Scheepskameel

Wat is dat nou weer, een scheepskameel?
Ik kan (nadat ik het opzocht), het antwoord geven:
Een Scheepskameel is een uitvinding uit 1690 van de toenmalige stadstimmerman van ’s Lands Werf – zo heette het Marineterrein in Amsterdam vroeger. Een scheepskameel was een systeem van grote houten drijvers die aan schepen werden verbonden om de diepgang tijdelijk te verminderen. Op die manier konden schepen over lager water heen worden ‘getild’.

Tegenwoordig  is het een restaurant op datzelfde Marineterrein: Scheepskameel.
Onze zoon was jarig (30 werd hij, tssss)  en de laatste jaren is het een gewoonte geworden om met hem uit eten te gaan op zijn verjaardag. Hij kent Amsterdam op dit gebied beter dan wij en dus kiest hij het restaurant.
Ik zal eerlijk zijn, ik had niet zo'n zin. We kwamen van een oppasdag in Den Haag. Ik ben 's avonds nogal futloos. We zaten in een file, het was donker en koud en op het Marineterrein konden we het restaurant niet vinden en dwaalden we eerst wat verloren rond. Overdag zal het best een prachtig uitzicht zijn, maar veel hadden we daar nu niet aan.
Enfin we vonden het restaurant en vanaf dat moment ging het goed.
Wat een voortreffelijke bediening daar. We werden welkom geheten met een handdruk, namen plaats. Er kwam meteen lekker brood op tafel met boter en water en wat worst met pickles. Dat alles werd meteen aangevuld als het dreigde op te raken. Meerdere keren.
Dirk had zijn tas met laptop  buiten laten staan, rende weg om die te halen en in de tussentijd werd zijn servet zelfs opgevouwen. (De tas was er nog.)
We kregen duidelijk uitleg over de kaart en eigenlijk is dat de reden dat ik hier over vertel, want ik vond het bijzonder.
Voorgerechten, een stuk of tien. Leek allemaal heerlijk, maar wij deden het zonder.
Dan daarna, de groentegerechten. Er waren er denk ik vijf of zes en die komen vóór het hoofdgerecht. 'Want we willen graag de groente benadrukken'.
Daarna komt pas het hoofdgerecht. Ik had dat nog niet eerder meegemaakt en vond het speciaal.
Als we het vervelend zouden vinden konden groenten en hoofdgerecht ook tegelijk komen, maar dat was eigenlijk not done.
Wij dus alle drie aan een verschillend groentegerecht. Ik had iets met venkel, Frits iets met prei en Dirk iets met aardappel. Heerlijk, heerlijk, heerlijk!
Daarna dus het hoofdgerecht, gewoon een keuze uit een aantal. Ik nam schelvis en smulde, de anderen namen iets anders en smulden ook.
Naast ons aan een tafeltje zat een Engels echtpaar. Een van de obers (er liepen er een hoop rond en allemaal even vriendelijk, bijna zorgzaam),  nam de moeite om geknield bij de tafel zowat de hele kaart te vertalen, in uitstekend Engels. En het was druk hoor, helemaal vol.

Ik heb zo teruggedacht aan vroeger. Ik was een kind dat eigenlijk van groente niks lustte. Soms zat te kokhalzen. Niet dat dat hielp trouwens, geen flauwekul bij mij thuis. Mijn moeder was een uitstekende kok en alles moest gegeten worden. Alles, daar viel niet aan te tornen.
En nu... nu zat ik dus te genieten van een groentegerecht. Niet erbij, maar apart!
Genieten deed ik overigens ook van het gezelschap van onze jongste zoon. 

Zeker wil ik hier in de zomer nog een keer naar toe. Want de locatie is mooi denk ik.
We hadden letterlijk een heerlijke avond.