Old Bailey

'Wat is dit nu weer voor een rare foto?',  vraag je je misschien af.
Of denk je ook dat je Mr. Bean himself langs ziet lopen?
Hij is het niet hoor en die foto maakte ik om een andere reden.

Hier is namelijk de ingang van de Old Bailey, de rechtbank van Londen. De publieksingang om precies te zijn.
Het leek ons wel bijzonder om eens te kijken bij een rechtszaak, om eerlijk te zijn niet zozeer vanwege de rechtszaak, maar vanwege het gebouw, de rechters, de pruiken.
En het mag, er is een publieke tribune.
Dat er geen foto's gemaakt mogen worden is logisch natuurlijk. Dat er niks mee naar binnen mag ook.
Maar dat wisten wij niet. Mijn kleine rugzakje mocht mee naar binnen (met heel veel eruit), maar de grote van Frits pas als alles zowat alles er uit was. Geen camera, geen water, geen eten, geen telefoon, niks eigenlijk. We konden de spullen niet inleveren daar.
'Maar' zei de bewaker, 'als u naar de dichtstbijzijnde winkel gaat, dan willen ze er daar wel op passen'.
Dat deden we, al was het geen winkel, maar een restaurant: Jamies Italian.
Het personeel van Jamie (Oliver) was buitengewoon vriendelijk. Ze zeiden dat ze er goed voor zouden zorgen en wilden er niet voor betaald worden.
Heel gek, we vertrouwden het nog ook. London hè. Al hield ik onze paspoorten toch maar in mijn tas bij me.
Toen weer naar boven en weer door de scan. Daar zag ik een leuk schilderij hangen, maar zelfs dat mocht niet op de foto.
De bewaker, die zag dat ik dat heel erg jammer vond, leefde mee en schreef titel en naam van de kunstenaar voor me op. Zo lief.
'U kunt het vast wel vinden op het Internet', zei hij.
En ondertussen liet zijn collega op zijn telefoon zien dat dat inderdaad lukte.

Kijk, hieronder is het schilderij:

 

Vermoeide Bobbies die uitrusten van hun werk met een lekkere pint. By LAWson Woods. (What's in a name).

Enfin, maar toen mochten we dus bijna naar binnen. Eerst werd nog gevraagd of we voor de verdachte kwamen of voor werkzaamheden. Die mensen mochten eerst en daarna mochten wij. 

Ons werd op het hart gedrukt dat de deur pas weer open zou gaan na een half uur. Dat we zo lang mochten blijven als we wilden, maar dat we er niet eerder uit mochten. 

En hup daar zaten we. Alles groen en bruin en oud. En een heleboel mensen met zo'n prachtige pruik. 

De verdachte zagen we ook. Eerst begreep ik dat het om een drugszaak ging, maar later bleek het om een drugsgerelateerde moord te gaan. 

Het was jammer genoeg moeilijk te verstaan. Een klein deukje wel in mijn zelfvertrouwen, dat qua Engels best hoog is. 

Enfin, na een kwartier waren we wel uitgekeken, het was er bovendien ontzettend warm. Frits trok zijn trui uit en als hij dat doet krijg ik nog steeds de schrik.

Maar gelukkig ging er toen toch een deur open om iemand binnen te laten, zeker een vip en dat gaf ons de kans te `ontsnappen'. 

Wel een gepaste opmerking. The Old Bailey was vroeger een gevangenis...