Strand

Wie hier vaker leest, weet dat wij erg houden van het strand. Het meest van het strand in Zeeuws-Vlaanderen, maar als dat niet kan vinden we Egmond ook heerlijk. Afgelopen zaterdag waren we in Egmond. Het waaide heel erg hard en er was bijna geen strand over. Wandelen zat er niet in, dus keken we (achter glas) naar de prestaties van een paar kite-surfers. Je moet maar durven, het gaat zo hard en de golven waren echt gigantisch.
Gisteren waren we er weer. Laag water, een heeeel breed strand en prachtig weer. Gewoon warm in het zonnetje.

We liepen een heel stuk (ik had m'n 10.000 stappen ruim gehaald). Bij de strandopgang was het wel tamelijk druk, maar als je dan verder loopt wordt het hoe langer hoe stiller.
En er is altijd wel wat te zien. Het schuim der zee, zoals hierboven. Van dichtbij ook mooi, zoals hieronder.

Lopen, lopen en kijken. Af en toe een schelp met een gaatje vinden. En ook uitgebreid kijken naar

dit vogeltje en zijn vriendjes. Die lopen zo razendsnel. Altijd aan de vloedlijn, soms een heel klein stukje vliegend, maar meestal hard rennend. Zo leuk.
Maar het werd nog mooier, want we zagen een zeehond.
Heerlijk lag-ie te genieten in het zonnetje in het zand. Tenminste dat dénk ik.
Voor ons was het bijzonder,  want we zijn vaak op het strand, maar zeehonden  zagen we niet vaak.
Een paar keer, maar dan waren ze in het water aan het spelen en zagen we meestal alleen zo'n donker koppie. Dat vonden we al fantastisch. De eerste keer ontroerde het me en sindsdien kijken we altijd uit.
We hebben ook wel eens heel lang een zeehond 'gevolgd', maar dichtbij gekomen, bleek het een boei te zijn.
Maar nu geen boei. Een echte zeehond.
We stonden een tijd te kijken, maar op een gegeven moment ging hij met een golf mee terug in zee. We liepen verder tot ons doel. Dat is altijd die hoge mast die je op de eerste foto ziet.
Daarna draaiden we om voor de terugweg.
En wonder boven wonder... daar was hij weer:

Weer konden we hem uitgebreid bewonderen en fotograferen. Het was ook superrustig daar. Wij waren er en misschien nog een stuk of zes andere mensen. Geen honden.
De zeehond had niets te vrezen.
Wij lopen altijd langs de vloedlijn. Maar ik zag ook twee mensen met een kind, vlak langs de duinrand lopen. Die konden de zeehond dus niet zien.
Toen ben ik ze  maar even gaan waarschuwen. Ik dacht dat het kind het wel leuk zou vinden om de zeehond te zien. Ze draaiden meteen om.
Ruim 35 jaar Egmond bedacht ik net.
En  hoewel het strand altijd fijn is, was dit de tweede keer dat we echt iets bijzonders zagen.  De eerste keer was het een zeepaardje. Klik. Eenmalig, jammer genoeg.