Ik huilde de hele bootreis lang, maar toen we eenmaal in Engeland waren was dat over. Iedere avond belde ik (dat was toen nog helemaal niet zo makkelijk, dat bellen) en dan hoorde ik dat ze met z'n drietjes de tijd van hun leven hadden. En dat mijn kleine Bart nooit, maar dan ook nooit huilde, heel goed sliep, alles lekker vond en voortdurend lachte. Dat ze eindeloos met hem gingen wandelen, toevallig in de buurt van mijn moeders vriendinnen.
Dus hadden wij het verder heerlijk. Echtgenoot moest werken en dat gaf mij de tijd om Londen te verkennen en een superleuk restaurantje te zoeken voor 's avonds.
Londen was toen nog heel goedkoop. Mensen kochten complete Wedgwoodserviezen en sjouwden dat mee naar huis. Ik kocht een kop en schotel en een bordje en een klein diep bordje voor pap en een mok. Allemaal met Peter Rabbitt. De boekjes van Beatrix Potter kocht ik erbij en ik vind ze leuk tot op de dag van vandaag.
Alle kinderen hebben bordjes en mok gebruikt. En gisteren hebben we het hele spul tevoorschijn gehaald. Nu gaat het natuurlijk naar Anna.
Alleen dat kopje niet. Dat laat ik nog even hier. Anna is er nog niet aan toe. De Engelse boekjes blijven ook nog even... We zullen zien of Anna ze leuk gaat vinden.
2 opmerkingen:
Oh wat leuk... Ik heb er ook een zwak voor....
Mooi kado voor Anna!
Precies hetzelfde deed ik ook. en die boekjes vind ik ook nog steeds enig. We zijn geen zussen, maar wel vaak gelijkgestemde zielen ;-)
Een reactie posten