Roze en/of blauw?

Toen ik zwanger was van ons eerste kind, we hebben het dan over 1980, was er nog geen sprake van een echo. Misschien dat het fenomeen bestond hoor, dat je op medische gronden een echo zou kunnen krijgen, maar ik had een gewone zwangerschap en we moesten ook gewoon afwachten wat het zou worden.
Ik wist heel zeker dat ik een meisje zou krijgen, dus de verrassing was groot toen het een jongetje bleek te zijn.
Ook bij het tweede kindje, 3 jaar later, was een echo niet aan de orde.
En mijn gevoel werkte weer niet, want nu was ik er van overtuigd dat het een jongetje zou zijn. Maar het was toch echt een meisje.
Bij het derde kindje, weer bijna 3 jaar later, kreeg ik wél een echo. Dat had een medische oorzaak.
Eigenlijk wilde ik toen niet weten wat het zou worden. Een derde verrassing leek me mooi.
Maar de gedachte dat een wildvreemde echoscopist zou weten wat voor kind ik zou krijgen en ik niet, vond ik onuitstaanbaar en dus zei ik ja op de vraag of ik het wilde weten.
'Het is een meisje' werd me verteld. 'Voor 99,9 % zeker, mevrouw, al is het nooit helemáál zeker'.
Ha en dat werd dus onze tweede zoon.
Een complete verrassing en ik heb echt even moeten wennen aan de gedachte en vooral aan de naam. Er zat eigenlijk alleen een meisjesnaam in mijn hoofd, met ergens in een ver hoekje een jongensnaam voor die 0,1%.

En nu?
Er worden nogal wat echo's gemaakt tegenwoordig.  Mijn zoon en zijn vriendin weten al een hele tijd wat het gaat worden. Ze vertelden het ook meteen en wij weten het dus ook.  Makkelijk hoor in verband met de aan te schaffen spullen. En de te verzinnen naam.
Mijn gevoel dat me bij mijn eigen kinderen behoorlijk in de steek liet, werkte nu wel. Ik dacht echt dat het een... zou zijn en dat klopte.
En de tweeling? Veel echo's. De tweeling wordt goed in de gaten gehouden. Dat is natuurlijk het allerbelangrijkste.  Maar bij de volgende echo zullen dochter en schoonzoon het weten. En ook nu denk ik het te weten. We zullen zien of ik gelijk heb!