Terug naar Alice Neel

Ik zei het al, ik ga,  geïntrigeerd als ik ben door de portretkunst van Alice Neel, nog een keer naar het Gemeentemuseum in Den Haag, om nog een keer te kijken. Rustig te kijken.  Te lezen ook.
En dat deed ik.
Met als gevolg dat ik nu best nog een paar portretten kan laten zien.

Dit bijvoorbeeld. Afgebeeld is de moeder van de schilderes. Kijk even naar de tekst bij het schilderij:

Iemand die ik een beetje ken van het bloggen (zij blogt niet meer) en die zelf schildert, had deze tentoonstelling ook bezocht en vond de portretten goed, maar de teksten vond zij irritant, gepsychologiseer. Dus ik werd nieuwsgierig. Nou deze tekst is zo'n voorbeeld.  Ik begrijp wat ze bedoelde, maar mij stoort het helemaal niet.
Nog een portret:

Dit is een jongen die Neel  kende toen hij nog een kind was. Zij schilderde hem geregeld. Later werd hij veroordeeld tot een gevangenisstraf van 25 jaar voor oplichting en moord. Dat staat er dus ook bij en dat is ook iets dat ik wil weten. Er staat verder bij dat de wilde achtergrond misschien een symbool is voor zijn geestelijke instabiliteit. En dat hij zich met al die ringen aan zijn vingers bewust is van zijn verleidelijke charme.
Ik kan me voorstellen dat iemand dit soort commentaar vervelend gepsycholgiseer vindt. Ik heb er geen last van. Uiteindelijk zien we toch wat we zelf willen zien. Zonder tekst zou ik helemaal geen gedachte over die wilde achtergrond hebben gehad. En had ik hierin gewoon een mooie jongen gezien.
Nou , nog één portret en dan houd ik op over Alice Neel. Beloofd.

Dit zijn haar schoondochter en kleindochter Olivia. Bij dit schilderij staat dat de moeder duidelijk moeite heeft haar dochter stil te laten zitten en dat Neel het moederschap toonde zoals het was, iets wat andere schilders hadden nagelaten. En dat Neel daardoor een feministisch icoon werd. Kijk en nu voelde ik wel een beetje irritatie.
Over de tekst dan hè, zeker niet over het schilderij. Ik vind het echt prachtig!