Trouwen

Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in trouwen. Al vanaf dat ik een klein meisje was, zoals ik eerder schreef.
Ik denk dat er gewoon een romantische ziel in mij schuilt.
Zelf ben ik ook getrouwd, al was dat in die tijd in mijn omgeving, niet echt heel gebruikelijk. De meeste mensen gingen samenwonen toen.
Wij deden het trouwens  heel eenvoudig, nauwelijks toeters en bellen. Niet eens een feest, wel een receptie, twee zelfs, waarvan eentje voor de kinderen van mijn klas. En een diner. Ook een jurk (met een heel klein sleepje) en een prachtig boeket, dat ik zeer zeker niet weggooide. Maar niet in een koets, zoals ik had gedroomd. Gewoon in mijn eigen rode eend! De vader van mijn beste vriendin was de ambtenaar die ons trouwde. We trouwden ook in de kerk, met een dominee en een trouwbijbel. Those were the days!
Als ik nu ergens een trouwerij zie, zal ik altijd blijven kijken en als het even kan, maak ik foto's. Ja ik houd er van.

Maar ja, met de huwelijken gaat het niet zo goed hè, tegenwoordig. Er wordt  meer gescheiden dan getrouwd, denk ik.
Dus ik was verbaasd toen ik deze week twee keer een stukje zag over twee trouwlustige jonge mensen. Eerst in het Parool. Dat is een soort langlopende serie en als er een aflevering in staat maakt mijn hart een sprongetje en ga ik er eens even lekker voor zitten.

'Lang en gelukkig' heet de serie. En het gaat over twee onbekende Nederlanders. Ik ken ze in ieder geval niet.
En in het blad 'Elsevier' staat ook zo'n serie. We kregen om de een of andere reden een paar proefnummers van dat blad in de bus en ik vond er niks aan. Behalve dus dat er iedere week een vers bruidspaar in staat:

Deze bruid vooral vond ik heel erg mooi.  Tja, dan zit ik dus gewoon te zwijmelen. Erg hè. Ja, heel erg.
Onze eigen dochter is getrouwd, door mij.
Het was een geweldige bruiloft, waar we allemaal erg van hebben genoten. Ook van de tijd die er aan vooraf ging, de voorbereidingen... Het was echt super.
Oudste zoon en schoondochter trouwden niet met een witte jurk en zo. Het heet geregistreerd partnerschap wat zij deden.  Het was overigens een zeer geslaagde dag, daar niet van hoor. Maar trouwen was het niet. Enfin, dat komt misschien nog.
En ik heb natuurlijk nog een kans. Jongste zoon zou best nog wel eens kunnen trouwen. Best wel!