Petrus Hondius Lyceum

Dit is een foto uit 1915 van mijn middelbare school. Toen ik aantrad in 1963 was de omgeving wel anders, maar het gebouw niet.
Ah, mijn school, die in mijn tijd Petrus Hondius Lyceum heette.
Gesticht in 1913.  Afgelopen zaterdag werd dat 100-jarig bestaan gevierd met een reünie.
Ik word altijd een beetje zenuwachtig van een reünie. Hoe zal het zijn? Zullen ze me nog herkennen? Hebben we elkaar nog wel wat te vertellen? Maar ik ga, dat wel.
Het is meegevallen hoor. Het was leuk.
Van mijn lichting, eindexamen 1968, waren er misschien vijftien mensen. En ik heb er negen gesproken.  Jammer eigenlijk, zo weinig mensen.
Nu heb ik zelf een heerlijke schooltijd gehad daar. Het was achteraf bekeken een vrij progressieve school. Ik heb er veel geleerd en ook heel veel niet, gewoon omdat ik nog een kind was toen ik daar zat en de lesstof niet gericht was op kinderen.
Maar gelachen... ja, dat wel. Ik heb later nooit meer zo gelachen denk ik, als toen. Toch zullen er mensen zijn geweest die het niet leuk hebben gehad op school. En dat die dan niet willen komen snap ik ook wel eigenlijk. We hoorden ook van een paar mensen die niet meer leven. Maar dan nog was de opkomst uit ons jaar bedroevend. Jammer!
Na mijn vertrek is de school  twee keer verhuisd naar een ander gebouw. Dit gebouw werd te klein, zeker na de fusie met andere schoolvormen.
Dat dit gebouw zomaar is afgebroken en dat er nu foeilelijke huizen staan, dat is toch onbegrijpelijk. De hele binnenstad van Terneuzen is verpest. Alles wat er leuk aan was is er niet meer. Zo jammer!

Bij de volgende reünie zal ik 87 zijn. Dat wordt dan al eens wat. Maar als ik  nog leef, ga ik er zeker heen. Zeker!