Sanuk

Precies een week na de geboorte gingen wij in Artis kijken naar de nieuwe pasgeboren olifant.
Eh... we waren niet de enigen. Het was prachtig weer en vakantie en dus was het druk. Goeie foto's maken lukte dan ook niet, maar we wilden onze kraamvisite niet uitstellen, want ik heb echt geen idee hoe hard zo'n olifantje groeit.

Artis wilde zich terughoudend opstellen en  aanvankelijk geen naam meer geven aan dit dier, maar daar is men klaarblijkelijk van terug gekomen, want dit meisje heeft toch een naam gekregen. Ze heet Sanuk. Een Aziatische naam. Artis had als standpunt dat een dier een dier is en wilde 'ontmenselijken'. Er kwam dus ook geen wedstrijd 'verzin een naam voor de olifant'.

Ik vond het raar, ik bedoel wij hadden een hond en die kreeg een naam. Daar hebben we ook nog lang en goed over nagedacht, want die naam moest met een M beginnen, wat de keuze een beetje beperkte. We kozen de naam Mac en daarmee veranderde er niets aan onze instelling. 
Namelijk dat een hond  een huisgenoot is, maar hoeveel we ook van die huisgenoot houden, altijd een dier zal zijn. 
(Dat Mac in zijn eerste nachten bij ons werd voorgelezen uit Jip en Janneke en dat mijn man liedjes voor hem zong, is natuurlijk toch echt iets heel anders, hihi)

Enfin, het in groten getale toegestroomde publiek, dat linea recta naar de olifanten marcheerde,  dacht daar heel anders over.
'Hee mama. gefeliciteerd met je dochter', hoorde ik iemand roepen. En tegen haar kind: 'Die mama heeft heel hard moeten werken hoor, daarom moeten we haar feliciteren'.
'Gefeliciteerd' hoorden we toen ineens meerdere keren. En 'Goed gedaan, meid!'.
En een jongetje hoorde ik zeggen dat de olifanten nu wel eindelijk weer blij kunnen zijn na de dood van Mumba. (Dat was de olifant die op 4-jarige leeftijd plotseling stierf).
Tja, ontmenselijken gaat niet helemaal lukken, ben ik bang.
Maar Sanuk is prachtig. Echt prachtig.