inwoonden bij een deftige oude dame. In een gigantisch huis en met een dienstmeisje, een gezelschapsdame en een chauffeur. Maar of de oude dame van adel was weet ik niet eens.
Hoe dan ook, lees ik met veel plezier dit boek. Het is het verhaal van Anna baronesse Bentinck, geschreven door haar dochter Ursula den Tex. Ursula den Tex was journalist (Vrij Nederland). Zij gebruikte dagboeken en brieven van haar moeder om een soort documentaire te schrijven. De gebruiken, de zeden, alles tot de tweede wereldoorlog 'normaal', dwz. passend bij het beeld dat je hebt. Daarna een veranderde wereld. Usula den Tex heeft geen kinderen, haar beide zusters evenmin. Er viel dus geen zilver of tafellinnen door te geven. Maar door dit boek wordt er minstens zo veel doorgegeven.
Verder heb ik ooit eens een tijdje gepraat met Agnies Pauw van Wieldrecht. Zij schreef 'Het dialect van de adel' en 'Grootmama mogen wij kluiven?' En nog een boekje dat ik niet in mijn bezit heb. Zij verkocht haar boeken en signeerde ze. Er staan woordenlijstjes in van woorden die de adel nooit zou gebruiken. En van woorden die men juist wel gebruikt. Erg leuk ook om te lezen. Wel: ik houd van. Niet: ik lust. Wel: jurk en jas. Niet: japon en mantel. Wel: derriere, zitvlak, popo, achterwerk. Niet: billen. Wel: plé, double U, hum. Niet: toilet, wc. En dan nog franse woorden die bijna niet meer worden gebruikt. : acte de présence, éclatant, derangeren, encanailleren enz. Met de anekdote van de groenteman die Harry Coverts verkocht!
Oh wat lijkt me dat een mooi boek,ik ben ook erg geïnteresseerd in de adel,maar ik heb geen flauw idee waar dat bij mij vandaan komt,misschien ben ik in een vorig leven van adel geweest :):)
BeantwoordenVerwijderen