlijk een reden dat ik dat nu en hier laat zien (afgezien van het feit dat een anti-oorlogslied zeer op zijn plaats is). 

En die reden is dat wij woensdag de tentoonstelling van Anselm Kiefer bezochten. 

Die is op twee locaties: Je begint in het van Gogh en als je daar uitgekeken bent,  verplaats je naar de buurman, het Stedelijk. 

Je bent dan al erg geboeid door het werk van Kiefer. 

Dan ga je naar binnen, je loopt die grote brede trap op en je ziet een gigantisch werk speciaal voor de gelegenheid en het museum gemaakt door Kiefer (1945)

Het werk heet Sag mir wo die Blumen sind en als je de audiotour aanzet, hoor je heel zachtjes dat lied. Ik heb dan onmiddellijk een brok in mijn keel, zo prachtig. 

Later zal ik nog meer van de tentoonstelling laten zien. Nog veel meer misschien wel want ik ben onder de indruk en niet zo'n beetje ook. 

Maar nu dus alleen wat van dat adembenemende werk rondom de trap. Het is niet in een keer te fotograferen, dus deze foto is van het Stedelijk: 

Dan heb je een beeld.  In het echt staan  er heel wat mensen te kijken, geleund op de ballustrades. Ze lopen weer een stukje verder, bestuderen de zaak van alle kanten. En je voelt gewoon hoe mooi een ieder het vindt.

Dit was dus alleen maar één onderdeel van het gedeelte Stedelijk hè. 

Zo ongeveer dus.

(En voor de collagemaaksters onder ons: Kiefer gebruikte hier

emulsie, olieverf, acrylverf, schellak, bladgoud, sediment van een elektrolyse, klei, gedroogde bloemen, stro, textiel, staal, houtskool en collage van canvas op doek.)