Turkse Knoop

Mijn grootvader van vaders kant, was schipper. Maar toen ik hem leerde kennen was hij al aan de wal. Hij vaarde nog wel tot op hoge leeftijd, maar dan meestal als schipper op een pleziervaartuig, voor iemand anders.

Omdat zijn huis vlak bij mijn school was en het mijne niet, heb ik jarenlang tussen de middag bij hem en mijn grootmoeder gegeten. Het was een klein huis waar ze woonden, maar er was een schuurtje bij. En in dat schuurtje rommelde mijn grootvader. Van alles was daar te vinden. Ik ruik nu gewoon hoe het daar was. Het allerfijnste was als ik een stukje stopverf kreeg. Daar kon je van alles mee doen. Heerlijk. En mijn grootvader leerde mij een Turkse knoop maken. Ik was geen handig kind, integendeel mag ik wel zeggen. Hij moet dus veel geduld gehad hebben. Ik weet nog precies hoe trots ik was. Ik heb die knoop jaren bewaard, hij voelde lekker in mijn hand. Maar op een gegeven moment miste ik hem toch. En nu zag ik zomaar een mooi boekje liggen waar allerlei knopen heel duidelijk in worden beschreven. Zo duidelijk dat ik denk dat ik het misschien wel zal snappen. Ik heb het boek gekocht. En wat touw erbij. Het ligt klaar. Ik kijk er af en toe verlekkerd naar en over een poosje ga ik het proberen. De platte Turkse knoop eerst maar eens...