Alles telt!

Toen ik stopte met werken, deze maand twee jaar geleden, had ik mijn collega's op het hart gedrukt mij toch vooral te vragen als invaller.
Dat hebben ze gedaan. Ik heb heel vaak ingevallen, echt heel vaak. Vorig jaar bijv. iedere week wel een of meerdere dagen, tot aan de voorjaarsvakantie.
Ik vond het leuk, het voelde aanvankelijk alsof ik niet weg geweest was. Maar de laatste maanden ging het niet echt goed. Je hebt het als invaller best lastig. Dat wist ik heus wel;  ik had toen ik nog 'echt' werkte op mijn ADVdagen zelf ook invallers in mijn groep en dat vonden die mensen (vaak hele goeie en ervaren collega's) ook moeilijk. De kinderen ook trouwens. In het speciale basisonderwijs waar ik werkte misschien nog wel meer dan op een gewone school.
Enfin, het ging niet echt goed meer, ik zag er soms tegenop en dus heb ik besloten om dit schooljaar niet meer voor de klas te willen, dus niet meer in te vallen.
Verder besloot ik ook dat ik iets vrijwilligs wilde doen.
Want je wordt zo langzaam als er niks meer moet en ik vind ook echt dat iemand zoals ik nog iets nuttigs moet doen.
En dus ga ik vanaf nu vrijwilligerswerk doen. En wel... op mijn oude school.
Rekenondersteuning noemen ze het. Ik had wel eens een kind in de klas, waarvan ik dacht 'als ik nou eens even een uurtje met jou alleen zou gaan zitten en misschien nog wel eens een paar keer, dan zou je vast die staartdelingen (breuken, procenten) wél snappen'. Maar ja, een uurtje over, dat kwam niet voor.
Ha, nu wel, nu heb ik heel wat uurtjes over en die ga ik inzetten. Twee ochtenden per week.
'Alles telt' heet de rekenmethode op mijn school. En zo zie ik het: 'Alles telt'.