De stoel (deel 2)

Daar is-ie dan: mijn nieuwe, oude stoel, uit 1948 ongeveer. En dus ook uit 2015.
Ik schreef er al eerder over: klik
Op deze foto kun je in ieder geval zien hoe leuk de pootjes zijn.
Maar vooral ook kun je zien hoe prachtig de stoel bekleed is. Moet je eens zien hoe mooi bijvoorbeeld dat groene blad doorloopt van het zitkussen op de onderkant. Echt vakwerk
Toen de stoel terug was, was ik meteen blij. Dat is wel bijzonder voor mij hoor. Niet dat ik nooit blij ben, maar bij nieuwe aanschaffen is het niet altijd meteen rozengeur en maneschijn, niet altijd meteen echte liefde tussen mij en het nieuwe gordijn, tafeltje, lampje enzo.
De restaurateur vertelde dat het veel werk was geweest. En ook dat, toen de stoel even in de winkel stond, veel mensen er enthousiast op af kwamen.
De stoel zit weer heerlijk. Echt heerlijk!
Tot zover alles best dus. Ik vond en vind hem echt erg mooi.
Maar...het evenwicht in onze kamer was weg.
Vlakbij de stoel hing een groot schilderij van Gerdine Duijsens, waar ik erg op gesteld ben. Toch, door de stoel, paste dat schilderij ineens niet meer zo goed. Of de stoel niet, dat kan ook.
Dus schilderij (niet de stoel) naar boven. Tafel anders. Lampen anders. Een heleboel anders. Dat geschuif heeft een paar weken geduurd.
Nu op dit moment, ben ik pas echt tevreden.
En het schilderij komt over een poosje gewoon weer naar beneden, misschien op een andere plek.
Hier heb je nog een overzichtsfoto van de stoel! De hele stoel.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

...is dit:
Ik zal het echt nooit meer doen. Nooit meer en zeker niet drie zakjes in mijn dooie eentje. Nooit meer zal ik het doen. Maar echt. Nooit meer! Ben een klein beetje misselijk.

Where the children sleep

 

Anderhalf is dit kindje. Anderhalf en op de vlucht. De foto is gemaakt door de Zweedse fotograaf Magnus Wennman. 

Hij maakte een indrukwekkende serie foto's van slapende kinderen. 

Ik kan alleen maar denken aan onze kleine Anna. Hoe zorgvuldig werd er over haar bedje nagedacht. Met een speciaal matrasje, een lekker dekentje, bijpassende lakentjes. Anna krijgt straks een groot bed en weer wordt er nagedacht en gezocht, gewikt en gewogen.

Voor het kindje van onze oudste zoon staat bijna alles al klaar en ook voor de tweeling zal het straks goed en mooi en leuk geregeld zijn.

Ik keek naar deze foto met een brok in mijn keel en klamme handen. 

Noodzakelijk om te laten zien. Zelfs op een klein blogje als het mijne.

Hier vind je de serie: http://darbarnensover.aftonbladet.se/chapter/english-version/

Herfstkleuren

Herfstkleuren gezocht, bij Stuur een foto, deze week. Nou, je kunt ze bijna niet missen hè die herfstkleuren. Zeker als het zo grauw en grijs is, vallen ze op. Ik zocht het deze keer maar eens niet in bladeren, bomen of bloemen. Ik zocht het in een torentje, niet HET torentje, maar wel in Den Haag.
Mooi vind ik met die kleuren. En dat ooievaartje...
De nadelen van de herfst gaven ze trouwens vlakbij deze toren ook nog even duidelijk aan:

De Bakkerswinkel... ik had er nog niet van gehoord, maar er zijn ook Bakkerswinkels in Rotterdam, Utrecht en Amsterdam. Drie zelfs in Amsterdam. Ik was haar nog een lunch schuldig en zij kende De Bakkerswinkel, dus die lunch namen we aldaar. Een mooi lunchadres, echt lekker en alles zag er leuk uit.
Dit was natuurlijk vorige week hè, want deze week is er niks grauw en grijs. De herfst is schitterend!

Recept voor een heerlijke dag

Benodigdheden: zin en lekker weer.

Werkwijze:

* Je begint de dag met een lekker ontbijtje op een mooie tijd. (want de wintertijd is ingegaan, dus je hebt nog een lange dag.
* Je gaat naar een rommelmarkt. Daar kijk je heel goed uit je ogen en je koopt wat. Ik kocht vier babykledingstukken, z.g.a.n. voor 2 euro in totaal. En ik kocht een kleine tweeling:

* Dan ga je naar een kunstmarkt. Je ziet de mooiste dingen, maar je hoeft niks te kopen, kijken alleen is al superleuk.

* Vervolgens slenter je een beetje rond in het dorp van de kunstmarkt. En je ziet bijv. dit:

* Maar je beheerst je en neemt geen taart van Roos en ook laat je Oma Babs bitterballen aan je voorbijgaan, wat je zeer tevreden stemt.

* Hem zie je ook:

* Tijd om naar het strand te gaan. Je bent er al bijna. Dwz. je ben niet vlakbij 'je eigen strand', maar wel in de buurt van een strand waar je altijd van hoort dat het er zo fijn is. Ha, een nieuwe ervaring. En dan valt dat strand vies tegen. Alleen de zee niet, die valt nooit tegen.

* Je bedenkt dat je nu nooit meer hoeft na te denken over de vraag of je niet eens naar een ander strand moet en ook dat stemt tot tevredenheid.

* 'Je eigen strand' is vlakbij dus je besluit in overleg om daar toch nog maar even naar toe te gaan.

* Je gaat heerlijk zitten op het dichtstbijzijnde terras. En je drinkt er wat.

 

* Je trakteert op de bitterballen die de hele middag al in je hoofd zitten.

* Je zoekt met je telefoon uit hoe laat de zon onder zal gaan op 25 oktober en als je ziet dat dat binnen het uur zal zijn, nl. om 17.25, besluit je lekker te blijven zitten en ervan te gaan genieten.

* En dan ga je naar huis. Je doet de kaarsen aan en de haard en je kijkt naar Penoza. Misschien val je in slaap, maar dat geeft niet, want je vindt er toch al niet zo veel meer aan en je snapt het ook niet meer helemaal.

* Je kruipt tevreden in je bed. De wintertijd is begonnen!

Kapper

Wat zijn er toch spannende dingen in het leven van een klein meisje. Heel veel gebeurt voor het eerst en je moeder praat er natuurlijk over met je, maar evengoed moet je maar afwachten wat het allemaal inhoudt.

Zo ging Anna vorige week voor het eerst naar de kapper.
Ook moeder en grootmoeder moeten maar afwachten wat er gaat gebeuren. Gaat ze het leuk vinden, of vindt ze het eng. Gaat ze huilen of vindt ze het fantastisch. En alles er tussenin.
We gingen naar de kapper, waar ook dochter als klein meisje kwam. Ze is lang kaal gebleven, mijn dochter, maar de kapster verzekerde mij toen dat het allemaal goed zou komen. En dat is ook gebeurd.
Anna is ook lang kaal geweest, maar nu zit er toch echt groei in. Dus dat komt allemaal goed.
Anna's haar werd wat piekerig, dus de schaar moest er aan te pas komen. Vond haar moeder.

We hadden geluk. Er was niemand, slechts twee vertederde kapsters, die ons dus sinds jaar en dag kennen. En Anna vond het spannend, dat kun je wel aan haar koppie zien. Maar ze deed precies wat ze moest doen en gaf geen kik.

Het leukst vond ze geloof ik dat ze haar achterhoofdje in de spiegel mocht bekijken. En de Koetjesreep die ze na afloop kreeg viel natuurlijk ook in de smaak.

Logeren

Nou, als dit geen herfst is, dan weet ik het niet meer hoor. Het is nog wel heel wat meer.
Het is onze kleindochter te logeren hebben en daarvan genieten.  Het is sprookjeswonderland bezoeken in Enkhuizen.  Het is hard rennen als ze de andere kant op gaat, want ze is snel.

Het is genieten vanaf het moment dat ze zingend wakker wordt (en dat was laat deze week, pfff),  tot ze 's avonds (nog één klets, opa) gaat slapen. En dan gespitst zijn op ieder geluidje.  Het is terug gaan in je hoofd naar de tijd dat onze eigen kinderen klein waren. Het is voor het eerst in bijna 20 jaar weer naar Sesamstraat kijken en constateren dat het nog steeds leuk en leerzaam is. Het is lopen naast een driewieler en stilstaan bij heel veel besjes, eikeltjes, takjes, klimdingen. Het is voorlezen, poppen aankleden en in bad doen. Het is een spelletje proberen.
Het is elke keer weer verwondering over wat ze doet en zegt.
Het is opnieuw leren omgaan met een dwarse tweejarige. Het is twee armpjes om je nek.
Het is... jammer genoeg al weer voorbij!

45Years

Het verhaal:
Een week voor hun 45-jarig huwelijksfeest komt er een brief voor Geoff, de echtgenoot van Kate. Daarin staat dat het lichaam van zijn vroegere geliefde Katya is gevonden in het ijs, in de bergen waar zij lang geleden vermist raakte.
De brief zet gedurende die week het hele leven van zowel Geoff als Kate op z'n kop. De belangrijkste vraag is dan of zij elkaar eigenlijk wel kennen.

Ik vond (zoals iedereen in alle recensies) dat er fantastisch werd geacteerd, door Tom Courtenay en Charlotte Rampling. Courtenay kende ik niet, maar van Charlotte Rampling ben ik fan.
Maar oohh wat vond ik de film verder saai. Een beetje deprimerend ook.
Nou ja, ik ben ook nog  geen 45 jaar getrouwd. Dus ik denk dat ik het gewoon niet zo goed kan invoelen. Dat zal het zijn!
Deprimerende films zijn misschien ook niet heel verstandig in dit jaargetijde. Ik zou wel eens zin hebben in een niet saaie, vrolijke film. Dus nu is het wachten op de nieuwe James Bond!

Herfst en winter

Het tweede boek , 'Wat een winter!', kocht ik vorig jaar op een rommelmarkt. Voor vijftig cent. Ik poetste het schoon. Dat kon makkelijk want het zijn van die grote kartonnen bladzijden.
Het boek bleek een succes te zijn bij Anna.
Logisch want het is ook echt een boek voor peuters.
Op de grote (echt grote) bladzijden zie je de winter in de stad en ook buiten de stad. Je ziet huizen, getekend in dwarsdoorsnede en winkels en een station. En overal mensen die ergens naar toe gaan  en die je dan op de volgende blz. weer ziet. We hebben dit boek al erg vaak 'gelezen'. Tussen aanhalingstekens want er is geen tekst.
Dus je snapt dat ik zeer verheugd was toen ik een dergelijk boek over de herfst zag, in een gewone winkel. Prijs 12, 95.
Anna logeert bij ons en ze vindt ook dit deel fantastisch.
Boeken om heel lang plezier van te hebben, want telkens ontdekken we weer iets nieuws.
Dus maar eens gegoogeld en ja hoor, er is ook een deel over de lente en eentje over de zomer. Wat weer een prima rommelmarktdoel  voor mij.
De boeken zijn er ook op een kleiner formaat. Maar dit reusachtige formaat maakt het juist reusachtig leuk!

Portret

. 

Een kaart uit Duitsland van Annika en Theresa. Want naast Roodkapjekaarten heb ik bij Postcrossing ook een voorkeur uitgesproken voor kaarten die met boeken en lezen te maken hebben. Ook dat is inmiddels een verzameling geworden.
Maar ik vind dit ook een mooi portret. Dus vandaar dat ik dit plaats in de serie portretten.
De schilder is Alexander Mann en de titel is Portret van Helen Gow.
Ik had nog nooit van Alexander Mann gehoord en dacht eerst dat het een Duitser was. Maar nee hoor, het is een Schot.

En dit maakte hij ook. Vast in Schotland.

Wat ik ook nog even wil zeggen...

...is dit:
Ik lees in de krant een artikel over het feit dat in Duitsland een boek en een filmkomedie over Hitler erg populair zijn.
Tsss, een komedie over Hitler.. In mijn ogen zijn komedie en Hitler onverenigbaar.
Er is trouwens ook een serie over het leven van Hitler en een theaterstuk over zijn ideologie in Mein Kampf.
Dit alles wordt in de krant de normalisering van Hitler genoemd.
En ik ben van mening dat dat niet kan. Gewoon echt helemaal niet!

Roze en/of blauw?

Toen ik zwanger was van ons eerste kind, we hebben het dan over 1980, was er nog geen sprake van een echo. Misschien dat het fenomeen bestond hoor, dat je op medische gronden een echo zou kunnen krijgen, maar ik had een gewone zwangerschap en we moesten ook gewoon afwachten wat het zou worden.
Ik wist heel zeker dat ik een meisje zou krijgen, dus de verrassing was groot toen het een jongetje bleek te zijn.
Ook bij het tweede kindje, 3 jaar later, was een echo niet aan de orde.
En mijn gevoel werkte weer niet, want nu was ik er van overtuigd dat het een jongetje zou zijn. Maar het was toch echt een meisje.
Bij het derde kindje, weer bijna 3 jaar later, kreeg ik wél een echo. Dat had een medische oorzaak.
Eigenlijk wilde ik toen niet weten wat het zou worden. Een derde verrassing leek me mooi.
Maar de gedachte dat een wildvreemde echoscopist zou weten wat voor kind ik zou krijgen en ik niet, vond ik onuitstaanbaar en dus zei ik ja op de vraag of ik het wilde weten.
'Het is een meisje' werd me verteld. 'Voor 99,9 % zeker, mevrouw, al is het nooit helemáál zeker'.
Ha en dat werd dus onze tweede zoon.
Een complete verrassing en ik heb echt even moeten wennen aan de gedachte en vooral aan de naam. Er zat eigenlijk alleen een meisjesnaam in mijn hoofd, met ergens in een ver hoekje een jongensnaam voor die 0,1%.

En nu?
Er worden nogal wat echo's gemaakt tegenwoordig.  Mijn zoon en zijn vriendin weten al een hele tijd wat het gaat worden. Ze vertelden het ook meteen en wij weten het dus ook.  Makkelijk hoor in verband met de aan te schaffen spullen. En de te verzinnen naam.
Mijn gevoel dat me bij mijn eigen kinderen behoorlijk in de steek liet, werkte nu wel. Ik dacht echt dat het een... zou zijn en dat klopte.
En de tweeling? Veel echo's. De tweeling wordt goed in de gaten gehouden. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.  Maar bij de volgende echo zullen dochter en schoonzoon het weten. En ook nu denk ik het te weten. We zullen zien of ik gelijk heb!

Portret

Tijd voor een portret.
Dit is Wilma, de tweede vrouw van de schilder Carel Willink. Willink schilderde haar in 1952.
Willink was dertig jaar met deze Wilma getrouwd en portretteerde haar meer dan tien keer. Het portret van Wilma met haar kat is ook erg bekend.
Na Wilma kwam Mathilde, een levend kunstwerk. Zij was jaloers en toen haar relatie met Willink (Mathilde noemde hem ook Willink) voorbij was, beschadigde zij dit portret; zij wist dat het Willinks favoriete schilderij was.
Gelukkig kon het doek worden gerestaureerd.
Het hangt op dit moment in het Gemeentemuseum in Den Haag, in de tentoonstelling Ode aan de Mode. Ik had dit werk al op mijn lijstje staan voor de serie portretten, maar nu zag ik het geheel onverwacht daar in Den Haag.
Het doek hangt in een zaaltje waar de kleur blauw overheerst.
Ook de kroningsjurk van Maxima hangt daar schitterend blauw te zijn. Je kunt het borduursel echt van heel dicht bij zien. Grappig vond ik dat die kroningsjurk net zo'n ceintuurtje heeft als de jurk van Wilma. Dat ceintuurtje was me niet eerder opgevallen.

In Ode aan de Mode wordt getoond dat blauw een geliefde kleur is voor kleding, in Nederland.
En dat al sinds de 18e eeuw, toen het in andere landen nog niet zo'n populaire kleur was.
Omdat het netjes is? Omdat het goed staat bij blond haar?
Sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw is hier ook de spijkerbroek geliefd en dus de kleur van denim, jeansblauw. Geen land ter wereld telt zoveel spijkerbroeken per inwoner als Nederland.
(Ha, een interessant feitje, wie zou dat uitgezocht hebben en met welk doel?)

Overigens koos Jan Taminiau de kleur blauw (koningsblauw) voor de jurk omdat het zo samen met de rood-witte kleur van de koningsmantel, de kleuren van de vlag liet zien.Had ik ook niet begrepen.

En nu nog even terug naar het portret. Op de achtergrond is een huis afgebeeld op de Weteringschans, vanaf de Stadhouderskade. Dat is ooit uitgezocht voor heel veel gebouwen op de schilderijen van Willink. Ik vond het hier: klik.

Twee minuten niks doen

Op Facebook barst het altijd van de (idiote) testjes. Volkomen onzinnig meestal, maar het kost mij helaas veel moeite om zo'n test NIET te doen.
Dit kon ik ook niet weerstaan. Achter je laptop zitten en niks doen. Niet je muis of toetsenbord aanraken, alleen zitten en naar het geluid van de golven luisteren.
Het is me bijna gelukt. Maar niet helemaal. Ik nam een hap van mijn kwark-bessen-granenmengsel en dat mocht al niet natuurlijk en toen moest ik ook nog kauwen. Dus dat was al fout. En oh wat had ik de neiging om die muis te pakken.

Klik

Kleur ontketend

Dit is een portret dat  Kees van Dongen maakte van zijn dochter Dolly. Het meisje met de strikken (1909).
Het is ook het schilderij dat afgebeeld is op de poster en de folder van deze tentoonstelling,  in het Haags Gemeentemuseum.
'Kleur ontketend' is de tentoonstelling genoemd. Moderne Kunst in de Lage Landen 1885- 1914. Moderne kunst, tja het is natuurlijk maar net wat je modern noemt...
Maar modern of niet modern, kleur is wat je ziet en die kleur zal, in vergelijking met de vorige periode in de kunst, best ontketend zijn.
Ik vond het in ieder geval prachtig. Werkelijk een lust voor het oog. Ik heb er zeer van genoten.
Eigenlijk kan ik nu niet veel meer doen dan wat laten zien. En je aanraden deze tentoonstelling te gaan zien.
Gratis met de museumjaarkaart en bovendien is er nog een andere, ook echt aan te bevelen, expositie in hetzelfde museum: Ode aan de Mode.
Heel bijzonder vond ik en mét de kroningsjurk van Maxima of nou ja eigenlijk van Jan Taminiau.

Dit zijn twee schilderijen van de Belgische kunstenaar Rik Wouters: Zelfportret met sigaar en Vrouw aan het venster.
Voor Rik Wouters was zelfs een aparte zaal ingericht. En terecht. Het is ook nogal bijzonder las ik, dat dit werk in Nederland te zien is. Dat gebeurt bijna nooit.

Dit is 'Het Rode Huis/late sneeuw' uit 1907-1908
Al eerder liet ik  het schilderij 'Herfst' van Rik Wouters zien. klik
Rik Wouters stierf in 1916, toen hij 33 was. Zo treurig.

Mooi vond ik dit ook. 'Trio Fleuri' van Jan Toorop (1885)
Ter voorbereiding van deze tentoonstelling was er een restauratieproject. De restauratoren concentreerden zich, onder andere bij dit schilderij, op de oorspronkelijke kleuren, die door vuil en het verkleuren van de vernislaag veranderd waren. Ineens (staat er in de folder) gingen de bloemen in deze tuin weer bloeien.

En dit: Strand bij Heyst. Van Georges Lemmen.  Een klein doekje maar, met heel veel vlekjes, maar het licht en de kleuren spatten er van af.

Tenslotte nog een prachtig doek van Vincent van Gogh.
Het is bijna vloeken, maar ik ben niet zo'n hele grote van Gogh-liefhebber. Of eigenlijk was ik dat niet. Was, want er verandert wel wat, ik begin er steeds meer van te houden. Ik heb ook met veel plezier naar de serie over van Gogh (met Jeroen Krabbé) gekeken.

Ik zeg het nog maar eens: echt, echt een aanrader, deze tentoonstelling.  Je hoeft er geen uren rond te lopen, de Ode aan de Mode is ook leuk en dan heb je nog steeds tijd genoeg om Den Haag in te trekken. Met tram 17!!!

Ps:  De bestuurder van deze tram was boos op me en terecht. Hij gaf een harde toeter en achteraf bekeken was het ook niet handig. Ik leunde (vanaf het perron) te veel naar rechts om deze foto te kunnen maken. De bestuurder schrok er van, denk ik nu. En dat moet natuurlijk niet.
Toch ben ik blij met de foto. Zo leuk met dat rood en groen: kleur ontketend!

NAP

We waren in Amsterdam. Eerst de Noordermarkt en toen het Joods Historisch Museum, een geliefd museum, niet in de laatste plaats vanwege de daar verkrijgbare gemberbolus. Om eerlijk te zijn waren we er nu ook echt speciaal voor die bolus. Al hebben we plichtmatig de huidige tentoonstelling bekeken.

Maar toen we daar waren zagen we in een rek dit foldertje liggen. En dat is iets wat we leuk vinden: Ha, je hand op het nulpunt van Nederland leggen. Dat is toch echt een kans, mensen.
Bovendien wilden we nog even naar het Waterlooplein en het was vlakbij. Dus...

We liepen  door het stadhuis en vonden een kelderruimte waar we voor 1 euro via een automatenhek  naar binnen konden.
Het NAP, Normaal Amsterdam Peil, natuurlijk heb ik er van gehoord, maar het fijne wist ik er niet van. Nu waarschijnlijk nog steeds niet, maar ik heb wel een hoop bijgeleerd.

Het is een referentiehoogte en alle hoogtes in Nederland worden gerelateerd aan deze hoogte. Niet alleen in Nederland trouwens, ook in Duitsland en Finland bijv. En dat is allemaal van belang voor de aanleg van wegen en bruggen enzo. Ook voor het beheren van het waterpeil in Nederland, de hoogte van de dijken, de diepte van watergeulen.
Het allerleukst vind ik dat het Amsterdams Peil al begon in 1684. Toen had men een jaar lang dagelijks de hoogte van eb en vloed in het IJ gemeten en het gemiddelde daarvan  werd het nulpunt.
In 1684 dus he!
Die hoogte werd vastgelegd met dijkpeilstenen en een daarvan is nog steeds te zien. Die ga ik nog een keer opzoeken.

Dat nulpunt ligt dus onder de begane grond van het stadhuis. Op de paal zit een bronzen bout en de bovenkant daarvan is het NAP-nul-niveau.  En daar kun je dus je hand op leggen

Toch is het een nepper. De échte bronzen bout ligt op een 22 meter lange heipaal onder de Dam. Met een gedenkplaat er boven op. Ook die ga ik nog een keer opzoeken.

Die kelderruimte is beslist leuk om eens te kijken. Zelfs voor nitwits op het gebied van techniek, zoals ik!

Stroop (2)

Toen ik nog echt werkte, had ik een collega die samen met weer een andere collega een detectivebureau had.Ze noemden zichzelf M1 & M2.
Verrassend hè, een detectivebureau op een basisschool.
Ik heb zelf ook nog deel uitgemaakt van dat bureau. Als ondergeschikte natuurlijk hè, dat spreekt.
M1 & M2 hadden de leiding.
Onterecht hoor, want tenslotte heb ik hoogstpersoonlijk ontdekt wie er achter Trude zat. Een pittige klus was dat. Details kan ik hier niet geven.
M1 & M2 hebben, voor zover ik weet, nooit enig probleem opgelost, zeker niet dat van de spoorloos verdwenen rekenboeken. Cold Case inmiddels.
M1 is gelijk met mij met pensioen gegaan, maar zij is nog altijd een voortvarend typje.
Dus toen zij vorige week hier (klik) las over de veranderde kleur van de strooppotten, kwam ze in actie.
Het bloed kruipt toch waar het niet gaan kan, nietwaar? En trouwens het ging om de Zeeuwsche Boerin en M1 is een Zeeuwse. Handen af van de Zeeuwsche Boerin.
Haar vraag aan de 'strooporganisatie':
Klopt het dat de oranje kleur in de loop van de tijd veranderd is, van fel naar wat fletser oranje en zo ja waarom is dat gebeurd? Dank u!
 En het antwoord:

Wij hebben uw vraag in goede orde ontvangen.

Door de jaren heen zijn door wisselingen van leveranciers van het verpakkingsmateriaal verschillende nuances geweest in de kleur oranje.

Op het moment dat we een kunststof beker zijn gaan ontwikkelen vonden we het ook heel belangrijk om de kleuren,  volgens de officiële kleuren(PMS), aan te houden.  Wellicht dat u nu misschien verwacht dat we over gestapt zijn naar een andere kleur oranje maar eigenlijk zijn we terug gegaan naar de officiële kleuren van de Zeeuwsche Boerin.

Vertrouwende u hiermee voldoende te hebben geinformeerd,

met vriendelijke groet,

Suiker Unie

Nou kijk, zo loste M1, buiten dienst, toch een probleem op. De moraal: je kan wel gaan lopen klagen, maar je kan ook even informeren hoe het zit. Voorkomt frustratie en ergernis!
En nu even zonder gekkigheid: ik vind het echt mooi dat een groot bedrijf als de Suiker Unie, gewoon in gaat op zo'n vraag.

Nog weer een Roodkapje en nóg een!

En nog weer een Roodkapje voor m'n verzameling.
Al is het in dit geval eigenlijk meer een Roodcapeje!
Hij werd me gestuurd door iemand uit Belarus.
Als bedankje nadat ik haar een Asterix en Obelix-kaart had gestuurd, waar ze extreem blij mee was. Zo blij dat ze bijna moest huilen schreef ze!
Ik hoef zelf van geen enkele kaart te huilen, maar ik vind het nog steeds leuk als ik de verzameling kan uitbreiden.

Een dag later kreeg ik er weer een. Van Marloes, van MarloesKreatief. Zo lief. Wij volgen elkaars blog en kennen elkaar niet in het echt. Dat zijn toch leuke dingen in de blogwereld.
Ik laat de kaart hier graag zien. Want  ook hier werd ik blij van:

Everest

Al sinds mijn kindertijd ben ik gefascineerd door bergbeklimmen. Niet dat ik er zelf ook maar enige behoefte aan heb hoor. Geen enkele. In de bergen wandelen is tot daar aan toe, maar klimmen: no way!
Nee, ik ben vooral gefascineerd door het feit dat die bergbeklimmers alles op alles zetten om een top te bereiken en als dat dan gelukt is, willen ze een nog hogere top en nog hoger en nog hoger. En dan willen ze nog een keer, maar dan zonder zuurstof. Steeds een nieuwe uitdaging met steeds meer risico.
Mijn vader had vroeger een boekje getiteld: Om de toppen der aarde.
En dat boekje, een kleine pocket heb ik letterlijk stuk gelezen. De eerste beklimming van de Mont Blanc, Sherpa Tenzing Norgay met Edmund Hillary in 1953 op de Mount Everest.   Wow!!!

Maar begrijpen doe ik het niet.

Gisteren stond heel toevallig een stuk in de krant over Mount Everest. Dat hij (of zij dat weet ik niet) ongenaakbaar blijft. Dit jaar. Want sinds de aardbeving in april, die ook 18 klimmers het leven kostte,  ligt het klimmen stil,  daar in Nepal. 
Er was nog een Japanner die een poging deed, maar hij keerde vorige week terug met alleen een duim. Zijn andere vingers waren er al bij een eerdere poging afgevroren. Hij kwam tot 8150 meter. En dit was zijn vijfde poging. De man klimt volgens de krant het liefst alleen en onder extreme omstandigheden.

Het 'Dak van de Wereld' (8848 meter) is overigens door meer dan vijfduizend klimmers bereikt. Meer dan tweehonderd overleefden het niet. Zij hebben for ever rest zou je kunnen zeggen.

En nu was er de film Everest. 
Ik heb al eens geschreven dat 3-D voor mij niets toevoegt. Maar daarin heb ik me vergist. In deze film voegde het wel degelijk iets toe. Prachtige, prachtige landschappen, echt fantastisch. Ik weet niet of het toeval was natuurlijk, maar ik had het erg koud tijdens de film. Ik vermoed dat dat door 3-D kwam.
Ik had het koud, maar niet zoals de mannen (en één vrouw) die samen de expeditie vormden, die zo jammerlijk mislukte. Die hadden het pas koud.
Een deel van de expeditie bereikte de top van de Mount Everest. Maar er waren helaas ook acht doden te betreuren.
Onbegrijpelijk. Maar fascinerend!
De film is gebaseerd op het ware verhaal van die expeditie in 1996.
Het is dus eigenlijk niet zo zeer een verhaal als wel een verslag. Het leek mij een zeer  reëel verslag en als het thema je interesseert kun je er best naar toe. Naar de film dan hè. 

Dheepan

Aangetrokken door het feit dat dit verhaal zich in Sri Lanka afspeelt, gingen we naar deze film.
Sri Lanka... ach wat lijkt het al lang geleden dat ik daar was. Toch was het dit voorjaar en dus helemaal nog niet zo lang geleden. Maar er is inmiddels alweer zo veel gebeurd...
Er was jammer genoeg weinig Sri Lanka te zien, maar ik vond het evengoed een mooie film, die zeker niet voor niets een Gouden Palm won, in Cannes.

Het verhaal:

Een oud- Tamil Tijger ontvlucht Sri Lanka en krijgt gezelschap van een vrouw en een meisje. Vrouw en meisje horen ook niet bij elkaar, maar samen zijn ze een gezin en hebben daardoor meer kans om erkend te worden als vluchteling. Ze kennen elkaar bijna niet en komen terecht in Parijs. Ze proberen een leven op te bouwen, maar worden daarbij gehinderd door een zootje criminelen
Aanrader!

Paul de Leeuw

'Ik wil naar Paul de Leeuw', zei onze dochter laatst.
'Hij heeft een programma, een liedjesprogramma en dan kun je opgeven welk liedje je wil horen en als hij dat liedje dan ooit gezongen heeft, dan zingt hij dát liedje'
Wij zijn ook erg gesteld op Paul de Leeuw. Dat wil zeggen niet zo speciaal op zijn televisieprogramma's,  (hoewel ik daar vaak om heb gelachen hoor), maar vooral op Paul de Leeuw als zanger.
Dus we gingen.
En we hadden een hartstikke leuke avond.
Paul de Leeuw op het podium, achter hem een stel uitstekende muzikanten en een hele goede pianist: Miquel Wiels.
Je kon dus je voorkeur voor een bepaald liedje sms'en en dan ging hij dat liedje zingen. En meezingen mocht!
Tussendoor natuurlijk wat grappen en er waren ook liedjes die 'geprogrammeerd' stonden, liedjes die hij sowieso zou doen.
Dat waren vooral liedjes van Robert Long. Echt heel leuk. Ik kende Robert Long vroeger zo ongeveer uit mijn hoofd en ook nu wist ik nog heel wat teksten.
Deze week wordt hier thuis een Robert Long week gehouden, dát weet ik wel. Maar dit terzijde.
'Zingen zolang het duurt' heet het programma en het duurde lang. Ik denk dat hij er zelf ook plezier in had, evenals de muzikanten.
Het enige minpuntje vond ik dat Bob nog even op de proppen kwam. 'Hallo, Boppers' en dat voegde nou helemaal niets toe.
Maar verder... echt een aanrader.

Herfst

,

Een foto, gistermiddag gemaakt. Ik laat hem zien omdat ik vind dat hij prachtig deze tijd van het jaar symboliseert. 

Zie je hoe mooi de ijscoman half in de zon staat en half in de schaduw? Dat is herfst, toch?

Deze man stond er overigens de hele middag, daar voor het Gemeentemuseum in Den Haag. Hij stond er toen we naar binnen gingen. We bezochten twee tentoonstellingen (waarover later meer), hij stond er ook toen we er uit kwamen. We gingen met de tram naar het centrum en toen we terug kwamen stond hij er nog steeds. Maar toen was het licht niet meer zo mooi.

De tweede foto maakte ik in het museum. Zoals gezegd, daar kom ik nog op terug. 

Maar dit is een schilderij van de Belgische kunstenaar Rik Wouters. 

Het doek hangt normaal in Antwerpen en is niet vaak in Nederland te zien. Helemaal passend in de tentoonstelling en vooral ook passend in deze tijd. De titel is namelijk: Herfst. 

Rik Wouters schilderde het in 1913. 

Ik houd gewoon het meest van de lente, en ook van de zomer. En ook van de herfst!!!

 

Stroop

Links de nieuwe beker en rechts de oude

Stroop... Ik houd van stroop. Maar het moet wel déze stroop zijn. Van de Zeeuwse boerin. Ik eet het regelmatig op een boterham. Het liefst met wat oude kaas erop. Dus stroop met kaas.
Dat heb ik van vroeger, van thuis. Maar ik zie het andere mensen nooit doen. Is het eigenlijk een hele rare gewoonte?
Verder eet ik stroop op pannenkoeken. Dat is het wel zo'n beetje. Want vroeger ging het ook in de pap, maar dat was vroeger. Wel leuk, je kon er mooie letters mee maken.
In de lege stroopbekers staan bij mij potloden enzo. Dat geeft al aan dat ik de beker mooi vind. Ja anders ging ik er niet tegenaan zitten kijken natuurlijk.
Nu weet ik niet of je het goed kunt zien hoor, maar zomaar ineens is de stroopbeker veranderd. De kleur is doffer geworden. De boerin knalt er niet meer vanaf. Echt stom. Ik vind dat ze dat niet hadden moeten doen!!!!!

Hoogtevrees

De Oude Kerk in Amsterdam... het is het oudste nog bestaande gebouw van Amsterdam, de kerk ligt ook in het oudste gedeelte van de stad. Als sinds 1306!!
Dat is wat hè. Er is natuurlijk heel wat verwoest en weer opgebouwd en gerestaureerd. Maar toch... het oudste gebouw.
De kerk is nog als kerk in gebruik en er zijn ook vaak tentoonstellingen. 
Deze zomer kon je er op, op dat gebouw. Dat was te danken aan de Japanse kunstenaar Taturo Atzu. Hij maakt tijdelijke kunstwerken. En dit project van hem was gericht op de Oude Kerk. Hij bedacht een enorm steigerplatform bovenop de daken van de kerk. Vlakbij de klok en de windvaan, met een huisje erop: 'The Garden Which is the Nearest to God'

Zoiets is spekkie voor mijn bekkie. Ik verheugde me erg op het uitzicht en dus gingen we.

Helaas, ik heb het niet gehaald. Ik zeg het maar meteen: ik heb het niet gehaald.
Ik klom een flink stuk hoor, aangemoedigd door medeklimmers die zagen hoe bang ik was. Er was een oude dame (ik schatte haar minstens tachtig) die zei: als je je nou aan je man vast houdt en je kijkt alleen naar zijn jas, dan loop ik heel dicht achter je en dan is het niet zo eng'.
En 'Doorgaan, hoor', zei iemand die al op de terugweg was, 'je bent al zo ver en het is echt alle moeite waard!'.
Maar het ging niet. Ik voelde me steeds beroerder worden, zweet in mijn handen, een prop in m'n maag, misselijk, trillen. HOOGTEVREES.
Wat een stom gedoe. Onuitstaanbaar dat ik me daar nou toch niet over heen kan zetten. Bah.
Ik ben ongeveer tot halverwege gekomen. En toen ging ik terug. Dat was minstens net zo eng, zelfs met de steun van mijn man die mee ging naar beneden.
Hij is later natuurlijk wel weer naar boven gegaan en vond het prachtig!!!

Bibberend kwam ik beneden aan en strompelde het dichtstbijzijnde cafeetje in.
Het eerste wat ik daar zag was een MUIS. Daar ben ik eigenlijk ook bang voor, maar op dat moment deed het me niks. Ik stond die muis vrij koeltjes te observeren, dat-ie niet op m'n voeten zou gaan zitten en dat deed hij natuurlijk niet.
Pas toen ik een kop thee had gedronken en een stuk bosbessentaart had gegeten, voelde ik me weer enigszins een normaal mens.
Een normaal mens met de pest in. Dat wel!

Borduren in het Stadsarchief van Amsterdam

In het Stadsarchief van Amsterdam is wel bijna altijd wat te zien en te beleven.
We waren daar voor de tentoonstelling van de Zieke Lieverdjes, waar ik gisteren over vertelde en dit kregen we er zomaar bij: prachtige Amsterdamse borduurwerken hingen er. Een heel stel bij elkaar, zo leuk om te zien.
Ik kreeg zin om weer te gaan borduren.Maar ja, ik moet natuurlijk haken, drie babydekentjes!!!!
50 Kilometer archief is daar trouwens in dat archief te vinden, je kunt het je bijna niet voorstellen. Ik wil dat ooit nog eens bekijken.
Het gebouw De Bazel, waar het archief is gevestigd, is zeer de moeite waard. Je kunt er een rondleiding krijgen.
Nu waren er dus de Zieke Lieverdjes, maar er is altijd wel een tentoonstelling. Kijk hier maar: klik
Tot slot is er een leuke museumwinkel met heel veel boeken over Amsterdam. Het Stadsarchief is gratis met de museumkaart

Het Emma Kinderziekenhuis

Een tentoonstelling in het Stadsarchief van Amsterdam, getiteld 'Tussen ziek en beter'.
Ondertitel: Verhalen uit het Emma Kinderziekenhuis.
Het is voor mij een tentoonstelling die ik niet kon of wilde missen. Dat komt omdat wij ons eigen verhaal uit het Emma Kinderziekenhuis hebben, hier thuis.

Onze dochter heeft daar als baby gelegen toen het ziekenhuis nog echt 'het Emma Kinder' was aan de Sarphatistraat.
Ze heeft er niet lang gelegen. In totaal denk ik een week of drie. Maar die drie weken waren wel de afschuwelijkste weken in ons leven.
Zoveel angst en zoveel onzekerheid, dat hakt er in en blijft de rest van je leven bij je. Onze dochter is uiteindelijk geopereerd en dat is heel goed afgelopen.
Haar arts was de kinderoncoloog Professor Tom Voûte en het is niet in woorden uit te drukken hoe dankbaar wij deze dokter waren, eigenlijk zijn tot op de dag van vandaag. Dokter Voûte is helaas overleden. Voor ons was hij een lieve dokter, zeer kundig. Het ontroert me altijd als ik aan hem denk.

Deze foto van hem zagen we op de tentoonstelling en meteen waren we natuurlijk terug in die tijd.

Maar er was veel meer te zien.
Hoe het ziekenhuis als kinderziekenhuisje begon aan de Oudezijds Achterburgwal in 1865.

Schilderij van Frans Vos

Hoe het begon als droom van één man: de armendokter Samuel de Ranitz. Het woord alleen al, armendokter. Het waren andere tijden.
Hoe die man lobbyde en bedelde en bedelde en zijn zin kreeg, want ook toen was niets onmogelijk.

Hoe het ziekenhuis verplaatste naar de Sarphatistraat en pas later in 1899 de naam van koningin-moeder Emma kreeg. Hoe het in 1988 weer tot een verhuizing kwam en Emma Kinderziekenhuis AMC werd.

En dan natuurlijk de verhalen. Van kinderen die er lagen. Met difterie bijvoorbeeld. Hoe er een serum werd ontdekt tegen deze ziekte en hoe dat serum uit paarden verkregen, veel te duur werd door speculanten. Hoe toen die Dr. de Ranitz wederom geld bij ekaar kreeg om zelf paarden te kopen waardoor het serum gemaakt kon worden.
Van de tuberculosepatientjes (teringlijers), de ondervoede kinderen. De te vroeg geboren kindjes die al sinds 1885 in een primitieve couveuse konden, een soort broeibak verwarmd door kruiken.

Zo'n tentoonstelling dus.
En tsjongejonge, wat heb ik toch een respect voor artsen en verpleegkundigen. Mensen die vaak het voortouw namen en zorgden dat kinderen in ons deel van de wereld kansen hebben op een gezonde toekomst.