De Stoel

Kijk wat een lieve foto. Je ziet mijn moeder, in 1951. En je ziet mij, ook in 1951 natuurlijk, op 1 december. Ik was toen bijna vier maanden.
Ik vind het een superleuke foto, maar het gaat nu even niet om mijn moeder of om mij, maar om de stoel die je daar ziet staan.
Wacht... nog een foto met die stoel:

 

Mijn ouders waren in 1948 getrouwd en ik denk dat ze die stoel ook in dat jaar hebben gekocht. 

De stoel is vijf keer verhuisd. Twee keer is er een nieuwe bekleding op gekomen. 

En het was altijd mijn stoel. Mijn vader zat of lag op de bank, mijn moeder had een andere stoel , eentje die bij de bank paste en ik zat of hing altijd in deze, zolang ik thuis woonde en later als ik bij mijn ouders was. Ik ben enig kind, dus niemand anders gebruikte de stoel.

Een heerlijke stoel vond ik het. En nog steeds. Want toen ik na de dood van mijn ouders hun huis moest leeghalen, kon ik van veel afscheid nemen, maar niet van de stoel. Alleen hij paste vond ik toen, niet in ons interieur. 

Dus hij stond op zolder. In de weg natuurlijk.

Een paar weken geleden had ik er genoeg van en besloot de stoel een laatste kans te geven. Een paar weken en als het niet beviel naar het grof vuil.  

Hij werd naar beneden gesjouwd en daar stond hij. Doorgezakt en wel, met een bekleding die ik niet mooi vond en met kapotte banden.  

Hij zat nog steeds heerlijk, maar ik vond hem nog steeds niet passen in het interieur. Tot mijn schoondochter kwam en zei dat dat nogal meeviel, dat het best kon. En mijn vriendin zei dat ze kon zien hoe lekker ik er in zat.

Toen besloot ik dat hij mocht blijven, maar wel met een andere bekleding. Weer zag ik problemen. Een jaar of wat geleden hadden we ook al eens naar meubelstoffen gekeken, maar in die zaak werd dat wat ik mooi vond, veel te duur en ik was er ook niet zeker van.

Vorige week was ik met mijn vriendin een middagje naar Alkmaar voor een boodschap. We waren met de trein en benaderden de stad vanuit een richting waar we komend met de auto nooit zouden komen.

Totaal onverwacht kwamen we langs een meubelzaak, met tamelijk klassieke meubels. Zo'n zaak waar ik normaal wel kijk, maar niets zou kopen. 

In de etalage stond een stoel die op de mijne leek, met een heel aardige bekleding. 

'Kom, we gaan eens even kijken' zei mijn vriendin en dat deden we. 

We werden erg aardig ontvangen, met een kopje thee. 

En 'ja hoor wij stofferen oude stoelen en repareren en we hebben heel veel stoffen in voorraad. Ga zitten dames, en kijk!' 

Het eerste stalenboek kwam en ik zag een stof waarvan ik eigenlijk meteen wist dat die het moest worden. 

 

Gisteren is de winkelman bij ons geweest met de stalen en toen wisten we zeker dat het bij ons zou passen. Mijn man vond het ook mooi, dat had ik trouwens wel verwacht, maar het was toch fijn. 

Dus is de stoel nu weg. Over een week of vier is hij klaar.

Ik kan bijna niet wachten, maar het moet.  Wordt vervolgd! Over vier weken.

Ps. De winkelman zag onmiddellijk dat het een Artifort stoel is. Dat was ik vergeten, maar toen hij het zei wist ik het weer.

Artifort is een tamelijk bekend merk, het bedrijf werd opgericht in 1890 en het bestaat nog steeds. De náám werd geïntroduceerd in 1928.  

' Artifort, derived from the Latin word ‘ars’ meaning art or knowledge, and ‘fortis’ meaning strong or powerful. The word ‘comfort’ is also reflected in this brand name.

 Dat de stoel sterk en krachtig is, dat is wel gebleken en ik geloof ook heilig in het comfort!