Als kind en later weer 'mocht' ik altijd het koper poetsen.
Mijn moeder zal blij geweest zijn, want die vond het geen leuk klusje. Ik wel vandaar dat ik schrijf 'mocht'.
Ik vond het gezellig. Aan tafel, krant er op. De te poetsen dingen er om heen en dan insmeren en uitwrijven.
En altijd eer van je werk, altijd.
Het waren maar drie of vier dingen hoor, die wij hadden en daar was deze ketel er een van.
Laatst dacht ik er ineens aan en ik dacht erbij dat ik de ketel misschien wel weer leuk genoeg zou vinden om in de kamer te plaatsen. En ja, dat is zo.
Weer heb ik eer van mijn werk, net als vroeger. Kijk maar:
Ik vind hem echt weer leuk. 'Komt hij eigenlijk uit jouw familie?', vroeg mijn man.
Nee,dat niet, mijn moeder heeft hem op een veiling gekocht.
Dat vond ze leuk en ze was altijd zeer tevreden over de zaken die ze daar had bemachtigd. Deze ketel dus en een paraplubak.
Ze zou het ook leuk vinden dat de ketel nu weer beneden staat. Gepoetst en wel.
Zelf heb ik nog nooit geboden op een veiling. Het lijkt mij ook leuk en spannend. Staat op mijn bucketlist.
En nu alle reizen zijn afgevallen, zelfs op één!
Zo, nu eerst eens even kijken of er eigenlijk nog water in kan.
16 opmerkingen:
Een prachtige, gepoetste ketel met een mooi verhaal erachter.
Zo heb ik de koperen doofpot van mijn oma geerd. Omdat ik die als kind altijd poetste.
geerfd
Je hebt zeker eer van je werk. Leuk. Wij hadden vroeger thuis niets van koper, omdat mijn moeder zichzelf beloofd had om,als ze eigen baas was in haar huis nooit meer koper te poetsen. In haar werkzame leven had ze er een enorme hekel aan gekregen.
Hij is echt mooi.
De ketel is leuk, maar de stapels boeken vind ik leuker. Mag altijd zo graag bij iedereen waar ik kom in de boekenkast kijken.
Leuk voor de kleinkinderen om te poetsen!
Ooit had ik een koperen bel en brievenbus. Vond het leuk om die netjes te poetsen. Je wordt er zen van. Ben jij nou erg zen, Bertie? :-)
oja,bij ons thuis hadden we ook zo een in die aard op de kachel staan,mn ma had heel wat koper,dus als kind mocht ik ook helpen poetsen.hier heb ik enkel 1brillendoos in bleek koper met een brilletje in zonder oortjes,kon je alleen op je neus klikken,van mn grootvader,die was geboren in 1800-en,dus een oud erfstukje en best grappig in onze volkstaal noemen we dat een"penchenez"komt ergens van een frans woord voor...
Ik heb ook nog veel koperen spullen, die komen uit mijn ouderlijk huis en daarvoor uit het ouderlijk huis van mijn vader. Ze staan hier te wachten om te worden verdeeld tussen mijn broers en mij, maar niemand schijnt daar veel haast bij te hebben.
Ik heb nog een koperen koffiekan uit mijn ouderlijk huis op zolder. Ze was van mijn grootmoeder. Ooit haal ik ze misschien ook nog eens naar beneden.
mooi!
Heerlijk, die tastbare herinneringen!
Bert, kan ik die ketel herkennen uit je ouderlijk huis in Terneuzen?
Trouwens, ik vind en vond koperpoetsen verschrikkelijk, maar bij ons thuis was dat mannen en jongenswerk! Mijn ouders hadden van die miniatuurtjes, dat is echt vervelend om te poetsen!
Ja zeker die ketel was er altijd al.
Een reactie posten